Lionize

Πριν από κανά δυο χρόνια, ο φίλτατος Σπύρος είχε υποστηρίξει πως το ποιοτικό ταβάνι της μπάντας είναι συγκεκριμένο. Η αλήθεια είναι πως τη δεδομένη στιγμή είχε δίκιο. Η συνέπειά τους όσον αφορά το groove και το ευδιάθετο ροκ, ήταν, είναι και θα είναι κάτι παραπάνω από άξια αναφοράς λόγου.

Οι Lionize που συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό μέσω των Planet Of Zeus, έχουν μια αυτογνωσία που μόνο συμπαθείς τους κάνει. Δεν έχουν μεγαλεπήβολα σχέδια, ούτε επιθυμούν να κατακτήσουν την κορυφή. Δισκογραφούν αρκετά συχνά και πρώτο τους μέλημα είναι να μεταφέρουν στον ακροατή το πόσο καλά περνάνε οι ίδιοι. Οι εμφανίσεις τους άλλωστε επί ελληνικού εδάφους είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Και τι άλλαξε φέτος ούτως ώστε να ασχοληθεί κάποιος περισσότερο μαζί τους; Δεν έχω ιδέα, μιας και δεν έχω βιώσει τη δισκογραφία τους στο σύνολο. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως το "Panic Attack!" είναι από τους πιο γουστόζικους δίσκους που άκουσα τη χρονιά αυτή.

Δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την Clutch meets Deep Purple φιλοσοφία τους, όχι. Ούτε με την εξ ολοκλήρου συμμετοχή του Jean Paul Gaster στα τύμπανα. Έχει να κάνει πως το άλμπουμ ξεκινάει με αυτό και δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Τον χαμένο αδελφό αγαπημένου φίλου συντάκτη στα φωνητικά; Ναι, μπορώ να αρκεστώ μόνο σ’ αυτό.

Μπορεί πάλι να έχει να κάνει και με τη μόνη σπαραξικάρδια στιγμή του. Το "Heavy On My Mind" βγάζει μια αδιευκρίνιστη οικειότητα και όχι, δεν αναφέρομαι στα μπουκάλια της πρώτης σκηνής. Sivert Høyem, εσύ; Ας βοηθήσει κάποιος γιατί μου σκάει κι ο Lorenzo Woodrose κάπου. Βλαμμένος στα σίγουρα γιατί είχα την εντύπωση πως ο Ian Gillan είχε την πρωτοκαθεδρία στα προηγούμενα τραγούδια.

Εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως σχεδόν όλες οι συνθέσεις είναι εν δυνάμει χιτάκια/singles. Όπως το "Cheap Perfume" με το εθιστικό ρεφρέν του και το ομότιτλο με το άκρως πιασάρικο ψευτοκεκέδισμα made in Neil Fallon. Την καρδιά μου όμως την κέρδισαν, παραδόξως, τα "Exploding Future Blues" & "Pretty Good Trick" με την KISS & Hard Rock/AOR αύρα τους αντίστοιχα. Δεν έχω απάντηση γιατί. Μην με ρωτήσεις. May the God of Doom forgive me.

Τελικά το "Panic Attack!" δεν είναι μόνο άκρως διασκεδαστικό. Είναι πολυσυλλεκτικό μέσα στην επιφανειακή του απλότητα. Δεν θα τον ακούς αποκλειστικά για να περάσεις καλά. Μερικές φορές ο συνδυασμός μουσικής/ποιοτικής διασκέδασης είναι ασυναγώνιστος, αν και λίγο ακριβοθώρητος τις μέρες μας. Τουτέστιν; Τέτοια ευκαιρία δεν την αφήνεις να πάει χαμένη.