Martin Turner (ex Wishbone Ash), Bag Of Nails @ Κύτταρο, 22/02/19

Το θρυλικό "Argus" των Wishbone Ash αποτελεί εδώ και δεκαετίες αγαπημένο άλμπουμ τουλάχιστον για τους Έλληνες ροκάδες και μεταλλάδες, οπότε η ευκαιρία να αποδίδεται ζωντανά τα προηγούμενα χρόνια από την μπάντα του Martin Turner ήταν απλά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. 

Έχοντας παρακολουθήσει τους Martin Turner's Wishbone Ash σε Κύτταρο, Gagarin αλλά και στο Εν Πλω στο Αγρίνιο θεώρησα ότι ο κύκλος είχε κλείσει, αλλά από τότε μεσολάβησαν ικανό χρονικό διάστημα ώστε η φλόγα να ξαναζωντανέψει, και αφού χάσαμε πέρυσι τον/τους Martin Turner ex Wishbone Ash στο Κύτταρο (το όνομα πλέον κατέχει ο Andy Powell με δικαστική απόφαση), σε μια εμφάνιση που κρίθηκε επιτυχημένη από όλες τις απόψεις, δεν γινόταν να λείπουμε φέτος. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, και αύριο πάλι εκεί θα ήμασταν.

Τη συναυλία θα άνοιγαν οι Bag Of Nails, σχήμα που δεν γνώριζα καν προηγουμένως και ομολογώ πως με εξέπληξαν θετικά, σε μια ακόμη απόδειξη της άνθησης που γνωρίζει η σκηνή της πόλης και της χώρας γενικότερα. Οι τρεις προικισμένοι μουσικοί υιοθετούν την «καθιστή» προσέγγιση στη σκηνική τους παρουσία, που μπορεί να θεωρηθεί ταιριαστή σε έναν μικρό χώρο, σε έναν μεγαλύτερο πάντως όπως το Κύτταρο αναιρεί την οπτική επαφή, χώρια το γεγονός ότι στις ροκ συναυλίες η ελευθερία κινήσεων θεωρείται σχεδόν αυτονόητη.

Ακόμη κι έτσι πάντως, η μίξη blues, psych, hard και jam που παρουσιάζει το τρίο είναι εξαιρετική, φέροντας λίγο στο μυαλό τους Graveyard λόγω κοινών καταβολών και έχοντας ως ευαγγέλιο τον Jimi τον Hendrix, ακόμη κι αν έλειπαν οι πολύ καλές διασκευές στο "Voodoo Chile" και το "Red House". Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Bag Of Nails έχει ηχογραφηθεί και αναμένουμε τις λεπτομέρειες της επίσημης κυκλοφορίας του. Πριν ή μετά, με την πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσουμε να τους απολαύσουμε ξανά ζωντανά, καθώς η πρώτη «συνεύρεση» κρίνεται απολύτως επιτυχημένη.

Μετά την προβολή ενός βίντεο προς τιμήν του Ted McKenna που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, ο Martin Turner, μπασίστας, τραγουδιστής και βασικός συνθέτης των Wishbone Ash τη χρυσή δεκαετία του '70, πλαισιωμένος από τρεις μουσικούς σε δύο κιθάρες και τύμπανα, βρέθηκε στη σκηνή γύρω στις έντεκα, καταχειροκροτούμενος από ένα άνετα γεμάτο Κύτταρο. Το ξεκίνημα με το "The King Will Come" υπήρξε ιδανικό, το "Written In The Stars" από το αξιόλογο ντεμπούτο της μπάντας και το 2015 με το ίδιο όνομα ήταν εξαιρετικό, ενώ τα επόμενα τρία κομμάτια από το 1870 όπως ανέφερε χαριτολογώντας ο Turner μας υπενθύμισαν την αξία του "Wishbone Ash".

Blues, progressive, jazz, folk, hard και άγιος ο θεός από ένα άλμπουμ καταδικασμένο κατόπιν στη σκιά του "Argus" αλλά στην πρωτοπορία της εποχής του. Το μάλλον αδιάφορο "Mother Of Pearl" του "New England" έφερε το πανέμορφο "Sometime World" για το κλείσιμο του πρώτου μέρους. Έπειτα από διάλειμμα ενός τετάρτου, το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με ένα ακόμη κομμάτι από το "New England", το κάπως καλύτερο "Runaway", για να έρθει το "Rock 'N Roll Widow" από το "Wishbone Four", παραγγελιά του διοργανωτή Σίμου Παυλίδη. Στη συνέχεια την τιμητική του είχε το "There's The Rub" με τρία πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια προεξάρχοντος του υπέροχου και πολύ γνωστού "Persephone", συν το ατμοσφαιρικό "Front Page News".

Πλησιάζοντας προς το τέλος του κανονικού σετ το μνημείο του επικού hard rock που λέγεται "Argus" θα είχε αναμενόμενα την τιμητική του, με το "Warrior" και το "Throw Down The Sword" σε αντιδιαστολή (ο Turner ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ήθελε να γράψει κάτι πιο ειρηνικό για να κατευνάσει την ορμή του του πρώτου), για να κλείσουμε με την πιο χαλαρή διάθεση του "Blowin' Free". Το χειροκρότημα του κόσμου επανέφερε την μπάντα για δύο ακόμη κομμάτια πριν το οριστικό φινάλε, το "Doctor" με πηγή έμπνευσης μία πανέμορφη κοπέλα από τα '60s που γνώριζαν τα αδέλφια και ήταν μοντέλο, ξέπεσε στα ναρκωτικά και αποσύρθηκε για να βρει την υγειά της, και βεβαίως το μακρύ αποχαιρετιστήριο στάνταρ "Jail Bait" με όλα τα λιπαρά.

Κρίνοντας συνολικά την απόδοση της μπάντας, το δέσιμο είναι αξιοζήλευτο, χωρίς πραγματικά να μπορώ να θυμηθώ κάποιο λαθάκι ή κάποια στιγμή «άβολη» στιγμή, παρά τις απαιτήσεις αρκετών εκ των συνθέσεων, όπως το δαιδαλώδες "Phoenix" ή το ορχηστρικό "F.U.B.B.". Οι ξεκάθαρες μπασογραμμές από το επιβλητικό Firebird του Turner υπήρξαν υποδειγματικές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα υποβλητικά μέρη του "Handy", ενώ η φωνή του, παρά το πέρασμα των χρόνων διατηρεί τη χροιά και τη δύναμή της. Ο Danny Willson με μακρά θητεία στους Showaddywaddy ήταν εξαιρετικός στα δεύτερα ή και πρώτα φωνητικά ("Rock 'N Roll Widow") και κυρίως στα μεγάλα solo ("Sometime World", "Phoenix") με πολύ όμορφο και καθαρό παίξιμο.

Σε αντιδιαστολή, ο Misha Nikolic έβλακε τη βρωμιά και την μπλουζιά της Stratocaster, και μαζί με τον Willson κατέθεσε τα υποδειγματικά δίδυμα lead των Wishbone Ash, ενώ τέλος εντυπωσιακός ήταν πίσω από τα τύμπανα ο Tim Brown, μεγάλος εφετζής, πολύ δυνατός, αλλά χωρίς να υπερβάλλει. Ο ήχος τέλος ήταν αναμενόμενα πολύ καλός και σε σημεία άγγιζε το τέλειο παρά αρκετές απαιτήσεις, με μοναδικά ψεγάδια την όχι τόσο καθαρή μπότα και τα φωνητικά που προσωπικά θα τα ήθελα λίγο πιο χαμηλά.

Ειδικής αναφοράς χρίζει το κλασικό βρετανικό χιούμορ του αειθαλή Turner, ο οποίος δεν δίστασε να αστειευτεί αναφερόμενος στη μητέρα του Eileen που έφυγε πολύ πρόσφατα από τη ζωή πλήρης ημερών. Όταν ήτα βρέφος λέει δεν τον θήλασε, γι' αυτό και καπνίζει μανιωδώς!

Μοναδικό παράπονο που μπορώ να έχω από ένα συνολικά εξαιρετικό live είναι ότι δεν ακούσαμε το καταπληκτικό "Living Proof" (όσοι πιστεύουν ότι οι Wishbone Ash τελειώνουν το '73 κάνουν μεγάλο λάθος), ενώ πιστεύω ότι και οι αντιδράσεις του κοινού θα έπρεπε να είναι πιο ένθερμες. Ένα-δυο καλά sing along και μερικά ρυθμικά χειροκροτήματα είναι μάλλον τα ελάχιστα που θα μπορούσε να περιμένει κανείς, με ελαφρυντικό τη «ρουτίνα» που έχουν επιφέρει οι επαναλήψεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το αθηναϊκό κοινό τίμησε για μια ακόμη φορά την παρέα του Martin Turner και ανταμείφθηκε με το παραπάνω, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επόμενη φορά, που όπως φαίνεται δεν θα αργήσει.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά