Το Rocking.gr επιλέγει: Οι 30 κυκλοφορίες του 2008

18/01/2009 @ 07:28

Το 2008 μας άφησε πριν λίγες μέρες και, όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος οι συντάκτες του Rocking.gr ζόρισαν στερεοφωνικά και αλλήλους, έτσι ώστε να σας προσφέρουν την πιο αντιπροσωπευτική και πλήρη λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες του έτους. Το 2008 είδε πολλά μεγάλα σχήματα του παρελθόντος να επανακάμπτουν και δίσκους-θρύλους να κυκλοφορούν μετά από αναμονή πολλών ετών. Παρότι το βάρος και το ενδιαφέρον ρίχτηκε σε αυτούς, από τις επιλογές δε θα μπορούσαν να λείπουν και νέα ονόματα, καθώς και κάποια παραδοσιακά δυνατά, τα οποία ξεχώρισαν με τους φετινούς τους δίσκους. Και για να μη σας πολυκουράζουμε, ορίστε το top 30 των συντακτών του Rocking.gr, ένα από τα πιο πολυσυλλεκτικά της ιστορίας του, για μια χρονιά που είχε μουσικές από όλα τα είδη και για όλα τα αυτιά.

Για τις αναλυτικές λίστες των συντακτών για το 2008 κάντε κλικ εδώ.

(Κλικ στο εξώφυλλο των δίσκων για πλήρη κριτική)

30. MGMT - Oracular Spectacular [...]Το ιδιαίτερο σύμπαν του "Oracular Spectacular" γεννά εικόνες μουσικής παραίσθησης, καθώς ο κακός disco εαυτός του Jagger μεταμορφώνεται στον καλό glam εαυτό του Bowie, οι The Knife προσπαθούν να παίξουν ψυχεδελικό space rock και οι Daft Punk διασκευάζουν το funk του Prince. Το ντεμπούτο των MGMT, ως σύλληψη, εκθαμβώνει και, στο άλμα από τις γερασμένες psych / prog ρίζες μέχρι την υπερμοντέρνα pop αισθητική, η γεύση διαφόρων πονηρών, που έδρασαν στο ενδιάμεσο, όπως οι Flaming Lips και οι Suede, γίνεται αισθητή στην άκρη της γλώσσας.[...]
29. The Raconteurs - Consolers Of The Lonely [...]Δεκατέσσερις πλούσιες καινούριες συνθέσεις και μια χορταστική ώρα «ιμπρεσιονιστικού» rock, που ισορροπεί ανάμεσα στη βαριά βρώμικη πλεονεξία και την ανάλαφρη μελωδικότητα, χωρίς να κουράσει τα ώτα. Δύο κυρίως στοιχεία διαφοροποιούν το άλμπουμ από το αλάθητο ντεμπούτο. Το γεγονός ότι το άλμπουμ ανέπνευσε τον αέρα του Nashville -της πατρίδας του Benson- είναι εμφανές χάρη στα αμέτρητα μπασταρδέματα με την μουσική του νότου των Ηνωμένων Πολιτειών.[...]
28. Moonspell - Night Eternal [...]Γεγονός είναι πως η συνολική διάρκεια του "Night Eternal" αγγίζει το ιδανικό, μόλις 44 παρά κάτι λεπτά, με εννέα συνθέσεις πραγματικά διαμάντια, συμφωνικά ακατέργαστης κοπής που θα αφήσουν τη σφραγίδα τους στην αιωνιότητα (αυτό δεν επιδιώκει ο καλλιτέχνης άλλωστε;) και αλίμονο σε εκείνον που θα τολμήσει να τα περάσει για απλό άνθρακα (παρά τα οκτώ C που περιέχουν) και να τους βάλει φωτιά - καταραμένος θα 'ναι![...]
27. The Hold Steady - Stay Positive [...]Το θεάρεστο ρεφρέν-σύνθημα του “Sequestered In Memphis”, το à la Slash κιθαριστικό solo της επίχρυσης μπαλάντας “Lord, I’m Discouraged”, το καταιγιστικό “Constructive Summer”, το κιτς σύμπαν του έμψυχου “One For The Cutters”, το στοιχειωμένο ηλεκτρικό ψευδοfolk του “Both Crosses” είναι μόνο μικρά δείγματα της υπέροχης λιτής και αβίαστης πολυπλοκότητας του άλμπουμ.[...]
26. Opeth - Watershed [...]Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο δίσκος ως σύνολο είναι από τις πιο έντονες εικόνες που μας έχουν προσφέρει οι Opeth όλα αυτά τα χρόνια. Το σύνολο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μακράν καλύτερο από τα μέρη που το απαρτίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απομονώνοντας κανείς τα κομμάτια δε μπορεί να τα ευχαριστηθεί εξίσου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, το "Watershed" γίνεται πιο ξεκάθαρο και κατανοητό όταν ακούγεται ως ολότητα.[...]
25. Slipknot - All Hope Is Gone [...]Ο δίσκος βρίθει καλών στιγμών, έξυπνων riff, (κάποιων) δισολιών, γρήγορου και πωρωτικού drumming (περιττό να πούμε ότι πάλι ο Joey αποδεικνύει γιατί ψηφίζεται συνεχώς ανάμεσα στους κορυφαίους της μουσικής μας) και το σημαντικότερο: καθαρών μελωδιών και riff. Εκεί νομίζω ότι έγκειται και η επιτυχία τόσο των Slipknot όσο και του φετινού τους "All Hope Is Gone", μιας και ο δίσκος έχει να σου προσφέρει πολλές μελωδικές φράσεις και στιγμές που σου σφηνώνονται στο κεφάλι και μένουν εκεί να σου διαβρώσουν το μυαλό, καθώς οι Slipknot δεν ξεχνούν πως ενδεχομένως είναι η σκληρότερη μπάντα με τέτοια εμπορική απήχηση και έτσι κάνουν τα κομμάτια τους ξεχωριστά και ευανάγνωστα.[...]
24. Guns N' Roses - Chinese Democracy [...]O Axl είχε ένα σχέδιο εδώ και πολλά χρόνια και το ακολούθησε. Ήθελε να βάλει νέα στοιχεία, ηλεκτρονικά και industrial, στον ήχο των Guns N' Roses και τα έβαλε. Ήθελε να ακούγεται μοντέρνο και τα κατάφερε. Με τόσους διαφορετικούς παραγωγούς και τόσα πολλά άτομα (στα credits για παράδειγμα βλέπουμε συνολικά δύο drummers, πέντε κιθαρίστες, ενορχηστρωτές και αναρίθμητους άλλους) να δουλεύουν για το album, θα μπορούσε να ήταν, το λιγότερο, μπερδεμένο μουσικά. Η τελική παραγωγή, παρ' όλα αυτά, είναι άψογη.[...]
23. Nick Cave & The Bad Seeds - Dig, Lazarus, Dig!!! [...]Ο κάθε δίσκος του Nick Cave είναι τόσο ιδιαίτερος, που μας αποτρέπει από την παγίδα της σύγκρισης με τους παρελθόντες. Αειθαλές, το ύφος αναγνωρίζει τα στοιχεία που θα κάνουν τη μοντέρνα εποχή να φαίνεται γοτθική μια μέρα, σε έναν αιώνα. Οι σκεβρωμένες συνθέσεις του "Dig, Lazarus, Dig!!!" ήδη λατρεύονται και θα ξεχυθούν από εκατομμύρια ζευγάρια ηχεία, ώστε εκείνη η φωνή να ναρκώσει τις στιγμές, εξαγνίζοντας τα πικρά μας «εγώ».[...]
22. Walter Trout - The Outsider [...]Και εδώ βρίσκεται η συνταγή της επιτυχίας. Γιατί είναι αλήθεια ότι αρκετές είναι οι φορές που ακούγοντας τον, νοιώθει ο ακροατής ότι του θυμίζει κάτι απροσδιόριστο, από τους κλασικούς bluesmen μέχρι και τους ροκ ήρωες τύπου Whitesnake (των '70s βέβαια). Παρ' όλα αυτά, η αίσθηση που τελικά μένει είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό με πολυποίκιλες επιρροές που τις ενσωματώνει και τις εξωτερικεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.[...]
21. Ayreon - 01011001 [...]Αν με ρώταγε κάποιος για το αν ο Lucassen είχε τη δυνατότητα να δουλέψει με επιτυχία πάνω σε άλλη μια όπερα ως υπεύθυνος για όλα, από την πρώτη βασική ιδέα μέχρι και την πληρωμή του τελευταίου guest, τότε θα έλεγα ότι το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι τόσο «φρέσκο», σύγχρονο και μεστό. Κι όμως, για άλλη μια φορά αποδεικνύει αυτός ο άνθρωπος ότι είναι ικανότατος, το λιγότερο, σε όλους τους τομείς της μουσικής βιομηχανίας. Κι αν το συνθετικό του ταλέντο είναι εμφανές προς όλους, δε μπορώ παρά να εξαίρω διαρκώς το οργανωτικό του πνεύμα και το όραμά του που μοιάζει σε κάθε κυκλοφορία να ολοκληρώνει ακόμα ένα μέρος του.[...]
20. R.E.M. - Accelerate [...]Έντεκα καταπληκτικές συνθέσεις που συνδέονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα μέσα στην αβίαστη συνοχή ενός άλμπουμ που είναι και φαίνεται. Καμία δεν ξεχωρίζει, χωρίς να βρεθεί κάποια άλλη που θα την ξεπεράσει πρόσκαιρα χάρη σε κάποια κρυφή χάρη της και το ξεδιάλεγμα γίνεται φαύλος κύκλος.[...]
19. Queen + Paul Rodgers - The Cosmos Rocks [...]Το "The Cosmos Rocks" δεν είναι ένα album που μπορεί να σταθεί μόνο του στην μουσική ιστορία. Αυτό όμως που μπορώ να υπερασπιστώ με σιγουριά είναι ότι το album αυτό κρύβει μέσα του την ιστορία αυτή. Δε νομίζω μάλιστα ότι θα ήταν το album που θα έκανε έναν άνθρωπο που δεν έχει ακούσει ποτέ του rock μουσική να ξεκινήσει τώρα το ταξίδι αυτό. Αυτό όμως που μπορώ να υπερασπιστώ με σιγουριά είναι ότι θα κάνει τους ανθρώπους που έχουν ακούσει έστω και «μία rock νότα» στην ζωή τους να ανατρέξουν σε αυτή σαν βάση, σαν εκκίνηση ενός νέου ταξιδιού.
18. Coldplay - Viva La Vida Or Death And All His Friends [...]Ηχητικά ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε ο πετυχημένος προκάτοχος του, δηλαδή η προσπάθεια αλλαγής ήχου που παρατηρήθηκε στο "X&Y" πλέον παγιώνεται σε αυτόν τον δίσκο. Οι Coldplay κρατάνε τη μελωδικότητα που τους έκανε αγαπητούς στα δύο πρώτα τους άλμπουμ, αλλά οι συνθέσεις τους και οι ενορχηστρώσεις τους αλλάζουν προσανατολισμό, καθώς οι πρώτες γίνονται πιο ατμοσφαιρικές, ενώ οι δεύτερες πιο πολύπλοκες.[...]
17. Madrugada - Madrugada [...]Τα συστατικά είναι εκλεκτά. Η πιο σκοτεινή νοσταλγία των REM συναντά την πιο αποpunkοποιημένη εκδοχή των Cramps. Η πηχτή θλίψη του Nick Cave παντρεύεται έναν πιο ηλεκτροφόρο Leonard Cohen. Είναι γεγονός ότι οι επιρροές ήταν και είναι πάντα κραυγαλέες, αλλά, εν προκειμένω, η απόδοση των οικείων αναφορών μοιάζει εκθαμβωτική. Φερ’ ειπείν, το εκλεκτό “Look Away Lucifer” θέλει να μεταμορφωθεί σε κάτι, που θα έγραφε ο Bob Dylan για να το τραγουδήσει ο Johnny Cash.[...]
16. Burst - Lazarus Bird [...]Όσο κι αν χαλιέμαι όμως από τη νέα αυτή προσέγγιση, η συνείδησή μου κατατάσσει το “Lazarus Bird” στα ίδια υψηλά επίπεδα που μας είχαν συνηθίσει, επειδή μπορεί τη σημαντικότερη αίσθηση να την έκαναν με αυτή την κυκλοφορία, αλλά και το “Origo”, όπως και το “Prey On Life”, ήταν εξίσου μεγάλοι -αν όχι μεγαλύτεροι- δίσκοι. Από εκεί και πέρα, ο αγαπητός μας Λάζαρος επιλέγει να μείνει πιστός στον ρόλο του και με τη σειρά του να κρατήσει υψηλό το επίπεδο στα standards, ωθώντας με να πιστέψω πως αυτή η μπάντα δεν έχει βγάλει ακόμα τον καλύτερό της εαυτό, ενώ τα νέα της τραγούδια προβλέπονται πιο ογκώδη -και κατά συνέπεια, καλύτερα- στις ενδεχόμενες live εκτελέσεις.[...]
15. Portishead - Third [...]Στο "Third", οι δύο και μία, από το Bristol, επανεφευρίσκουν το ύφος τους, χωρίς να σοκάρουν την αίθουσα αναμονής. Η μουσική παραδίδεται σε ακόμα δεινότερο ψύχος. Μέσα στα σκοτάδια της electronica μελαγχολίας, ο ψαλμός της αχράντου Beth Gibbons, ανεπαίσθητα, σκαλίζει νέα τραύματα στην ψυχή μας. Αν και ο ήχος των προ ενδεκαετίας Portishead δε θα μπορούσε να παλιώσει, η τριάδα ισορροπεί ανάμεσα στην απομακρυσμένη νοητή συνέχεια αυτού και μια μπασταρδεμένη σύγχρονη trip-hop, που όμοιά της δεν ξανάκουσε κανείς.
14. Disturbed - Indestructible [...]Τα στοιχεία εκείνα που μας τους έχουν κάνει αγαπητούς είναι -ευτυχώς- παρόντα κι εδώ: Τα άκρως heavy πορωτικά μέρη, οι μελωδίες, οι μονολεκτικοί τίτλοι και φυσικά το εξώφυλλο. Οι Disturbed συνεχίζουν να ξεχωρίζουν με ευκολία από τις wannabe μπάντες που προσπαθούν να παντρέψουν τον κλασσικό με το σύγχρονο ήχο του metal και σε αντίθεση με αυτές είναι πλέον αποδεκτοί από μεγάλη μερίδα του καθαρόαιμου μεταλλικού κοινού.[...]
13. Dead Congregation - Graves Of The Archangels [...]Εν αντιθέσει με άλλα παρεμφερή ακούσματα, οι Dead Congregation δεν παρουσιάζουν εξωστρεφή χαρακτήρα. Το ύφος κρύβει μία τάση τόσο αρρωστημένη, που συναντά κανείς μόνο στη μεθοδολογία ενός serial killer. Ακούγεται αστείο, αλλά ναι, οι δομές αποκαλύπτουν μηχανικές, απόλυτα ακριβείς κινήσεις, με μία αξιοπερίεργη δόση ευφυίας να διαφαίνεται στο σχεδιασμό. Το κάθε riff σου μένει στο μυαλό, το drumming είναι καταιγιστικό, η μουσική δείχνει να έχει το σθένος και τη σαπίλα που δίδαξαν οι Immolation κι Incantation, δεμένα με μελωδίες που περισσότερο παραπέμπουν σε black metal καταβολές.[...]
12. Cynic - Traced In Air [...]Εκμηδένισαν την απόσταση από την κυκλοφορία του “Focus” και η ωριμότητα, η ανάγκη για δημιουργία κάτι συγκλονιστικού που θα δικαιολογεί την ύπαρξη των προσδοκιών, τους ώθησαν στην πραγμάτωση ενός ακόμα κορυφαίου άλμπουμ. Το “Traced In Air”. Και όντως, μετά από αρκετές ακροάσεις τα ίχνη στον ουρανό, στην ατμόσφαιρα προμηνύουν και άλλα μεγάλα πράγματα. Οι Cynic κατάφεραν να προκαλέσουν το θαυμασμό ακόμα και ανενεργοί.[...]
11. The Lamp Of Thoth - Portents, Omens & Dooms [...]Συμπέρασμα νούμερο ένα: το "Portents, Omens & Dooms" είναι η Κυκλοφορία της νέας χιλιετηρίδας (μόλις 8 χρόνια έχουν περάσει, πώς κάνετε έτσι;!) για ολάκερη την doom κοινότητα. Συμπέρασμα νούμερο δύο: το doom έχει πατρίδα και το όνομα αυτής «Μεγάλη Βρετανία».
10. Uriah Heep - Wake The Sleeper [...]Το "Wake The Sleeper" εντυπωσιάζει και εκπλήσσει ευχάριστα. Μπορεί να περιλαμβάνει 1-2 μέτριες στιγμές ("Light Of A Thousand Stars", "Ghost Of The Ocean"), αλλά συνολικά συνδυάζει μαγευτικά τον κλασσικό ήχο των Heep με φρέσκιες και μοντέρνες ιδέες. Ο «κοιμούμενος» ξύπνησε και ακούγεται το ίδιο «ζωντανός» με το 1975. Από τους καλύτερους hard rock δίσκους της χρονιάς...
09. Steven Wilson - Insurgentes [...]Φυσικά, τα γνώριμα χαρακτηριστικά του Wilson είναι πανταχού παρόντα. Η οικεία φωνή, ο ήχος της κιθάρας του, τα ξεσπάσματα εν μέσω γαλήνης στις συνθέσεις του και η περίφημη (ή περιβόητη;) σκοτεινή μελαγχολία, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρεξήγησης. Επιπλέον, τα σύγχρονα ηχοτοπία που εξερευνεί στους τελευταίους δίσκους του, αφήνουν και στο “Insurgentes” το στίγμα τους, ενσωματώνοντας λίγο ως πολύ όλα τα στοιχεία των διαφορετικών πλευρών που ανέπτυξε στις παράλληλες ενασχολήσεις του.[...]
08. Grand Magus - Iron Will [...]Σε αντίθεση με το "Wolf's Return", οι Grand Magus ακούγονται περισσότερο κατασταλαγμένοι. Δεν υπάρχουν δηλαδή τα τραγούδια εκείνα που άλλοτε σου θύμιζαν Manowar κι άλλοτε Bathory. Υπάρχει κάτι πολύ πιο στέρεο και ομοιογενές, όσο οξύμωρος κι αν ακούγεται ο όρος epic heavy με groovy doomιές! Όταν το κοράκι παίρνει ανά χείρας το μαντολίνο του κι εν μέσω αστραπών ακούγεται το ανυπέρβλητο "When Τhe Oar Strikes Τhe Water". Όταν το σουηδικό τρίο δεν κρύβεται στη σπηλιά του για να μη βραχεί και στέκει αγέρωχο στο λασπωμένο έδαφος, εξαπολύοντας βέλη εποχής Dio στους Black Sabbath (άκου "Self Deceiver" και "Beyond Good And Evil").[...]
07. My Sleeping Karma - Satya [...]Με τα βασικά όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, άντε και τα keyboards) και χωρίς ίχνος απαξίωσης προς τις πολυπληθείς μπάντες, οι τέσσερις «βουδιστές» συνθέτουν ελκυστική μουσική με κολληματικές μελωδίες, δίχως να το ζορίζουν και πολύ. Somewhere out of space; Όχι τόσο, καθώς το ψυχεδελογράφημά τους κρατάει τα μπόσικα και δεν παρασέρνει τη μπάντα σε γαλαξιακή βόλτα χωρίς το σκάφανδρο. Οι My Sleeping Karma θέλουν να περπατήσουν στο διάστημα, αλλά το άτιμο το groove τους κρατάει καθηλωμένους στη γη.[...]
06. The Last Shadow Puppets - The Age Of The Understatement [...]Όλος ο δίσκος διαχέεται από μια ιδιαίτερη αισθητική «ενημερωμένης» έκδοσης του David Bowie, με spaghetti πνευστά, που ζωγράφισε κάποτε ένας Morricone, και συμφωνική υπόκρουση. Μια ανεξίτηλη νέα μπογιά στον ήχο που έσβησε εδώ και σαράντα χρόνια και ο μέσος όρος Monkeys/Rascals στη γραφή λειτουργεί ένα απολαυστικό σύνορο του κιτς. Καλπάζοντες ρυθμοί, πομπώδεις επικές μελωδίες και κατεψυγμένη μελοδραματικότητα που προσκολλάται στο σήμερα, σα zombie μιας χαμένης εποχής του Scott Walker, με στενά παντελόνια. Οι ηπιότερες στιγμές του δίσκου περιφέρονται στα γνωστά από τους Arctic Monkeys τοπία, χαρίζοντάς τους πιο μυστηριακό βάθος.[...]
05. Motorhead - Motorizer [...]Ακούστε non stop τη δισκάρα ετούτη πολύ πολύ δυνατά, κοντοσταθείτε πολλάκις στα "When The Eagle Screams", "Rock Out" (τι χρονιά έχουμε ρε!;), "Buried Alive" και "Heroes" και μετά ανοίξτε διάπλατα τα χαρτιά σας να δούμε τελικά ποιος κρατάει τον άσσο μπαστούνι: εσείς ή ο θείος Lemmy; «Born To Lose, Live To Win», οπότε χάσατε κατά κράτος, εκτός αν είστε κι εσείς από αυτούς που νικούν πάντα (σ.σ.: Motörhead).[...]
04. Black Mountain - In The Future [...]Θεωρώ πως το ρετρό ροκ έχει ένα άνω ταβάνι πρωτοτυπίας, που είναι ικανό να εγκλωβίσει δημιουργικά πολλά ικανά και φιλόδοξα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πετύχουν ποτέ το μέγιστο των δυνατοτήτων τους αλλά και να μείνουν για πάντα στη σκιά των μεγαθηρίων που «αντέγραψαν». Οι Black Mountain όμως, όχι μόνο κατάφεραν να προσεγγίσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό το νοητό άνω ταβάνι, αλλά μου δίνουν και την αίσθηση μιας μπάντας που απλά μελετάει για να κάνει το μεγάλο βήμα που θα την απογειώσει και θα την κάνει αυτόφωτο αστέρα στο σύγχρονο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.[...]
03. Scars On Broadway - Scars On Broadway [...]Επιτέλους ο Malakian βρίσκεται στη θέση του frontman, ενώ στα τύμπανα κάθεται και πάλι ο εκρηκτικός John Dolmayan. Παρόλο που τα φωνητικά δε μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με αυτά του Tankian, ταιριάζουν άψογα στις συνθέσεις. Μη σκέφτεστε επιρροές, '80s κτλ., ο δίσκος είναι πραγματικά φρέσκος και έχει τα πάντα. Αναμιγνύει διάφορα είδη, έχει «άρρωστα» ξεσπάσματα, δόσεις ειρωνείας, πολιτικό λόγο αλλά και παραλογισμό.[...]
02. Metallica - Death Magnetic [...]Ναι, το "Death Magnetic" έχει τη ρετρό μελαγχολία του. Καταστάσεις, ερωμένες, συναισθήματα, φοβίες και εφιάλτες έρχονται άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με θυμωμένες μουτσούνες να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι πια 15, 20, 25 ετών και σε κάνουν να μελαγχολείς. Οι Metallica παίζουν όπως τότε που ο οπαδός τους σε χτυπούσε αν ξεστόμιζες οποιαδήποτε ένσταση για το μεγαλείο τους (με τη διαφορά ότι τώρα δεν υπάρχει κάποιος να το κάνει, όσο και να το ψάξεις), αλλά παίζουν τόσο δυνατά που το ξεπερνάς πολύ γρήγορα. Σκεπτόμενος τα νέα παιδιά που ίσως να ακούσουν για πρώτη φορά αυτό το παίξιμο, ομολογώ πως ζηλεύω.[...]
01. AC/DC - Black Ice [...]Πόσο κρύος μπορεί να είναι επομένως ένας πάγος; Για το πόσο μαύρος ουδεμία νύξη, λόγω "Back In Black", οπότε ας εστιάσουμε στα της κρυάδας. Όταν ακούς τον Brian Johnson να σου τραγουδάει στις χαμηλές νότες ωσάν ερωτευμένος νεανίας, τον Phil Rudd να κάνει επιτέλους αλλαγές/γέφυρες στα τύμπανα (χαχαχα), τα υπέροχα διαβολικά δεύτερα φωνητικά να θυμίζουν εποχές "Dity Deeds..." και τη slideιά του "Stormy May Day", δε μπορείς παρά να αναζητάς κλιματιστικό εν μέσω υποθερμίας. Και να μου το θυμηθείτε, αυτή η βρωμοδουλειά είναι έργο του τσαμπούκου Malcolm.[...]