Last In Line

Τρία χρόνια έπειτα από την απογοητευτική πρώτη του δισκογραφική προσπάθεια, το "supergroup" των Last In Line επιστρέφει φέτος με νέο άλμπουμ. Με ανανεωμένο πια line-up, λόγω του θανάτου του Jimmy Bain, και τον Phil Soussan (γνωστός session-άς με συμμετοχή και στο "Ultimate Sin" άλμπουμ του Ozzy Osbourne) να μονιμοποιείται στη θέση του μπασίστα, η μπάντα που ξεκίνησε ως το αποτυχημένο reunion της κλασικής Dio σύνθεσης των τριών πρώτων του δίσκων, καλείται να αποτινάξει τις όποιες κακές εντυπώσεις από πάνω της, όντας πλέον περισσότερο ένα project των Vivian Campbell και Vinny Appice παρά κάτι περισσότερο.

Γεγονός, βέβαια, είναι πως το σημαντικότερο πρόβλημα του ντεμπούτου των Last In Line δεν ήταν αυτή η απροκάλυπτη καπήλευση της Dio κληρονομιάς που προσπαθούσε να επιτύχει με κάθε άλλο παρά αυστηρά μουσικούς τρόπους, αλλά το ότι στο καθαρά μουσικό σκέλος, δεν μπορούσε να σταθεί καν αξιοπρεπώς στον ηχητικό χώρο που κινούνταν (πόσο μάλλον να μπει στην ίδια πρόταση ακόμη και με τις πιο μέτριες στιγμές της προσωπικής καριέρας του Μεγάλου Κοντού).

Πλέον, και με τον πήχη των προσδοκιών κατεβασμένο όσο χαμηλότερα γίνεται, ο δεύτερος δίσκος του σχήματος μοιάζει να έχει ευκολότερο έργο στο να κριθεί επιεικέστερα, έστω κι αν υφολογικά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του. Παρ' όλα αυτά, αρκούν οι ανύπαρκτες προσδοκίες και το όνομα των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα για να ακουστεί έστω ευχάριστα το συγκεκριμένο πόνημα;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι ξεκάθαρα αρνητική. Το "II" δεν πραγματοποιεί κανένα φοβερό επίτευγμα με το να είναι ελαφρώς πιο συμπαγές κι ενδιαφέρον από το άλμπουμ που διαδέχεται, ούτε οι πραγματικά καλές ερμηνείες του Freeman και το δεδομένα υψήλο εκτελεστικό επίπεδο των υπολοίπων μουσικών επαρκούν για να σώσουν τα προσχήματα. Συνολικά, το υλικό μοιάζει και πάλι άνευρο, με ελάχιστες αναλαμπές (που αφορούν κυρίως τα προαναφερθέντα φωνητικά μέρη και ορισμένα καλά κιθαριστικά leads του Campbell) και πολύ χασμουρητό, αδυνατώντας να προσφέρει την ελάχιστη συγκίνηση ή την όποια παρακίνηση για να ξαναβάλεις το δίσκο να παίξει.

Κι αν το "Black Out The Sun" φαντάζει ένα καλό opener, με σωστή δομή, τις αναμενόμενες Dio παραπομπές να κάνουν την εμφάνιση τους και πραγματικό λόγο ύπαρξης, η συνέχεια του άλμπουμ απλώς περνάει και δεν ακουμπάει. Το "Landslide" δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο και, τελικά, αυτό είναι και το πρόβλημα ολόκληρου του δίσκου. Δίχως να μπορείς να του προσάψεις κάτι πραγματικά μεμπτό, τα 52 λεπτά της διάρκειας τους περνάνε χωρίς να γίνουν καν αντιληπτά, ως ένα άλλο μουσικό χαλί για τις δύσκολες ώρες της λάντζας ή σαν μια πιο σκληρή εκδοχή της περίφημης μουσικής για ασανσέρ.

Δίχως να μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, μιας και δεν περίμενα πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς από το δεύτερο άλμπουμ των Last In Line, καταλήγω να αναρωτιέμαι που αποσκοπεί εν τέλει η ύπαρξη τους στο μουσικό χάρτη του σήμερα. Πραγματικά, από άποψη εντυπώσεων ή υστεροφημίας περισσότερο βλάπτεται το κύρος και το όνομα των συμμετεχόντων μουσικών, παρά επιτυγχάνεται κάτι ουσιαστικότερο μιας καλογυαλισμένης, αδιάφορης αρπαχτής, με το μόνο που απομένει είναι να δούμε πόσο θα διαρκέσει η ύπαρξη αυτής της μουσικής απάτης.