Pavlov's Dog, Before Sunday @ Κύτταρο, 22/11/19
Αυτός είσαι David Surkamp
Τη δεκαετία του '90, ουσιαστικά τα classic rock συγκροτήματα κάθε άλλο παρά δεινόσαυροι ήταν, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη συναυλιακή τους παρουσία στην Ελλάδα. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ότι είχαν την ηλικία που έχουν σήμερα τα συγκροτήματα των '90s. Τη δεκαετία του 2000, ευτυχώς είχαμε την τύχη να δούμε ζωντανά στην Ελλάδα πολλούς classic rock καλλιτέχνες, καθώς πλησιάζουμε όμως στα δικά μας twenties, οι εμφανίσεις αυτές είναι όλο και πιο σπάνιες.
Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσαν για μία ακόμη φορά οι Pavlov's Dog του σπουδαίου David Surkamp, έχοντας δώσει τα διαπιστευτήριά τους αρκετές φορές, από την πρώτη τους εμφάνιση στο Gagarin το 2007 μέχρι σήμερα. Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Before Sunday, alternative τετράδα με έδρα το Λονδίνο, έχοντας συνοδεύσει τους Αμερικανούς την Τετάρτη στην αγγλική πρωτεύουσα, ενώ τους ακολούθησαν και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο.
Με πολύ καλό ήχο και ήδη αρκετό κόσμο στο Κύτταρο που τελικά γέμισε κανονικότατα, οι Before Sunday παρουσίασαν το δικό τους σετ στον χρόνο που τους αναλογούσε, αφήνοντας αρκετά καλές εντυπώσεις. Έχοντας ως βάση τους το alternative rock και χαρακτηριστικά που ξεκινούν από τη χορευτική pop και φτάνουν μέχρι το hard, φάνηκαν αρκετά δεμένοι ως μπάντα παρά τα απλά ως επί το πλείστον παιξίματα, με δυνατό χαρτί την ενδιαφέρουσα φωνή της Stella P.
Διαθέτοντας μέχρι στιγμής μια σειρά από single και με το πρώτο τους άλμπουμ να αναμένεται στο επόμενο διάστημα, οι Έλληνες Λονδρέζοι άφησαν τη σκηνή κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού που αδυμονούσε να δει ή να ξαναδεί τους Pavlov's Dog, στην πλειοψηφία μετά τα πρώτα και τα δεύτερα -άντα, με αρκετούς όμως να συνοδεύονται από τα μεγάλα παιδιά τους.
Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού, το ξεκίνημα με το εξαιρετικό "Late November" ήταν δυναμικό και ιδανικό, παρότι η φωνή του Surkamp αρχικά δεν ακουγόταν καλά, είτε επειδή ο ήχος δεν είχε στρώσει, είτε επειδή η φωνή δεν είχε ζεσταθεί. Παρά το φορτωμένο σχήμα, με μία έως τρεις κιθάρες, πλήκτρα, μποσοτύμπανο και βιολί, ο ήχος στην πορεία ήταν πάρα πολύ καλός, ενώ το δέσιμο και η απόδοση συνολικά του σεπτέτου υπήρξαν υποδειγματικά.
Ελάχιστες διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια και εξαιρετικά δομημένο σετ, που βασίστηκε στο ιστορικό ντεμπούτο "Pampered Menial" και το πολύ καλό περσινό "Prodigal Dreamer", με προσθήκες από τη λοιπή δισκογραφία του Surkamp, συνετέλεσαν σε μια αποστομωτική συνολικά εμφάνιση. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σταθούμε σε πολλά μεμονωμένα τραγούδια, μιας και όλα, μηδενός εξαιρουμένου, είχαν τις στιγμές τους και γενικότερο ενδιαφέρον.
Το συγκρότημα, κινούμενο στο στενό φάσμα μεταξύ AOR και '70s progressive rock με μερικές γερές δόσεις από Queen, υπήρξε σε σημεία εντυπωσιακό, με καλύτερα παραδείγματα το "She Came Shining" και το "Canadian Rain" που περιελάμβανε ένα από τα καλύτερα solo μπάσου που έχω δει ποτέ ζωντανά. Τα μονά ή διπλά πολλές φορές solo, από δύο κιθάρες και βιολί ήταν εξαιρετικά, η κυρία Surkamp, παρά τον απολύτως υποστηρικτικό ρόλο σε φωνητικά και τρίτη κιθάρα ήταν συμπαθέστατη, τα πλήκτρα περιορίστηκαν στο μέρος που τους αναλογούσε, και ένας αλάνθαστος ντράμερ έδινε τον τόνο για το σύνολο.
Ξεχωριστή μνεία αξίζει φυσικά στον φοβερό και τρομερό Surkamp, που στα 68 του χρόνια καθοδηγεί υποδειγματικά ένα πολυμελές σχήμα, τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο την παρακαταθήκη του στη μουσική. Η συνολική εκτελεστική και ερμηνευτική του παράσταση υπήρξε πρώτης τάξεως, ενώ συγκεκριμένα η φωνή του δεν έχει χάσει την κυριολεκτικά μοναδική αυτή χροιά, για να μην πούμε πως έχοντας μπασάρει κάπως είναι πλέον πιο φιλική προς όσους ακροατές την έβρισκαν στο όριο του εκνευριστικού στα '70s.
Το φινάλε του κυρίως σετ με το "Theme From Subway Sue", πρώτη ραδιοφωνική επιτυχία του συγκορτήματος τα παλιά χρόνια, έδωσε λίγο παλμό σε ένα κοινό που παρακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια. Τα καλύτερα θα έρχονταν στο encore. To "Song Dance", με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς groove και riff στην ιστορία του σκληρού ήχου αποδίδεται μεγαλοπρεπώς, και το αναμενόμενο grand finale με το "Julia" μας βρίσκει αποσβολωμένους μπροστά στο μεγαλείο αυτού του σπουδαίο καλλιτέχνη.
Αυτός είσαι ρε David Surkamp. Δεν είσαι ούτε πεθαμένος, ούτε γυναίκα, ούτε πεθαμένος επειδή ήσουν γυναίκα, όπως ακούγαμε παλιότερα πιστεύοντας μοναδικούς αστικούς μύθους made in Greece. Βρέθηκες ολοζώντανος μπροστά στα μάτια μας για δύο ώρες και δέκα λεπτά, αποδεικνύοντας ποιοι καλλιτέχνες αξίζει να λογίζονται ως θρύλοι, όχι μόνο για το παρελθόν τους αλλά και στο παρόν, και ποιοι είναι της σειράς που παίζουν με τα νεύρα και τα χρήματα του κόσμου που τους στηρίζει. Απέραντος σεβασμός και βαθιά υπόκλιση στον Βασιλιά Δαυίδ.
Late November
Fast Gun
Shaking Me Down
Hurting Kind
The Winds Wild Early
She Came Shining
Breaking Ice
Wrong (David Surkamp)
Suzanne
Heart Of Mine (Hi-Fi)
Preludin
Of Once And Future Kings
Paris
Winterblue
Hard Times
Canadian Rain
Standing Here With You
Aria
Natchez Trace
Episode
Theme From Subway Sue
Encore:
Song Dance
Julia