Year Of The Goat

Δεν ξέρω αν το μουσικό πισωγύρισμα είναι η φυσική εξέλιξη για μια μπάντα. Πολλές το έχουν κάνει, ακόμα περισσότεροι ακροατές το πράττουμε, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι ο κανόνας. Είναι γεγονός το moving forwards by dancing madly backwards, κυρίως για τους πατεράδες μας που παίρνοντας σύνταξη τα βροντάνε και γυρίζουν στα χωριά τους (όπου και μεγάλωσαν), προκειμένου να παράγουν κρασί & τσίπουρο.

Κάτι ανάλογο ισχύει σε μουσικούς και ακροατές. Έχει να κάνει με τα βιώματα και τις μουσικές της παιδικής ηλικίας θαρρώ. Οι Year Of The Goat ουδέποτε απέκρυψαν την άμεση σχέση τους με το παρελθόν, μήτε την κουκούλωσαν για τα μάτια μας. Την ασπάστηκαν με ευλάβεια και την παρουσίασαν με έναν κάποιο μοντέρνο τρόπο. Οι παραλίγο πρωτεργάτες ενός μουσικού κινήματος, σίγουρα όμως από τα πλέον άξια τέκνα του ήχου τους, κάνουν τη φετινή χρονιά μια βουτιά ακόμα πιο βαθιά στις μουσικές τους ρίζες.

Μας έλειψαν και πολύ μάλιστα

Η χιτάρα που ακούει στο όνομα "Avaritia" είναι το «σας λείψαμε»; Ναι, και πολύ μάλιστα. Ακόμα περισσότερο δε, αν αναλογιστούμε την δυσαναλογία ποιότητας και ποσότητας που κυκλοφορεί εκεί έξω. Με τους The Devil's Blood -δυστυχώς- εκτός κάδρου και μερικούς άλλους σε χειμερία νάρκη, το ιδίωμα που αντιπροσωπεύει η μπάντα χρειαζόταν μια ένεση ηθικού. Το τσίμπημα μπορεί να είναι ελαφρύ, η επίδρασή του όμως είναι άκρως αναζωογονητική.

Τι κι αν έβαλαν ψηλά τον πήχη με τα "Lucem Ferre" & "Angels' Necropolis" από πολύ νωρίς. Είναι τέτοια η ποιότητα και το ξεκάθαρο πλάνο που έχουν με την συνεχιζόμενη Blue Öyster Cult αισθητική τους, που το μόνο που σου απομένει είναι να υποκύψεις στην ομορφιά τους. Ειδικά όταν μπαίνει το "Ira", μια ξεγυρισμένη μπλουζιά περιωπής που μετατρέπεται σε evil χορωδιακούς Creedence, τότε τα παλαμάκια και τα σφυρίγματα είναι προ των πυλών.

Πύλες που θα ανοίξουν περήφανα και ορθάνοιχτα με το "Gula", με την βαθιά υπόκλισή τους στον Jimi Hendrix, με την εισαγωγή εκείνη που θα σου χαρίσει το χαμόγελο της απόκτησης της πρώτης Stratocaster. Η επιστροφή στο μέλλον δεν είναι αυτοσκοπός για τους YOTG, ούτε επιτηδευμένη. Έχει μικρές και διακριτές μεζούρες, ικανές να σου φτιάξουν κεφάλι. Ίσα ίσα. Να μην αποπροσανατολιστείς από το κυρίως μενού και από το προσδοκώμενο επικό κλείσιμο.

Μιλάμε για έναν δίσκο με Άλφα & Ωμέγα. Κεφαλαία

Είμαι βέβαιος πως το "Thin Lines Of Broken Hopes" κατέχει σε μερικούς από μας περίοπτη θέση στις καρδιές μας. Δικαίως και χωρίς αιτιολογίες. Ως εκ τούτου υπάρχει μια καλώς εννοούμενη απαίτηση από το "Subicio" και τα 14 λεπτά του. Κι αν το οργασμικό φινάλε αυτού σε καθήλωσε, το βαράτε βιολιτζήδες είναι λίγο για το semi finale του δίσκου. Μια μικρή παύση για ανασύνταξη δυνάμεων και οι πύλες θα κλείσουν θριαμβευτικά.

Όσοι προλάβατε να τις διαβείτε, μην διστάσετε να θεωρήσετε τους εαυτούς σας προνομιούχους. Μιλάμε για μεγάλη ανακούφιση. Για ένα δίσκο με Άλφα και Ωμέγα. Για έναν εκ των κορυφαίων ερμηνευτών της γενιάς του. Αγαπήστε τους λίγο ακόμα και η αγάπη θα σας γυρίσει πίσω πολλαπλάσια. Αμέ.