Ανασκόπηση 2019: Post-Rock

Με εναλλακτικά φάρμακα, πειραματισμούς και metal ενέσεις κρατάμε τον άρρωστο στη ζωή

Όπως και πέρσι έτσι και φέτος ελάχιστες ήταν οι post-rock στιγμές που μας έμειναν. Αν δεν υπήρχαν κάποιες παλιές φίρμες, αρκετοί πειραματικοί δίσκοι και κάμποσοι post-metal, ο χώρος δεν θα είχε σχεδόν τίποτα να μας δείξει. Με το ζόρι ακούσαμε κάτι φρέσκο και με το ζόρι έφτασαν στα αυτιά μας καλά ντεμπόυτα. Ως συνήθως λοιπόν παρακάτω θα διαβάσετε για δίσκους που εκτός της βασικής συνταγής απευθύνονται προφανώς σε οπαδούς του είδους, αλλά παρουσιάζουν μουσικές ψαγμένες, σίγουρα απροσδιόριστες και κατά βάση αντισυμβατικές. Εκεί είναι το ζητούμενο. Στην απουσία σύμβασης με ένα μουσικό είδος. Εκεί φαίνεται η τέχνη. Στη μη επιτηδευμένη έκφραση. Εκεί πλέον ψάχνουμε το post-rock/metal.

Τα βαριά χαρτιά
Φέτος κυριάρχησαν οι βαριές εκδοχές στα μεγάλα ονόματα του είδους

Cult Of Luna

Έφτιαξαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Το "A Dawn To Fear" είναι ένα αριστούργημα ατμοσφαιρικού sludge metal που έχει όλες τις όμορφες οδηγίες του post-rock και όλη την αγριάδα του metal. Φαίνεται και είναι φρέσκο κρατώντας ό,τι οι ίδιοι μας δίδαξαν σε αυτό το μουσικό παρακλάδι. Επιβλητικό. Συναισθηματικό. Άκρως εντυπωσιακό και βαρύ όσο πρέπει. Με την παρουσία του “The Fall” ενός κομματιού ύμνου, ξεπέρασαν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά οποιονδήποτε προσπαθεί να φτιάξει παρόμοιες μουσικές. Είναι ότι πιο τέλειο θα ακούσεις στον χώρο αυτό. Έμπνευση, σωστό έως τέλειο παίξιμο, απίθανη παραγωγή και ανατριχιαστική ατμόσφαιρα σε όλο το σύνολο. Απίθανο!

Swans

Ευτυχώς που υπάρχει ο κύριος Gira και στο "Leaving Meaning" για άλλη μια χρονιά παρουσίασε κάτι ασύλληπτο. Λέμε σε κάθε δίσκο των Swans ότι φτιάχνει φοβερά πράγματα. Εδώ όμως μετά τη δεύτερη, τρίτη, τετάρτη εποχή τους, κανείς δεν ξέρει πόσες έχει αυτή η μπάντα, επανέρχεται με νέα (παλιά) σύνθεση και παρουσιάζει την επανεκκίνηση στον κόσμο που αυτοί έφτιαξαν. Σε μουσικές πειραματικές και αδιανόητες. Με βάση πάλι μια βάναυση, μυσταγωγική επαναληπτικότητα και την ίδια αρμονική και συνάμα μελωδική μονοτονία. Αυτοί είναι οι Swans εδώ και χρόνια. Αυτό απολαμβάνουμε. Αυτό λατρεύουμε. Αυτό αποθεώνουμε. Οι post, jazz, folk, souther, americana ή ότι άλλες πινελιές χώρεσαν εδώ είναι απλά για να γίνουν όλα καλύτερα.

Russian Circles

Συμφωνούμε όλοι ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα αλλά και πιο φερέγγυα συγκροτήματα της post-rock/metal σκηνής. Το έχουν δείξει με τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους και φέρνουν το "Blood Year" για να το αποδείξουν. Μπορεί να μην ακουμπήσει το μεγαλείο παλαιότερων δουλειών τους. Μπορεί να μην πάρει άριστα σαν το "Enter". Μπορεί να μην φτάσει τα (προς τα πάνω) λίαν καλώς σχεδόν όλων των υπολοίπων δίσκων τους. Αλλά όταν μιλάμε για ένα δίσκο που πατάει στο καλώς και έχει τους επόμενους βαθμούς, ανάλογα τα γούστα του καθένα, αγκαλιά, τότε σίγουρα μιλάμε για κάτι όμορφο, καλοφτιαγμένο και με αρκετά σημεία, περάσματα και συνθέσεις που ακουμπάνε ακόμα και το τέλειο. Είναι ο πήχης τόσο ψηλά που αδικούνται μόνοι τους. Αλλά δεν γίνεται να μην πούμε ότι μας χάρισαν άλλον έναν καλό δίσκο για συντροφιά.

Mono

Ήρθε πολύ νωρίς στο ξεκίνημα του 2019. Το "Nowhere Now Here" τους κρατάει πολύ ψηλά στις ενεργές μεγάλες μπάντες του χώρου. Είναι ασταμάτητοι και ακούραστοι. Δεν έχουμε ακούσει τίποτα καλύτερο από αυτούς εδώ και δέκα χρόνια, μετά την κυκλοφορία του "Hymn Το Τhe Immortal Wind" αλλά οι πέντε επόμενοι δίσκοι τους (οπότε και ο φετινός) κρατάνε αυτούς και το κλασικό post-rock ζωντανό στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Είναι τίμιοι, εξαιρετικοί μουσικοί, ωραίοι τύποι και καταφέρνουν να συγκινούν με τους ήχους αλλά και την πορεία τους τόσα χρόνια. Ο δίσκος απαιτεί ακροάσεις για να αφουγκραστείς τον εσωτερικό του ρυθμό και τη ροή του. Είναι όμως τόσο αληθινό και αυθεντικό, που δίπλα σε όλες τις δουλειές τους δεν θα ξεχαστεί.

Pelican

Όπως και με τους δύο από πάνω μιλάμε για θρύλους της σκηνής. Επανήλθαν χωρίς να δώσουν τίποτα καλύτερο από το παρελθόν. Ομως. Ευτυχώς υπάρχουν όμως και αλλά. Με το πρώτο άκουσμα πας απευθείας καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω. Στο "Nighttime Stories" αντιλαμβάνεσαι γιατί συγκροτήματα που αυτήν τη στιγμή μεσουρανούν στο είδος, σίγουρα άκουγαν και προφανώς έχουν επηρεαστεί από αυτή εδώ τη συγκροτηματάρα. Παρότι δεν δίνουν τίποτα φρέσκο, παρουσιάζουν καλοπαιγμένο post-rock που κρατάει αγριάδα και δημιουργεί συναισθήματα. Μαζί με όλους του είδους πέφτουν κι αυτοί σιγά σιγά, αλλά ηρωικά! 

Post-Rock
Όσοι κρατάνε ακόμα τα βασικά στοιχεία της συνταγής και επιδιώκουν την καθιέρωση

Her Name Is Calla

Αρχές Μαΐου, οι Her Name Is Calla έδωσαν την τελευταία τους συναυλία πριν διαλυθούν. Τέλη Μαΐου κυκλοφόρησε το κύκνειο άσμα τους, ξεκινώντας άκρως ταιριαστά με το τραγούδι "Swan". Το "Animal Choir" έμελλε να είναι η καλύτερη κυκλοφορία της καριέρας τους, που ξεκίνησε τέλη '00s και κράτησε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία. Απομακρυνόμενοι ακόμα περισσότερο απ’ το post-rock και με τη φωνή του Tom Morris να κυριαρχεί, προσφέρουν εγκαταλείποντας τη σκηνή μια μεγάλη ποσότητα σπαραξικάρδιων συνθέσεων.

65daysofstatic

Το 2019 υπήρξε δραστήρια χρονιά για τους Βρετανούς κύριους εκπροσώπους της electro έκφανσης του post-rock. Πέρα από μια μεγάλη σειρά μηνιαίων EP’s (από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο), το έβδομο full-length τους, "replicr, 2019", κυκλοφόρησε στα τέλη Σεπτεμβρίου και συνεχίζει να ωθεί τον ήχο τους στα άκρα. Αυτήν τη φορά, ακόμα πιο IDM φόρμες, ηλεκτρονικές μουσικές στις οποίες δεν χορεύεις αλλά χάνεσαι, ωστόσο κάπου στην πορεία φάνηκε πως το έχασαν την ουσία και οι ίδιοι. Δείχνουν ανεπανόρθωτα μακριά από τις παλιές, μεγάλες στιγμές τους.

We Lost The Sea

Χωρίς σημαντικές εξελίξεις στον ήχο τους αλλά και χωρίς να μετριάζεται η αναντίρρητη ποιότητα τους, οι Αυστραλοί We Lost The Sea συνεχίζουν το εξαιρετικό τους σερί με το "Triumph & Disaster". Κάπου ανάμεσα σε rock και metal, το post όραμα τους παραμένει κινηματογραφικό, μακροσκελές και αρκετά ευθύ. Το ηχητικό concept του άλμπουμ περιγράφει ένα μετά-αποκαλυπτικό τοπίο και τις έννοιες της αγάπης και της τραγωδίας, ενώ η μουσική παραδίδει τις αντίστοιχες εικόνες με άνεση. Μία μπάντα με ιστορία τέτοια που δικαιούται να γεννάει τέχνη γλυκόπικρη και να μιλάει βαριά με την instrumental σιωπή της.

Lost In Kiev

Το "Persona" είναι από εκείνα τα άλμπουμ που αποτελούν το φάρμακο για την γκρίνια μας ότι το post rock δεν εξελίσσεται. Σε πείσμα του πεσιμισμού μας, οι παριζιάνοι δημιουργοί του επιδεικνύουν τη φρέσκια τους πρόταση, μια πρόταση που αφομοιώνει τις εξελίξεις που έφερε η ηλεκτρονική στροφή των Mogwai. Με Sci-fi θέμα, μηχανικούς μονολόγους κι εξαιρετικά συμπυκνωμένα τραγούδια, η μουσική των Lost In Kiev γεννάει ηθικούς προβληματισμούς, κρύβει ανόθευτες ηχητικές απολαύσεις και υπόσχεται ένα post rock που έχει θέση και στο αύριο.

Syberia

Το παραδοσιακό post rock έμοιαζε πάντα συνυφασμένο με την αργή, μακροσκελή του φύση και τις μεγάλες κλιμακώσεις. Οι Ισπανοί Syberia ακολουθούν την άλλη τάση -στην οποία διαπρέπουν και οι συμπατριώτες τους Toundra-, αυτήν της up-tempo, δυναμικής και συμπυκνωμένης instrumental rock μουσικής. Στο "Seeds Of Change" η ένταση είναι σχεδόν πάντα στις επάλξεις, η τεχνική καλλιέργεια ανεπτυγμένη και όλα, σε συνδυασμό με το πολιτικό τους στίγμα, παραπέμπουν σε ένα σύγχρονο, επίκαιρο και καθόλα άρτιο post συγκρότημα που παίζει μουσική με την ορμή χιλίων λεόντων.

Post-Metal
Τα πιο βαριά και ζόρικα atmospheric sludge metal

E-L-R

Η Prophecy συνηθίζει κάθε χρόνο να μας συστήνει από το πουθενά μια εξαιρετική μπάντα και για το 2019 ο τίτλος οφείλει να πάει στους Ελβετούς E-L-R. Το "Maenad" αποτελεί το θαυμάσιο ντεμπούτο τους και αποκαλύπτει ένα συγκρότημα φανερά επηρεασμένο από τις δομές και τις εντάσεις των Amenra, αν και με κάποιον παράξενο τρόπο μέσα στη μουσική τους τρυπώνει και λίγο φως. Το διονυσιακό concept μας αυθυποβάλλει σε μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία και το "Maenad" συνιστά μια μάλλον απολαυστική εμπειρία ακρόασης.

Latitudes

Φαντάσου ένα μικρό χελιδόνι που πετάει στη χειρότερη θύελλα πάνω από τον αγριότερο ωκεανό: αυτή είναι η εικόνα που ταιριάζει στη μουσική των Latitudes. Η εύθραυστη φωνή του Adam Symonds χαράζει τον μελωδικό της δρόμο πάνω από άγριες θάλασσες πελώριων riff και κάτω από έναν κατάμαυρο post metal ουρανό. Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους είναι συγκλονιστική και αποδεικνύεται ότι στην κριτική του "Part Island" ίσως και να εξαντλήσαμε την αυστηρότητα μας: πρόκειται για έναν από τους πιο ιδιαίτερους σε ατμόσφαιρα δίσκους της χρονιάς και μικρές μόνο διορθώσεις ίσως φέρουν αριστουργήματα.

Pijn & Conjurer

Σε ένα από τα πιο παράξενα projects της χρονιάς, οι Pijn και οι Conjurer σχηματίζουν από κοινού ένα νέο γκρουπ (με επίλεκτα μέλη κι από τις δύο μπάντες) και κυκλοφορούν το θαυμάσιο "Curse These Metal Hands". Το φοβερό σε αυτήν τη δουλειά είναι τα θετικά vibes και η όλη ανάταση που συνοδεύει τη βαριά μουσική τους, σε έναν ήχο που έχει ιδιαίτερη ταυτότητα, τσαγανό και τρομερά riff. Οι Pijn & Conjurer μπόρεσαν να ξεχωρίσουν ακόμα και σε μία χρονιά με πολύ μεγάλο ανταγωνισμό από κυκλοφορίες μεγάλων ονομάτων του είδους. Ελπίζουμε το σχήμα αυτό να έχει συνέχεια. 

Herod

Ακροβατώντας σε έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο κάπου ανάμεσα στο post metal, στο sludge και με ελαφρώς progressive νοοτροπία, οι Ελβετοί μας χάρισαν με το "Sombre Dessein" ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, δουλειά στην οποία μπορεί κανείς να αναγνωρίσει πολλές από τις εξελίξεις του metal ήχου της τελευταίας δεκαετίας. Φρέσκο, δυναμικό κι ελαφρώς δυστοπικό, το "Sombre Dessein" πραγματεύεται ένα οικολογικό - πολιτικό concept και καταφέρνει να αφήσει πολλές υποσχέσεις για ένα εξίσου λαμπρό μέλλον. 

Labirinto

Τους έχουμε αποκαλέσει εύστοχα "Cult Of Luna της Λατινικής Αμερικής" και η περιγραφή θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Το "Divino Afflante Spiritu" αποτελεί τον πολιορκητικό τους κριό για την ευρωπαϊκή αγορά και καταφέρνει να χωρέσει μια Neurosis τραχύτητα, σούπερ doom γκρούβες και έξοχους tribal-ισμούς. Η ενέργεια δείχνει να είναι το μεγάλο τους όπλο, λείπουν ακόμα κάποια στοιχεία που θα αναδείξουν κι άλλο το συνολικά δραματικό τους ύφος. Σε κάθε περίπτωση, μια εξωτική μπάντα που ήρθε η ώρα να προσέξουμε καλύτερα.

Blackgaze
Όταν δένουν η ατμόσφαιρα, το black, το shoegaze και το post-rock

Alcest

Όλα όσα αγαπήσαμε στους Γάλλους πατέρες του blackgaze είναι εδώ, σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Οι πνευματικές αναζητήσεις του Neige, η νατουραλιστική του προσέγγιση και η απομάκρυνση από την πεζή πραγματικότητα, σε αναζήτηση νοήματος, σε πάλη με τους δαίμονες, στην προσέγγιση μιας ουσιαστικότερης αλήθειας. Το "Spiritual Instinct" είναι, πράγματι, ένας δίσκος που επενδύει στην κάθαρση και τα καταφέρνει πανηγυρικά.

White Ward

Δεν βγαίνουν κάθε μέρα δίσκοι σαν το "Love Exchange Failure". Δίσκοι πρωτοποριακοί χωρίς να πουλάνε φλύαρες αβαντγκαρντίλες, δίσκοι που παίρνουν στοιχεία του post- rock και τα αξιοποιούν με τρόπους που δεν σε κάνουν να θες να ξεριζώσεις τα αυτιά σου από τη βαρεμάρα, δίσκοι που συνδυάζουν πιάνα και σαξόφωνα με ξέφρενα blast beat και μανιασμένα φωνητικά και, κυρίως, δίσκοι που παραμένουν πιστοί στο black metal χωρίς να αποτελούν μία ακόμη κόπια των Darkthrone.

Botanist

Ο Botanist είναι η περσόνα του Otrebror, η οποία πρεσβεύει κάτι που σε γενικές γραμμές μπορεί να περιγραφεί ως η κυριαρχία των φυτών αφ’ ότου η ανθρωπότητα εκπέσει. Με πολύ δραστήρια δισκογραφική παρουσία από το 2011 μέχρι σήμερα και την εμμονή στο dulcimer (κάτι σαν σαντούρι) που αντικαθιστά τις κιθάρες, κυκλοφόρησε φέτος την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, ονόματι "Ecosystem". Οι black metal στιγμές του είναι άκρως τρομακτικές, οι αιθέριες είναι οι σανίδες σωτηρίας σε αυτό το δύσκολο άκουσμα.

Sadness

Σε σύγκριση με γείτονές τους σε αυτήν την κατηγορία (Botanist, White Ward), οι Sadness γέρνουν την πλάστιγγα στην post-rock και τη shoegaze μεριά της. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο συνεπείς είναι στο ποιοτικό blackgaze παρά την αστεία μεγάλη παραγωγικότητά τους (βλέπε πέντε full-length το 2015 και άλλα τρία το 2016). Φέτος, το one-man project του Elisa περιορίστηκε σε δύο - πάλι άκρως αξιόλογους - δίσκους για να εξάγει το συναίσθημα απ’ όπου παίρνει το όνομά του. "Circle Of Veins" τον Μάρτιο και - κυρίως - "I Want To Be There" των Απρίλιο.

King Apathy

Ντεμπούτο ως King Apathy, με προϊστορία δύο δίσκων ως Thranenkind. Η ικανότητα των King Apathy να παράγουν ήχους που είναι μελαγχολικοί και προσφέρουν μια ψυχική ανάταση, δεν είναι συνηθισμένη. Στο "Wounds" εντυπωσιάζουν με το εξαιρετικό τους μείγμα post-metal, neocrust και blackened hardcore, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν ένα πολιτικοποιημένο προφίλ και πραγματεύονται θέματα όπως η οικολογία, ο vegan/straight edge τρόπος ζωής, η ισότητα των φύλων και ο αναρχισμός.

Στο περίπου... πειραματικά!
Μπλέξιμο με πειραματικές, shoegaze, διαστημικές, ηλεκτρονικές και noise μουσικές εκδοχές

Thurston Moore

Ο άρχοντας των Sonic Youth έβγαλε δίσκο διάρκειας 3.5 ωρών. Το "Spirit Counsel" έχει τρεις συνθέσεις μίας, μισής και περίπου μίας ώρας έκαστος. O Thurston είναι ανήσυχος και όσο μεγαλώνει νιώθεις ότι περπατά παράλληλα με τον κύριο Gira. Έχει καριέρα αξιοζήλευτη και σε αυτόν τον δίσκο αποδίδει λίγο πολύ σχεδόν όλες τις ιδέες του. Από noise-rock πάει σε μια απίθανη ορχήστρα και γυρίζει πίσω. Ο αυτοκράτορας ακόμα εκπέμπει μια λάμψη πίσω από το εναλλακτικό, πειραματικό, θορυβώδες, επίμονο και μοντέρνο rock του. Αν ψάξετε ένα ένα κομμάτι, δείτε τι παίζει και διαβάσετε με ποιους συνεργάζεται το λιγότερο θα θαμπωθείτε.

Teeth Of The Sea

Στο "Wraith" ακούμε industrial, electro (αρκετά προχωρημένο και βαρύ), μοντέρνα (και πειραγμένα ηλεκτρονική) jazz και μια παραλλαγή νεοψυχεδέλειας. Το ας πούμε post-rock αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Απίθανη ισορροπία. Τρομερά ταιριαστή τρομπέτα. Φοβερός ρυθμός. Ασύλληπτη ένταση και εξαιρετικά σκοτεινά σημεία. Οι Λονδρέζοι βγάζουν μόνο καλούς δίσκους. Πολλές μουσικές μεταλλάξεις, διαφορετικά μοτίβα και παράξενες εξελίξεις παντού. Μια τρομερή ποικιλία το καθιστά τόσο ολοκληρωμένο όσο λίγα. Απρόβλεπτο, ονειρικό και ιδιαίτερα προοδευτικό.

Helium Horse Fly

Άντε να κατηγοριοποιήσεις αυτό το προοδευτικό διαμάντι. Το "Hollowed" είναι πειραματικό math, , post-rock, avant-garde, experimental, post-metal και λίγο prog! Χωρίς δομή αλλά με τέλεια διαδρομή και σταθερό στόχο. Τη λύτρωση, την εξιλέωση και το ξέσπασμα. Μπορεί να είναι μουσική για άλλη εποχή. Μπορεί να το καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά μας. Μπορεί να μας γοητεύει απλά το άγνωστο και το τρομακτικό. Όπως και να έχει η λέξη εντυπωσιακό του ταιριάζει απόλυτα. Είναι από τα καλύτερα προοδευτικά και αντισυμβατικά rock της εποχής μας. Οι παραμορφώσεις είναι χαλαρές, αλλά τέλειες. Τα κρεσέντο είναι εξαιρετικά, αλλά αγχωτικά. Άγνωστες μουσικές, σίγουρα δύσκολες και πολύπλοκες. Επικίνδυνο αλλά πανέμορφο.

Boris

Αυτοί κι αν χωράνε σε κάμποσα μουσικά είδη. Στο "LφVE & EVφL" όμως έρχονται πιο κοντά στο post-rock ή πες το και experimental από ποτέ. Δεν θα αποδείξουν φέτος τίποτα οι Ιάπωνες. Δεν έχουν ανάγκη. Γράφουν μουσική που γουστάρουν. Παράγουν συνθέσεις που θα μείνουν. Προκαλούν τους ακροατές και είναι έτοιμοι να προκαλέσουν εφιάλτες σε κάθε φλώρο απανταχού. Η έμπνευση μπορεί να φθίνει λίγο αλλά οι Boris ακόμα οδηγούν, δεν οδηγούνται. Επίμονα κρουστά και φωνές που ανεβοκατεβαίνουν καλπάζοντας. Απόκοσμες ψυχεδελικές κιθάρες και ένας συντονισμός ήχου για σεμινάρια. Φτιάχνουν ένα υπέροχο χάος.

Fly Pan Am

Μόντρεαλ, Καναδάς. Δεν φτάνει αυτό; Το "C'est ça" είναι μια δημιουργία ιδιαίτερα πυκνή. Είναι αρκετά δύσκολο και γεμάτο μοντέρνους μουσικούς συνδυασμούς, όμως τελικά παρότι παράλογο και παράξενο είναι θαυμάσιο. Experimental rock, post-rock, shoegaze, drone, electronic, noise-rock, noise και krautrock. Αυτή η επιστροφή έχει τα πάντα χωρίς να νοσταλγεί το παρελθόν τους. Κάθε άλλο θα έλεγες. Είναι όσο τολμηρό και προκλητικό γίνεται. Μπορεί και λίγο παραπάνω. Σίγουρα δεν θα το αντέξουν όλοι. Αλλά αξίζει προσοχής και εκτίμησης.

Meanwhile in Greece
Οι ελληνικές απόπειρες που κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις

Their Methlab

Στο "The Last Second" ο μουσικός προορισμός είναι το ξέσπασμα. Το ταξίδι μέχρι τον προορισμό είναι μια μίξη post-rock και λίγο περισσότερο prog ή βαριών σημείων. Η ουσία και το όχημα για το ταξίδι είναι η μελωδία κι ένα τοίχος θορύβων και ψυχεδελικών ιδεών που καλύπτουν μεγάλο φάσμα επιρροών και δεκαετιών. Κάθε σύνθεση θα έλεγες ότι προχωράει ομαλά και πάντα στοχεύει σε ένα εντυπωσιακό κρεσέντο (μπορεί και δύο). Από τα καλύτερα εγχώρια.

we.own.the.sky

Με το "Home" βρίσκουν ταυτότητα και στόχο, στα εννιά κομμάτια ξεδιπλώνουν μια όμορφη μουσική ιστορία, που μεταπηδά από το post-rock στο progressive metal, έχοντας συνεχώς έναν αβίαστο συναισθηματισμό σαν οδηγό. Αυτό ήταν το επόμενο μεγάλο βήμα που χρειαζόντουσαν και είναι βήμα προόδου αλλά και σιγουριάς. Η σκηνή της χώρας μας έχει έναν ακόμη δυνατό παίκτη στο δυναμικό της. Απολαυστικοί και ιδιαίτερα ενδιαφέροντες δείχνουν και στη σκηνή ζωντανά την αξία τους.

Hylas

Είναι σαφές πως το ντεμπούτο των Hylas, "Athena" είναι κάτι παραπάνω από άξιο προσοχής και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα δυνατό έναυσμα για σημαντικά πράγματα στο μέλλον. Κατέχουν τόσο το παιχνίδι των κορυφώσεων όσο και της στενοχώριας. Ωστόσο, συγκρατήθηκαν στο «όμορφο» αποτέλεσμα χωρίς να επιθυμούν να ταρακουνήσουν - κάτι απόλυτα κατανοητό για πρώτη προσπάθεια. Θα τους βοηθήσει λίγος όγκος, ένταση και βάρος παραπάνω. Το κάτι παραπάνω είναι εκεί έξω γι’ αυτούς, χωμένο ακόμα πιο βαθιά στα σοκάκια της Αθήνας και φαίνεται ότι δεν θα το βρουν δύσκολα.

Caldera

To post-rock/metal των Caldera δεν φέρνει κάτι νέο στο είδος, είναι όμως καλαίσθητο και πολύ καλοφτιαγμένο. Το "Tephra" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον γκρίζο και σκοτεινό άλμπουμ που ξεχειλίζει αγάπη για το ιδίωμα του cinematic rock. Τους πρωτομάθαμε από την πανέμορφη παρουσία στην εμφάνιση των Mono, τους είδαμε και στο Cult of the Amps και το ντεμπούτο τους ήρθε για να τους καθιέρωσει στην εγχώρια σκηνή. Περιμένουμε να τους βάλουμε στην κορυφή του είδους για τα εγχώρια κάποια στιγμή. Δεν απέχουν και πάρα πολύ.

Deadfile

Όσο δύσκολο κι αν είναι να περιγράψεις τη μουσική τους, το δεδομένο είναι ότι αποτελεί μία ελκυστικότατη πρόταση που παρά τη διάρκειά της διατηρεί ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας κατά τη διάρκειά της που ναι μεν απαιτεί μία προσεκτική ακρόαση αλλά ανταποδίδει άμεσα. Το "The Oddity Of Human Structure" είναι ένας άκρως κινηματογραφικός δίσκος που ακούγεται ευχάριστα και εμφανίζει όλες τις επιρροές από τους πρωτεργάτες και τα ιερά τέρατα αυτού του αντισυμβατικού ή προοδευτικού ή μεταμοντέρνου μουσικού ιδιώματος. Ίσως το πιο παράξενο post post-rock στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή.

Ζωντανές εμφανίσεις
Φτωχό και χωρίς πολλά πράγματα το φετινό post-σανίδι

Zu, s̶i̶s̶t̶e̶r̶ @ Temple, 04/04/19

«Λυσσασμένο παίξιμο, μεγάλη ένταση, επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα, υποβαθμισμένη αίσθηση της μελωδίας, δυστοπική ατμόσφαιρα. Μία εμφάνιση που θα έχουμε σημεία να θυμόμαστε»

Harakiri For The Sky, Allochiria, Message In A Cloud @ Temple 13/04/19

«Μια βραδιά που ο ήχος έκανε χαρακίρι και το αποτέλεσμα φάνηκε διεκπεραιωτικό. Αν και μας άρεσε ο δίσκος τους, ζωντανά δεν ήθελε να μας εντυπωσιάσουν τόσο»

Pelican @ Fuzz Club, 11/10/19

«Μισό μέτριο, μισό φανταστικό από μια μπάντα που στήριξε και καινοτόμησε στο είδος. Τουλάχιστον τους είδαμε και αυτούς και σχεδόν κλείσανε τα post απωθημένα μας»

Michael Gira, Norman Westberg, Azraq Sàhara @ Temple, 18/10/19

«Ακόμα και απογυμνωμένος, ο ηγέτης των Swans ακούγεται υποβλητικός. Όσες φορές, με όποια σύνθεση και με όποιο τρόπο και να τον δούμε, θα τον αγαπάμε, θα τον λατρεύουμε και θα ευχαριστιόμαστε για την ποικιλία και τα κολλήματα του»

Boris, Ghone @ Temple, 21/12/19

«Σφαλιάρα εκκωφαντικού θορύβου, μαθήματα πραγματικής μουσικής. Όταν οι άρχοντες του πειραματισμού και οι χωρίς-κανένα-φόβο Ιάπωνες παίζουν καλά, αρκεί για να απολαύσεις την εμφάνιση τους»

  • SHARE
  • TWEET