Pijn & Conjurer

Curse These Metal Hands

Holy Roar (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 06/09/2019
Έτσι πρέπει να παίζεται το post-metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η είδηση της σύμπραξης δύο εκ των ποιοτικότερων νέων metal συγκροτημάτων για μια κοινή κυκλοφορία έγινε προφανώς δεκτή με ενθουσιασμό και ιδιαίτερη περιέργεια ως το προς τελικό αποτέλεσμα. Μην ξέροντας τους όρους της συνεργασίας, πολλοί φαντάζομαι θα αναρωτήθηκαν αν το εκλεκτικό extreme metal των Conjurer και το σαφώς πιο πολύχρωμο post-metal των Pijn είναι συμβατά μεταξύ τους. Η απάντηση δόθηκε.

Υπάρχουν δύο θολά σημεία γύρω από αυτό το project. Πρώτον, δεν είναι split με τις δυο μπάντες να παίζουν αυτόνομα, ούτε όμως και 100% ένωση των δύο συγκροτημάτων (όπως συνέβη στην περίπτωση των Waste Of Space Orchestra). Αντίθετα, είναι ένα διαφορετικό γκρουπ που ονομάζεται Curse These Metal Hands κι αποτελείται από τρία μέλη των Pijn και δύο των Conjurer - το ότι το προμοτάρουν ως Pijn & Conjurer μάλλον αποτελεί δείγμα συλλογικότητας, άντε, ίσως και λίγο για εμπορικούς λόγους. Το δεύτερο θολό σημείο έχει να κάνει με το προϊόν της συνεργασίας: η Holy Roar το προωθεί ως κανονικό άλμπουμ και όλος ο υπόλοιπος κόσμος το αντιλαμβάνεται ως EP. Με τέσσερα track συνολικής διάρκειας 30 λεπτών, νομίζω έχουμε να κάνουμε με ένα EP ή έστω mini album.

Έξω όμως από αυτά τα τεχνοκρατικά, το Curse These Metal Hands αποτελεί έναν μικρό μουσικό θρίαμβο. Σχετικά με την απορία της πρώτης παραγράφου, είναι ξεκάθαρο ότι η μουσική είναι πολύ πιο κοντά στο ογκώδες, κινηματογραφικό metal των Pijn και δεν επιδιώκει ακρότητες. Αυτό που το διαφοροποιεί από σχεδόν οτιδήποτε άλλο αντίστοιχο είναι τα θετικά και σχεδόν χαρούμενα vibes που αποπνέει καθόλη τη διάρκεια του, στοιχείο στο οποίο κρύβεται μεγάλο μέρος της ομορφιάς του. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλες μπάντες με ανάλογη διάθεση, πέραν της περσινής δισκάρας των Boss Keloid και του Devin Townsend...

...και μόνο από έναν Devin θα περίμενες μια θεόρατη, κολοσσιαία ματζόρε riff-άρα σαν την εναρκτήρια του "High Spirits". Στα εννέα λεπτά του δίνει τον τόνο, επιφυλάσσοντας πολλές στιγμές ανάτασης κι επιβλητικής heavy μουσικής. Όγκος, μίξη καθαρών κι ελαφρώς πιο extreme φωνητικών, κάποια γρήγορα αλλά πάντα ατμοσφαιρικά περάσματα, η συνταγή τα έχει όλα στο βαθμό που πρέπει. Στο ίδιο στυλ και το επίσης δεκάλεπτο "Sunday" που κλείνει τον δίσκο με ένα εξόχως «επικό» ύφος. Το "The Pall" έχει ελαφρώς πιο σοβαρό αέρα κι είναι πιο κοντά στο «συμβατικό» post-metal, είναι όμως γεμάτο από όμορφες μελωδίες και παιξίματα. Το "Endeavour" είναι ένα σφηνάκι δύο λεπτών, ό,τι όμως του λείπει σε μπόι του περισσεύει σε αλά early Mastodon ψυχή, σε τραχύτητα και δύναμη.

Σε ένα 2019 που έχει ήδη δει ήδη δίσκους από Russian Circles και Pelican κι ενώ αναμένει και τους Cult Of Luna, οι κύριοι των Pijn & Conjurer παραδίδουν μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται το σύγχρονο post/sludge metal και πώς μπορεί ακόμα να ακούγεται φρέσκο, γεμάτο φαντασία, στιλιστικά και συναισθηματικά γεμάτο ενδιαφέρον. Μόνο του ελάττωμα η μικρή του διάρκεια: αν αυτή η δουλειά είχε ακόμα 15-20 λεπτά μουσική αυτής της ποιότητας, θα μπορούσαμε άνετα να μιλήσουμε για έναν εκ των κορυφαίων της χρονιάς. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι απολαυστικό.

Για όσους λοιπόν είναι γύρω ακόμα καλοκαίρι, μπείτε στο αυτοκίνητο, ανοίξτε τα παράθυρα και βάλτε το "Curse These Metal Hands" στη διαπασών, δείτε τον πορτοκαλί ήλιο να δύει και, διάολε, περάστε όμορφα με τη μουσική και τις νεανικές σας metal καρδιές!

  • SHARE
  • TWEET