Zu, s̶i̶s̶t̶e̶r̶ @ Temple, 04/04/19

Το προ δεκαετίας "Carboniferous" ήταν οριακός δίσκος για τους Zu. Εκτός της αδιαμφισβήτητης μουσικής του αξίας, αποτέλεσε και την πρώτη τους διεθνή κυκλοφορία από την Ipecac του Mike Patton, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να συμμετάσχει και σε ένα κομμάτι. Μετά από αυτόν τον δίσκο ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα για τη μπάντα, η οποία επαναδραστηριοποιήθηκε πριν μερικά χρόνια, οπότε και μας είχε επισκεφτεί για πρώτη φορά. Με αφορμή τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του "Carboniferous", οι Zu περιόδευσαν στην Ευρώπη παίζοντάς το ολόκληρο, με την Αθήνα ευτυχώς να χωρά προς στο τέλος της περιοδείας.

Σε ένα Temple που απείχε από το να χαρακτηριστεί ως γεμάτο, πρώτοι εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι s̶i̶s̶t̶e̶r̶ (έτσι γράφεται!), ένα instrumental πειραματικό τρίο που πέρσι μας έδωσε το εξαιρετικό ντεμπούτο του, ονόματι "untrue". Στις 22:00 οι... τέσσερις μουσικοί πήραν θέση στη σκηνή, μιας και οι s̶i̶s̶t̶e̶r̶ συνοδεύονταν για ορισμένα κομμάτια στην τρομπέτα από τον Λευτέρη Λουκίσσα, ο οποίος είχε παίξει και στον δίσκο. Μέσα στα πενήντα περίπου λεπτά του set τους, μας παρουσίασαν ολόκληρο το "untrue", αλλά και δύο νέα κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους, που όπως έχουμε μάθει είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό έτοιμος.

Στο "Deepest Heat" η κιθάρα και το μπάσο παίζουν και οι δύο lead θέματα, ενώ στα "Delta", "Fidel" και "Blackout", το οποίο περιέχει και κάποιους αυτοσχεδιασμούς, η τρομπέτα δίνει μια κινηματογραφική διάσταση. Το "Furious Apes" η κιθάρα του Αποστόλη πρωταγωνιστεί και χτίζει ένα wall of sound. Από τα νέα κομμάτια, το (ακόμα) άτιτλο είναι αργό με ένα κιθαριστικό ξέσπασμα στη μέση κι ένα στο τέλος, ενώ το "Dark Candy" είναι στιβαρό και θορυβώδες. To "Outflanked And Outnumbered" κλείνει το set εν μέσω δυνατών παραμορφώσεων σε κιθάρα και μπάσο.

Οι s̶i̶s̶t̶e̶r̶ είχαν ευκρινέστατο ήχο, ωραία κιθαριστικά μέρη και ενδιαφέρουσες παραμορφώσεις, ενώ τα τραγούδια τους έχουν χαρακτήρα. Αναμένουμε το επόμενο δισκογραφικό βήμα τους, αλλά και η επόμενες ζωντανές τους εμφανίσεις για να τους τιμήσουμε.

Σε ένα σίγουρα πιο αντισυμβατικό στήσιμο μπάντας από αυτά που οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει, οι Zu σερβίρουν τη μουσική τους παιγμένη από drums, μπάσο και βαρύτονο σαξόφωνο. Τα μέλη που μας επισκέφτηκαν αυτήν τη φορά είναι τα ιδρυτικά, μιας και έχει επιστρέψει ο drummer Jacopo Battaglia μετά την εισχώρηση του αντικαταστάτη του Tomas Järmyr στους Motorpsycho πριν τρία χρόνια.

Μετά από μια κατά κάποιον τρόπο πομπώδη και αυτοκρατορική εισαγωγή, που μας υπενθύμισε και τη ρωμαϊκή τους καταγωγή, λίγα μπλιμπλίκια και ένα παραμορφωμένο μπάσο μας έβαλαν στο “Chthonian”. Γεμάτος ήχος από την αρχή με δύο μόλις μουσικά όργανα (μπάσο, drums). Όταν μπαίνει και το σαξόφωνο, αρχίζει και χτίζεται μια ατμόσφαιρα που θα περιέγραφα ως κλειστοφοβική και εν γένει φοβιστική.

Στο "Beata Viscera" έχουμε απότομες εναλλαγές του ρυθμού, με το drumming του Battaglia να είναι ακριβέστατο, ενώ ο Luca Mai βγάζει μια jazz πλευρά στο σαξόφωνο. Το έντονο και περίπλοκο drumming πάντα ήταν βασικό κομμάτι του ήχου των Zu.

Στο "Carbon" το σαξόφωνο είναι σαν να παίρνει μέρος σε μάχη, ξεκινώντας να ακούγεται στην αρχή σαν σφύριγμα, για να καταλήξει στο γαύγισμα. Δεδομένου ότι η μουσική των Zu δεν έχει φωνητικά (δεν υπήρχε καν μικρόφωνο στη σκηνή, μας μιλούσαν χωρίς μικρόφωνο), μπορεί να πει κανείς ότι σε αυτό το παζλ ήχων τους το σαξόφωνο είναι το μελωδικό ανάλογο των φωνητικών που απουσιάζουν.

Τα τύμπανα του Jacopo Battaglia όμως δεν έλεγαν να κάτσουν ήσυχα στη θέση τους (κυριολεκτικά). Αφού μας είπε ότι το έργο του είναι δύσκολο γιατί είναι σαν να τρέχει πίσω από κάποιον, εννοώντας τα τύμπανά του, με τη βοήθεια του προσωπικού του Temple τα drums σταθεροποιήθηκαν καλύτερα και ο μουσικός μπόρεσε να παίξει με άνεση.

Του ήταν απαραίτητη, γιατί για τα επόμενα 20 λεπτά είχαμε ένα σερί χωρίς διακοπή, με το ταξιδιάρικο τελείωμα του "Axion" να δίνει τη σκυτάλη στο έως και ρυθμικό "Erinys". Από τον εξώστη και μέσα στο απαραίτητο σκοτάδι που επικρατούσε στο Temple, οι φιγούρες ανθρώπων στο κοινό μέσα από τα οπτικά εφέ ήταν ένα θέαμα που έφτανες να το πεις και απόκοσμο.

Παρακολουθώντας τη συναυλία να εξελίσσεται, μου ήρθαν στο μυαλό ηχητικά οι Swans. Λυσσασμένο παίξιμο, μεγάλη ένταση, επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα, υποβαθμισμένη αίσθηση της μελωδίας, δυστοπική ατμόσφαιρα.

Μιας και αναφέρθηκε η ένταση της μουσικής, αυτή είχε ξεπεράσει προ πολλού το κόκκινο με τις ωτοασπίδες να είναι απαραίτητες (πάντα είναι αν θέλουμε να ακούμε και στα 50 μας), παρ’ όλα αυτά όμως, η καθαρότητα του ήχου ήταν φοβερή. Δηλαδή, ο ήχος ήταν όπως έπρεπε να είναι για το συγκεκριμένο live, άκρως ικανοποιητικός.

Για να ξεκινήσουν το "Ostia", οι Zu μας ζήτησαν να τους δώσουμε εμείς ρυθμό στα σωστά bpm φωνάζοντας «1-2-3-4» όπως έκαναν οι Ramones, το οποίο τελικά καταφέραμε με τη βοήθεια μιας εφαρμογής κινητού κάποιου από το κοινό.

Στο "Orc" o Massimo Pupillo ανέλαβε να γεμίσει τον χώρο με εφέ από τον υπολογιστή που είχε δίπλα του, ενώ το set έκλεισε με το no wave "Obsidian". Μετά από λίγη ώρα και λίγο χειροκρότημα, ξαναβγήκανε για να ολοκληρώσουν το "Carboniferous" με το μόνο κομμάτι που τους είχε απομείνει από αυτό, δηλαδή το "Mimosa Hostilis", ενώ η έξοδός τους έγινε με ένα outro ανάλογο της εισαγωγής.

Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος, η απόδοση της μπάντας σούπερ, ενώ και οι τιμές στον πάγκο του merch φυσιολογικότατες (15 ευρώ το βινύλιο "Carboniferous"). Το μόνο που θα μπορούσε να ήταν λίγο διαφορετικό είναι η διάρκεια του show, όμως αφου η θεματολογία του live ήταν η απόδοση του "Carboniferous", παραβλέπεται.

Το drumming ήταν πραγματικά εξαντλητικό και το μπάσο ήταν ουσιαστικά ο ιστός πάνω στον οποίο υφαίνονταν οι υπόλοιποι ήχοι, όμως ως κατακλείδα ήθελα να πω πόσο δύσκολο πρέπει να είναι το να παίζει κάποιος σαξόφωνο σε τέτοιους ρυθμούς, με τέτοια ένταση και για τόση ώρα. Είναι ένα όργανο που απαιτεί να του δίνεις με φοβερό συγχρονισμό την ίδια σου την αναπνοή, στοιχείο απαραίτητο για την ύπαρξή σου δηλαδή. Και οι τρεις τους «το ζούσανε», αλλά λίγο πιο άξιος ο φοβερός Luca Mai!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography