Michael Gira, Norman Westberg, Azraq Sàhara @ Temple, 18/10/19

Ακόμα και απογυμνωμένος, ο ηγέτης των Swans ακούγεται υποβλητικός

Από τον Παντελή Κουρέλη, 21/10/2019 @ 12:28

Από τότε που ο Michael Gira έχει επανασυνδέσει τους Swans, εδώ και περίπου μια δεκαετία, μας έχει επισκεφτεί πολλές φορές στην Ελλάδα. Η ανακοίνωση για την ακουστική συναυλία του μαέστρου των Swans μου δημιούργησε μια εύλογη απορία για το τι σχέση μπορεί να έχει μια απογυμνωμένη εμφάνιση με τον θεόρατο, no wave, τσιμεντένιο και πειραματικό ήχο των ζωντανών Swans. Η πίστη που μου έχει εμφυσήσει ο ίδιος ο Gira όμως με την καλλιτεχνική του πορεία την τελευταία δεκαετία, μου είχε δημιουργήσει θετική προδιάθεση, παρ’ όλο που δεν ήξερα τι να περιμένω.

Ως πρώτο support, εμφανίστηκε η Azraq Sàhara. Μια Ελληνίδα που ζει στο Μάντσεστερ, από το οποίο και ήρθε στην Αθήνα για να παίξει με τον Gira. Ακριβώς στις 21:00 η ώρα, όπως έλεγε το πρόγραμμα (!!!), μια γλυκύτατη και ελαφρώς συνεσταλμένη παρουσία στρογγυλοκάθισε στη σκηνή με την ηλεκτρική της κιθάρα. Χωρίς να έχω πρότερη επαφή με τη μουσική της, αυτό που είδα μου άρεσε αρκούντως.

Azraq Sahara

Μέσα σε περίπου μισή ώρα, η Azraq Sàhara χώρεσε όμορφες μελωδίες, λούπες, τυνησιακούς στίχους και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο της που θα βγει του χρόνου. Ξεχώρισα το "Maladie", με το οποίο και έκλεισε το set, αλλά και το "Desert Wind". Με folk αύρα και μια ελαφρώς ευάλωτη πλευρά στη φωνή, η εμφάνισή της ήταν ένα πολύ όμορφο άνοιγμα για τη βραδιά. Μακάρι να το είχε συμμεριστεί και το ψευτοκοινόβιο που είχε αράξει στο πάτωμα δίπλα μου και δεν έβαλε γλώσσα μέσα.

Αρχικά όταν είχα δει το billing της συναυλίας, είχα την εντύπωση ότι Gira και Westberg θα έπαιζαν μαζί στη σκηνή. Άλλωστε, κιθαρίστας είναι και ο Westberg, το show είχε διαφημιστεί ως ακουστικό, οπότε θεωρητικά χώρος υπήρχε και για τους δύο. Δυο μέρες πριν τη συναυλία, όταν και ανακοινώθηκε το ακριβές πρόγραμμα, συνειδητοποίησα ότι οι δύο μουσικοί θα έπαιζαν ξεχωριστά sets.

Norman Westberg

Το set που έπαιξε ο Westberg δυστυχώς δε με άγγιξε, μιας και δεν μπόρεσα ποτέ να συγχρονιστώ ή έστω και να συμπλεύσω με τον θόρυβο που έβγαινε από τα μπλιμπλίκια που είχε μπροστά του. Η (ηλεκτρική) κιθάρα του ήταν σα να μην υπήρχε, μιας και ακόμα κι όταν τη γρατσουνούσε, αυτό είχε σχεδόν μηδαμινή επίπτωση στο αποτέλεσμα που έβγαινε από τα ηχεία του Temple. Από τα 35 λεπτά που κράτησε το set, μόνο στο πολύ τέλος καταλάβαμε να βγαίνουν κάποιες διακριτές νότες από την κιθάρα. Όλο το υπόλοιπο ήταν ambient ηχοτοπία που τα βρήκα κατά βάση μονότονα. Ήταν σα να είχε απομονώσει κάποιος ένα μικρό μέρος της ατμόσφαιρας των Swans, το οποίο όμως από μόνο του δεν μπόρεσε να λειτουργήσει και να με κερδίσει.

Norman Westberg

Παρ’ όλα αυτά, σε όλη τη διάρκεια του set δεν έβγαλα άχνα, όπως και οι φίλοι που ήταν δίπλα μου. Εξαίρεση αποτέλεσε η στιγμή που μην αντέχοντας τις ακατάπαυστες ομιλίες της διπλανής παρέας νεαρών (το ψευτοκοινόβιο που λέγαμε), τους ζήτησα απότομα να σταματήσουν και να πούνε τα νέα τους στο διάλειμμα. Παιδιά, αν δε σας ενδιαφέρει το live και δεν μπορείτε να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό, πραγματικά, βγείτε έξω. Θα είναι καλύτερα για όλους.

Μην έχοντας παρακολουθήσει την ακουστική εμφάνιση του Gira στο An Club προ περίπου δεκαπενταετίας, αλλά έχοντας παρακολουθήσει όλες τις συναυλίες των Swans στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από ένα ακουστικό show. Η παρατεταμένη περίοδο δεύτερης νεότητας που διανύει ο Gira όμως από τότε που επανασύνδεσε τους Swans, μου δημιουργούσε ένα αίσθημα σιγουριάς ότι θα βλέπαμε κάτι καλό.

Michael Gira

Και έτσι έγινε. Αυτό που είδαμε κατά βάση να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και στ’ αυτιά μας, κατά την προσφιλή συνήθεια του Michael, ήταν η παρουσίαση του νέου δίσκου των Swans. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τον συγκεκριμένο μουσικό, κάθε φορά βγαίνει περιοδεία για τον επόμενο δίσκο του και όχι για τον τελευταίο που έχει βγάλει. Ευτυχώς προλάβαμε να δούμε το "Leaving Meaning" ζωντανά μπροστά μας πριν βγει. Ο Gira στις συναυλίες τόσο τις δικές του όσο και των Swans αφού βγει επισήμως ο δίσκος, ίσως και να παίζει κομμάτια από τον επόμενο, που θα βγει σε κάνα-δυο χρόνια.

Το "Annaline" ξεκίνησε ήρεμα, αλλά στο "The Glowing Man", που ήταν και το μόνο παλιό κομμάτι του set (μαζί με το αγνώριστο "Amnesia"), ο Gira αγρίεψε και η φωνή του στις άγριες στιγμές της κατακτούσε όλον τον χώρο του γεμάτου Temple. Μετά το τέλος του τραγουδιού, έβαλε στο μάτι κάτι Ρωσίδες που είχαν σχεδόν ξαπλάρει στον εξώστη και έπαιζαν με τα κινητά τους, ζητώντας τους (ευγενικά, όπως είπε) να σταματήσουν να παίζουν με τα "motherfucking, cocksucking smartphones" τους. Ίσως έχω γεράσει κι εγώ, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να πάει κάποιος σε μια συναυλία που δεν τον ενδιαφέρει να παρακολουθήσει.

Michael Gira

Στο "Sunfucker" το αλύχτημα του Gira ξεπέρασε κατά πολύ σε ένταση τη συνοδευτική ακουστική κιθάρα. Σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, αυτή που έκλεβε την παράσταση ήταν η φωνή. Η κιθάρα παρείχε τις μελωδίες πάνω στις οποίες βασίζονταν τα τραγούδια, όμως ήταν η φωνή αυτή που ουσιαστικά καθόριζε στον μεγαλύτερο βαθμό την ένταση και τα ξεσπάσματα.

Ο Gira φαινόταν να μην είναι ποτέ εντελώς ικανοποιημένος. Από τη μία έδινε εντολές στον ηχολήπτη αρχικά να χαμηλώσει την ένταση της φωνής, από την άλλη ζητούσε το ακριβώς ανάποδο μόλις λίγα λεπτά μετά. Οι παραινέσεις προς τους υπεύθυνους του Temple για να σβήσουν τον κλιματισμό επειδή τον ενοχλούσε (ούτε ο Biff να ήταν!) μας έκαναν για πρώτη ίσως φορά να σκεφτούμε ότι θα θέλαμε λίγο πιο δροσερή ατμόσφαιρα στον συγκεκριμένο χώρο – μέχρι και αυτό κατάφερε! Ούτε που θέλω να φαντάζομαι πόσο δικτατορικά θα λειτουργεί μέσα στην ίδια του τη μπάντα. Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο να δουλεύει κάποιος μαζί του και απορώ πώς κατάφερε να έχει σχεδόν σταθερή σύνθεση στους Swans για καμιά δεκαετία. Ανεξαρτήτως όλων αυτών όμως, το θέμα είναι ότι ο τρόπος του φέρνει αποτελέσματα που τον έχουν δικαιώσει στο έπακρο.

Michael Gira

Το set ακολουθούσε ένα υποτυπώδες μοτίβο εναλλαγής ήρεμων και δυνατών τραγουδιών. Ας μην ξενίζει η έννοια «δυνατό τραγούδι» σε μια ακουστική εμφάνιση -μπορεί κανείς να βγάλει μεγάλη ένταση ακόμα και με μια ακουστική κιθάρα. Το "The Hanging Man" ήταν ένα από τα δυνατά, ενώ το "Amnesia" ένα από τα ήρεμα. Το τέλος ήρθε με ένα μακροσκελές, έντονο "My Phantom Limb", μετά το οποίο ο Gira απόλαυσε ένα ειλικρινές, έντονο και μεγάλο σε διάρκεια χειροκρότημα, σε μια αναγνώριση φρονώ της καλλιτεχνικής του αξίας. Κατάφερε να μας κερδίσει με μια ακουστική κιθάρα και μια σπηλαιώδη φωνή, παίζοντας κομμάτια που δεν ξέραμε καν.

Παρεμπιπτόντως, ευτυχώς κατά τη διάρκεια του set του Gira είχαν ησυχάσει ακόμα και οι πιο ανήσυχοι στο κοινό. Στο τέλος τόσο ο Gira όσο και ο Westberg εμφανίστηκαν στον πάγκο με το merchandise, όπου υπήρχε και το "Leaving Meaning" των Swans σε βινύλιο (θα διαβάσετε γι’ αυτό σύντομα), φωτογραφήθηκαν και υπέγραψαν ό,τι ζήτησε ο καθένας. Κλασσικά, στο τέλος μοιράστηκαν αποκόμματα εισιτηρίων για όσους είχαν αγοράσει ηλεκτρονικό, το οποίο δεν είναι υποχρεωτικό και γι’ αυτό προσμετράται πάντα στα θετικά. Στα αρνητικά όμως προσμετράται η αποπνικτική ατμόσφαιρα από τους θεριακλήδες – πραγματικά απορώ πώς και δεν παραπονέθηκε ο Gira γι’ αυτό. Δυστυχώς έχουμε δρόμο ακόμα.

Εν αναμονή των νέων περιπετειών ενός Καλλιτέχνη (με κάπα κεφαλαίο) που περνάει μια δεύτερη άνοιξη, ιδού και το setlist της βραδιάς:

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης

SETLIST

 

Annaline
The Glowing Man
It's Coming And It's Real
Sunfucker
What Is This?
The Hanging Man
Amnesia
My Phantom Limb

  • SHARE
  • TWEET