Novembre

Εννιά χρόνια πέρασαν οι doom metallers Novembre στους αστερισμούς της Άρκτου. Με την επιστροφή τους, έμελλε να αλλάξουν όλα τα μέλη τους πλην ενός, του Carmelo Orlando (φωνή, κιθάρα, πιάνο), ιδρυτικό και μόνιμο μέλος απ’ τις death metal εποχές που λέγονταν Catacomb, τριάντα χρόνια πριν. Με το "Words of Indigo", οι Ιταλοί ανασυντάσσονται και κυκλοφορούν ένα ακόμη όμορφο και καλογραμμένο δίσκο, χωρίς να εκχωρούν εκατοστό απ’ τον χαρακτήρα τους - όχι πολύ διαφορετικά απ’ το πώς συνέβη πρόσφατα με τους όμορους Katatonia.

Ελάχιστα θα έλεγα ότι γίνονται με νέο τρόπο, όμως με το πιστόλι στον κρόταφο, θα ήταν πως γίνεται (λίγο) πιο ξεκάθαρες οι δομές και οι βασικές ιδέες πίσω από κάθε τραγούδι, που παρά την αφηγηματική εναλλαγή υφών και ηχοχρωμάτων, στέκονται ευδιάκριτες. Οι συνθέσεις ακούγονται λίγο πιο μαζεμένες, πιο επικεντρωμένες, ρίχνοντας λίγο την prog ρευστότητα των μελωδιών - οι οποίες παραμένουν εκ προοιμίου διαστρωματωμένες. Ήδη απ’ το "Sun Magenta", μία τέτοια εστίαση στο διακριτό ρεφραίν αποδεικνύεται πανηγυρικά και επιτυχημένα. Η ενορχηστρωτικές επιλογές, η εναλλαγή μεταξύ των χαρακτηριστικών ένρινων φωνητικών και των άγριων, δημιουργούν μία εξαίρετη, καίτοι όχι πρωτοφανή, ισορροπία μεταξύ της doom ατμόσφαιρας, extreme στοιχείων, και προοδευτικής νοοτροπίας, που κλείνει σε στιγμές το μάτι στους Enslaved (λ.χ. "Neptunian Hearts").

Ένας λόγος που οργανώνονται όλα λίγο καλύτερα, είναι η ανανεωμένη παρουσία της κιθάρας. Η πρόσληψη του κιθαρίστα Federico Albanese αναζωογονεί τον ήχο, με βελτιωμένα solos και κιθαριστικά leads, που διατηρούν την συνοχή των τραγουδιών, ενώ έχουν κάμποση απ’ την χροιά και την γυαλάδα των αντίστοιχων του Sam Valen απ’ τους Caligula’s Horse. Από τις εμφανίσεις που θα τραβήξουν την προσοχή, δεν θα έπρεπε να λανθάνει της προσοχής μας η συμμετοχή της Ann-Mari Edvardsen στο "House Οf Rain", σε ένα απ’ τα πλέον ευκολομνημόνευτα κομμάτια του δίσκου.

Κανένα κομμάτι, όμως, δεν καταφέρνει να συνδυάσει με τέτοιο καθαρό και απόλυτο τρόπο τον κλασικό Peacevillικό ήχο με το hit, όσο το "Your Holocene", με το οποίο ξεκινά το δεύτερο μέρος μετά το σύντομο "Intervallo". Η βασική μελωδία είναι ολότελα χορευτική, ρεφρέν και κουπλέ τραγουδιούνται με περισσή ικανοποίηση, και το solo αγγίζει την αισθητική των ‘80s hard rock ηρώων, με flashy ταχύτητες και κόλπα. Χάνει πουθενά αυτήν την βαθυγάλανη κατήφεια του εξωφύλλου, ή μήπως θυσιάζεται η gothic σκοτεινιά; Ουδόλως, και γι’ αυτό μας ζεσταίνει την καρδούλα. Κερασάκι στην τούρτα το ορχηστρικό "Ipernotte", που έχει μία κινηματογραφική εσάνς μέσα στην επιδειξιομανία του, κι ενώ ομολογουμένως επιδίδεται σε μία generic prog αναδίπλωση, μας ταρακουνά εκεί προς το τέλος με ολίγο από horror.

Το "Words of Indigo" φροντίζεται ξανά απ’ τα μαγικά χέρια του Dan Swanö στην παραγωγή, ενώ το εξώφυλλο φιλοτεχνεί για άλλη μία φορά ο γνωστός ύποπτος Travis Scott, σε μία all-star συμπαραγωγή που τικάρει προσεκτικά τα κουτάκια ως προς τις ατμόσφαιρες και τους συνειρμούς που θέλει να δημιουργήσει τόσο ειδολογικά, όσο και εντός της μυθολογίας τους (είναι το "Words of Indigo" το "The Blue - Μέρος 2^o"; Ερώτημα!). Κλείνει το δεκαετές κεφάλαιο και το αβέβαιο παρόν της μπάντας με εμφατικό τρόπο, βάφοντας τον Νοέμβρη με το μόνο χρώμα που του πάει αληθινά: εκείνο το πατσουλί μπλε της βροχής, με την ποιητικότητα και το ρομαντισμό που αυτή κουβαλά εδώ και χρόνια στα Ευρωπαϊκά μυαλά μας. Ας ελπίζουμε μόνο να μην πάρει άλλα δέκα χρόνια μέχρι την επόμενη άρθρωσή τους.

Bandcamp