Lost In Kiev

Οι καλοί δίσκοι γεννούν λέξεις ακόμα κι αν δεν έχουν στίχους.

Διαλέγοντας να ονομάσουν τον δίσκο τους όπως ο Bergman μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, οι Παριζιάνοι Lost In Kiev έβαλαν από την αρχή τον πήχη ψηλά, όμως το ρομποτικό, ψυχρό ανθρωποειδές του εξωφύλλου στρέφει αμέσως το θέμα σε άλλη κατεύθυνση. Τελικά το άλμπουμ έχει δυιστικό χαρακτήρα αλλά όχι ανάμεσα στο άτομο και την περσόνα του. Ο δυισμός εδώ αναφέρεται περισσότερο στη Μηχανή και τη Ζωή, σε ένα άλλο αγαπημένο μοτίβο της δυτικής σκέψης του 20ου αιώνα. Σε κάθε περίπτωση, το "Persona" κοιτάει ψηλά.

Όπως ακούγεται και στο φινάλε του εναρκτήριου ομώνυμου track, το όλο άλμπουμ μοιάζει να αφιερώνεται στην αναζήτηση ενός νέου αλγορίθμου και μιας νέας μορφής ζωής για το μέλλον. Μια ζωή που θα είναι πιο ανθρώπινη και θα υπερβαίνει τη μηχανική καθημερινότητα, τον ψυχικό προγραμματισμό και την ψευδαίσθηση της τεχνολογίας. Το σύνολο της θεματικής προσέγγισης του άλμπουμ θα μπορούσε να συνοδεύει το "Black Mirror" - εστιάζοντας όμως στην ελπίδα και όχι στη δυστοπία - ή στο ανυπέρβλητο concept του "Do Androids Dream Of Electric Sheep" του P. Dick. Η μαγεία των Lost In Kiev είναι ότι επιχειρούν κάτι τέτοιο μόνο με νότες και ηχοχρώματα.

Όπως κάθε instrumental σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, τη μουσική ντύνουν διάφορα ομιλούντα samples κινηματογραφικής φύσης, μόνο που η ταινία δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια, πρόκειται για original μέρη που η μπάντα ηχογράφησε αποκλειστικά για το άλμπουμ, ενισχύοντας το soundtrack-ικό στοιχείο. Μόνη όμως πρωταγωνίστρια είναι τελικά αυτή η πολυπόθητη ντίβα: η μουσική. Μια μουσική ξεκάθαρη και ζεστή που, αν και ανήκει σε αυτό που μάθαμε χονδροειδώς να λέμε post rock, απελευθερώνεται από τους φορμαλισμούς του.

Οι Lost In Kiev είναι από εκείνα τα γκρουπ που έχουν καταλάβει ότι οι ιμπρεσιονιστικές διαθέσεις και τα αργά χτισίματα του post έχουν πια παρέλθει. Κλείνουν και σφίγγουν λοιπόν ξανά το songwriting σε σαφή τετράλεπτα τραγούδια που αναπτύσσονται γρήγορα και με φαντασία, αφήνοντας την ενορχήστρωση να χτίσει τις εντυπώσεις. Όπως κάνουν και οι πρόσφατοι Mogwai, διαλέγουν να εμπνευστούν από την - καλώς εννοούμενη - ηλεκτρονική μουσική και τα αποτελέσματα είναι θαυμάσια, ίσως διότι δεν ασχολούνται με ambient κοινοτυπίες αλλά επειδή βουτάνε στην παλιά παράδοση του new age. Τα πλήκτρα είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του δίσκου, όχι όμως με συμφωνικές ή με ρετρό διαθέσεις αλλά με την ψηφιακή γλύκα της μεγάλης Jarre/Παπαθανασίου κληρονομιάς.

Ενώ τα keyboard περιγράφουν την ψυχή, το κλασικό rock τρίο κιθάρας, μπάσου και τυμπάνων αναπαράγουν τη μηχανή με το άρτιο και στακάτο τους performance, φτάνοντας συχνά κοντά σε prog διασταυρώσεις. Η συνολική αίσθηση της αντίθεσης είναι συναρπαστικά εμφανής παρά την αναντίρρητη συνεκτικότητα του ήχου. Ακόμα πιο συναρπαστικό είναι ότι δεν χρειάζονται ποτέ να γίνουν heavy - με την εξαίρεση του ανατριχιαστικού κλεισίματος του "Mindfiles". Αντίθετα όταν στο αριστουργηματικό "Lifelooper" χτίζουν το κρεσέντο του αφήνοντας το rock για την electronica, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μια μικρή υπόκλιση.

Το "Persona" δεν έχει στιγμές που κόβουν την ανάσα, δεν διαθέτει όμως ούτε ένα μέτριο δευτερόλεπτο. Είναι από τους ελάχιστους post-rock δίσκους που θα μπορέσουν λίγο να «ενοχλήσουν» τη φετινή κυριαρχία των MONO. Τα παραπάνω όμως λίγη σημασία έχουν μπροστά στο απλό γεγονός ότι πρόκειται για μια δουλειά που τελικά καταφέρνει να γεννήσει στο μυαλό μια ολόκληρη ταινία και τις φιλοσοφικές σκέψεις που τη συνοδεύουν. Μια ταινία που αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση ενός δύσκολου μέλλοντος που θα παλέψει να είναι ανθρώπινο και για τις μάταιες περιπέτειες που μας περιμένουν, αλίμονο μας.

Γιατί τελικά πρόκειται για έναν καλό δίσκο που γεννάει λέξεις κι ας μην έχει στίχους.