Cult Of Luna

Έχω ξαναγράψει ότι στον χώρο του ατμοσφαιρικού sludge metal οι Σουηδοί είναι ό,τι καλύτερο και θορυβώδες έχει να επιδείξει η Ευρώπη. Δεν πρεπει να ξεχνάμε ότι μετά την κυκλοφορία του "Mariner" και μετά την επική τους εμφάνιση μαζί με την Julie Christmas στο Vox, κόσμισαν την κορυφή της λίστας μας με τα αγαπημένα album της χρονιάς. Φυσικά ακούσαμε και ακούμε επι χρόνια τις δουλειές τους και έχουμε εκφράσει τον θαυμασμό μας για τα "Years In A Day (DVD)" και τα παλιότερα "Raangest", "Vertikal II" και "Vertikal".

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό τολμώ να πω ότι ο φετινός τους δίσκος θα κοντράρει στα ίσα, όσον αφορά την αξία, τη μουσική εντύπωση που θα μας αφήσει και την ποιότητα, τα  "Salvation" και "Somewhere Along The Highway". Δεν είναι μεγάλα λόγια. Είναι η αλήθεια. Φαντάζομαι ότι για να διαβάζετε αυτήν την κριτική έχετε ήδη αντιληφθεί την κυκλοφορία των "The Silent Man" και "Lay Your Head Το Rest" τα οποία από το πρώτο δευτερόλεπτο επαναφέρουν τις κιθάρες του "Mariner" και τη φανταστική ένταση του "Vertikal" και δείχνουν το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Προσωπικά ανατρίχιασα από τις πρώτες νότες και από το πρώτο ουρλιαχτό. Ένιωσα περίπου όπως άκουσα πρώτη φορά το "I, The Weapon". Είναι αυτό που περίμενα και κυρίως αυτό που ήθελα να ακούσω από αυτά τα παλικάρια. Η βρωμιά και το πάθος σε αυτά τα κομμάτια είναι ξέχειλα. Η πώρωση που προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη. Η ατμόσφαιρα, η ενορχήστρωση και η ιδέα που ακολουθούν είναι απλά εκπληκτικά. Οι Cult Of Luna και αυτήν τη φορά είναι άψογοι στα πάντα. Θες οι κιθάρες, τα απίθανα synth που φτιάχνουν το πίσω τοίχος ή τα δυναμικά τύμπανα; Θες αυτή η prog αισθητική, που ουσιαστικά φέρνει λίγο στο μυαλό τους The Ocean; Θες το μπλέξιμο του θορύβου με sludge και doom ιδέες; Ό,τι και να βρεις, είναι άψογο. Το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά χτίζεται όμορφα, είναι το πιο post-κάτι αυτής της κυκλοφορίας, κορυφώνεται πανέμορφα, σκάει δυνατά και σε κρατάει ζεστό για το υπόλοιπο.

Το υπόλοιπο λοιπόν, είναι εκπληκτικό. Δεν έχω λόγια για το "Nightwalker". Έχει μια φανταστική μουσική σαπίλα. Ένα μαύρο κι άραχνο background. Ήχους που τρομάζουν. Φωνητικά που σκίζουν την ψυχή σου. Χαλαρό. Αργό. Υποτονικό. Νομίζεις ότι θα σε κοιμίσει. Αλλάζει όμως ρυθμούς εκεί που πρέπει χωρίς να φοβάται. Μπλέκει ιδέες προοδευτικές με κατάμαυρες και παλιομοδίτικες. Εκεί που έχεις υπνωτιστεί η κορύφωση του έρχεται σαν ξυλοδαρμός. Απίστευτα έξυπνες ιδέες και τόσο μα τόσο post-metal ήχοι. Όσο το ακούω νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από αυτούς ποτέ. Κρατάω όμως μια πισινή γιατί έρχονται κι άλλα διαμάντια παρακάτω. Το "Lights On The Hill" ας πούμε αν και η εισαγωγή του σε ξεγελάει, μπαίνει απίστευτα δυνατά. Είναι θλιβερό. Βγάζει στεναχώρια. Αυτή η ήσυχη και ατμοσφαιρική λοιπόν εισαγωγή σε χαλαρώνει τόσο που ο τρόπος που ανεβαίνει σου μοιάζει εντυπωσιακός. Όχι ότι δεν είναι. Και με το παραπάνω θα έλεγα. Είπα μπαίνει δυνατά, αλλά προσοχή, δεν εννοώ ότι φορτώνει και ξεσπάει. Απλά με μια Neurosis συνταγή μπαίνει αργά, κάπως ύπουλα και έξυπνα για να σε κατακτήσει. Δεν έχεις καμία ελπίδα στη μάχη αυτή. Θα σε κερδίσει και θα σε κάνει δικό του από τη μέση και μετά. To επόμενο "We Feel The End" έχει τον ρόλο του "Approaching Transition" του προηγούμενο δίσκου τους. Ένα έντονα κινηματογραφικό και σκοτεινό κομμάτι, όχι τόσο ταιριαστό με τα υπόλοιπα, το οποίο βασίζεται στο συναίσθημα και στην προσπάθεια να κατευνάσει κάπως τις άγριες διαθέσεις. Αν το χαρακτήριζα με μία λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη εύθραυστο. Έχει εύθραυστα (καθαρά παρακαλώ) φωνητικά και τρεμάμενες μουσικές. Μουσικές που σε φέρνουν απέναντι στο "Inland Rain" το οποίο όπως τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου, κρατάει από το παρελθόν της μπάντας. Το πιο μικρό χρονικά, καθώς ούτε καν επτά λεπτά σε διάρκεια, τριγυρίζει σε μια πανέμορφη μελωδία και εξελίσσεται γλυκά. Τι γλυκά θα μου πεις... Δεν θα έχεις άδικο μιας και η ουσία του είναι πένθιμη και θλιμμένη. Μουσικά όμως το λες γλυκό, αφού το συγκρίνεις με τα υπόλοιπα του δίσκου. Το μπάσιμο του μετά τη μέση όμως, έρχεται να μας διαψεύσει και να παρουσιάσει τα καλύτερα τύμπανα που έχετε ακούσει ποτέ από τους Σουηδούς. Δώστε μεγάλη προσοχή στα κρουστά. Είναι άλλο πράμα! Δεν μπορώ να τα περιγράψω. Ντρέπομαι! Είναι εμπνευσμένα, καλοπαιγμένα και με τάσεις υπεροχής. Είναι η βάση της σύνθεσης και πραγματικά σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.

Εντάξει ως εδώ; Είστε ακόμα μαζί μου; Όλα κάλα; Κλείστε το στόμα γιατί έρχεται οχετός. Εάν δεν σας έφτασαν όλα τα παραπάνω, ήρθε η ώρα να αφεθείτε στην απίστευτη μαγεία του τελευταίου 13λεπτου κομματιού "The Fall". Άφησα μια παράγραφο μόνο γι' αυτό. Επίτηδες. Μιλάμε για την καλύτερη σύνθεση που έχουν φτιάξει ποτέ. Είναι μια τέλεια μίξη της ιστορίας τους, του παρελθόντος, όλων των ιδεών τους, του παλιού, του νέου, όλου του ήχου τους γενικότερα. Έχει μέσα όλες τις επιρροές τους. Έχει τη δυνατότητα να σε τσακίσει. Χάνω τα λόγια μου. Μπερδεύω τα δάχτυλα μου στο πληκτρολόγιο. Συγκίνηση και άπειρη ευχαρίστηση. Λυπάμαι όσους δεν άκουγαν τόσα χρόνια αυτήν την εκπληκτική μπάντα, αλλά κατά κάποιο τρόπο ζηλεύω κάποιον που θα ακούσει για πρώτη φορά, χωρίς καμία επαφή με το συγκρότημα, αυτό το κομμάτι και θα χέσει επί τόπου τα βρακιά του. Αυτό που έγραψα για σύγκριση με τα παλιότερα αριστουργήματα τους... μετά από αυτό το κομμάτι μπορεί να πάει περίπατο. Δεν τα συγκρίνω. Το φετινό είναι απλά ΚΑΛΥΤΕΡΟ! Θα το περιέγραφα λιτά ως τέλειο!

Ο δίσκος σαν ολοκληρωμένο έργο τέχνης ασελγεί στα αυτιά μας και μας αρέσει. Εξερευνά όλες τις πτυχές του ήχου τους. Φαίνεται και είναι φρέσκο κρατώντας ό,τι οι ίδιοι μας δίδαξαν σε αυτό το μουσικό παρακλάδι. Επιβλητικό. Συναισθηματικό. Άκρως εντυπωσιακό και βαρύ όσο πρέπει. Ένα έργο τέχνης που πάει το metal μπροστά. Πραγματικά εκπληκτικό.

Bandcamp