Boris, Ghone @ Temple, 21/12/19

Οι αινιγματικοί Boris το βράδυ του Σαββάτου συγκέντρωσαν και συσπείρωσαν το κοινό παρουσιάζοντας ένα set που ξεπέρασε είδη και ταμπέλες μουσικής. Διασχίζοντας metal, noise rock, sludge, experimental, psychedelic rock και dream pop μουσικούς διαδρόμους δημιούργησαν ήχους που φαντάζουν με ψευδαίσθηση. Πολυγραφότατοι και πολυταξιδεμένοι επισκέφθηκαν το Temple και πραγματοποίησαν μια συνάντηση με το φανατικό τους εγχώριο κοινό που αποσκοπούσε στην άμεση επικοινωνία του άλμπουμ "LφVE & EVφL" με τους ακροατές. Το αποτέλεσμα ήταν ένα οργανικό, μη γραμμικό συνονθύλευμα σκληρού ήχου από μια μπάντα που συνεχίζει να εξερευνά τη δική της οπτική πάνω στη heavy μουσική.

Ghone

 Πίσω από την οντότητα Ghone κρύβεται ένας καλλιτέχνης που εμπνέεται από τις σκοτεινές γωνιές της πόλης, περιστοιχίζεται από τους αρχαίους ελληνικούς ναούς και τα ψηλά κτήρια της αστικής εξάπλωσης και συνθέτει έναν απόκοσμο πειραματικό θόρυβο. Ο John Kontandreopoulos διερευνά την αφαίρεση του ηχητικού φάσματος μέσω του θορύβου συνθέτοντας τελετουργικά κύματα συντριβής. Το set του εναρμονίστηκε με το σκοτεινό ύφος των Boris και προσπάθησε μέσω της μουσικής του που έμοιαζε να αναβλύζει από τα έγκατα της γης, φτάνοντας στα αυτιά μας μέσω του ηλεκτρονικά περίτεχνου εξοπλισμού του, να μας εισάγει σε περίεργα μονοπάτια. Οι ήχοι αυτοί θα μπορούσαν επίσης να συνοδεύσουν εκθέματα σε κάποιο μουσείο σύγχρονης τέχνης με τέτοιο τρόπο ώστε να ερεθίσουν τις αισθήσεις του θεατή -ακροατή.

Τα αυτιά των περισσότερων απ’ εμάς δεν είναι συνηθισμένα σ’ αυτό το μουσικό αποτέλεσμα γι’ αυτό και το κοινό την ώρα του set είχε χωριστεί σε ομάδες ατόμων που άκουγαν και κοιτούσαν προσηλωμένοι τις κινήσεις του καλλιτέχνη, ενώ οι υπόλοιποι είτε ήταν είτε αδιάφοροι είτε περίμεναν μέχρι να βγουν οι headliners. Η κοινότητα της πειραματικής μουσικής είναι αρκετά ανεπτυγμένη κυρίως στις μεγαλύτερες πόλεις, γι’ αυτό και ολοένα εμφανίζονται εκδηλώσεις για τους ανθρώπους που είναι περίεργοι να εξερευνήσουν αυτή την πλευρά του μουσικού φάσματος. Το πείραμα Ghone και ειδικότερα η πρόσφατη κυκλοφορία "Sram Schet" αποτελεί μια ιδανική έναρξη γι’ αυτούς που έρχονται πρώτη φορά σ’ επαφή με το συγκεκριμένο είδος αλλά και μια απρόσμενα καλή προσθήκη στη μουσική λίστα αυτών που είναι ήδη μυημένοι.

Boris

Η διάταξη των Orange ενισχυτών, οι κιθάρες, ο υπόλοιπος εξοπλισμός και φυσικά το μεγαλοπρεπές gong πίσω από τα τύμπανα ήταν τοποθετημένα με αρχιτεκτονική σκέψη και είχαν στόχο εκτός από τη λειτουργικότητα να μας χαρίσουν ένα όμορφο θέαμα πριν καν η μπάντα εμφανιστεί επί σκηνής. Όπως συμβαίνει σε κάθε live τους το σήμα της έναρξης δίνεται από τη φωνή του διαβολικού ντράμερ Atsuo ο οποίος κάθε φορά που μας κοίταζε έπαιρνε και ένα κομμάτι από την αθώα ψυχούλα μας. Η Wata και ο Takeshi μπήκαν ταπεινά στις θέσεις τους και η dream pop μελωδία του "Away From You" είχε ήδη ξεκινήσει. Από τις πρώτες τους κιόλας νότες ο κόσμος οριακά χωρούσε μέσα στο Temple. Ήταν όλοι έτοιμοι να απολαύσουν την αινιγματική japanese ψυχεδέλεια που διακατέχει τον ήχο των Boris.

H αίσθηση που μεταφέρθηκε σ΄ όλους μας ήταν πως αυτό το συγκρότημα δεν έχει ανάγκη να αποδείξει κάτι σε κανένα, παίζει γιατί αρέσκεται να εξερευνά, να πειραματίζεται και μέσα από μικρές ιδέες να φιλοτεχνεί τα δικά του μοναδικά ηχοτοπία. Ένα κύμα θορύβου από παραμορφωμένους ήχους με αμέτρητες αλλαγές ήρθε στα αυτιά μας όταν έπαιξαν τα κομμάτια "Love" και "EVOL" από το καινούργιο τους άλμπουμ "LφVE & EVφL". Η επικοινωνία μεταξύ των μελών ήταν άριστη και μάλιστα το αξιοπρόσεκτο ήταν πως παρά τα χειροκροτήματα και τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού από το κοινό αυτοί έμεναν προσηλωμένοι στο έργο τους, στην παραγωγή δηλαδή παράξενων και απόκοσμων μελωδιών.

Ο τρόπος προσέγγισης κάθε τραγουδιού έγινε με τόσο διαφορετικό τρόπο που μας έκανε να υποκλιθούμε στο ταλέντο τους. Κάθε ανάσα και υπαινιγμός της κιθάρας στο ατμοσφαιρικό "Journey" και κάθε sludge ξέσπασμα του διπλού έγχορδου στο "Absolutego" μας υπενθύμισαν πως είμαστε πολύ μικροί και αδαείς μπροστά στο έργο αυτών των μουσικών. Αυτές οι απότομες εναλλαγές από το μαύρο της metal μουσικής μέχρι το έντονο πορτοκαλί των ενισχυτών που άφηναν stoner υπογραφές σε κάποιες συνθέσεις τους ήταν ο λόγος που ο κόσμος τους κάλεσε ξανά πάνω στη σκηνή για δύο ακόμη κομμάτια. Δεν είναι τυχαίο μια μπάντα να παίζει σχεδόν δύο ώρες live και να έχει αυτό το αποτέλεσμα. Ακούραστοι και απόλυτα συγκεντρωμένοι ανέβηκαν ξανά και έπαιξαν το δημοφιλές "Akuma No Uta" τόσο δυνατά που για μερικά δευτερόλεπτα είχες την εντύπωση πως τρανταζόταν όλο το κτήριο. Το αξιομνημόνευτο αυτό live έκλεισε με ήχους από το άλμπουμ που τους καθιέρωσε στο μυαλό των ακροατών, "Pink". Όταν τα φώτα άναψαν όλοι αντιληφθήκαμε πως σήμερα λάβαμε ένα μάθημα μουσικής.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography