«A Beginner's Guide»: 00s Sludge Metal

Από τους Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Μανώλη Κληρονόμο, Γιώργο Ζαρκαδούλα, 29/03/2013 @ 14:14
Όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο αφιέρωμα, τη δεκαετία του '90, το sludge ήταν υπόθεση πολύ συγκεκριμένων μπαντών, ελάχιστων στον αριθμό. Όπως συμβαίνει όμως σχεδόν με κάθε είδος και κάθε παρακλάδι που γεννιέται, κάποια στιγμή ξεκινάει και η εξέλιξη, ο πειραματισμός και η εξώθηση της μουσικής στα όρια της. Το sludge μπλέχτηκε με κάθε σχεδόν παρακλάδι του ακραίου ήχου, τη νέα χιλιετία, προσφέροντας το ίδιο όραμα που ξεκίνησε μια δεκαετία νωρίτερα, με ένα σκασμό διαφορετικές εκφάνσεις, η μία πιο ιντριγκαδόρικη από την άλλη. Το noise, το drone, το black, η ψυχεδέλεια, το progressive, έγιναν ένα και μπόλιασαν μέσα στην κοχλασμένη λάσπη, δίνοντας αριστουργήματα.

Το πιο αναγνωρίσιμο παιδί του sludge είναι, το δίχως άλλο, το post-metal ή αλλιώς ατμοσφαιρικό sludge, όπως προτιμάμε εδώ στο rocking να το λέμε. Οι Neurosis και οι Breach έκαναν μεγάλη ζημιά σε πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα, τη νέα χιλιετία, να κάνουν την εμφάνισή τους μπάντες όπως οι Isis, οι Cult Of Luna, οι Rosetta, οι Ocean και πολλοί άλλοι, αλλάζοντας σχεδόν ολοκληρωτικά το ύφος του ακραίου μέταλ, δημιουργώντας επι της ουσίας ένα καινούριο είδος, όλο δικό τους. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, αποφασίσαμε, σε αυτό το αφιέρωμα να μην ασχοληθούμε με το εν λόγω είδος, αφού οι μπάντες και οι δίσκοι που αποτελούν ορόσημα αυτού του ήχου είναι στην κυριολεξία εκατοντάδες. Οι γραμμές είναι λεπτές βέβαια. Κάποιες από τις μπάντες που παρουσιάζονται εδώ, έχουν ως κύριο γνώρισμα αυτό το έντονο «ατμοσφαιρικό» στοιχείο, οπότε κάναμε κάποιες εξαιρέσεις τις οποίες κρίναμε ότι χρειαζόταν να γίνουν. Κάποια στιγμή στο μέλλον, θα επανέλθουμε, κλείνοντας οριστικά το κεφάλαιο «sludge» παρουσιάζοντας εκτενέστερα την ατμοσφαιρική πλευρά του και κάνοντας αυτή τη δέσμευση, προχωράμε παρακάτω, σε έναν ακόμη περιορισμό που θέσαμε στους εαυτούς μας.

Amenra

Μπάντες όπως οι Mastodon, Baroness, High On Fire, Kylesa και άλλοι, είναι συγκροτήματα που ακόμα και χωμένος στο sludge να μην είναι κάποιος, λίγο ή πολύ, όλο και κάτι θα έχει ακούσει. Ο αντίκτυπος που είχαν οι συγκεκριμένες μπάντες ήταν αρκετά μεγάλος, ώστε να προσελκύσουν οπαδούς απ’ όλο το φάσμα της μέταλ. Ο μουσικός τύπος έχει ασχοληθεί πολλάκις με τις συγκεκριμένες μπάντες, όποιο μουσικό site και να ανοίξετε θα βρείτε μπόλικα αφιερώματα γι΄αυτές, οπότε εμείς είπαμε να το πάμε λίγο πιο βαθιά το θέμα και να ασχοληθούμε με μερικές λιγότερο αναγνωρίσιμες, εστιάζοντας σε μερικά από τα πιο φωτεινά διαμάντια αυτού του τεράστιου βάλτου.

Fleshpress

Γεωγραφικά, δεν περιοριζόμαστε κάπου συγκεκριμένα, αν και αναπόφευκτα οι ΗΠΑ έχουν την τιμητική τους. Εκεί ξεκίνησε το sludge, εκεί και ανελίχθηκε. Από εκεί και πέρα η Ευρώπη παίζει μπάλα ψηλά, όπως και η Ελλάδα, συμπεριλαμβάνοντας μια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες στο παρόν αφιέρωμα, όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά μόνο επειδή το εξίζει και τίποτα άλλο.

Sun Of Nothing

Τα συγκροτήματα που παρουσιάζονται εδώ, εν τέλει, προέκυψαν μετά από πολλές φάπες, μπινελίκια και δωροδοκίες, μια διαδικασία που πήρε αρκετό καιρό, μέχρι να καταλήξουμε στην τελική 15άδα.

Αναπόφευκτα λοιπόν έπρεπε να μείνουν πολλές μπαντάρες απ’ έξω, γι΄αυτό και θα κάνω μόνο μια αναφορά εδώ, κάνοντας έναν ύστατο φόρο τιμής σε αυτές που δυστυχώς κόπηκαν στο νήμα όπως οι Boris, Salome, Suma, Thou, Whitehorse, Rorcal, Black Cobra, Ramesses, Bongripper, Knut, Dirge και αρκετές άλλες.

Ελπίζω η τρέχουσα δεκαετία να μας δώσει τα άλμπουμ που θα τροφοδοτήσουν ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στο τέλος της.

Μέχρι τότε, τα σχόλια είναι εκεί κάτω, οπότε μιλήστε ελεύθερα για ό,τι νομίζετε ότι ξεχάσαμε ή ακόμα και για να μάθουμε όλοι κάτι καινούργιο.

Μανώλης Κληρονόμος

Η σειρά είναι χρονολογική:




Buried At Sea - Migration1. Buried At Sea - Migration
(2003, Original Sound)

Οι Buried At Sea είναι ένα από τα πολλά συγκροτήματα που έχει συμμετάσχει ο πολυπράγμων Sanford Parker (Nachtmystium, Minsk, Circle Of Animals και Twilight μεταξύ άλλων, ) και όπως φαίνεται ο άνθρωπος έχει το άγγιγμα του Μίδα, αφού και εδώ εκτός από την κιθάρα και τα φωνητικά, έχει αναλάβει και την παραγωγή κάνοντας εκθαμβωτικά πράγματα. Το "Migration" είναι το μοναδικό full length άλμπουμ των Buried At Sea (υπάρχουν άλλα δύο EP, μεταξύ των οποίων το "Ghost", που γαμάει ασύστολα), με το οποίο πρόλαβαν να προκαλέσουν αίσθηση. Το sludge τους συνδυάζεται περίτεχνα με εκκωφαντικές drone παρεμβολές και noise αισθητική, φτιάχνοντας τρία, πάνω από δέκα λεπτά, αργόσυρτα έπη, με τίγκα παραμορφώσεις και ατέλειωτο feedback, πολλαπλά layers θορύβων και πολυεπίπεδα, ερχόμενα από την άβυσσο, φωνητικά. Το "Migration" είναι ένα ανελέητο θηρίο που σαλεύει υποχθόνια κατασπαράζοντας τα πάντα στο διάβα του.

Μανώλης Κληρονόμος



Buried Inside - Chronoclast2. Buried Inside - Chronoclast
(2004, Relapse)

Για μένα αυτό εδώ το αριστούργημα ορίζει γενικά το είδος. Είναι ένας δίσκος παράδειγμα. Ένα τεφαρίκι του χώρου και μια ατελείωτα λασπωμένη κυκλοφορία που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα. Καινοτομία και διαφορά. Διαφορά από όλα τα άλλα. Είναι ακραίοι και τόσο θορυβώδεις όσο κανείς. Αυτό είναι noise metal, αυτό εδώ είναι ένα από τα καλύτερα sludge metal δημιουργήματα όλων των εποχών. Βάλτο ψηλά στη δισκοθήκη σου, άκουσέ το καμιά διακοσαριά φορές και μετά άκουσε οτιδήποτε άλλο του χώρου. Εδώ θα βρεις τα πιο καλογραμμένα κομμάτια του είδους. Εδώ θα ακούσεις τις πιο όμορφες μελωδίες. Εδώ θα εξιταριστείς με τα φωνητικά. Εδώ θα καταλάβεις γιατί το sludge metal δεν σταμάτησε να εξελίσσεται. Εδώ είναι το Άλφα και το Ωμέγα. Μην σου ξεφύγουν αυτές εδώ οι «εκθέσεις». Μην μείνεις αδιάβαστος, εσύ θα χάσεις...

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Old Man Gloom - Christmas3. Old Man Gloom - Christmas
(2004, Tortuga/Hydra Head)

Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, ψηφιακά παραμορφωμένα ουρλιαχτά και στυλ δρόμου. Βρώμικο και βγαλμένο από την αρρώστια των Neurosis. Μοντέρνο sludge metal και ιδιαίτερα avant αισθητική. Εδώ βρίσκεις ότι άφησαν οι πατεράδες του sludge με μια καινοτόμα αισθητική, ambient περάσματα και ανυπέρβλητο θόρυβο στα πάντα του. Ξεχνάς το παλιό και διαπιστώνεις ότι το νέο κύμα στο ακραίο αυτό παρακλάδι έχει κάποιους εκφραστές οι οποίοι το εμπλούτισαν με στοιχεία που το έκαναν πιο ενδιαφέρον και πολύπλοκο. Δεν είναι πλέον ωμό, αλλά είναι τόσο μα τόσο δημιουργικό. Έξυπνες ιδέες και συνθέσεις που έδειξαν το δρόμο στην εξέλιξη. Δίσκος με πολλά αρχίδια. Μίξη sludge, ambient, noise και hardcore. Απόδοση σε σημεία πώρωσης και στίχοι καυστικοί και επίμονοι. Θα μείνει για πάντα ψηλά σε κάθε slusge αφιέρωμα γιατί το αξίζει με το παραπάνω.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Overmars - Affliction, Endocrine... Vertigo4. Overmars - Affliction, Endocrine... Vertigo
(2005, Candlelight)

H Γαλλία δεν υπολογιζόταν ποτέ ως μια από τις ισχυρές χώρες στον χώρο της metal μουσικής. Είναι λίγο δύσκολο να πιστέψεις ότι μια μπάντα (με όνομα της αυτό του καλύτερου εξτρέμ που έβγαλε ποτέ η εθνική Ολλανδίας!) από την Lyon, παράγει αυτό το κακοτράχαλο και σκληρό sludge. H κυκλοφορία του 2005, έβγαλε μάτια (αυτιά) και τους έβαλε στον χάρτη του είδους με ιδιαίτερη άνεση. Ο δίσκος «σκάβει» στην ψυχή σου. Είναι τόσο μαύρο και σκοτεινό που δεν το πιστεύεις. Εμπνευσμένο και απεγνωσμένο. Κάτι μεταξύ Sunn O))), Thou, Godflesh και Amenra. Αν δεν τους ξέρεις, άκου πως πρέπει να είναι το σκατένιο και σκατόψυχο sludge της εποχής μας και δεν θα το μετανιώσεις. Ακραίο metal σε πανέμορφες συνθέσεις.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Unearthly Trance - The Trident5. Unearthly Trance - The Trident
(2006, Relapse)

Ο τερατώδης αντίκτυπος που είχαν οι Unearthly Trance στη δεκαετία του 2000, δεν οφείλεται απλά στο γεγονός ότι συνέχισαν επάξια ό,τι ξεκίνησαν οι Buzzov*en ή οι Eyehategod καμιά δεκαετία νωρίτερα. Οφείλεται κυρίως στην αριστουργηματική συγχώνευση των sludge / noise επιρροών των προαναφερθέντων με το lo-fi black ψύχος, κουσούρι που κουβάλαγε και συνεχίζει να κουβαλάει ο μεγάλος frontman, Ryan Lipynsky, ακόμα κι αν αυτό το σκοτάδι το μελοποίησε ακόμα πιο ξάστερα με τους Thralldom και με τους Howling Wind. Από την αρχή της καριέρας τους οι Unearthly Trance κατάφεραν και έκαναν το sludge ακόμα πιο σκοτεινό και αβυσσαλέο και εδώ το παρουσιάζουν στην πιο καταιγιστική μορφή του, απειλητικό και επικίνδυνο. Με μηδενιστικές, σχεδόν αυτοκτονικές τάσεις, hellhammer-ικά κοψίματα και πάνκικο attitude, το "The Trident" δεσπόζει αγέρωχο σε μια δισκογραφία που αποτελείται αποκλειστικά απο κολλοσιαία άλμπουμ. Μας λείπουν ήδη.

Μανώλης Κληρονόμος



Year Of No Light - Nord6. Year Of No Light - Nord
(2006, Radar Swarm)

Μελωδικό όσο λίγα στον χώρο. Άρρωστο όσο πολλά. Αλλά οι Γάλλοι από το Bordeaux έκαναν την διαφορά. Δεν ξέρω αν κοντράρονται με τους συμπατριώτες τους Overmars, για τον καλύτερο sludge εκπρόσωπο της χώρας, αλλά μας έδωσαν και αυτοί ένα στυλοβάτη της εξέλιξης του sludge metal, της μετά zeros εποχής. Ντεμπούτο κυκλοφορία που μας άφησε άφωνους και καθόρισε ένα ατμοσφαιρικό ήχο με τόσο καλοχτισμένα κομμάτια. Εδώ θα βρεις έντονες και συνάμα τόσο ώριμες μελωδίες που δεν συναντάς εύκολα. Πειραματισμός, εξέλιξη τέχνη και μια ομορφιά απερίγραπτη. Θα σου πάρει τα μυαλά. Κυρίως οργανικό, αλλά πραγματικά άκου τι γίνεται όταν εμφανίζονται τα φωνητικά. Μαγεία! Αξίζει να βρίσκεται σε αυτό τον οδηγό και πραγματικά αποκτήστε το σύντομα γιατί όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται κλασικό και ανυπέρβλητο.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Fleshpress - Pillars7. Fleshpress - Pillars
(2007, Kult Of Nihilow)

Παίρνοντας το όνομά τους από το ομώνυμο κομμάτι των Grief που περιλαμβάνεται στο ντεμπούτο "Dismal", οι Fleshpress κατάφεραν και άλλαξαν το πρόσωπο του sludge με το "III - The Art Of Losing All". Το μαγικό με αυτή τη μπάντα είναι ότι μέσα σε μόλις δύο χρόνια κυκλοφορούν το υποφαινόμενο 80λεπτο αριστούργημα και καταφέρνουν και το ξαναλλάζουν ξεπερνώντας ξανά τους εαυτούς τους. Με τον «πολύ» Mikko Aspa (Deathspell Omega, Clandestine Blaze, Stabat Mater) στα τύμπανα να δίνει λίγο από τη μαγεία των έτερων συγκροτημάτων του αλλά με κύριο χαρακτηριστικό το δέσιμο του βαλτώδους, τελετουργικά σερνάμενου, sludge, με ένα μοναδικό, πρωτόγνωρο, αρμονικά επιληπτικό και εκκωφαντικά ψυχεδελικό drone κάτι που διογκώνεται στα δύο κεντρικά εικοσάλεπτα μοναδικής ομορφιάς κομμάτια, οι Fleshpress παραδίδουν ένα μαύρο, θορυβώδες έργο τέχνης που όμοιο του δεν είχαμε βιώσει και ούτε νομίζω να έχουμε την τύχη να ξαναβιώσουμε.

Μανώλης Κληρονόμος



Minsk - The Ritual Fires Of Abandonment8. Minsk - The Ritual Fires Of Abandonment
(2007, Relapse)

Δίσκος χείμαρρος. Συνθετικά εφάμιλλο του δεν θα βρεις εύκολα  Ιδέες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Ήχος που ακούγεται τόσο μα τόσο καινούργιος. Και είναι... Δεν είναι αστείο, είναι απλά μαγικό. Ακολουθεί μια μοντέρνα φόρμουλα επηρεασμένη από post-rock συνθέσεις, αλλά αποδίδει τόσο σκληρό και όμορφο sludge metal που σε φτιάχνει. Αρκετά πιο αργό από τα υπόλοιπα άλμπουμ αυτού του αφιερώματος, αλλά τόσο σκοτεινό και βρώμικο που δεν νιώθεις να του λείπει κάτι. Δώστε του προσοχή και απολαύστε κάθε νότα του. Ακούγεται παράταιρο μερικές φορές, αλλά εκεί είναι και η επιτυχία του. Αυτό το άρρωστο και άγνωστο συναίσθημα που σου αφήνει. Η μπάντα τζαμάρει άσχημα και προσφέρει πειραματισμούς και αυτοσχεδιασμούς που στην πορεία έγιναν συνταγές επιτυχίας.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Rwake - Voices Of Omens9. Rwake - Voices Of Omens
(2007, Relapse)

Από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του sludge της περασμένης δεκαετίας και ίσως η μοναδική μπάντα που πιστεύω ότι έχει να προσφέρει ακόμα περισσότερα πράγματα στην αγαπημένη μας μουσική. Εναγκαλίζοντας το progressive metal όπως καμία άλλη, με τη θηριώδη doom χροιά των YOB και την εγκεφαλικότητα των Neurosis, οι Αμερικανοί μετά από δύο σπουδαία άλμπουμ κυκλοφορούν το αριστούργημά τους στη Relapse. Με τον Sanford Parker στην παραγωγή να προσφέρει καθαρότητα, δίνοντας έμφαση στα φανταστικά κιθαριστικά leads, τα οποία πλέον αναπνέουν, δημιουργώντας μεγαλειώδεις ατμόσφαιρες, οι Rwake κάνουν το βήμα παραπέρα, γράφουν μόνο κομματάρες με την κάθε νότα να βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει. Οι συνθέσεις πλέον διακατέχονται από μια πρωτόγνωρη αμεσότητα, με riff που κολλάνε στο μυαλό και το κάνουν σμπαράλια. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν το "Rest" που το διαδέχτηκε, το ξεπέρασε κιόλας, αλλά τέτοια άλμπουμ δεν γράφονται κάθε μέρα. Μόνο όταν είναι να αλλάξουν τον κόσμο.

Μανώλης Κληρονόμος



Sun Of Nothing - ...In The Weak And The Wounded10. Sun Of Nothing - ...In The Weak And The Wounded
(2007, Venerate)

Το μπαστάρδεμα που επιδέχτηκε το sludge τη δεκαετία του '00, είχε να κάνει κυρίως με το post-metal, το black και το noise. Οι Sun Of Nothing συγχώνευσαν, με μεθοδικότητα και αρμονία, αυτά τα τρία πάνω στο ακραίο sludge και όχι μόνο κυκλοφόρησαν ένα πανέμορφο όσο και δυσπρόσιτο διαμάντι για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και για το παγκόσμιο sludge γενικότερα. Ένα εκκωφαντικό αριστούργημα, γεμάτο αριστοτεχνικά riff, στοιβαρό rhythm section και μερικά από τα καλύτερα φωνητικά που έχουμε την τύχη να συναντήσουμε στο ευρύτερο φάσμα του ακραίου metal. Οι τσιρίδες του Ηλία, συνδυάζονται με βορβορώδη pig squeals που προκαλούν τρόμο, τα οποία πάνω στα επικά σημεία, οδηγούν στη λύτρωση. Στα 55 του λεπτά το "...In The Weak And The Wounded", δεν αφήνει ούτε μία στιγμή να πάει χαμένη με κάθε νότα να ακροβατεί πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την κόλαση από τον παράδεισο.

Μανώλης Κληρονόμος



Amenra - Mass IIII11. Amenra - Mass IIII
(2008, Hypertension)

Δεν έχει κάθε μπάντα δίσκο-ορόσημο για τα δεδομένα της, πόσο μάλλον για ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Το "Mass IIII" των Amenra, είναι αρκετά πράγματα, όπως η ευρωπαϊκή απάντηση στην μέχρι τότε κυριαρχία των Αμερικάνων (αν και σαφώς επηρρεασμένο από τους Isis) και η ηχητική αποτύπωση του πόνου στο πεντάγραμμο. Η στιχουργική θεματολογία του δίσκου, προσφέρεται για κάτι τέτοιο, καθότι τα σχεδόν 105.000 θύματα των Βέλγων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι από μόνα τους ικανά να δημιουργήσουν τα παρελκόμενα συναισθήματα στους δημιουργούς του "Mass IIII". Τα δε φωνητικά του Colin H. Van Eeckhout, αν και φαινομενικά προορισμένα να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των εντυπώσεων, υποκλίνονται και συνοδεύουν στωικά τα εμπνευσμένα riff της κιθάρας. Εκείνο το "De Dodenakker", πόσες φορές έχει ανακηρυχθεί «καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών» σε στιγμές μαύρης ευθυμίας...

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Intronaut - Prehistoricisms12. Intronaut - Prehistoricisms
(2008, Century Media)

Ξεχωριστοί. Ίσως η πιο λοξή μπάντα στο είδος. Πλέον έχει εξελιχθεί και προχωρήσει σε πιο progressive μονοπάτια, αλλά με τον εν λόγω δίσκο έφτιαξε ένα καταπληκτικό μοντέρνο, sludge, ανήσυχο, διαμαντάκι που θα είναι για πάντα μέσα σε παρόμοιες λίστες. Αρκετά ωμό και επίτηδες κακόηχο ανά φάσεις και συχνά σκοτεινό και πολύ πρωτότυπο. Καθόλα ατμοσφαιρικοί και τόσο μα τόσο σκληροί. Συνθέσεις σαν τα "The Literal Black Cloud", "Any Port" και "The Reptilian Brain" είναι πλέον κλασικά κομμάτια και μπορούν να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε παρουσίαση του sludge metal της εποχής μας. Αυτός ο δίσκος, είναι μάλλον ο πιο ψυχεδελικός της λίστας και νομίζω ο πιο προοδευτικός. Το ακούς τώρα και μοιάζει σαν να βγήκε τώρα! Ενώνει το post, το sludge, το progressive και τον αλά Isis ατμοσφαιρικό ήχο σε ένα τόσο ξεχωριστό sludge που τους καθόριζε. Απολαυστικό.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Samothrace - Life's Trade13. Samothrace - Life's Trade
(2008, 20 Buck Spin)

Οι Αμερικάνοι δεν είναι η τυπική sludge μπάντα και λογικά δεν θα υπάρξουν ποτέ ως τέτοια. Η πρώτη συμπάθεια λόγω προέλευσης του ονόματός τους δεν στέκεται μονάχη, καθώς στα 47 λεπτά διάρκειας του "Life's Trade", το εγγλέζικο πένθιμο doom συναλλάσσεται χωρίς εκπτώσεις τόσο με το post όσο και με το sludge metal. Αποτέλεσμα αυτού, ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ντεμπούτα του χώρου που λίγα χρόνια αργότερα δικαίωσε όλους όσους πόνταραν πάνω τους. Η εισαγωγή και η δομή του "Awkward Hearts" μαζί με το solo του "Cruel Awake", μου προκάλεσαν τεράστια αμηχανία πριν από πέντε χρόνια και είχαν ως αποτέλεσμα την ακατάσχετη παπαρολόγια στην παρουσίαση του δίσκου. Οι Samothrace είναι η μπάντα εκείνη που θα μιλήσει μόνο όταν έχει κάτι να πει κι όταν το πράττει, κομπλάρει πολλούς μας.

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Ufomammut - Idolum14. Ufomammut - Idolum
(2008, Supernatural Cat)

Από το δυναμικό, υπνωτιστικό άνοιγμα του "Stigma" μέχρι το σχεδόν 30 λεπτών ονειρικό τελείωμα του "Void ...Elephantom" με τις ισοπεδωτικές, υπερ-heavy ψυχεδέλειες του, οι Ιταλοί κάνουν ότι ακριβώς χρειάζεται για να επανορίσουν την εξέλιξη του doom / sludge, με τον πιο μεγαλοπρεπή τρόπο. Τα απόκοσμα synth δημιουργούν μια αποπνικτική ψυχεδέλεια, σήμα-κατατεθέν της μουσικής τους, διογκωμένα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το επίσης καταπληκτικό "Snailking" (2004) και σε συνδυασμό με τα σποραδικά φωνητικά από το υπερπέραν που μοιάζουν σαν απαγγελίες σε κάποιον άγνωστο θεό και τη δυσβάσταχτα heavy δυναμική τους, οικοδομούν ένα ανυπέρβλητο έπος που οδηγεί στην εξιλέωση. Το τεράστιο όπλο τους είναι η αλληλοσυμπλήρωση κιθάρας-μπάσου, τα οποία βυθισμένα στα τάρταρα καταστρέφουν κάθε τι που κινείται. Η μουσική τους δεν επιδέχεται περιγραφής, παρά μόνο βιώνεται.

Μανώλης Κληρονόμος



Tombs - Winter Hours15. Tombs - Winter Hours
(2009, Relapse)

O Mike Hill, δημιουργώντας τους Tombs, έδωσε στο sludge metal, μια black αισθητική που του ταιριάζει αφάνταστα. Η μουσική τους φέρνει τεράστιες ποσότητες ομίχλης στο είδος η οποία παχαίνει και καταλήγει σε καταχνιά, σύννεφα, βροντές και καταιγίδες. Εάν ψάχνεις οτιδήποτε καινοτόμο, μοντέρνο και εντελώς καινούργιο στο είδος, εδώ θα το βρεις. Τρομερό metal με ακαθόριστο θόρυβο στις κιθάρες και πολλή βρωμιά στις φωνές. Υφές hardcore και ένταση στο τέρμα. Οι κιθάρες είναι μπροστά. Παρότι παίζουν με ιδιαίτερο θόρυβο και παραμόρφωση, συνεχίζουν να είναι μπροστά και να καθοδηγούν τις συνθέσεις. Δεν υπάρχουν λάθη, δεν υπάρχουν κενά. Όλες οι κυκλοφορίες του συγκροτήματος είναι μία και μία και εξελίσσουν το sludge ακραία.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
  • SHARE
  • TWEET