Alcest

Spiritual Instinct

Nuclear Blast (2019)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 09/10/2019
​Οι πνευματικές αναζητήσεις έχουν ανάγκη από δαίμονες. Αυτοί επέστρεψαν στους Γάλλους πρωτεργάτες και - ακόμα με ευκολία - πρωτοστάτες του blackgaze ήχου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«Αυτήν τη φορά είχα κάτι που έπρεπε επειγόντως να φέρω στο τραπέζι» δηλώνει ο Neige στο Δελτίο Τύπου του "Spiritual Instinct". «Είναι ένας δίσκος που επενδύει στη κάθαρση. Κάτι έπρεπε να βγάλω από μέσα μου. Είναι πιο σκοτεινός απ’ ό,τι συνήθως - και πιο βαρύς.»

Όταν είσαι το άλφα και το ωμέγα ενός μουσικού πρότζεκτ (για ακόμη μια φορά αναλαμβάνει τα πάντα πλην των τυμπάνων που παραμένουν στη δικαιοδοσία του Winterhalter), τότε τα βιώματα που περικυκλώνουν την τωρινή σου ψυχική διάθεση είναι το παν. Όχι πως δεν κρατάμε μικρό καλάθι στις οποιεσδήποτε δηλώσεις στρώνουν το χαλί ενός δίσκου, όμως η ανάγκη κάθαρσης είναι απαραίτητη σε μουσικές που εμπνέονται από ένα πνευματικό υπόβαθρο.

Οι Alcest, όπως αρκετά συγκροτήματα του ατμοσφαιρικού black metal ήχου και των περιφερειακών σε αυτό, πρεσβεύουν την επιστροφή σε έναν βαθύτερο σύνδεσμο με τη φύση ως μέσο διαφυγής από τον υλικό κόσμο. Αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται με τρόπο μονοσήμαντο στις μουσικές τους. Υπό αυτήν την έννοια, αντί να συνδέονται με τις υπόλοιπες μπάντες του blackgaze ήχου (δεκάδες καινούργιες κάθε χρόνο) που έχουν post-rock νοοτροπία, η μουσική τους αποκτά περισσότερα κοινά στην ουσία της με αυτήν π.χ. των Wolves In The Throne Room ή ακόμα και των Primordial. Επικό συναίσθημα, απλότητα, επανάληψη, χτίσιμο, ατμόσφαιρα, υπερβατικότητα. Ο απλός τίτλος "Spiritual Instinct" συνοψίζει κυριολεκτικά και με στόμφο την ταυτότητα των Alcest.

Μετά από πέντε δίσκους, όλοι με την απαράμιλλη ποιότητα που τους κατέστησε όχι μόνο πρωτεργάτες μα και πρωτοστάτες ενός μουσικού υπο-είδους, ο έκτος έρχεται να υπενθυμίσει εμφατικά πως έχουν βαθιά γνώση όλων εκείνων των συστατικών που χρειάζονται. Μετά το κάπως αδικημένο - και για μένα magnum opus τους - "Les Voyages De L' Ame" του 2012, το "Shelter" του 2014 ήταν μια απομάκρυνση από metal τραχύτητες, που δεν υποδέχτηκε καλά ο κόσμος. Το "Kodama" του 2016 ήταν η επιστροφή στα κλασικά τους ευρήματα. Το "Spiritual Instinct" συνεχίζει εκεί που έκανε παύση το "Kodama", ξεπερνώντας το και παραδίδοντας ένα σεμινάριο πάνω στον απόλυτα χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας.

Όλα όσα αγαπήσαμε στους Γάλλους είναι εδώ - και είναι εμφανές ήδη από τις δύο εναρκτήριες κομματάρες. Οι μεταμεσονύκτιοι κήποι αποκτούν πραγματική υπόσταση τριγύρω σου μέσα από τις μελωδικές ατμόσφαιρες, τα αιθέρια φωνητικά, ένα riff επικών διαστάσεων και τα black metal ξεσπάσματα του "Les Jardins De Minuit". Το δε "Protection" που ακολουθεί χρησιμοποιεί ακόμα πιο επιθετικές και άμεσες κιθάρες και σηκώνει την τρίχα καθόλη τη διάρκειά του. Είναι το κομμάτι που επελέγη για να συστηθεί το άλμπουμ στο κοινό τον περασμένο Αύγουστο μέσω του αντίστοιχου video clip. Πόσο πιο πειστικοί να είναι για να αναφωνήσουμε ότι περιμένουμε δισκάρα;

Έπειτα, γίνονται λιγότερo σκοτεινοί και πιο rock στο "Sapphire". Αν αφαιρέσεις το υπέροχο περιτύλιγμά του θα μπορούσε άνετα να ήταν indie pop κομμάτι. Οι βασικές επιρροές του Neige από μπάντες όπως οι Smashing Pumpkins και Slowdive είναι εδώ πιο εμφανείς. Το "L' Ile De Morts" είναι μια αυθυποβολή μέσω των επικών, μπουκωμένων τυμπάνων του Winterhalter. Για την αφοπλιστική ομορφιά του "Le Miroir" τα λόγια περιττεύουν. Το κομμάτι, αποτελούμενο από μονάχα μια μουσική ιδέα, είναι λες και έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο για να υπάρξει κάποτε ένα συγκινητικό animated short film να το ντύσει.

Για το τέλος, το τρομερό ομώνυμο τραγούδι κλείνει τον δίσκο με ένα riff που ανεβαίνει εκεί όπου μόνο οι Alcest φτάνουν. Παρ’ όλο που στις πρώτες ακροάσεις το βέλος ενδεχομένως να δείχνει περισσότερο προς τις δύο συνθέσεις που ανοίγουν το άλμπουμ, εν τέλει η κορυφή δεν είναι άλλη από το κύκνειο άσμα του "Spiritual Instinct". Εδώ δένει περισσότερο από κάθε αλλού το κολάζ ιδεών και στρωμάτων ήχων των Alcest σε μια πορεία που συνήθως διαρκεί από 5 μέχρι 10 λεπτά και έχει ως στόχο πάντα την κάθαρση. Αυτή είναι που επιτυγχάνεται στο ακέραιο στην τελευταία αυτή στροφή.

Στη συνέντευξη που είχα πάρει προ διετίας από τον Neige, είχε πει πως τα artwork είναι πάντα αυστηρά επιλεγμένα και με βαθιά σύνδεση με τη μουσική. Η εικόνα μυθικού πλάσματος που ντύνει το εκλεπτυσμένο εξώφυλλο του δίσκου, μια μορφή παρόμοια με της σφίγγας, αντιπροσωπεύει τις πνευματικές αναζητήσεις του Neige, τη νατουραλιστική του προσέγγιση και την απομάκρυνση από την πεζή πραγματικότητα, σε αναζήτηση νοήματος, σε πάλη με τους δαίμονες, στην προσέγγιση μιας ουσιαστικότερης αλήθειας.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET