Herod

Όπως συμβαίνει σε κάθε μουσικό παρακλάδι όταν ζει τα χρόνια της δόξας του, το λεγόμενο sludge metal μετράει άπειρες μπάντες που κρύβουν τις ανεπάρκειες τους πίσω από το τραχύ τους φαίνεσθαι. Όμως η επιθετικότητα που δεν έχει καρδιά, το σκοτάδι που δεν έχει εσωτερικότητα και η σκληρότητα που δεν έχει δύναμη είναι στοιχεία που δεν μπορούν να μείνουν κρυμμένα για πάντα και αναπόφευκτα δεν θα πας πουθενά χωρίς και λίγη ρημάδα τέχνη.

Ξεκινώντας από το άνευ ιδιαίτερης σημασίας αξίωμα ότι η Ελβετία παράγει μόνο καλές μπάντες, οι Herod με το δεύτερο τους άλμπουμ "Sombre Dessein" κάνουν ξεκάθαρο σε ελάχιστα μόνο λεπτά ότι δεν αξίζουν να προσμετρούνται μαζί με τους sludge πολλούς. Πνευματικό παιδί του κιθαρίστα Pierre Carroz, παρουσιάζουν ένα πιο μεγαλεπήβολο project, μουσικά και στιχουργικά, εκφράζοντας σιωπηλά μα εύγλωττα τη φιλοδοξία να είναι κάτι σπουδαιότερο από «λάσπη για τη λάσπη». Φιλοδοξία που κατά το μεγαλύτερο μέρος της επιτυγχάνεται.

Η μουσική ένταξη διάφορων ετερόκλητων - αν και όχι απρόβλεπτων - στοιχείων κερδίζει με το καλημέρα την προσοχή. Το πρώτο από αυτά είναι σαφώς η τεχνική προσέγγιση της μουσικής, με riff και ρυθμούς που παραπέμπουν συχνά στον τεχνοκρατικό, δυστοπικό κόσμο των Meshuggah. Τέτοιες αναφορές είναι διάσπαρτες παντού αλλά βρίσκουν ολοκληρωτικά πεδίο δράσης στο "Silent Truth", σύνθεση που αποτελεί πιθανώς και την επιθετικότερη του δίσκου. Από την άλλη λοξοκοιτάζοντας συχνά προς πιο post metal κατευθύνσεις, ειδικά στα δύο δεκάλεπτα tracks του άλμπουμ "Don't Speak Last" και "There Will Be Gods", αποδεικνύουν ότι η μουσική τους δεν αρνείται ευρύτερες και πιο κινηματογραφικές εκφράσεις. Η πρόσληψη του Mike Pilat (ο οποίος τραγούδησε στο "Precambrian" των The Ocean) σε φωνή και κιθάρα συντελεί θετικά σε αυτήν την κατεύθυνση: άριστος στις core και πολύ ικανοποιητικός στις λίγες καθαρές στιγμές του, ο Pilat μοιάζει να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά.

Ακόμα πιο εντυπωσιακός και σαφώς πιο ουσιαστικός είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνονται τα αργά μέρη και το χτίσιμο τους. Παίρνουν τον χρόνο τους στο να αναπτυχθούν εντός του ακροατή, δέχονται σοφές διανθίσεις από κάθε όργανο κι εκμεταλλεύονται στο έπακρο το trick της παραγωγής όπου κιθάρες, συχνότητες και δυναμικές συχνά «αδειάζουν» για να ξαναγεμίσουν σε αργά μα επιβλητικά κρεσέντο. Το εναρκτήριο "Fork Tongue" είναι το λαμπρότερο τέτοιο δείγμα, μια τρελή κομματάρα που φιλοξενεί και τον Bill Steer των Carcass. Κυρίως όμως είναι τα riff, χωρίς τα οποία τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε και πολλή σημασία. Οι Herod μπορούν να περηφανεύονται ότι ο δίσκος τους εμπεριέχει μια χούφτα σπουδαία, ενεργητικά και με άποψη riff.

Το concept του "Sombre Dessein" πραγματεύεται το «παράλληλο τέλος του Ιουδαιοχριστιανικού και του θερμο-βιομηχανικού πολιτισμού». Σοβαρό, οικολογικό και σχεδόν αποκαλυπτικό θέμα, εξυπηρετείται ικανοποιητικά από τη μουσική μεν, θα απαιτούσε δε πολύ μεγαλύτερο εκφραστικό οπλοστάσιο για να αποτυπωθεί στην πληρότητα του. Η επική μελαγχολία των γιγάντιων κουφαριών πλοίων που αποτυπώνονται στο εξώφυλλο και στο video του "Fork Tongue", φέρνει την ψυχρότητα που το concept επιθυμεί, υποβοηθούμενη επίσης από την καλά δουλεμένη παραγωγή του Julien Flehman και τη μίξη του Magnus Lindberg των Cult Of Luna. Αν κι έχει γίνει πολύ προσεγμένη δουλειά, ενίσταμαι: πιστεύω ότι ένα πιο ζεστό, οργανικό περιβάλλον θα λείαινε και θα ανακούφιζε τη μουσική.

Προσπαθώντας να ισορροπήσει στις διαφορετικές του συνιστώσες, το "Sombre Dessein" καταρχήν τα καταφέρνει, χωρίς βέβαια να συγκροτεί τελικά μια αμιγώς προοδευτική πρόταση. Προσωπικά ψηφίζω την τεχνική και όχι την post πλευρά τους, αυτό όμως που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι οι Herod μοιάζουν να έχουν τα φόντα να διαφοροποιηθούν και να πρωταγωνιστήσουν. Μοιάζουν να διαθέτουν αρκετή καρδιά και δύναμη και κυρίως διάθεση και για λίγη τέχνη, για όποιον αυτό λέει κάτι. Αξιολογότατο άλμπουμ που οφείλει να τσεκαριστεί από κάθε φίλο του sludge αλλά και του sophisticated μοντέρνου metal χώρου. Ίσως είναι η αρχή μιας όμορφης φιλίας.