Teeth Of The Sea

Οι Teeth Of The Sea από το Λονδίνο αφηγούνται ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του παρόντος πέμπτου full length άλμπουμ τους, τα τρία μέλη μπορούσαν να αισθανθούν την παρουσία φαντασμάτων στο studio, σε σημείο να παρεμβάλλονται και να διακόπτουν τη διαδικασία. Από αυτές τις ενοχλητικές παρουσίες εξάλλου προέκυψε και ο τίτλος "Wraith", σύμφωνα πάντα με το press release. Είτε αυτό είναι ένα marketing μύθευμα είτε όχι, η παραπάνω ιστορία είναι συμπαθέστατη και θέτει το πλαίσιο του πως πρέπει να προσεγγιστεί αυτή η κυκλοφορία.

Δεν είναι άτοπο να πούμε ότι η μουσική των Teeth Of The Sea τείνει να γλιστράει από τα χέρια και να διαφεύγει, όπως και η ουσία της. Παρά τα πυκνά ηχοστρώματα και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις, είναι μια μουσική ρευστή και διάφανη που χτίζει άρρητους γρίφους και προσεγγίζει μια αίσθηση αντιύλης. Αν μπορούσαμε να διαιρέσουμε τα συστατικά της θα λέγαμε ότι αποτελείται από ⅓ synth-oriented ηλεκτρονικής, ⅓ κινηματογραφικής και ⅓ ψυχεδελικής νέο-rock μουσικής και αυτό θα αρκούσε για να πάρεις μια ιδέα. Ο ήχος όμως δεν είναι διαιρετός, πίσω λοιπόν στην παράξενη και καλειδοσκοπική μονάδα.

Με την εξαίρεση του αιθέριου χορωδιακού μέρους στο "Fortean Steed", το "Wraith" είναι ένα instrumental άλμπουμ που εστιάζει στην ηχητική περιγραφικότητα. Τον ρόλο της «φωνής», δηλαδή του οδηγού και του δομικού σημείου αναφοράς στις συνθέσεις παίζει συχνά η τρομπέτα καθώς αυτή, βραχνή και με τη σουρντίνα της πάντα φορεμένη, σχεδιάζει cinematic και jazzy σκίτσα. Κάτω της ένα αραιό δάσος από στιβαρές χαμηλές συχνότητες σε εναλλαγή με υπέροχα σύνθια, ριβερμπιασμένες κιθάρες, ήπιες λούπες και γενικώς ό,τι χρειάζονται οι συνθέσεις για να ξεδιπλωθούν μέσα στην καθαρή τους γραμμικότητα, χωρίς ποτέ να κοιτάξουν πίσω.

Παρά την ενιαία φιλοσοφία τους, τα εννιά track του δίσκου αποκαλύπτουν διαφορετικές εικονοπλαστικές αρετές, στοιχείο που τελικά αποτελεί και το δυνατότερο ατού του ‘’Wraith’’. Η electronica φύση του εναρκτήριου "I'd Rather, Jack" είναι μάλλον παραπλανητική αφού το "Hiraeth" που ακολουθεί συμπεριλαμβάνει μια αρμονική μίξη όλων των συστατικών του άλμπουμ, λειτουργώντας άψογα ως κεντρική ιδέα του. Παίρνοντας τον χρόνο του στο να αναπτυχθεί, χτίζει ένα σύγχρονο ηχητικό τοπίο που γεννάει τη σκέψη ότι κάπως έτσι θα έγραφε μουσική ένας Morricone αν τώρα ήταν 25 ετών.

Σε όλη τη διάρκεια του το "Wraith" διατηρεί μια αξιοζήλευτη ισορροπία ανάμεσα σε φως και σκοτάδι, σταθερό χαρακτηριστικό της καλής προοδευτικής μουσικής κατά την άποψη μου. Παρά την εξωστρέφεια του όμως, συνθέσεις που ακούγονται τελικά περισσότερο εσωτερικές όπως το "Our Love Can Destroy The Fucking World" και το αγαπημένο μου "Her Wraith" στήνουν μια γλυκιά παγίδα για τον απονήρευτο ακροατή. Σε κάθε στιγμή του όμως σε περιμένουν εκπλήξεις. Το "Visitor" θα αποκαλύψει τη συγγένεια του με τους Tangerine Dream, το δυναμικό φινάλε του "Gladiators Ready" μοιάζει με ένα ψηφιοποιημένο ψυχεδελικό anthem και το "Burn Of A Shieling" στην πιο κινηματογραφική στιγμή του άλμπουμ αποδεικνύει ότι εκεί ακριβώς κρύβεται η δύναμη της καλής μουσικής: στο χάρισμα της να γεννάει εικόνες.

Οι Teeth Of The Sea σαν έμπειροι και χαρισματικοί storytellers παραδίδουν ένα άλμπουμ που τελικά δεν χρειάζεται να ανήκεις κάπου για να απολαύσεις. Αρκεί να σου αρέσουν οι μουσικές χίμαιρες και τα ερωτήματα περισσότερο από τις απαντήσεις, να απεχθάνεσαι τα σύνορα και τους περιορισμούς και να κυνηγάς το φευγαλέο. Τελικά θα σε διαπεράσει ευγενικά με τις ηλεκτρονικά ψυχεδελικές του ατμόσφαιρες και θα γίνει η μουσική για μια ταινία που εσύ είσαι ο μόνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έπειτα θα αποχωρήσει όπως ήρθε: σαν ένα αθόρυβο φάντασμα.