King Apathy

Οι King Apathy, είναι ένα συγκρότημα από την Γερμανία, που τον Φλεβάρη κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο, ονόματι "Wounds". Αυτός, είναι ο πρώτος με το νέο τους όνομα, καθώς τα προηγούμενα χρόνια ήταν γνωστοί ως Thranenkind. Τρία χρόνια έπειτα από τον προηγούμενο εξαιρετικό δίσκο τους, "King Apathy", από τον οποίον άντλησαν το νέο τους όνομα, επιστρέφουν με το εξαιρετικό τους μείγμα post-metal, neocrust και blackened hardcore.

Οι King Apathy είναι μια πολιτικοποιημένη μπάντα. Στιχουργικά, κινούνται γύρω από θέματα όπως είναι η οικολογία, ο vegan/straight edge τρόπος ζωής, η ισότητα των φύλων, ο αναρχισμός και η ψυχοσύνθεση του ατόμου στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Συνήθως το ρίσκο με τέτοια συγκροτήματα, ειδικά αν κινούνται σε πιο hardcore punk μονοπάτια, είναι πως το βάρος πέφτει στο μήνυμα και όχι στο μέσο. Οι King Apathy είναι όμως μια ξεχωριστή περίπτωση. Στην πορεία τους, εξελίσσουν διαρκώς μια ενδιαφέρουσα συνταγή. Δομούν πάνω σε neocrust φόρμες και φωνητικά, post metal συνθέσεις, βουτηγμένες όμως στην μαυρίλα και την ισοπέδωση του black metal. Οι μελωδίες καταφέρνουν σε σύντομες φόρμες να είναι μαγευτικές, να συγκινούν και να ταξιδεύουν, ενώ η οργή και η ενέργεια του drumming και των φωνητικών συνυπάρχουν σε έναν πετυχημένο δυισμό.

Το "Wounds" είναι η έως τώρα κορύφωση αυτής της διαδικασίας. Ο δίσκος ξεκινάει με το δίλεπτο "Civilization Kills". Η ήπια υποβόσκουσα μελωδία, σταδιακά εντείνεται, αποτελώντας μια σκεπτική εισαγωγή. Η κανονική εκκίνηση του δίσκου, γίνεται με το "The Scars Of The Land". Το εισαγωγικό riff σύντομα ξεδιπλώνεται μέσω των drums σε μια ταχεία hardcore σύνθεση. Το σύνθημα δίνεται από τους στίχους. "The world, once living, is not dying, it’s being killed!" Ο ρυθμός πέφτει απότομα. Το μπάσο δημιουργεί μια ιεροτελεστία πάνω στην οποία μια απίθανη μελωδία θα δώσει τόπο στην οργή, σειρά έχει ο θρήνος και το παράπονο, που εξελίσσουν το κομμάτι σε μια καταπληκτική post σύνθεση.

Η συνέχεια, με το "Cleansing" και την φαινομενικά γαλήνια εισαγωγή του θα συνεχίσει την οικολογικά ανήσυχη ηχητική επίθεση του "Wounds". Πλέον η αρχική προειδοποίηση και η οργή για την περιβαλλοντική καταστροφή, θα καταλήξουν στην απόδοση ευθυνών. Μερικές από τις πιο μνημειώδεις κιθάρες του δίσκου θα λειτουργήσουν ως μουσικό χαλί για το ουσιαστικό μήνυμα της συνύπαρξης με το παγκόσμιο οικοσύστημα. Η κραυγή πάνω στο μελαγχολικό riff "Bow down to mother Earth, eternal guardian of Life" μπορεί να είναι ελαφρώς κλισέ, αλλά εδώ ακούγεται κρίσιμη όσο ποτέ.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής που οδηγούν στον αφανισμό των φυσικών πόρων, έχουν και αμεσότερες συνέπειες για τον άνθρωπο. Η συνέχεια με το "Great Depression", μιας από τις πιο οργισμένες συνθέσεις του δίσκου, ενισχύει τις hardcore επιρροές για να απευθυνθεί στον εργαζόμενο. Μέσω του εξαιρετικού drumming, ταυτίζεται με την ματαιότητα της σύγχρονης εργασίας που στερεί από τον άνθρωπο κάθε πτυχή του πέρα από την παραγωγική/καταναλωτική, καθιστώντας τον απλό γρανάζι για την διατήρηση της. "Work hard and die old! Work more to live less". Φυσικά, είναι λογικό ο καθημερινός άνθρωπος να έχει βάρη και πέραν της εργασίας. Στην πιο ενδοσκοπική στιγμή του "Wounds", το "Revelation Time", με το larger than life κεντρικό του riff και το επιβλητικό drumming, ασχολείται με την αυτοχειρία, φροντίζοντας όμως από την μέση και μετά με την κιθαριστική του δουλειά να προσφέρει μια κάθαρση, ξεδιαλύνοντας το ήδη γκρίζο τοπίο.

Η πιο επιθετική και σύντομη στιγμή του δίσκου και δικαιολογημένα, είναι του ακόλουθου, "He Missed The Stars". Το άναρχο ξεκίνημα, σύντομα μετατρέπεται σε μια ρυθμική blackened crust επίθεση, παραθέτοντας το καλύτερο drumming του δίσκου. Οι υψηλές ταχύτητες, το δηλητήριο των στίχων και τα μανιακά φωνητικά, φτύνουν την αγανάκτηση στο πρόσωπο όσων επιτίθενται σε κόσμο για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, την θρησκεία και την καταγωγή τους. Η αφορμή, με την σεξιστική δολοφονία του Mathew Shepard, οδηγεί την μανιακή έναρξη σε ένα κινηματογραφικό και συναισθηματικά φορτισμένο κλείσιμο. Οι τελικοί στίχοι, βαθιά ανθρώπινοι, για ακόμη μια φορά εξαιρετικοί. "He died at midnight like to many others too many of us..."

Στα 46 του λεπτά, το Wounds, διαρκώς επαναφέρει την ταυτότητα των King Apathy στο προσκήνιο. Τα συναισθηματικά φορτισμένα φωνητικά, που λειτουργούν καλύτερα από ότι σε προηγούμενους δίσκους τους, συνδυάζονται εξαιρετικά με τις διασκορπισμένες μελωδίες. Η ικανότητα των King Apathy να παράγουν ήχους που είναι μελαγχολικοί και προσφέρουν και μια ψυχική ανάταση, δεν είναι συνηθισμένη. Σχεδόν πουθενά οι συνθέσεις δεν μακρηγορούν, αντιθέτως κατακτούν τον χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει. Δημιουργείται έτσι ένας συμβολικός παραλληλισμός με την φύση μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με την ανθρώπινη δραστηριότητα. Οι hardcore και black metal πινελιές, δεν υπάρχουν απλά προς τέρψιν της ταμπέλας, είναι ουσιαστικές και καλά κρυμμένες, ώστε το "Wounds" να απαιτεί από τον ακροατή προσήλωση και χρόνο.

Το επικό κλείσιμο, με το ως επί το πλείστον ορχηστρικό "Earthmother Rising", είναι η ηχητική παρακαταθήκη της μπάντας. Η άγρια ομορφιά των μελωδιών σπάει από τους λιγοστούς στίχους, σε ένα κρεσέντο μελαγχολικής αισιοδοξίας, που αν υπάρχει, θα ακουγόταν κάπως έτσι.

"She rises older than the mountains, taller than the mightiest trees. She is the riptide washing away the world of man. She is the storm, the cleansing!"

Bandcamp
Youtube