Latitudes

Στο δίπολο φως-σκοτάδι είναι που βρίσκει η τέχνη, η κάθε τέχνη, το απόλυτο πεδίο δράσης της. Η σύγκρουση, η ένωση και οι αναλογίες τους νοηματοδοτούν την ίδια της την ύπαρξη, η δε απουσία τους θα άφηνε το κάθε έργο κενό και μετέωρο. Υπάρχει όμως και μια αχαρτογράφητη περιοχή, μια δημιουργική terra incognita, που δεν διαλέγει πλευρά και δεν αμφιταλαντεύεται. Αδιαφορώντας για το εύκολο Μαύρο και το αλαζονικό Λευκό, οι λίγοι που διαλέγουν να διασχίσουν τις ατελείωτες πεδιάδες του Γκρίζου έχουν εξαρχής δύσκολο έργο.

Τέτοια είναι η μοίρα που διάλεξαν για τους εαυτούς τους οι Βρετανοί Latitudes. Στο τέταρτο άλμπουμ τους με τον υπαινικτικό τίτλο "Part Island", είναι εμφανές ότι κάνουν ότι μπορούν για να διαβούν τον δύσκολο τρίτο δρόμο, στο τέλος του οποίου κρύβεται ένα σκουριασμένο δισκοπότηρο: μια μουσική που η απύθμενη μελαγχολία ταυτίζεται με την απύθμενη δύναμη και τούμπαλιν. Ο τρόπος που καταφέρνουν να διαβούν τον δρόμο δεν είναι απλά επιτυχημένος. Είναι αναπάντεχος.

Το "Part Island" είναι από τα απειροελάχιστα άλμπουμ που τολμούν να ορθώσουν συγκρίσεις με το αριστούργημα "Watching From A Distance" των Warning. Προσοχή όμως, ο συνειρμός αφορά την ουσία και την ατμόσφαιρα τους και όχι ακριβώς τον ήχο τους. Η διαφορά είναι ότι οι Warning είναι 100% doom metal ενώ οι Latitudes μουσικά είναι doom όσο είναι και post metal, sludge, ως και ατμοσφαιρικό black σε μικρές στιγμές. Παρά τις διαφορές τους, τα δύο αυτά άλμπουμ μοιράζονται την ίδια βαρύτητα και είναι πλημμυρισμένα εξίσου με αμέτρητα κυβικά θλίψης και δύναμης.

Όπως και ο Patrick Walker, έτσι και εδώ την πραγματική διαφορά την κάνουν τα φωνητικά του Adam Symonds, που παίζει επίσης πλήκτρα/κιθάρα. Όντας προφανώς από εκείνες τις μπάντες που βρίσκονται σε δημιουργική επαγρύπνηση, οι Latitudes αντιλήφθηκαν την ποιότητα της φωνής του και παρουσιάζουν για πρώτη φορά έναν εξ ολοκλήρου μη-instrumental δίσκο. Και τι φωνή! Μια εύθραυστη, μελαγχολική και γλυκιά - ναι, γλυκιά! - φωνή που περισσότερο παραπέμπει σε indie ή folk τροβαδούρους τύπου Nick Drake ή Ryan Adams παρά σε metal συγκρότημα. Κι όμως αυτή η μελωδική φωνή παλεύει πάνω από αγριεμένες ultra-heavy post κιθάρες και πένθιμα grooves, όπως παλεύει μια ηλιαχτίδα να διαπεράσει την πιο φρενιασμένη καταιγίδα. Σε όλο το "Part Island" δεν καταφεύγει ούτε σε μια κραυγή αλλά παραμένει πάντα ήπια και εξομολογητικά θρηνητική. Η αντίθεση είναι τόσο έντονη που σε στιγμές μοιάζει σαρκαστική.

Πάνω σε αυτή την αντίθεση είναι που σμιλεύει το "Part Island" τον χαρακτήρα του. Οι συνθέσεις είναι συνήθως μεγάλες σε διάρκεια και γεμάτες αργά riff που μπουκώνουν τα ηχεία ενώ ο Symonds πλέκει τους ευγενικούς του σπαραγμούς. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικά πειστικό και θα μπορούσε να είναι τελικά συγκλονιστικό, κάποιες μικρές ατέλειες όμως θα του στερήσουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Όλες οι μελωδικές γραμμές (μουσικής και φωνής) είναι πάντα απλωμένες σε μεγάλα μέτρα και αξίες. Αυτό βοηθάει τους Latitudes να ακούγονται επιβλητικοί, η έλλειψη όμως ρυθμικών εναλλαγών και πιο σφιχτών μερών δημιουργεί μια αίσθηση στατικότητας και περιορίζει τις εκπλήξεις. Αν διατηρήσουν στο μέλλον την ίδια ακριβώς αντίληψη, θα πρέπει τουλάχιστον να εμπλουτίσουν λίγο τις ενορχηστρώσεις τους. Σίγουρα χρειάζεται κάποιο άγγιγμα που θα προσθέσει στη μουσική την αίσθηση της εισπνοής, το "Part Island" ακούγεται σαν μια ατελείωτη εκπνοή.

Οι αυστηρές αυτές επισημάνσεις προκύπτουν από τη διαπίστωση ότι οι Latitudes θα μπορούσαν ή μπορούν να παραδώσουν ένα έργο αριστουργηματικό. Ακόμα κι έτσι, το "Part Island" αποτελεί μια μεγάλη έκπληξη κι ένα άλμα μπροστά για την μπάντα. Είναι ένα άλμπουμ που δεν αστειεύεται και που θα πρέπει να ακουστεί από οποιονδήποτε αρέσκεται σε μελαγχολικό, μακρόσυρτο και κινηματογραφικό metal. Είναι ένα δύσκολο αλλά και ηδονικό μονοπάτι σε κάποιο ατέρμονο λυκόφως, πανέμορφο για αυτούς που αδιαφορούν για το αν το φως ή το σκοτάδι τελικά θα θριαμβεύσει. Για κάποιους από εμάς, δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο.