Mono

Αυτός που ανοίγει το μονοπάτι ακολουθεί εξαρχής δρόμο δύσκολο. Πρέπει να βρει τρόπο να διώξει τα εμπόδια, να μη χαθεί, να μη σκοντάψει εκεί στα μη περπατημένα μέρη. Απομακρυσμένος από τον συνωστισμό των υπολοίπων που έχουν ξεμείνει πίσω, αγκομαχάει ανασαίνοντας τον καθαρό αέρα, αντικρίζει νέα τοπία πρώτος ή καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Κάθε στραβοπάτημα θα κριθεί αυστηρά από όλους που τον ακολουθούν από πίσω.

Οι Mono συμπληρώνουν φέτος 20 χρόνια ύπαρξης και όσοι ήμασταν εκεί σίγουρα θα θυμόμαστε πως μας είχαν φανεί τότε. Ήταν από την πρώτη μέρα ένα φωτεινό υπόδειγμα μπάντας, μια δροσερή καλλιτεχνική ανάσα σε έναν βαριά μολυσμένο rock κόσμο. Η μουσική τους πάντα σκάλιζε νέους δρόμους προς το φως, προς ένα νέο, επίπονο και σκληρά κατεκτημένο φως που καθάριζε την ψυχή σε κάθε νέο τους δίσκο, μέχρι ο επόμενος να τη βρει ξανά βρώμικη και την ξανακαθαρίσει. Μέσα στα χρόνια κάποια πράγματα άλλαξαν λίγο, ο θόρυβος των κολοσσιαίων κρεσέντο τους έχει λίγο ξεθυμάνει και οι Mono προσπαθούν πάντα να εμπλουτίζουν τα εκφραστικά τους μέσα, η ουσία τους όμως, το αρχέγονο κίνητρο και ο απόλυτος στόχος της μουσικής τους είναι απολύτως τα ίδια, σαν να δείχνει το ημερολόγιο ακόμα 1999. Μουσική που ακολουθούσε πάντα το μονοπάτι του πρωτοπόρου, στο ταξίδι αυτού του καταταλαιπωρημένου και χιλιοτσακισμένου είδους που μάθαμε να λέμε post-rock.

Είναι αλήθεια πως το δέκατο άλμπουμ τους "Nowhere Now Here" συνεχίζει αυτήν την υπόνοια ότι οι Mono κάπως επιχειρούν να κατέβουν από το post-rock τρένο. Είναι ένας τρόπος να εκλάβει κανείς τις πανταχού παρούσες και ολοένα και πιο εκτεταμένες συμφωνικές και ambient αναζητήσεις τους. Τραγούδια σαν το "Breathe" μοιάζουν σαν να βγήκαν από ένα αλά Badalamenti synth σύμπαν και η Tamaki σαν μια άλλη και πιο εύθραυστη Julee Cruise να μας τραγουδάει για κάποιον παράλληλο κόσμο. Οι δραματικές δύο (!) νότες του "God Bless" και του "Funeral Song" ηχούν σαν η μπάντα να είναι έτοιμη να παραδοθεί στο βασίλειο ενός ολοκληρωτικού μινιμαλισμού και τα έγχορδα σε όλο το άλμπουμ κλέβουν ύπουλα την προσοχή από τις χαρακτηριστικές noise πρίμες συχνότητες που (συνήθιζαν να) παράγουν τα κιθαριστικά ξεσπάσματα.

Μπορείς όμως να το δεις και από την ανάποδη. Ότι οι Mono σαν πραγματικοί πρωτοπόροι δεν χωράνε μέσα στην ταμπέλα που οι ίδιοι γιγάντωσαν. Ότι καλούνται να αποφασίσουν πως θα εξελίξουν τον ήχο τους, περπατώντας κάποιο αθέατο σε εμάς δύσβατο μονοπάτι και καταλαβαίνουν ότι κάπου υπάρχει και η προβλεψιμότητα, το τέλμα του να χτίζεις την κάθαρση πάντα με τους ίδιους τρόπους. Εξάλλου δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο αφού η σκληρότητα του "After You Comes The Flood" - το πρώτο σπουδαίο τραγούδι του 2019 - , η οικεία κλιμάκωση του ομώνυμου και το παλμικό χτίσιμο σε ¾ του "Sorrow" είναι κόλπα γνωστά και πολυαγαπημένα.

Όπως λοιπόν και να το δει κανείς, ως αριστούργημα ή ως απογοήτευση, το "Nowhere Here Now" αποτελεί έναν ακόμα δίσκο στον οποίο οι δημιουργοί του αποδεικνύουν ξανά ότι αποτελούν ένα από τα πιο «ιμπρεσιονιστικά» γκρουπ. Φόρμες μονίμως ανοιχτές, καμιά έμφαση στα περιγράμματα ή τη μορφή παρά μόνο στην εντύπωση του φωτός και στην ψυχική του αποτύπωση. Το να σκαρφαλώνεις ξανά και ξανά προς την κορυφή ενός βράχου που θα βρεις μόνο το φως να σε περιμένει, ένα φως τόσο λαμπρό που ταυτίζεται με τον πόνο. Προσωπικά αυτό μου αρκεί στο να βιώνω αυτόν τον δίσκο όπως και τους προηγούμενους, χωρίς να νιώθω την υποχρέωση να προβώ σε συγκρίσεις.

Το "Nowhere Here Now" απαιτεί κάποιες ακροάσεις για να αφουγκραστείς τον εσωτερικό του ρυθμό και τη ροή του. Όπως κάθε τί που προφέρει την αλήθεια όμως, στο τέλος θα θριαμβεύσει γιατί απλά είναι αληθινό. Και κάθε τί αληθινό είναι εξίσου απλό όσο και μαγικό. Το μεγάλο μυστικό του ίσως κρύβεται στον τίτλο του: χωρίς σημείο στίξης που να υποδηλώνει σε ποιον τοπικό προσδιορισμό ανήκει το τώρα, οι Mono ίσως μας λένε ότι δεν βρίσκονται ούτε εδώ, ούτε πουθενά, βρίσκονται απλώς στο Τώρα. Δεν ξέρω πού είναι αυτό το τώρα τους, ξέρω όμως ότι είναι σε κάποιο δύσβατο, μοναχικό και μη περπατημένο μονοπάτι αντικρίζοντας κάποια Αυγή, όπου το φως είναι ακόμα λιγοστό αλλά σε κάθε περαστικό δευτερόλεπτο νικάει τις σκιές.