Labirinto

Τα είπαμε και στην πρόσφατη σχετική μας ανασκόπηση: ο λεγόμενος post ήχος έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Φυσικά υπάρχουν ακόμα αξιόλογα γκρουπ όμως δεν ξέρουμε πως να βρούμε αντίδοτο για τον σκεπτικισμό μας, έναν σκεπτικισμό που μας οδηγεί να βάζουμε κάτω από το μικροσκόπιο κάθε νέο γκρουπ του χώρου. Ανάβουμε την ανακριτική λάμπα και ρωτάμε επίμονα: «Έχεις κάτι καινούργιο να πεις;» Οι Labirinto δεν σαστίζουν αλλά και η απάντηση τους δεν είναι ξεκάθαρη.

Ερχόμενοι με φόρα ως η μεγάλη post-metal μπάντα από τη Βραζιλία, οι Labirinto φέρνουν μαζί το λογικό συμπέρασμα ότι έχουν δοκιμαστεί σε με μία μεγάλη αγορά και ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η εξάπλωση στην Ευρώπη. Από τη μία όμως ο μηδαμινός ανταγωνισμός στη Βραζιλία - όπως και οι ίδιοι παραδέχονται - κι από την άλλη η αυξημένη αισθητική post καλλιέργεια της γηραιάς ηπείρου, δεν κάνουν την αποστολή εύκολη. Θα πρέπει λοιπόν η μουσική τους να είναι εκτυφλωτικά καλή. Είναι άραγε;

Το post-metal τους είναι αρκετά ωμό και σούπερ βαρύ, επενδύοντας στην τραχύτητα, στις αγενείς κιθάρες και στα άγρια mid-tempo grooves. Η ατμόσφαιρα που αποπνέουν θυμίζει αρκετά τους The Ocean (ο δίσκος εξάλλου κυκλοφορεί από την Pelagic του Robin Staps) και κυρίως τους Neurosis μεσαίας περιόδου. Υπονοεί μια πνευματικότητα και χτίζει συνθέσεις σε μάλλον επικό και δραματικό τόνο παρά σε κάποια ταξιδιάρικη μελαγχολία. Με τη βοήθεια ίσως και των συνειρμών της καταγωγής τους, υπάρχουν διάσπαρτα σημεία με ένα εξωτικό tribal άρωμα, προφανώς κυρίως στα κρουστά. Το tribal στοιχείο δεν θα έπρεπε παρεμπιπτόντως να θεωρείται φολκλόρ: προσωπικά θα ήθελα περισσότερο από δαύτο.

Ως εδώ καλά λοιπόν και δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην ενθουσιαστεί κάθε λάτρης του post-metal με το "Divino Afflante Spiritu". Θα συμφωνήσω επίσης με όποιον ισχυριστεί ότι τα επτά tracks του άλμπουμ - όλα instrumental με την εξαίρεση του εναρκτήριου "Agnus Dei" - είναι άκρως ικανοποιητικά. Η ένσταση του παραξενιάρη κριτικού-ανακριτή βρίσκεται στις δυνατότητες της μπάντας που, για την ώρα έστω, δεν εκπληρώνονται. Αισθάνομαι ότι η παλέτα τους διαθέτει κι άλλα χρώματα που χρησιμοποιούνται απλώς σαν πινελιές και η απόδειξη αυτού βρίσκεται κυρίως στο ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, σύνθεση η οποία είναι πλουσιότερη και σπάει λίγο τη δραματουργική μονοτονία. Τα πλήκτρα επίσης που κάνουν τη διαφορά όπου εμφανίζονται, συνήθως παλεύουν πίσω από τα λασπώδη riffs. Οι Labirinto αισθάνομαι ότι χρειάζονται κάποια απλά αγγίγματα σε ενορχήστρωση και παραγωγή για να δουν τη μουσική τους να ζωντανεύει και να ανασαίνει. 

Το "Divino Afflante Spiritu" συνολικά συγκροτεί ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ που πείθει ότι η μπάντα που το γέννησε νοιώθει αυτό που κάνει και διαθέτει μεράκι, ρομαντισμό μαζί με αναπόφευκτα αισθητικά στεγανά. Είμαι επίσης σχετικά σίγουρος ότι μάλλον θα είναι απολαυστικοί ζωντανά και δεν θα έχανα την ευκαιρία να τους δω live αν ο δρόμος τους έφερνε στην πόλη μου. Επειδή όμως είμαστε αχόρταγοι και ανικανοποίητοι, μένουμε με ένα ερωτηματικό για το ποια είναι τα πραγματικά εκφραστικά τους όρια και το ταβάνι τους. Είμαστε απλά στο τρίτο άλμπουμ και υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μπροστά.

Ο ανακριτής σβήνει τη λάμπα και ο ύποπτος απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών. Σημειώνει έναν αστερίσκο δίπλα στο όνομα του και γνωρίζει ότι το μέλλον θα φέρει νέα συνάντηση.

Bandcamp