Roadburn Festival @ Tilburg, Netherlands, 20-21/04/23

 Εισαγωγή

Μία απλή ματιά εκεί έξω αρκεί για να γίνει σαφές ότι η πολυπόθητη επιστροφή στην κανονικότητα που περιμέναμε τρία χρόνια πίσω, δεν ήρθε όπως ίσως θα την περίμεναν οι πιο αισιόδοξοι. Ο κόσμος άλλαξε, κι εμείς μαζί του. Στη λίστα με τα πραγματάκια που παρέμειναν σταθερά σε αυτό το διάστημα, η υπέροχη παρουσία του underground φεστιβάλ της καρδιάς μας έχει μία ξεχωριστή θέση. Μετά την περσινή επίσκεψη, είχαμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας ότι θα δίναμε και φέτος το παρόν. Τι κι αν σε πρώτη ανάγνωση το line-up έμοιαζε λιγότερο φανταχτερό σε σύγκριση με παλιότερα. Με κάθε γύρο ανακοινώσεων, βρίσκαμε ονόματα από κάθε πιθανό κι απίθανο παρακλάδι του σκληρού ήχου που μας έφερναν χαμόγελα, ενώ το σύνολο παρέμενε γεμάτο σε βαθμό που ξέραμε πολύ πριν πατήσουμε Ολλανδία ότι θα χρειαστούμε πρόγραμμα για να βρούμε χρόνο για φαγητό. Όπως και έγινε.

Ημέρα 1

Με το που πατήσαμε πόδι στο Tilburg, αμέσως τρέξαμε στο Koepenhal και το The Terminal καθώς οι Yrre έκαναν ποδαρικό στο φεστιβάλ. Με ένα σετ βασισμένο στο, εντυπωσιακό, "Luhlae x The Witch", η πρώτη από τις μπάντες της Hummus Records που είχε την τιμητική της σε αυτό το τετραήμερο, με τον όγκο και το κινηματογραφικό σκοτάδι που εξέπεμπε κέρδισε τις εντυπώσεις και σε συναυλιακό πλαίσιο. Μετάβαση στο Next Stage, όπου ο ο Erik Gärdefors των Grift αποδομούσε τις black metal συνθέσεις τους σε ένα υποβλητικό και εξαιρετικό folk πλαίσιο. Η δυναμική των συνθέσεων του "Budet" δεν κάμφθηκε στη νέα τους μορφή, και η πρώτη μαγευτική στιγμή του φεστιβάλ είχε καταφθάσει. Με τη μπάρα ήδη τοποθετημένη ψηλά, οι OvO μας τράβηξαν για πρώτη φορά στη σκηνή του Hall Of Fame. Ο χώρος γέμισε με χαρακτηριστική ευκολία. Το ιδιότροπο αναρχοκουίρ ύφος του ντουέτου αποδόθηκε με όλη την ένταση που έπρεπε. Οι αντιδράσεις στις μπροστινές γραμμές έμοιαζαν βγαλμένες από κάποιο κλαμπάκι στη βόρεια Ιταλία.

Από το commissioned project των John Cxnnor ξέραμε σε γενικές γραμμές τι να περιμένουμε· τσιτωμένα ηλεκτρονικά, φουτουριστικά χρώματα και συνεργασίες. Εκ των υστέρων, παρά την επιτυχία στο οπτικοακουστικό κομμάτι, και πάντα με την παραδοχή του σφιχτού προγράμματος, μάλλον θα το προτιμούσαμε λίγο αρκετά αργότερα. Για τα σπασίματα ρε γαμώτο. Πίσω στο Terminal, οι Predatory Void παρουσίαζαν ζωντανά, στην ημέρα της κυκλοφορίας του, το ντεμπούτο τους, "Seven Keys To The Discomfort Of Being". Για την ακρίβεια, με την ορμή και την τρομακτική του επί σκηνής απόδοση, το συγκρότημα ξεσήκωσε το κοινό με χαρακτηριστική άνεση, παρουσιάζοντας την δυναμική των κομματιών του αναβαθμισμένα έναντι της στουντιακής τους εκδοχής.

«Ξεκινάς στις αρχές της δεκαετίας του '90, παίζεις όσο αντέχεις, σταματάς για περίπου δεκαπέντε χρόνια, και τότε είναι που δέχεσαι μία πρόταση για να παίξεις στο αγαπημένο σου φεστιβάλ.» Οι Burst είναι αυτή η μπάντα και το αποδέχονται περήφανα. Όσες αμφιβολίες μπορεί να είχαμε για την επανένωση εξαφανίστηκαν σε δευτερόλεπτα. Ίσως λεπτά, γιατί υπήρξαν κάποια τεχνικά ζητήματα. Πέρα από αυτά όμως, η πεντάδα παρουσιάστηκε τρομακτικά δεμένη και με άνεση φτασμένου ονόματος. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έβαζαν την δική τους πινελιά στον καμβά του βαρύ progressive ήχου. Σε ένα σετ γεμάτο highlights, τα "The Immateria" και "I Exterminate The I" μας κούνησαν λίγο παραπάνω.

Για τις ομορφιές των Osi And The Jupiter τα έχουμε πει ξανά και ξανά. Ήταν πια η ώρα να τις ζήσουμε από κοντά. Κι αν τις ζήσαμε. Ο Sean Kratz κράτησε το Next Stage στα χέρια του για εξήντα λεπτά, ταξιδεύοντάς μας σε δάση και βουνά, με το τσέλο να σιγοντάρει φανταστικά. Το σβήσιμο με "Hurt" τσάκισε και τους πιο σκληρούς. Ανάμεσα στην υπέρ-πλήρη λίστα των ονομάτων, η προσθήκη των Esben And The Witch δύο μήνες πριν το φεστιβάλ, για την παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Η επιστροφή σε πιο ήπιες φόρμες κέρασε αρκετά ρίγη. Η προσήλωση κάτω από τη σκηνή του Next Stage ήταν τέτοια που μπορούσες να ακούσεις καρφίτσα να πέφτει. Κάθε συναυλία των Body Void είναι απόλαυση. Θόρυβος, βαρύτητα, λάσπη, ξεσπάσματα, ένταση, και μια αίσθηση μονολιθικότητας, συντόνισαν το παρευρισκόμενο κοινό και με τις black metal εκρήξεις του "Bury Me Beneath This Rotting Earth", οι Body Void υπενθύμισαν τη σταθερή τους συναυλιακή αξία.

Η Julie Christmas έχει κερδίσει πανάξια τον σεβασμό μας στον αιώνα των αιώνων. Για όλα όσα έδωσε στην ευρύτερη post/noise σκηνή της δεκαετίας του 2000 με τους Made Out Of Babies και τους Battle Of Mice. Για τους σόλο πειραματισμούς της. Και για το "Mariner", προφανώς. Οι πληροφορίες για την εμφάνισή της στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ άφηναν κάμποσα ερωτηματικά. Η παρουσία του Johannes-των-Cult-Of-Luna-Persson ανέβαζε τις προσδοκίες. Η απάντηση από τη σκηνή ήταν το λιγότερο αποστομωτική. Φοβερός όγκος. Μαζεμένες δομές. Ρυθμικά να παίρνουν κεφάλια. Ουρλιαχτά μέχρι τελικής πτώσης. Κλεφτές ματιές στο παρελθόν, με τα πόδια στο παρόν. Κάτι ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη. Με την καλύτερη έννοια.

Όπως μας εξήγησαν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ, η ανακοίνωση πως οι Deafheaven θα έπαιζαν ολόκληρο το, κλασικό πλέον, "Sunbather", δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ήταν καθοριστικό σημείο για την πραγματοποίηση του φετινού Roadburn. Μπαίνοντας στην, προφανώς γεμάτη, κεντρική σκηνή του 013, ήμασταν βέβαια πως θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια ιστορική στιγμή. Η προσήλωση του κόσμου σε κάθε κραυγή, κάθε ξέσπασμα, κάθε riff, κάθε στίχο, ο πλήρης συντονισμός σαν σε ιεροτελεστία, τα πρόσωπα που φώτιζαν από συγκίνηση, δέος, αγαλλίαση, ο τέλειος ήχος, η σκηνική παρουσία, όλα καθιστούσαν αντιληπτό πως η καμπή που έφεραν στον ακραίο ήχο με το μνημειώδες αυτό έργο οι Deafheaven, έχει εντυπωθεί στη συνείδηση του ενεργού ακροατηρίου. Η απόδοση του ιστορικού αυτού άλμπουμ ήταν αψεγάδιαστη, υποδειγματική, και μια από τις κορυφαίες στιγμές του τετραημέρου. Όπως αποδείχθηκε, το "Sunbather" είναι πολλά περισσότερα από ένα εμβληματικό blackgaze άλμπουμ, και αυτό το παραδεχόμαστε και όσοι δεν λυγίσαμε από την τέχνη του, αλλά αναγνωρίσαμε το ειδικό του βάρος, όπως ξεδιπλώθηκε το απόγευμα της Πέμπτης μπροστά στα μάτια μας.

Στην ερώτηση τι θα μπορούσε να ακολουθήσει το καθηλωτικό live της Julie Christmas, το πειραματικό psych των Bo Ningen ήταν μια καλή απάντηση. Η μπάντα παρουσίασε το σετ "Far East Electric Psychedelic" το οποίο είχε ίσως την πιο μεθυστική και ψυχεδελική κλιμάκωση από κάθε σετ του τετραήμερου. Η αναμονή, μια από τις πολλές, για να μπούμε στο Hall Of Fame, και να δούμε τους Spirit Possession, προφανώς και άξιζε. Το λυσσαλέο, black/thrash, με έντονες δόσεις ηπειρωτικού και heavy metal-άδικου extreme metal, το περιμέναμε πως και πως, αφού το φετινό "Of The Sign…" αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μας για το σχήμα από το Portland. Ε, η επί σκηνής απόδοση των συνθέσεών τους δεν θα μπορούσε να μην είναι ακόμα πιο επικίνδυνη.

Παραμείναμε στο Hall Of Fame για να φάμε δεύτερη συνεχόμενη γροθιά από τους Antichrist Siege Machine. To μηχανιστικό blackened death metal του σχήματος ήταν και επί σκηνής αδυσώπητο, με την διάδραση με το κοινό να τους καθιστά πιο απολαυστικούς από όσο περιμέναμε. Επιστροφή στην κεντρική σκηνή, αφού οι The Soft Moon, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του σύγχρονου darkwave, παρουσίαζαν ζωντανά ολόκληρο το "Exister". Ο Luis Vasquez ήταν ηγετικός, οι κιθάρες και ο θόρυβος έδεναν τέλεια με τα synth ηχοτοπία, και και για περίπου μια ώρα η εμφάνιση του σχήματος, παρά το περασμένο της ώρας ξεσήκωσε τον κόσμο, αποδεικνύοντας το πόσο καλά δουλεύει αυτός ο ήχος σε πλαίσια Roadburn.

Ημέρα 2

Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ περιελάμβανε, έπειτα από ένα καλό πρωινό, και το πρώτο panel από το side programme της διοργάνωσης. Το "The Queer Side Of Heaviness II", συνέχισε τον διάλογο που άνοιξε στο αντίστοιχο περσινό panel για την πολύμορφη σχέση του queer με το metal. Τα λεγόμενα των Ashanti Mutina (Backxwash), Kate Davies (Pupil Slicer), Willow Ryan (Body Void) και Stefania Pedretti (Ovo), επικεντρώθηκαν, σύμφωνα με τη θεματική της συζήτησης, στο εάν και πώς η σκηνή μπορεί να αποτελέσει ένα ασφαλή χώρο και καταφύγιο για άτομα που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως cis straight αρσενικά. Από την αντιμετώπιση από το, συντριπτικά ανδροκρατούμενο κοινό, τον μουσικό τύπο, την μουσική βιομηχανία, ως τις ρίζες της ελεύθερης μουσικής έκφρασης σε D.I.Y. συνθήκες, τόσο οι τοποθετήσεις του panel όσο και των όσων παρευρέθηκαν, έδειξαν για ακόμη μια φορά, πως η καλλιτεχνική ελευθερία που αναζητούν αγαπημένα μουσικά σχήματα, έχει άμεση σύνδεση με το πώς τοποθετούν εαυτούς στον ευρύτερο χώρο, καθώς και στο πως ο πειραματισμός και οι ηχητικές οδοί που αναζητούν, αποτελεί αντανάκλαση των όσων βιώνουν ως υποκείμενα. Εμείς, με τη σειρά μας ευχόμαστε τέτοιες συζητήσεις να γίνονται με την παραμικρή αφορμή.

Γρήγορο πέρασμα από merch, και τρέξιμο για να προλάβουμε τους Ad Nauseam στο Engine Room. H απόδοση ολόκληρου του "Imperative Imperceptible Impulse", ενός μνημείου θορύβου, δυσαρμονίας και death metal, μας άφησε παγωτά. Ναι, ενώ είχε ψιλόβροχο. Η ικανότητα των Ad Nauseam να αποδίδουν τα κομμάτια τους ζωντανά και σαρωτικά δικαίωσε την επιμονή όσων θεωρούν πως αυτή η πτυχή του ακραίου ήχου έχει το περισσότερο ζουμί. Οι Trounce, παραδίπλα στο Terminal, ήταν ένα από τα στοχευμένα φετινά commissioned projects του Roadburn και μας παρουσίασαν ολόκληρο το "The Seven Crowns And Arias Of The Empty Room". Hummus Records, Swans, δυσαρμονίες, d-beat, avant-garde, όλα στροβιλίζονταν γύρω από ένα εντυπωσιακό performance με ιδιαίτερο φωτισμό, που αποτέλεσε μια από τις εκπληξεις του φεστιβάλ. Με το ρολόι να δείχνει ακόμα 15:30, οι καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε και η δυάδα των Bell Witch πήρε τις θέσεις της στην κεντρική σκηνή του 013. Η ταχύτητα δεν ξεκόλλησε στιγμή από το πάτωμα. Τα μπάσα χτυπούσαν κέντρο. Αν το πρώτο μέρος της "Future's Shadow" τριλογίας είναι ενδεικτικό, η κηδεία αναμένεται κατάμαυρη.

Την εμφάνιση των Ashenspire την περιμέναμε. Για πολλούς λόγους. Το Engine Room είχε γεμίσει, και όχι άδικα. Το περσινό "Hostile Architecture" είναι ένας από τους αδιαμφισβήτητους δίσκους της περασμένης χρονιάς. Πώς θα ήταν η ζωντανή απόδοση ενός τέτοιου δαιδαλώδους έργου; Σφοδρή. Οι Ashenspire όρμησαν στη σκηνή, και με μια οριακή εμφάνιση, απέδειξαν πως το μήνυμα και το πάθος τους, συμβαδίζουν ιδανικά με την τεχνικότητα και τον πειραματισμό τους, και ζωντανά. Οι προβολές από πίσω τους, επικεντρωμένες στην σκληρή πραγματικότητα των αστικών μητροπόλεων, έκαναν το "no great men, only the great many", να ηχήσει εκκωφαντικά, συγκινητικά, ανατριχιαστικά. Μπορεί στην αρχή ο ήχος να ήταν μπουκωμένος και η πληροφορία να χανόταν, αλλά η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός και η ωμή ενέργεια της μπάντας δεν χαντακώθηκαν. Όταν ισορρόπησε το σετ, ο συντονισμός που επέφεραν οι Βρετανοί, μας στοίχειωσε. Ζήσαμε ένα μεγάλο και σημαντικό σχήμα σε μια εμφάνιση που με βεβαιότητα δηλώνουμε πως θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στον ήχο, τη σκηνή, αλλά και τους ίδιους. Και θα είμαστε εκεί να το υποστηρίξουμε με την κάθε ευκαιρία.

Η είδηση πως οι Wolves in The Throne Room θα παρουσίαζαν το ειδικό σετ "Shadow Moon Kingdom", είχε κινήσει εξαρχής την περιέργειά μας. Με ένα επιβλητικό στήσιμο, με την ταινία μικρού μήκους να μας μεταφέρει στα βουνά και τα δάση της Ολύμπια, το φυσιολατρικό, ατμοσφαιρικό black metal του σπουδαίου συγκροτήματος, ήταν, όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, κατανυκτικό. Ηχητικά, η μπάντα επέλεξε να κινηθεί προς την κατεύθυνση του πρόσφατου "Primordial Arcana", εκμεταλλευόμενη όμως τις προ δεκαπενταετίας δυναμικές των μακροσκελών συνθέσεών της, που την μετέτρεψαν στο μέγεθος που είναι σήμερα. Υπήρχαν στιγμές, κατά την εμφάνιση των WitTR, που ο συνδυασμός άψογου ήχου και εικόνας λειτουργούσε ιδανικά και ατμοσφαιρικά, και άλλες, που η μουσική, ευπρόσδεκτα ενδιαφέρουσα και γεμάτη riffs και leads, φάνταζε πιο δουλεμένη από την προβολή. Σε κάθε περίπτωση όμως, το show που μας παρουσίασαν οι Wolves In The Throne Room, όσο και αν συναυλιακά είναι σχεδόν πάντα άψογοι, ήταν κάτι που υπερέβη τις ήδη μεγάλες μας προσδοκίες.

Θα μπορούσε κανείς να σπαταλήσει πολύ χώρο στην προσπάθεια να βάλει τις μουσικές της Amaya López-Carromero, aka Maud The Moth, κάτω από μία ταμπέλα. Αντί για αυτό εμείς θα αρκεστούμε στο ότι με τα πλήκτρα, τις λούπες και την υπέροχη φωνή της, η Ισπανίδα μας έκανε να κλείσουμε τα μάτια με τρομακτική άνεση. Κι αυτό το λέμε σαν παράσημο. Προφανώς. Αν οι στουντιακές ισορροπίες των Teeth Of The Sea παρουσιάζονται λεπτές, ζωντανά το πράγμα αλλάζει. Η ηλεκτρονική καρδιά βρίσκεται ακόμα εκεί, μαζί με τις κινηματογραφικές και τις post-ish αναφορές. Ακριβώς όπως τα είχαμε αφήσει στο "Wraith". Η διαφορά είναι ότι στο σανίδι, τα πάντα γυρίζουν στο έντεκα. Ναι, και τα πνευστά. Προφανώς και θα στηνόμασταν από νωρίς μέσα στο Hall Of Fame για να δούμε τους Bad Breeding. To, ίσως κορυφαίο, anarcho-punk σχήμα της εποχής μας ήρθε από το Νησί, έβαλε τα μπλουζάκια Hellhammer και Icons Of Filth, μας πήγε σηκωτά από το hardcore στο post-punk, μας έκανε να χάσουμε τις μπύρες μας στο πόγκο, και εμείς σε υπερένταση να παραμιλάμε.

Τα έφερε έτσι η μοίρα, και η πρώτη εμφάνιση των Brutus στα τιμημένα χώματα του Tilburg θα ήταν και η πρώτη φορά που θα τους βλέπαμε από κοντά. Προφανώς και ξέραμε τι να περιμένουμε. Δεν είναι δα τυχαία η σταθερή αποθέωση. Η κοσμοσυρροή στην μεγάλη σκηνή του 013 ήρθε σαν ευχάριστη επιβεβαίωση ότι πραγματικά εδώ κάτι συμβαίνει. Από τα πρώτα μέτρα του "Liar", η απόδοση της τριάδας έμοιαζε βγαλμένη από τις πιο λαμπρές σελίδες του μεγάλου ροκ βιβλίου. Τα φωνητικά της Stefanie Mannaerts ήταν οριακά εξωπραγματικά. Το υλικό του "Unison Life" έλαμψε. Στην επιπλέον στροφή στο τέλος του "Sugar Dragon" πρακτικά μπορούσες να ακούσεις καρδιές να σπάνε.

Η άφιξη των Giles Corey στο Roadburn, έφτανε από μόνη της για να διαδόσει τις φήμες περί εμφάνισης - έκπληξης των Have A Nice Life. Οι αφίσες με το "Arrowheads" το επιβεβαίωσαν και τρέξαμε στο Next Stage για να βιώσουμε το wholesome το ίδιο. Οι Have A Nice Life έκαναν κόσμο να χοροπηδάει, να κλαίει, να τραγουδάει αγκαλιασμένος και να υψώνει τις μπύρες του, είχαν φοβερή ενέργεια, και μας έπεισαν γιατί αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του αμερικανικού εναλλακτικού rock. Πίσω στο Terminal, όλα ήταν έτοιμα για τους Portrayal Of Guilt. Η κυκλοφορία του ιδιαίτερου "Devil Music" μας έδωσε έξτρα λόγο για να ανυπομονούμε για την εμφάνισή τους, και το μπλουζάκι "To Mega Therion" του frontman μας προκάλεσε χαμόγελα. Κάθε κομμάτι από το "We Are Always Alone" ήταν κέρδος. Το πέρασμα από The Mob μας έκανε να ουρλιάξουμε από χαρά. Πολύ μεγάλο σχήμα. Οι VULVA είναι μια απο τις μπάντες που αντιπροσωπευσαν την τοπική (Ολλανδική) ανερχόμενη σκηνή στη φετινή έκδοση του φεστιβάλ. Με μια μίξη sludge και punk ήχου, και χωρίς φόβο να εστιάσουν σε θέματα όπως οι αμβλώσεις και η αυτονομία του σώματος με τη μουσική τους, έκαναν μια απο τις πιο συναισθηματικά ισχυρές εμφανίσεις στο φεστιβάλ.

Αφού μας έδωσαν τα μυαλά και τις ψυχούλες στο χέρι μία μέρα πριν, οι Deafheaven επέστρεψαν για τα ρέστα με τη ζωντανή παρουσίαση του "Infinite Granite". Προς έκπληξη κανενός ο χώρος ξαναγέμισε, ο George Clarke το ξανάνιωσε σα να μην υπήρχε αύριο, κάποια φωνητικά χάθηκαν, κι αρκετά δάκρυα κύλησαν. Όλα βάσει προγράμματος. Τι και αν η βροχή είχε δυναμώσει, το πρώτο σετ της Backxwash δεν θα το χάναμε. Το "Ma Nyimbo Ya Gehanna" έδειξε πως το σταυροδρόμι ανάμεσα σε trip hop, rap, και θορυβώδες metal, στα όρια του industrial, έχει ακόμη πράγματα να δώσει. Οι ρυθμοί και οι παραγωγές ήταν μελετημένες, και οι εκφορές των στίχων ιδιαίτερες. Η Ashanti Mutina ήταν μια από τις προσωπικότητες του φεστιβάλ. Τα surprise sets στο Roadburn έχουν πάντα το κατιτίς τους. Η ανακοίνωση για Chat Pile στο Hall Of Fame έσκασε σα μικρή βόμβα από το πουθενά. Τι κι αν η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου, η ουρά απλώθηκε πανεύκολα. Η κλοτσοπατινάδα των Αμερικάνων έλαβε αναμενόμενα υπέρθερμη υποδοχή. Οι αναφορές στον Paul Verhoeven ομολογουμένως μας έκαψαν. Το πέρασμα από Rage Against The Machine κάτι περισσότερο.

Τι και αν η βροχή δεν σταματούσε, εμείς θα πηγαίναμε στο Paradox για τους PoiL Ueda. Το ομότιτλο έργο τους παραμένει μια εντυπωσιακή φετινή κυκλοφορία, και η ζωντανή απόδοση του, μπορεί να έριξε το βάρος στον θόρυβο και την ένταση έναντι της γκρούβας, αλλά κατάφερε τα θιβετιανά ξόρκια πάνω σε κλασικό prog rock να λειτουργήσουν υπέροχα και ζωντανά. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μέσα μας ευχαριστούμε αυτό το φεστιβάλ για τις ευκαιρίες που μας προσφέρει. Τι χρειάζεται μετά από ένα δέκα ώρες γεμάτες σκληρούς/ακραίους/πειραματικούς/τα-πάντα-όλα ήχους; Ένα rock 'n' roll γλέντι, φυσικά! Οι DeWolff είχαν ξανακερδίσει το στοίχημα με πολύ δυσκολότερες συνθήκες δύο χρόνια πριν στο Redux. δεν υπήρχε περίπτωση να έχαναν τώρα. Τα επιπλέον μικρόφωνα και τα πνευστά ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Οι Elizabeth Color Wheel έκαναν το ευρωπαικό τους ντεμπούτο με τριπλή παρουσία στο φεστιβάλ, σαν κρυφοί artists in residence. Στη εμφάνιση τους τη Παρασκευή τράβηξαν άμεσα τη προσοχή μας με ένα πρώτο δείγμα για το πως μπορούν να γίνουν ένα με το κοινό, με τη καθοριστική παρουσία της Lane Shi Otayonii και ενός μίγματος σκληρού ήχουν και performance art. Στα πλαίσια της επετείου των 25 χρόνων της Rocket Recordings, οι Holy Scum είπαν να περάσουν να μας πουν δύο φωνήεντα, σε μια εμφάνιση με σημαντικό hype. Παρανοϊκή επανάληψη σε πετάλια, μπάσο και τύμπανα, ένα αίσθημα trance, σποραδικά ακραία φωνητικά και ουρλιαχστά, ακροβασίες επί σκηνής, και ένα αποτέλεσμα ιδανικό για τριπάρισμα, αλλά το καλό, το μουσικό, το weird. Μωρέ μπράβο. Ένα από τα μικρά σχόλια που κάποιοι κάναμε σε προ-φεστιβαλικές κουβέντες ήταν το μικρό παράπονο για το σαββατιάτικο απογευματινό slot της Sierra. Προβλήματα που έχει ο κόσμος, σίγουρα, αλλά synthwave με τον ήλιο εκεί πάνω, εχμ. Η αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο after party της Παρασκευής, απόντων των Boy Harsher, δεν μας χάλασε καθόλου. Τα μπλιμπλίκια μας πήραν και τα μπάσα μας σήκωσαν.

Photo Credits:

Κώστας Λιλιόπουλος
Facebook
Instagram: @kostasliliopoulos

Μαριλένα Τσίγκου
Instagram: @earthbound42

Υ.Γ. Ελπίζουμε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ να παρακολουθούσατε το Instagram μας καθώς μερικές φορές τα video αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα μπορείτε να πάρετε μια γεύση από όσα είδαμε!