[7+7]: Μουσικές στον κινηματογράφο, Vol. 2024

Ο Nosferatu ήρθε. Ο Sonic εξαφανίστηκε στον ορίζοντα. Ο Bob Dylan αναμένεται σύντομα. Η εποχή των ανασκοπήσεων επισήμως πλησιάζει στο τέλος της, για ακόμα μια φορά. Το καθιερωμένο μικρό μουσικό-κινηματογραφικό μας αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείψει. Για πρώτη φορά μετά τον φλεγόμενο ντενεκέ για χρονιά που ήταν το 2020, το μέγεθος της λίστας διπλασιάζεται. Λέει αυτό κάτι για την ποιότητα κυκλοφοριών συνολικά; Μάλλον όχι. Για το πώς τα είπαν σε μας; Απολύτως!

Από εκείνα που έμειναν συνειδητά εκτός, ιδιαίτερη μνεία στο "Strange Darling" για τη γουστόζικη χρήση του αθάνατου "Love Hurts", στους Radiohead του "Heretic", στις noir-y επενδύσεις του "Love Lies Bleeding" και τις από το πουθενά δίκασες των Bolt Thrower στο "Land Of Bad". Τα πληρωμένα περάσματα από Kiss σε "Godzilla x Kong" και "The Fall Guy" δεν πλησίασαν πραγματικά. Το Venom-ικό "Space Oddity" παρομοίως. Η Anora άφησε εκτός κανονικής ροής την Debbie Harry, οπότε χάσαμε.

Πάνω απ' όλους, οι Trent Reznor & Atticus Ross πρόσθεσαν στο "Challengers" μία επιπλέον διάσταση που, όχι η Zendaya με τα αγόρια της, ούτε ο ίδιος ο Luca Guadagnino δεν θα μπορούσε να δώσει. Κόντρα στα προγνωστικά, στο θρόνο της κατηγορίας theme song κάθονται από κοινού οι Ice Nine Kills για το "Terrifer 3" και η Paris Paloma για το "War Of The Rohirrim". Ξεκάθαρος νικητής της κατηγορίας time travel, ο Fred Durst και το κόκκινο καπέλο του πεπρωμένου από το "Y2K".

Η σειρά παρουσίασης είναι αλφαβητική. Οι streaming παρουσίες αναπόφευκτες. Οι ετεροχρονισμένες, ελέω διανομής, υπαρκτές αλλά ελάχιστες. Τα ποπ κορν κρίνονται προαιρετικά. Ακολουθούν μικρά spoiler.

1

Danzig - "Blood And Tears"
στο "Abigail"

Ένα αταίριαστο γκρουπ από εγκληματίες. Μία φαινομενικά εύκολη απαγωγή. Ένα τεράστιο ποσό για λύτρα. Μία απομονωμένη έπαυλη. Μία νύχτα που δεν θα πάει ακριβώς φυσιολογικά. Ένα μερακλήδικο πέρασμα από τις μέρες του "Lucifuge". Τα μυαλά πίσω από το πολυαγαπημένο "Ready Or Not" μαζεύουν ένα φανταστικό ανσάμπλ, με τη Melissa Barrera και τον Dan Stevens στην πρώτη γραμμή, την Kathryn Newton και τον Kevin Durand από κοντά, τον αδικοχαμένο Angus Cloud στην τελευταία εμφάνισή του στο πανί, τον Giancarlo Esposito να προσθέτει πόντους αξιοπιστίας και την Alisha Weir ως κρυφό άσσο, και παραδίδουν την πιο αιματοβαμμένα διασκεδαστική εμπειρία της χρονιάς. Απλά, λιτά κι απέριττα.

2

Pet Shop Boys - "Always On My Mind"
στο "All Of Us Strangers"

Πριν προλάβουν να συμπληρωθούν δύο χρόνια από τότε που στο "Aftersun" της Charlotte Wells μαύρισε με τον πιο γλυκό τρόπο όποια καρδούλα βρήκε στο διάβα του, ο Paul Mescal επιστρέφει για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Στο πλευρό του αυτή τη φορά βρίσκεται ο πολύς Andrew Scott, ενώ τη σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει ο Andrew Haigh. Με κυριολεκτικά κριτήρια, οι ομοιότητες αρχίζουν στη σκηνή που ο σπουδαίος Ιρλανδός πηγαίνει προς μία πίστα για χορό και τελειώνουν σε ένα φορτισμένο sing along. Οι χαρακτήρες, η πλοκή, το πλαίσιο, όλα διαφέρουν. Στην πράξη, το συναίσθημα στην αυλαία βρίσκεται τόσο κοντά που δεν γίνεται να μην αναφερθεί.

3

Skid Row - "Sweet Little Sister"

στο "Civil War"

Τη νέα ταινία του Alex Garland την περιμέναμε, καθώς το σερί "Ex Machina"/"Annihilation"/"Devs"/"Men", παρά τις ατέλειές του είχε καταφέρει να εκσυγχρονίσει λαϊκά αρκετές πτυχές του κινηματογράφου του τρόμου/επιστημονικής φαντασίας. Εδώ, ένα πολιτικό, δημοσιογραφικό θρίλερ/περιπέτεια, επικεντρώνεται στο λεπτό, και γεμάτο παγίδες ζήτημα του εμφυλίου πολέμου, με τις αλληγορίες και τις ερμηνείες των πλευρών σε αντιστοιχία με την πραγματικότητα, να μετριάζονται κομψά ευτυχώς, προς όφελος της κινηματογραφίας. Στον πυρήνα αυτής της ιστορίας, κρύβεται ένα ταξίδι με πολλά απρόοπτα. Ένα από αυτά, σε μια στιγμή comic relief, είναι το εν κινήσει πέσιμο ανταγωνιστών με τέρμα Skid Row στα ηχεία. Καλά πήγε αυτό λίγο αργότερα.

4

Lana Del Rey - "Say Yes To Heaven"
στο "The Greatest Hits"

Ναι φίλες και φίλοι, ρομκόμ στο ρόκινγκ σας. Και για να δέσει το γλυκό, με το όνομα της Lana Del Rey στη μαρκίζα. Δικαιολογημένα, ένα μυαλό που έχει εντρυφήσει έστω κι ελάχιστα στο είδος, θα σημειώσει ότι οι σφήνες από τον ευρύτερο indie χώρο δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Χωρίς κόπο, στη χρονιά που έφυγε υπήρξε τουλάχιστον ένα αντίστοιχο πέρασμα Wet Leg που έκλεψε εντυπώσεις (βλ. "Upgraded"). Ανάμεσα στο αυστηρά μουσικό στήσιμο, τις μικρές ανατροπές στη χιλιοειπωμένη ιστορία, τη γεμάτη λίστα τραγουδιών και τη χημεία των Lucy Boynton & Justin H. Min, οι ενδείξεις ήταν σαφείς. Έσκασε μετά 'if you dance, I'll dance' και πώς να μην.

5

Babymetal - "Gimme Chocolate!"
στο "Heavier Trip"

Αφορμή ψάχναμε για να επαναφέρουμε τους Φινλανδούς Impaled Rektvm στο προσκήνιο. Το sequel του "Heavy Trip" έχει απόδραση από φυλακές, μετασχολιασμό της metal μουσικής βιομηχανίας και παρεμφερών ζητημάτων, συμφωνίες με τον «φάουστ», Wacken, αρκετή παρωδία και χιούμορ, κυρίως όμως εξαιρετική ροή, παίρνοντας τον εαυτό του όσο σοβαρά χρειάζεται για να μπορείς να το παρακολουθήσεις δίχως ενοχές. Έχει όμως και υπέρ-επικότατο guest από Babymetal, που όχι απλά παίζουν ζωντανά, αλλά μοιράζονται και τις πλασματικές, trve kvlt black metal γνώσεις τους και σώζουν στο φινάλε τη μουσική παρτίδα. Ναι, νικάει και η δύναμη της φιλίας και η αγάπη για την οικογένεια, αλλά και αυτό το ρημάδι το μέταλ, από κινηματογραφική σκοπιά.

6

Brenda Lee - "Emotions"
στο "Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person"

Θερινό αεράκι, από αυτά που σε ανακουφίζουν, αλλά στο φινάλε σου αφήνουν και μια μικρή παγωμάρα. Εξαιρετική ιδέα, πανέμορφα εκτελεσμένη, δίχως υπερβάσεις, ούτε σεναριακές ούτε ερμηνευτικές, αλλά με μια υπέροχη, Gen Z αισθητική που φαντάζει ιδανικά καδραρισμένη σε μια indie παραγωγή. Ο βαμπιρικός μύθος σε κάθε του στροφή κινηματογραφικά έχει πράγματα να δώσει, ακόμη και αν αυτά δεν χώσουν βαθιά τα δόντια τους μέσα στο ασυνείδητο του κοινού. Κάθε μουσική αναφορά όμως, που κλείνει το μάτι ως επιλογή στο "Only Lovers Left Alive", και κάθε επαφή της βελόνας με δίσκο βινυλίου, θα επαναφέρουν αυτή την σκονισμένη θαλπωρή του ρομαντικού και παλιομοδίτικου, σε ένα μοντέρνο κόσμο.

7

Sloppy Jane & Phoebe Bridgers - "Claw Machine"
στο "I Saw The TV Glow"

Αυτή τη θέση ίσως θα ήταν δίκαιο να αφιερωθεί συνολικά στις συνοδευτικές συνθέσεις του Alex G. Ή στο σκισμένα φοβερό πέρασμα της King Woman λίγο πριν ο κόσμος της ταινίας πάρει ολοκληρωτικά φωτιά. Ανάμεσα στα δύο, η συνεργασία των Sloppy Jane με τη Φοίβη της καρδιάς μας κρατάει τους τόνους χαμηλά με τόση μαεστρία και είναι τόσο κομβικά τοποθετημένη, που προσπερνάει από δεξιά χωρίς να το καταλάβει κανείς. Τα πλήκτρα, οι μικρές διακριτικές κορυφώσεις, η διφωνία, τα πορτοκαλί φώτα. Ολόκληρη η πρώτη επίσκεψη στο στέκι στην άκρη της πόλης παίζει σαν την πιο υπέροχη υπενθύμιση για τη χαμένη τέχνη των μουσικών guest performances.

8

Rush - "Tom Sawyer"
στο "The Iron Claw"

Μπήκαμε περιμένοντας μούσκουλα, γυαλισμένα ψευδό-80s χρώματα και την καθιερωμένη λίγο-απ'-όλα προσέγγιση που ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των φιλμ που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα ή πλασάρονται ως βιογραφίες. Βγήκαμε με σβησμένο χαμόγελο, σα να μας είχαν πετάξει σε κάποιο ρινγκ στον αμερικάνικο νότο το 1978. Αναμενόμενα, ο αγαπημένος Jeremy Allen 'Bear' White κλέβει κάθε πλάνο. Λιγότερο αναμενόμενα, ο Zac Effron δίνει ερμηνεία ζωής. Το υπόλοιπο καστ ακολουθεί από κοντά, με τους Holt McCallany και Lily James να ξεχωρίζουν μεταξύ ίσων. Η ματιά του Sean Durkin είναι μετρημένη. Στην εμφάνιση του πικάπ, τα χέρια είχαν ήδη σηκωθεί.

9

Τα πάντα
στο "Kneecap"

Από το καλοκαίρι, το ντεμπούτο "Fine Art" είναι μόνιμα στο repeat. Το Ιρλανδικό hip-hop τρίο είναι ένα από τα συγκροτήματα της χρονιάς. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, παίζει η αυτοβιογραφική ταινία που γύρισαν και πρωταγωνιστούν, όπου περιγράφουν το υπόβαθρο της περιθωριακής τους ζωής, θέτουν τα 1312 πολιτικά αιτήματα που φέρουν στο προσκήνιο, μπλέκουν μια έντονη Trainspotting αισθητική με χιούμορ και μετρημένο, αυτοαναφορικό και αυτοκριτικό υπόβαθρο, την παραδοσιακή ιρλανδική γλώσσα ως πολιτικό εργαλείο και καταφέρνουν, με την δρομίσια μα μυαλωμένη αλητεία τους, να μας προσφέρουν ένα από τα καλύτερα μουσικά biopics των τελευταίων ετών. I'm a H.O.O.D low-life scum, that's what they say about me. Το καλοκαίρι, Μαλακάσα, θα μετράμε παρουσίες.

10

REO Speedwagon - "Can't Fight This Feeling"
στο "Lisa Frankenstein"

Για όλα τα φιλμάκια στην πρόσφατη μνήμη που δείχνουν ικανά να αγγίξουν καλτ στάτους στο άμεσο μέλλον, ελάχιστα μπορούν να το υποστηρίξουν τόσο πειστικά όσο η πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά της Zelda Williams. Κεφάτο μέχρι εκεί που δεν πάει, ντυμένο στα μαύρα κι έτοιμο για χορό και τραγούδι χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ. Η Kathryn Newton είναι πέραν πάσης αμφιβολίας μία μικρή ντίβα, και εδώ. Ο Cole Sprouse δεν χρειάζεται να ανοίξει το στόμα του να μιλήσει για να βγάλει γέλιο. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, το τιτάνιο-με-αργή-κίνηση-για-μέγιστη-απόλαυση κατέβασμα του τσεκουριού υπό τους ήχους του "Wave Of Mutilation" των Pixies θα είχε κλέψει τη θέση. Στο εδώ και το τώρα, το ταλέντο του AOR δε χάνει.

11

T.Rex - "Jewel"
στο "Longlegs"

Αργό. Χιονισμένο. Ιδιότροπο. Θεοσκότεινο. Θρίλερ με όλη τη σημασία της λέξης. Από το στήσιμο του κάθε σκηνικού μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια στον λιγότερο επιφανή διάλογο, τα πάντα είναι προσεκτικά τοποθετημένα και στην υπηρεσία της αφήγησης. Ο Nicolas Cage φυσικά κι αναμενόμενα τραβάει τα βλέμματα. Η Maika Monroe δίνει ρεσιτάλ με τον πιο προσγειωμένο τρόπο, όντας η καρδιά και η ψυχή του συνόλου. Βγαίνοντας από τις σκιές πίσω από το πρωταγωνιστικό ντουέτο, οι Blair Underwood & Alicia Witt προσθέτουν από ένα κερασάκι στην τούρτα. Ανάμεσα στα πειραγμένα φλας μπακ, την instant classic σκηνή της ανάκρισης και τις κερασφόρες μαυρίλες στο βάθος των πλάνων, η ροή είναι τόσο σφιχτή που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο. Osgood Perkins, τα σέβη μας.

12

Judas Priest - "Prisoner Of Your Eyes"
στο "Maxxxine"

Ήταν φραγμένο. Το στοίχημα είχε ήδη κερδηθεί από τα πρώτα μέρη της τριλογίας. Εδώ ο Ti West επέστρεψε απλά για τα ρέστα. Η ιστορία της Maxine αντί για γλυκιά νοσταλγία, φανταχτερά νέον και χρυσαφιές λεπτομέρειες, αποτελείται από βρώμικα πεζοδρόμια, καταραμένες ψυχές και τσακισμένα όνειρα. Η εμφάνιση της Halsey μπήκε αυτόματα στη λίστα με τα κλασικά. Το άνοιγμα με Dee Snider στο Κογκρέσο παρομοίως. Οι μουσικές επιλογές ξεφεύγουν από τα προφανή. Η απεικόνιση του Λος Άντζελες ζέχνει sleaze. Ο επίλογος αφήνει μία σχεδόν στυφή γεύση. Η Mia Goth παραμένει άχαστη. Τα ξανάπαμε; Με το δίκιο μας.

13

Bloodywood - "Dana Dan"
στο "Monkey Man"

Όσο μία μερίδα του λαού τριγυρίζει γκρινιάζοντας για την πορεία του εμπορικού σινεμά, την απουσία προσώπων που θα δώσουν νέα πνοή στο χώρο και την πτώση του πάλαι ποτέ κραταιού παρακλαδιού της δράσης, ο Dev Patel δίνει μία ωραιότατη κλωτσιά για απάντηση στο πρώτο του πέρασμα πίσω (και ταυτόχρονα μπροστά) από την κάμερα. Αναμφίβολα, δανείζεται κάποια σημεία από το μεγάλο βιβλίο του John Wick και αποτίνει τα σέβη του στους δασκάλους του παρελθόντος. Η πρόταση του ωστόσο στέκεται ολόσωστα. Το ηλεκτρισμένο σπάσιμο από τα βάθη της Ασίας ανάβει το φιτίλι. Μετά την τελική αναμέτρηση, η αριστερή γροθιά σφίγγει από μόνη της.

14

Anna Von Hausswolff - "Ugly And Vengeful"
στο "The Substance"

Με διαφορά η πιο «τι έπαιξε λέει» συνδυασμένη με γενικότερο «τι έγινε ρε παιδιά» στιγμή στην πρόσφατη μνήμη. Όσο κι αν οι φήμες οργίαζαν. Όσο κι αν η σκληράδα του "Revenge" είχε δώσει προειδοποιητικές βολές, ήδη εφτά χρόνια πίσω. Η Coralie Fargeat στο δεύτερο πλήρες πόνημά της, πήρε τις προσδοκίες του κόσμου ολόκληρου και τις έκανε χίλια κομμάτια χωρίς να σπάσει το πλατύ χαμόγελο ούτε δευτερόλεπτο. Το ντουέτο της Demi Moore με την Margaret Qualley ταίριαζε ήδη από το χαρτί. Μπροστά στην κάμερα, ανεβαίνει όχι σκαλιά, αλλά σκάλες ολόκληρες. Από ουρανοξύστες. Το χτίσιμο είναι μαεστρικό. Οι κωμικές πινελιές βγάζουν ανεπιτήδευτη μαυρίλα. Ό,τι μπορεί να έχει μείνει όρθιο μέχρι εκείνη τη στιγμή, γκρεμίζεται πανηγυρικά στην τρίτη πράξη.

+1

Green Day - "Good Riddance (Time Of Your Life)"
στο "Deadpool & Wolverine"

Σβήσιμο σε μαύρο. Τίτλοι τέλους. Όχι που θα ξεφεύγατε έτσι εύκολα! Το στερνό αντίο στους ορθόδοξους κινηματογραφικούς X-Men μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτό που ήλπιζαν οι πιο απαιτητικοί ή οι πιο αισιόδοξοι. Μεταξύ μας βέβαια, πόσοι από αυτούς ζουν ανάμεσά μας; Και πόση σημασία έχει αυτό τέλος πάντων; Όταν ο Hugh Jackman πόζαρε για πρώτη φορά ως Logan, το ημερολόγιο οριακά έγραφε 2000. Με τα πάνω και τα κάτω του, το σύμπαν των μεταλλαγμένων και των περιφερειακών μαρβελοχαρακτήρων της Fox έφτιαξε μία ιστορία από μόνο του. Το αποχαιρετιστήριο μοντάζ με Patrick Stewart και Ian McKellen και όλη την παρέα δεν γινόταν να χάσει. Η ταιριαστή καταπράσινη υπόκρουση απλά κλείδωσε το στικεράκι.