[7+1]: Αγαπημένες ταινίες τρόμου της τελευταίας δεκαετίας

Oh, it's Halloween!

Δεν το γιορτάζαμε στο χωριό μας, αλλά το αγαπάμε όπως και να 'χει. Οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει ως αφορμή για να φύγουν έστω και για λίγο από την επιφάνεια οι πολύχρωμες τσιχλόφουσκες, δύσκολα θα μας βρει απέναντί του. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, εξαρχής μία αφορμή ψάχναμε για να αποθεώσουμε supernatural horror κινηματογράφο. Δύσκολα θα βρίσκαμε καλύτερη. Οι ιδέες που έπεσαν στο τραπέζι ήταν πολλές· από κλασικούς ύμνους στην τελευταία μέρα του Οκτώβρη, μέχρι βουτιά σε υπό-είδη, ή υπό-υπό-είδη αν προτιμάτε. Τελικά προτιμήσαμε να εστιάσουμε στη δεκαετία που πλησιάζει προς το τέλος της. Εύκολη επιλογή; Όχι δα.

Οι απαιτητικοί θα παραθέσουν έναν κατάλογο παραπόνων ξεκινώντας από την αναλογία ποσότητας-ποιότητας και καταλήγοντας στις εμπορικές μανιέρες. Οι παλιομοδίτες θα φωνάξουν ότι όλα είχαν γίνει καλύτερα κάτι δεκαετίες πίσω. Οι περαστικοί θα πετάξουν αποψάρες που συναγωνίζονται σε βάθος ένα στραβοστημένο jump scare. Ανάμεσα σε όλα αυτά, η επίλεκτη ομάδα του Rocking, αποτελούμενη από ταπεινούς οπαδούς του είδους, προτείνει μια σειρά από ταινίες που αποδεικνύουν ότι η μαύρη μπογιά του κινηματογραφικού τρόμου κρατάει ακόμα. Αντί για το προφανές δείτε-κι-αυτό, η κάθε επιλογή συνοδεύεται από βάλτε-αυτό-να-παίξει-μετά-τους-τίτλους-τέλους.

Ιδιαίτερη μνεία σε: The Conjuring, Hereditary, In Fabric, Insidious, IT, It Follows, A Quiet Place, The Ritual, Sinister, Suspiria, Train To Busan, Under The Shadow, Us.


+1: Halloween, του David Gordon Green
(2018)

Γίνεται ποτέ, να υπάρξει αφιέρωμα ταινιών τρόμου για το Halloween, χωρίς αναφορά στο ομώνυμο franchise; Μάλλον όχι. Μιας και εμμένουμε πεισματικά όμως στην τρέχουσα δεκαετία, οι επιλογές μας για μια ξεχωριστή αναφορά, ως οφείλουμε, στην πασίγνωστη αυτή ανθολογία, ήταν μετρημένες. Ευτυχώς, η περσινή, sequel στο πρωτότυπο classic με ολίγη από remake, επιστροφή του λαϊκού μακελάρη Michael Myers ήταν απολαυστική. Η ταινία, εκσυγχρονίζει κάθε πτυχή που μας έκανε να αγαπήσουμε το πρωτότυπο, και, 40 χρόνια μετά, η επαναληπτική αναμέτρηση μεταξύ του μασκοφόρου σφαγέα με την Jamie Lee Curtis, που επιστρέφει ως γιαγιά Laurie Straude, ικανοποιεί το φιλοθεάμον κοινό.

Με αρκετές αναφορές στο σύμπαν των ταινιών αλλά και με μια άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή του φινάλε σε σχέση με την αυθεντική ταινία, η επιστροφή του "Halloween" περνάει με κομψό τρόπο τα βασικά μηνύματα που επιθυμούσε χωρίς να γίνεται ανιαρή και αχρείαστη. Για την ακρίβεια, απάλλαξε κάθε ενδιαφερόμενο από μια πληθώρα καραμέτριων sequels και δεν ήταν ένα ακόμη αχρείαστο remake.

Check also: Όχι, δεν θα προτείνω το "Halloween" του King Diamond. Αυτό θα έπρεπε να το ακούς από τα χαράματα της μέρας σε επανάληψη. Καμία επιλογή δεν στοιχειώνει τόσο όσο τα soundtracks που έχει χαρίσει ο ίδιος ο John Carpenter, με προεξάρχον αυτό το βασικό θέμα του Halloween. Το ακούς ήδη στο κεφάλι σου, έτσι;

[Α.Ζ.]


1. Troll Hunter, του André Øvredal
(2010)

Troll Hunter, André Øvredal

Γκρουπ φοιτητών εξερευνώντας ανεξιχνίαστους θανάτους αρκούδων στη νορβηγική ύπαιθρο, φτάνει στα ίχνη ενός μυστηριώδους τύπου. Αφού τον παρακολουθήσουν κρυφά, μαθαίνουν με σχετικά αναίμακτο τρόπο ότι στην πραγματικότητα δεν είναι λαθροκυνηγός, αλλά κυνηγά trolls. Κανονικά, σιχαμένα, τεραστίου μεγέθους και ενίοτε πολυκέφαλα. Όχι από αυτά που συχνάζουν στα intenets, αλλά από αυτά που μυρίζουν χριστιανικό αίμα και τους ανεβαίνει το δικό τους αίμα στο κεφάλι. Τα trolls εντοπίζουν και σκοτώνουν τον cameraman της ομάδας, που ήταν και ο μόνος χριστιανός. Με μουσουλμάνα camerawoman πλέον οι κυνηγοί μας, θα εντοπίσουν με τη σειρά τους και θα ξεπαστρέψουν τον κακάσχημο αρχηγό, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να παραδεχτεί την ύπαρξη trolls στα χιονισμένα νορβηγικά βουνά.

Με κρατικές μυστικές υπηρεσίες, ζωντανές κατσίκες ως δολώματα, λυσσασμένο πρωταγωνιστή από τρολλοδάγκωμα και πλάνα που φέρνουν στον νου το "Blair Witch Project" αλλά και το "Predator", το "Troll Hunter" είναι ένα cult διαμαντάκι.

Check also: Darkthrone - "The Pagan Winter"

[Π.Κ.]


2. Berberian Sound Studio, του Peter Strickland
(2012)​

Berberian Sound Studio, Peter Strickland

Ένας sound designer, ο Gilderoy, το 1976 καταφτάνει στην Ιταλία προκειμένου να δουλέψει σε ένα φιλμ για το οποίο δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα. Προς έκπληξή του, ο Francesco, ο παραγωγός της, τον ενημερώνει πως πρόκειται για τη νέα giallo ταινία του Giancarlo Santini. Καθώς ο Gilderoy προσπαθεί να ηχογραφήσει τους ηθοποιούς και να αναπαράγει τους ήχους που απαιτούνται για τις σκηνές gore, τα όρια μεταξύ της ταινίας και της πραγματικότητας γίνονται όλο και λιγότερο διακριτά. Η βία του κινηματογραφικού έργου ξεχύνεται σιγά σιγά στο studio ενώ μια σειρά από μυστηριώδη γεγονότα θα φέρουν τον Gilderoy αντιμέτωπο με τα όρια του.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλασσική horror περίπτωση. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται καν για φόρο τιμής στο φιλμικό σύμπαν του Dario Argento και των Ιταλικών giallo. Ισορροπώντας μεταξύ του πρώιμου Polanski και των ανησυχιών του David Lynch, ο Peter Strickland δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό τοπίο όπου ο τρόμος αιωρείται σε κάθε μικρή σπιθαμή χωρίς όμως να παίρνει ποτέ ξεκάθαρη μορφή. Με αυτόν τον τρόπο, το μέγεθος της παράνοιας σε μεγάλο βαθμό έγκειται στη φαντασία του κάθε θεατή. Οι υπέροχοι πειραματισμοί, ο υπόκωφος τρόμος, το φλερτ με τον σουρεαλισμό και η γνήσια αγάπη του Strickland για την τέχνη του σινεμά καθιστούν το Berberian Sound Studio, ένα πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας δεκαετίας.

Check also: Μια ταινία που στην ουσία βασίζεται στους ηχητικούς πειραματισμούς απαιτεί και το κατάλληλο soundtrack. Για μένα το "20 Jazz Funk Greats" των Throbbing Gristle ανταποκρίνεται πλήρως στο κινηματογραφικό όραμα του Strickland. Από εκεί και πέρα όμως, εκτιμώ πως οι μουσικές των Test Dept, των Psychic TV, των Cabaret Voltaire και, φυσικά, των Einsturzende Neubauten τη δεκαετία του 1980, λειτουργούν άψογα συνοδευτικά με την ταινία.

[Α.Α.]


3. The Babadook, της Jennifer Kent
(2014)

The Babadook, Jennifer Kent

Μητέρα ζωντοχήρα η Αμήλια, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον εφτάχρονο γιο της τον Σαμ, ο οποίος παρουσιάζει διάφορες προβληματικές συμπεριφορές, αντικοινωνικές και μη. Ο Σαμ φοβάται όμως και τα τέρατα, με αποτέλεσμα η παράνοιά του και οι εμμονές του να αρχίζουν επηρεάζουν την καθημερινότητα της Αμέλιας και την ήδη εύθραυστη ψυχολογική της κατάσταση μετά το χαμό του άντρα της. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα, γιατί στη ζωή τους μπαίνει ένα μυστηριώδες βιβλίο που αφηγείται την ιστορία του Κύριου Μπάμπαντουκ και από εκεί και πέρα η παράνοια, η ένταση και το ψυχολογικό δράμα εντείνεται λεπτό προς λεπτό.

To "Babadook" είναι ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλλερ που δεν αναλώνεται σε κλισέ του είδους και με γνώμονα την ανεξάρτητη παραγωγή πίσω από την ταινία αλλά και τις μοναδικές έννοιες που εν τέλει αποτυπώνονται ως το κυρίως "τέρας", είναι ίσως ένα από τα καλύτερα δείγματα σινεμά του είδους που έχουμε δει.

Check also: Nick Cave & The Bad Seeds - "I Need You"

[Ι.Τ.]


4. The Witch, του Robert Eggers
(2015)

The Witch, Robert Eggers

Υπάρχει ένα παρακλάδι του τρόμου, που συνήθως αγγίζει τον καθένα με πολύ διαφορετικό τρόπο. Ο παγανιστικός, θρησκευτικός τρόμος, έχει καταφέρει στο πέρας των αιώνων να αποτελεί κυρίαρχο συστατικό των εκάστοτε κοινωνιών. Όταν δε, το λεγόμενο folk horror, εισβάλλει στη ζωή μιας βαθιά θρησκόληπτης οικογένειας, τότε είναι αναμενόμενο οι συνέπειές του να είναι καταστροφικές. Η πρώτη κινηματογραφικά σκηνοθετική απόπειρα του Robert Eggers, μας μεταφέρει σε μια αποικία στη Νέα Αγγλία του 1630, όπου μια οικογένεια θα πληρώσει το τίμημα του θρησκευτικού της φανατισμού. Οι δοξασίες περί μαγείας και δαιμόνων, θα συναντήσουν τις ενδοοικογενειακές συγκρούσεις με μια παραγωγή που θα σου επιτρέψει να αισθανθείς μέλος του όλου σκηνικού. Ο φυσικός φωτισμός σε συνδυασμό με τη σχεδόν παντελή απουσία soundtrack, θα δημιουργήσουν τον χώρο όπου, διατρέχοντας όλη την κινηματογραφική ιστορία του genre, ο θεατής θα εμπεδώσει πως τα υπαρκτά προβλήματα επιβάλλονται έναντι των μεταφυσικών.

Check also: Το "Henbane", από τους Cultes Des Ghoules για μια τελετουργική δόση αρχέγονου black metal τρόμου.

[Α.Ζ.]


5. Raw, της Julia Ducournau
(2017)​

Raw, Julia Ducournau

Στην πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά της Julia Ducournau δεν υπάρχουν φθηνά τρικ, φαντεζί εφέ, ή νερωμένες υπερφυσικές εξηγήσεις. Η ιστορία της Justine (Garance Marillier) ξεκινά όπως η ιστορία οποιουδήποτε πρωτοετή φοιτητή. Η ατμόσφαιρα από το πρώτο δευτερόλεπτο είναι αποπνικτικά παράξενη. Τα twists έρχονται απροειδοποίητα, χωρίς περιττά ξεχειλώματα. Η πορεία στο γκαράζ, το rave, το ομαδικό λούσιμο. Με το που εξαφανιστεί η αρχική δυσπιστία, η συνειδητοποίηση όσων συμβαίνουν γίνεται απολαυστική. Η σκηνή στο νιπτήρα, το δάχτυλο, ο καθρέφτης. Η Alexia (Ella Rumpf) είναι πολλά περισσότερα από μια απλή κινηματογραφική μεγάλη αδερφή της πρωταγωνίστριας. Τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς παύση. Ο τελευταίος διάλογος μοιάζει τόσο απλός, αλλά χτυπάει τόσο δυνατά.

Η εικόνα μοιάζει με το indie που κάποιος το πέταξε στο βούρκο αφού το ξυλοφόρτωσε, και αυτό βγαίνει αποφασισμένο για να πάρει εκδίκηση. Ο ήχος ανεβάζει τα πάντα ένα σκαλί ψηλότερα. Μια ιστορία ενηλικίωσης χωρίς γλυκανάλατες κοινοτυπίες. Ουσιαστικό horror που τρώει για πρωινό γυαλισμένες υπερπαραγωγές.

Check also: Για τους ανυποψίαστους, "Funeral" από Myrkur & Chelsea Wolfe. Για τους ακραία προσκείμενους, Altar Of Plagues της "Teethed Glory And Injury" περιόδου. Για τους υπόλοιπους, το "Blood" των Messa.

[Α.Μ.]


6. Mandy, του Panos Cosmatos
(2018)

Mandy, Panos Cosmatos

Αρχές της δεκαετίας του '80 κι ο Red με τη Mandy, ένα ζευγάρι περιθωριακών, ζουν γαλήνια στο δάσος. Υλοτόμος εκείνος, ταμίας εκείνη με γούστο στους Mötley Crüe και με καλλιτεχνικές ανησυχίες, καταφέρνουν κουτσά στραβά να βγάλουν τα προς το ζην. Η μητέρα φύση από την άλλη, τους βοηθά να ξεπεράσουν αργά αλλά σταθερά τα φαντάσματα του παρελθόντος τους, δεν μπορεί όμως να τους προστατέψει κι από το επερχόμενο κακό. Όπου κακό, μια χίπικη σέκτα κι ο αρχηγός της που θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να κάνουν δικιά τους τη Mandy.

Ένας Μεθανιώτης Nicolas Cage, βρίσκει προσωρινά τη φόρμα του μέχρι που παραδόθηκε και πάλι σε ταινίες τρίτης διαλογής. Σατανιστές, αίμα, συμμορία τύπου Hellraiser meets Mad Max, παραισθησιογόνα και το υπέρτατο όπλο σφαγής είναι μερικά από τα χτυπητά highlightsτης ταινίας του Κοσμάτου. Ένα βαθύ, αραιωμένο κόκκινο χρώμα έχει την τιμητική του, το μαύρο χιούμορ προσφέρεται σε εξαιρετικές μερίδες και το δεύτερο μισό της ταινίας είναι ένας φόρος τιμής σε εικόνες πολλών από εμάς: "The darker the whore, the brighter the flame". Δεν έπρεπε να ξεστομίσεις αυτά τα λόγια Brother Swan, όχι δεν έπρεπε.

Check also: Για κάποιο μυστήριο λόγο που δεν θυμάμαι τώρα, το τελευταίο μισάωρο το παρακολούθησα με τη συνοδεία του "Parabol"/"Parabola" και το βρήκα πλήρως αρμονικό. Είναι άδικο όμως να μην σταθώ στο εξαιρετικό soundtrackτου σπουδαίου κι αδικοχαμένου μουσικοσυνθέτη Jóhann Jóhannsson και δη στο "Children Of The New Dawn" που ταιριάζει απόλυτα στη χρονική περίοδο, στο στυλ της ταινίας και στο ύφος του εν λόγω άρθρου.

[Γ.Ζ.]


7. Midsommar, του Ari Aster
(2019)

Midsommar, Ari Aster

Ή "How To Lose A Guy In 9 Days". Η δεύτερη ταινία του Ari Aster έχει την ιδιαιτερότητα σε σχέση με το "Hereditary" να λαμβάνει χώρα στη Βόρεια Σουηδία, κατακαλόκαιρο, οπότε και «χάνει» το αβαντάζ του δίπολου σκοτάδι - τρόμος. Ωστόσο, αυτό το γυρνάει υπέρ της, αφού η πηγή του τρόμου πλέον είναι ξεκάθαρη. Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία - φοιτητοπαρέα αποφασίζει να πάει σε χωριό της Σουηδίας για να δει τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής και επί τη ευκαιρία να «μαστουρώσει» με ό,τι βρει εύκαιρο. Η ταινία εστιάζει περισσότερο στο ζευγάρι της παρέας, την τραγική φιγούρα της Dani, μιας μοναχικής, χτυπημένης από τη μοίρα, ύπαρξης και τον εγκλωβισμένο στη σχέση αυτή, Christian.

Αυτό που ξεχωρίζει το"Midsommar", είναι η εκτέλεση της ιδέας, αφού ο occult τρόμος είναι διάχυτος, με μηδενικά παραφυσικά γεγονότα, που κατέκλυσαν το ντεμπούτο του Aster. Επιπλέον, τα - ακραία μεν, ρεαλιστικά δε - γεγονότα έχουν μια ροή, η οποία δικαιολογεί τις μη αντιδράσεις των πρωταγωνιστών σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Η κάθαρση του επιλόγου διχάζει, αλλά ενδεχομένως και να είναι ο μόνος τρόπος για τη Dani να ανακτήσει τον έλεγχο στη ζωή της.

Checkalso: Νομίζω ότι αν και το φθινοπωρινό σκηνικό του "Love You To Death" των Type O Negative δεν συνάδει με το ηλιόλουστο τοπίο του "Midsommar", η ατμόσφαιρα του ταιριάζει απόλυτα. Κάτι τα παγανιστικά σύμβολα, κάτι η διεστραμμένη έκφραση της αγάπης κάνουν ολόκληρο το "October Rust" ιδανικό soundtrack της ταινίας.

[Α.Κ.]

  • SHARE
  • TWEET