[7+1]: Rock στον κινηματογράφο, Vol. 2019

Από το νουάρ και τον Jarmusch στα ζόμπι και την JLo

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 20/01/2020 @ 18:55

Αφού σας τα είπαμε εν καιρώ για δίσκους, για τραγούδια, για είδη και υπό-είδη, για υπόγειες κυκλοφορίες, για τα πάντα βασικά, έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε και για τα της μεγάλης οθόνης. Έστω και κάπως καθυστερημένα, έστω και με κάποιες ελλείψεις. Οι επιλογές ως συνήθως καλύπτουν από μεγάλα blockbuster εκατομμυρίων μέχρι περισσότερο προσγειωμένες παραγωγές, ενώ τα κριτήρια δεν αλλάζουν ούτε φέτος· ωραίες μουσικές, σε ταινίες που έχουν πράγματα να δώσουν, η κάθε μία με τον τρόπο της, και πάντα μακριά από τη λογική του ηχητικού χαλιού.

Πριν από τις επτά βασικές επιλογές προηγείται μία ονειρική συνεργασία, ενώ οι υπόλοιπες ακολουθούν αλφαβητικά. Έχασαν στις λεπτομέρειες αλλά αξίζουν αναφορά το πέρασμα του "Everybody Hurts" στην κινούμενη εκδοχή της Οικογένειας Άνταμς, το grunge και η Shirley Manson στην Captain Marvel, η διασκευάρα σε Blue Öyster Cult του Bear McCreary για το "Godzilla: King Of Monsters" (τι θα πει "ποιο τραγούδι;"), οι controversial επιλογές του Joker, οι Hives και οι Clash στο "Slaughterhouse Rulez", το "Don't Stop Me Now" του Shazam, και η ροκσταρική εμφάνιση της Elle Fanning στο "Teen Spirit".

Τα "Blinded By The Light" και "Rocketman" έμειναν εκτός ως αθέμιτος ανταγωνισμός. Κάτι αντίστοιχο ισχύει για το "Once Upon A Time In Hollywood" και τα περίπου αμέτρητα κλεισίματα ματιού του Tarantino στις μουσικές της δεκαετίας του '60. Το ξέρουμε και το ξέρετε και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Στο άλλο άκρο, επιβάλλεται ιδιαίτερη μνεία στο "Anima" των Paul Thomas Anderson και Thom Yorke. Μικρού μήκους και κάποιοι, όχι παράλογα, θα το κατατάξουν πιο κοντά σε βίντεο κλιπ παρά σε φιλμ. Με τέτοιο αποτέλεσμα όμως τα όποια σχόλια έχουν ελάχιστη σημασία.

Ακολουθούν spoiler.


Εκτός συναγωνισμού: Thom Yorke - "Daily Battles"
στο "Motherless Brooklyn"

Η σύμπραξη του Thom Yorke με τον Edward Norton είναι χωρίς αμφιβολία το ροκ κινηματογραφικό crossover της χρονιάς που έφυγε. Ο βαθμός στον οποίο το "Daily Battles" επηρέασε τον αμερικάνο ηθοποιό/κινηματογραφιστή στη δημιουργία της δεύτερης μεγάλου μήκους δουλειάς του ήταν τεράστιος. Αν δεν πιστεύετε εμάς, ρωτήστε τον ίδιο. Η αρχική διστακτικότητα, η επικοινωνία των δύο δημιουργών μέσω e-mail, το σοκ της πρώτης ακρόασης, η επακόλουθη τροποποίηση του σεναρίου, η jazz μεταμόρφωση από τον Wynton Marsalis, η αντίδραση του βρετανού στο άκουσμα της νέας εκδοχής. Μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα τραγούδι καταφέρνει να αντικατοπτρίσει μια ολόκληρη ταινία, και κάτι περισσότερο.


1: Alanis Morissette - "You Oughta Know"
στο "Booksmart"

Κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να περιλαμβάνει καραόκε με τουλάχιστον ένα πέρασμα από Alanis Morissette. Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο η Olivia Wilde θέτει τις βάσεις ψηλά. Απλή ιστορία ενηλικίωσης μεν, γεμάτη ψυχή και κέφι δε. Κι ακόμα σημαντικότερα, με τόση φρεσκάδα που κάνει πολλές αξιόλογες αντίστοιχες προσπάθειες εκεί έξω να μοιάζουν λες και περνούν κρίση μέσης ηλικίας. Ο τρόπος που τουμπάρει τα κλισέ των ταινιών αποφοίτησης, η σταδιακή παρουσίαση των χαρακτήρων, το περίφημο "no-assholes policy", το δίδυμο Kaitlyn Dever/Beanie Feldstein, η Billie Lourd, η σκηνή στην πισίνα. Κάποιες φορές η απλότητα φτάνει και περισσεύει.


2: Sturgill Simpson - "The Dead Don't Die"
στο "The Dead Don't Die"

Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Jim Jarmusch θα καταπιανόταν με ζόμπι στα πλαίσια μίας περίπου-κωμωδίας, τα ερωτηματικά ήταν πολλά. Στην ταινία κάθε απάντηση συνοδεύεται από τη δημιουργία μίας νέας απορίας. Ή και περισσότερων κάποιες φορές. Μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που δεν είναι ξένος με τον genre κινηματογράφο, αλλά που σε καμία των περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να κινηθεί στα χωράφια του υπέροχου "Shaun Of The Dead" για παράδειγμα. Ο σχολιασμός στα tropes του είδους, οι έξυπνες και πάντα αντιεμπορικές αναφορές στο παρελθόν, η αλλοπρόσαλλη ατμόσφαιρα, ο Adam Driver, η Tilda, ο Bill Murray, ο undead-Iggy να αναζητά καφέ, το theme song. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;


3: The Byrds - "Stranger In A Strange Land"
στο "Ford V Ferrari"

Ο τρόπος που ο James Mangold σκαρώνει μεγάλες παραγωγές που βγάζουν τόση αμεσότητα και ειλικρίνεια είναι εντυπωσιακός. Η κόντρα του Enzo Ferrari με τον Henry Ford II, η διαφορά στην προσέγγιση ενός ανθρώπου με μεράκι από τη λογική ενός ψυχρού χαρτογιακά, από μόνη της θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον. Οι Christian Bale και Matt Damon, ως Ken Miles και Carroll Shelby αντίστοιχα, είναι η καρδιά της ταινίας. Ο Jon Bernthal και η Caitriona Balfe δίνουν λίγο παραπάνω χρώμα. Πλανάρες, μοντάζ για σεμινάριο, γυαλισμένοι αλλά ανθρώπινοι χαρακτήρες, εναλλαγές συναισθημάτων, και γκάζια. Πολλά γκάζια. Αν φεύγοντας από την αίθουσα δεν το πατήσατε λίγο παραπάνω, κάτι δεν είδατε καλά.


4: Lorde - "Royals"
στο "Hustlers"

Ναι, φίλες και φίλοι· πακέτο Jennifer Lopez και Lorde στο Ρόκινγκ σας. Για να πούμε την αλήθεια, και σε μας αν το λέγατε μερικά χρόνια πίσω, θα κοιτούσαμε με απορία. Για το πρώτο σκέλος κυρίως. Έλα όμως που εδώ όλως παραδόξως το hype είναι κάτι παραπάνω δίκαιο. Ίσως έχει να κάνει με τον αβανταδόρικο ρόλο. Ή με την πιασάρικη θεματολογία. Ή κάποια άστρα ευθυγραμμίστηκαν και τα κομμάτια του παζλ έπεσαν όλα στη θέση τους. Όπως και να 'χει, η τρίτη ταινία της Lorene Scafaria είναι από την αρχή ως το τέλος της ένας μικρός θρίαμβος. Έξυπνη αφήγηση, έντονα χρώματα, χτυπητός ρυθμός, προσεγμένοι χαρακτήρες. Η JLo ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Η Constance Wu και η Lili Reinhart ακολουθούν.


5: Stereo Jane - "Love Me Tender"
στο "Ready Or Not"

Η γνωστή ιστορία. Κορίτσι γνωρίζει αγόρι. Κορίτσι και αγόρι ερωτεύονται, και αποφασίζουν να παντρευτούν. Αγόρι κρατάει από υπερβολικά πλούσια, αναμενόμενα παράξενη οικογένεια. Κορίτσι και αγόρι καλούνται να περάσουν τη νύχτα του γάμου στην οικογενειακή έπαυλη, παίζοντας επιτραπέζια με τη φαμίλια. Κορίτσι τραβάει χαρτί που γράφει "hide and seek" κατά την επιλογή παιχνιδιού. Κορίτσι καλείται να παραμείνει κρυμμένο μέχρι το ξημέρωμα, ενώ τα πεθερικά ετοιμάζουν τουφέκια, βαλλίστρες και τσεκούρια. Το "Ready Or Not" ήταν μία από τις πιο αναπάντεχα ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς που πέρασε. Η Samara Weaving (της γνωστής οικογενείας, βλ. και "Mayhem") με το νυφικό, τα σταράκια και το δίκαννο είναι ο ορισμός του iconic, και το κλείσιμο με τη διασκευή στο "Love Me Tender" η ιδανική αφορμή για το παρόν αφιέρωμα.


6: Chelsea Wolfe - "Scrape"
στο "Satanic Panic"

Με κεκτημένη ταχύτητα από το #5, πάμε απευθείας σε μία B-movie έκπληξη. Όσοι αναγνωρίζουν τη σφραγίδα του Fangoria συνεχίζουν άφοβα. Όσοι χάθηκαν από πάνω, προσπερνούν ελεύθερα. Εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν περισσότερο. Σε επίπεδο pizza-delivery-girl-παραδίδει-παραγγελία-σε-προάστιο-υψηλής-κοινωνίας-και-μπλέκει-με-ομάδα-σατανιστών. Σας προειδοποιήσαμε. Μεταξύ αστείου και αστείου, η ταινία της Chelsea Stardust απευθύνεται κυρίως στους εν gore-comedy-splatter πιστούς, αλλά το κάνει με τσαχπινιά και γούστο. Τα πρακτικά εφέ έχουν την τιμητική τους. Η Hayley Griffith βάζει γερή υποψηφιότητα για ανερχόμενη horror βασίλισσα. Η σεάνς με υπόκρουση Chlesea Wolfe βάζει το κερασάκι στην τούρτα.


7: Metallica - "Master Of Puppets"
στο "Zombieland: Double Tap"

Οι προσδοκίες ήταν μετρημένες. Ο Tallahassee, ο Columbus, η Wichita και η Little Rock πρωτοεμφανίστηκαν σε μια άλλη εποχή. Κάποτε πριν το μπαμ του τηλεοπτικού "The Walking Dead". Πριν το ευρύ κοινό αποκτήσει άπειρες επιλογές για διασκέδαση με ζόμπι. Πέρα από αυτό, ο τρόπος που το πρωτότυπο έμπλεκε το κωμικό στήσιμο με ταχύτητες περιπέτειας και horror στοιχεία ήταν αξιοθαύμαστος. Ακόμα κι αν δεν είχαν μεσολαβήσει δέκα ολόκληρα χρόνια, το έργο του sequel θα ήταν δύσκολο. Εκ του αποτελέσματος, το "Double Tap" δεν στέκεται καθόλου άσχημα. Η χημεία της πρωταγωνιστικής τετράδας παραμένει αναλλοίωτη, οι ατάκες πέφτουν βροχή, ενώ η Zoey Deutch σχεδόν κλέβει την παράσταση. Και ναι, η εισαγωγή έχει Metallica.


Bonus track: Beatles - "Eleanor Rigby"
στο "Yesterday"

Εσείς που φωνάξατε για δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν έχετε άδικο. Το Αφεντικό έμεινε στην απέξω, τα Σκαθάρια όχι. Έστω και με αστερίσκο. Γιατί μπορούμε. Το "Yesterday" είναι φωτεινότερο απ' ότι μας έχει συνηθίσει ο αγαπημένος Danny Boyle. Ακόμα κι έτσι όμως είναι φτιαγμένο με τόση αγάπη που ξεχωρίζει από τον σωρό του ύφους στο οποίο κινείται. Αν κάποιος κοιτάξει αυστηρά θα βρει κενά στον κόσμο της ταινίας και πιθανότατα θα έχει κάτι να πει για τον ρόλο του Ed Sheeran. Από την άλλη ο Himesh Patel είναι άψογος, η Lily James αξιαγάπητη, η μία τραγουδάρα διαδέχεται την άλλη, και η ουσία δεν βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Το ξέσπασμα στο "Help!" και οι απόπειρες επανασύνδεσης της "Eleanor Rigby" συναγωνίζονται για την κορυφή.

  • SHARE
  • TWEET