[7+1]: Rock στον κινηματογράφο, Vol. 2018

Μουσικές που έκαναν τη μεγάλη οθόνη λίγο πιο rock τη χρονιά που μας πέρασε

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 17/01/2019 @ 12:08

Η περίοδος για τις λίστες της περασμένης χρονιάς χάθηκε ελέω εορταστικού κλίματος και πηξίματος για catch-up της τελευταίας ώρας με όλα όσα χάθηκαν μέσα στους περασμένους μήνες, αλλά έτσι πάνε αυτά. Σε μια απόπειρα προσγείωσης στην κανονικότητα, έστω και καθυστερημένα, επιστρέφουμε με μια μικρή συλλογή μουσικών στιγμών από τον κόσμο του κινηματογράφου για το σωτήριο (sic) έτος 2018. Αναμενόμενα, η λίστα περιλαμβάνει από χολυγουντιανές υπερπαραγωγές μέχρι ανεξάρτητες, μερακλήδικες παραγωγές. Κοινοί άξονες, το αισθητικό δέσιμο ήχου-εικόνας και η χρήση του εκάστοτε κομματιού με ουσιαστικό τρόπο στη ροή της ταινίας.

Πριν από τις επτά επιλογές προηγείται μία ξεχωριστή, τόσο γενικά όσο και λόγω διανομής. Οι υπόλοιπες παρουσιάζονται αλφαβητικά. Το "Bohemian Rhapsody" παραλείφθηκε ως αθέμιτος ανταγωνισμός. Για το "A Star Is Born" να πάτε αλλού, το σνομπάρουμε επιδεικτικά. Από τα υπόλοιπα, ξεχωριστή αναφορά αξίζουν η αν-είναι-να-κλέψεις-κάντο-καλά heist σεκάνς του "American Animals" με τον Elvis, το πέρασμα των Sigur Rós στον "Aquaman" (ας ξεχάσουμε τη διασκευή του "Africa"), το φεστιβαλικό indie-pop "Cover Stories", το "Don't Stop Me Now" στο υποτιμημένο "Game Night", ο John Coltrane στο "The Party" της Sally Potter και οι Van Halen στο "Ready Player One".

Ακολουθούν μικρά spoiler.


Out of this world: The Damned - "New Rose"
στο "How To Talk To Girls At Parties"

Μετά την παρουσίασή του στις Κάννες και λοιπά επιφανή κινηματογραφικά φεστιβάλ το μακρινό 2017, το "How To Talk To Girls At Parties" βρήκε τον δρόμο προς τις αίθουσες (προφανώς όχι τις ελληνικές) την περασμένη χρονιά. Το καστ κουβαλάει αέρα από Hollywood, αλλά μη γελιόμαστε, το σύνολο είναι επιεικώς παράξενο· Nicole Kidman ως πανκ βασίλισσα παράξενο. Βασισμένη στο short story του Neil Gaiman, η ταινία του John Cameron Mitchell είναι παρανοϊκά ιδιότροπη, γεμάτη αγάπη, distortion και οντότητες από το υπερπέραν. Με "God save the queen/the fascist regime!" και The Damned αντί εισαγωγής. Ιδανική για να διαλύσει οποιονδήποτε συνηθισμένο στον συμβατικό σύγχρονο κινηματογράφο. Now, THAT, is punk!


1: Deep Purple - "Hush"
στο "Bad Times At El Royale"

Πιθανότατα η πιο iconic ροκ κινηματογραφική σκηνή της χρονιάς. Major spoiler alert, αλλά πρέπει. Ένα ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, ένα τρομερό ensemble χαρακτήρων, ένα τζουκ-μποξ, η διασκευάρα των Purple στο "Hush", ο Chris Hemsworth ως Billy Lee να χορεύει με το μάτι να γυαλίζει, κι ο Jeff Bridges ως Father Daniel Flynn αναρωτιέται τι στο καλό ακούγεται. Ο Drew Goddard, επτά χρόνια μετά το "Cabin In The Woods", επέστρεψε με μια περισσότερο Tarantino-meets-noir-ish-mystery ατμόσφαιρα, χωρίς να αλλοιώνει το ξεχωριστό στυλ του. Το καστ δύσκολα θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακότερο, ενώ η φωτογραφία μοιράζει απλόχερα οφθαλμόλουτρα.


2: The Smiths - "Bigmouth Strikes Again"
στο "Bumblebee"

Χρειάστηκε να ζήσουμε/υπομείνουμε πέντε ταινίες του Michael Bay για να δούμε την καλύτερη κινηματογραφική εκδοχή των Transformers. Ποιος να το 'λεγε και ποιοι να τον πιστεύαμε. Το νοσταλγικό στήσιμο δουλεύει ιδανικά, οι εκρήξεις μειώνονται, ο σχεδιασμός γίνεται πιο ανθρώπινος, η παρουσία του John Cena δίνει έναν καλτ αέρα και οι δύο ώρες περνάνε απροβλημάτιστα. Ήδη από το καλημέρα, με το air-drumming στον ύμνο των Smiths, δε χωράει αμφιβολία. Υπερβολικά εμπορικό, χωρίς ίχνος καινοτομίας, με πολλά δάνεια, αλλά ποιος νοιάζεται. Τόσο ευχάριστα blockbuster σπανίζουν στις μέρες μας. Αδύνατο να βγεις από την αίθουσα και να μη θες να πας βόλτα με την Charlie και τον Bee.


3: AC/DC - "Thunderstruck"
στο "Deadpool 2"

Τι, περιμένατε ότι θα έβγαινε η λίστα χωρίς μάσκες; Η δεύτερη ταινία του Merc With A Mouth διατήρησε την υπερβολική δράση, τις καφρίλες και τα γκρεμίσματα του τέταρτου τοίχου, πρόσθεσε την κόκκινη βέσπα και μερικούς χαρακτήρες, αποφεύγοντας την παγίδα των sequel. Ο Ryan Reynolds ήταν, είναι, και θα είναι ο Deadpool της καρδιάς μας, ο Josh Brolin έπεισε με το παραπάνω ως Cable και από κοντά ακολούθησε η Zazie Beetz ως Domino. Το wow-factor της πρώτης ήταν πρακτικά αδύνατο να αναπαραχθεί, αλλά το αποτέλεσμα παρέμεινε εξίσου δυνατό. Η σκηνή με την ψυχολογική προετοιμασία της X-Force στο αεροπλάνο υπό το ριφφ του Angus Young είναι μόνο ένα μικρό δείγμα.


4: Black Sabbath - "Children Of The Sea"
στο "Heavy Trip"

Υπέροχοι Φινλανδοί. Ακόμα μια ταινία που ποτέ δεν είδαμε στη μεγάλη οθόνη λόγω διανομής, ακόμα ένα κρίμα. Στο "Heavy Trip", όπως σε κάθε ταινία που πατάει σε μουσικά, και δη metal, concept, θα μπορούσαν πάρα πολλά πράγματα να πάνε στραβά. Ομολογουμένως κάποια κλισέ δεν μπορούσαν απουσιάζουν, αλλά με έναν μαγικό τρόπο σχεδόν τα πάντα δουλεύουν. Ίσως είναι η ευθύτητα, η απλότητα, ή το ότι τίποτα εδώ μέσα δε βγάζει δηθενιά. Ίσως οι εκτός χορού να το δουν πολύ διαφορετικά. Είναι η ιστορία μιας παρέας από τη σκανδιναβική επαρχία που θέλει να ζήσει το μέταλ όνειρο, και η βάση της είναι εξίσου ξεκαρδιστική και relatable. Τόσο, όσο η απρόσμενη απαγγελία Sabbath-ικών στίχων με corpse-paint.


5: King Crimson - "Starless"
στο "Mandy"

Αν το #4 είναι η ευκολότερη υποψηφιότητα για μέταλ ταινία της χρονιάς 2018, η "Mandy" είναι η ουσιαστικότερη. Η δεύτερη δουλειά του Πάνος Κοσμάτος είναι σκληρή, λασπωμένη κι ασήκωτη. Όπως λέμε doom ένα πράγμα. Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν σας έχουμε ενημερώσει. Από τα ακραία χρώματα μέχρι τον αιματοβαμμένο Nicolas Cage, κι από το μπάσιμο με τους King Crimson μέχρι τους βασανιστικούς ρυθμούς, θέλει πολύ μεγάλη θέληση για να βρεθούν έστω και δευτερόλεπτα για ανάσες. Δεν είναι ταινία που θα δεις για χαβαλέ με παρέα. Της αξίζει μεγάλη οθόνη και απόλυτη ησυχία. Αν όχι για τίποτε άλλο, για να μπορέσεις να βιώσεις το διαρκές αρρωστημένο συναίσθημά της από την αρχή ως το τέλος.


6: Neil Young - "Harvest Moon"
στο "A Quiet Place"

Μια στο τόσο οι ελπίδες μου για το mainstream αναπτερώνονται. Τη χρονιά που πέρασε, αυτό έγινε με το "Quiet Place". Ένα πολύ ιδιαίτερο concept, σε μια βιομηχανία κι ένα είδος που ώρες-ώρες μοιάζουν παγιδευμένα στις δοκιμασμένες συνταγές της επιτυχίας. Το δημιούργημα του John Krasinski είναι φτιαγμένο με σεβασμό στους μεγάλους του horror, φέρνοντας κάμποση φρεσκάδα και παραμένοντας απολαυστικό μέχρι το τελευταίο καρέ/κλείσιμο ματιού. Ενδιάμεσα οι χαρακτήρες λάμπουν μέσα στην απλότητά τους, ενώ δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα πέρασμα του Neil Young για να λατρέψεις ακόμα περισσότερο το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Η ανακοίνωση για συνέχεια (καταραμένο Hollywood) θα μπορούσε να έλειπε.


7: The Coup - "Oyawhytt"
στο "Sorry To Bother You"

Hell yeah, that’s tight! Στην εποχή των ξεφωνημένων franchises, της φτηνής κωμωδίας, της υστερικής πολιτικής ορθότητας και των τραβηγμένων reboot, απόπειρες σαν το "Sorry To Bother You" μοιάζουν με όαση. Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Boots Riley φτιάχνει ένα σύνολο γεμάτο κέφι, γούστο και πολύ νεύρο. Ο τρόπος που ο Αμερικάνος διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στις σοβαρές και τις πιο ανάλαφρες στιγμές είναι αξιοζήλευτος. Η διαρκής παρουσία σχολιασμού για τις σύγχρονες κοινωνίες μοιάζει τόσο φυσική όσο τα CGI σε ένα καλοκαιρινό blockbuster. Ο Cassius του Lakeith Stanfield και η Detroit της Tessa Thompson, θα μπορούσαν να μένουν κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Όποιος πει ότι είδε εκείνο το twist να 'ρχεται, ψεύδεται ασυστόλως.


Bonus track: Thom Yorke - "Suspirium"
στο "Suspiria"

Άδικο, γιατί η μουσική είναι γραμμένη για την ταινία, αλλά το αφιέρωμα δεν θα ήταν πλήρες χωρίς το "Suspiria". Η διασκευή του Luca Guadagnino στο κλασικό (μη βλέπω ξινισμένα βλέμματα) έργο του Dario Argento, θα είχε κάθε λόγο να βρίσκεται εδώ μέσα ακόμα και χωρίς τη μουσική επένδυση του Thom Yorke. Ομολογουμένως σε στιγμές το soundtrack δένει παράξενα με το οπτικό κομμάτι, αλλά σιγά τα ωα. Πέρα από την επιβλητική παρουσία της Tilda Swinton, αν υπάρχει ένα στοιχείο στην ταινία που βγάζει μάτι, αυτό είναι η παραξενιά. Δεν βλάπτει ιδιαίτερα και το ότι τα κομμάτια αυτούσια στέκονται πανέμορφα. Όσο υπεράνω κι αν θέλουν να είναι οι hipsters, η παρουσία του "Suspirium" στα Όσκαρ μόνο μικρό πράγμα δεν είναι.


Bonus track #2: Jonny Greenwood - "Tree Strings"
στο "You Were Never Really Here"

Άδικο, γιατί η μουσική είναι γραμμένη για την ταινία, αλλά το αφιέρωμα δεν θα ήταν καθόλου πλήρες χωρίς το "You Were Never Really Here". Όπως και στην ακριβώς προηγούμενη περίπτωση, το διαμάντι της Lynne Ramsay θα είχε κάθε λόγο να βρίσκεται εδώ μέσα ακόμα και χωρίς τη μουσική επένδυση του Jonny Greenwood. Έχει κάθε λόγο να βρίσκεται σε κάθε κινηματογραφική λίστα για την περασμένη χρονιά και όχι μόνο. Μια φαινομενικά απλή ιστορία εκδίκησης, γεμάτη ψυχή, δοσμένη μέσα από τον φακό μιας μεγάλης δημιουργού. Σκληρό, character driven action για σεμινάριο. Ο Joaquin Phoenix ποτέ δεν απογοητεύει, αλλά εδώ αγγίζει επικίνδυνα την τελειότητα. Άστε τον κόσμο να φωνάζει (όχι παράλογα) για το "Phantom Thread". Το καλύτερο Radiohead-related soundtrack των τελευταίων χρόνων είναι αυτό.

  • SHARE
  • TWEET