«A Buyer's Guide»: Green Day

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες rock μπάντες του σήμερα με 25ετή παρουσία στο χώρο, 11 LP, εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, αλλά και εκατομμύρια οπαδούς.



Παράλληλα, είναι και δέκτες εντονότατης κριτικής και γενικότερης μη-αποδοχής από πολλούς θαυμαστές άλλων rock και metal παρακλαδιών.



Όπως και να 'χει, είναι σίγουρο πως πρόκειται για συγκρότημα με πολλά σκαμπανεβάσματα στα 25 χρόνια που βρίσκονται μέσα στα πράγματα και εδώ προσπαθούμε να βάλουμα τα πράγματα και τις κυκλοφορίες τους σε μία σειρά, παρουσιάζοντας τον οδηγό αγοράς για τη δισκογραφία των Green Day.

Masterpieces
	Kerplunk Lookout! (17/1/1992) Ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτός ο δίσκος δεν μνημονεύεται σαν το "Dookie" είναι επειδή δεν υπήρχαν οι Offspring και οι Rancid να τον κουβαλήσουν στις πλάτες τους. Δεύτερός τους δίσκος και δύο χρόνια πριν το μεγάλο breakthrough της μπάντας, μεγαλουργούσαν ήδη, παίζοντας το απλό και ανέμελο punk-rock της. Σκατοπαραγωγή, ανεξάρτητη δισκογραφική, υποστήριξη της τοπικής σκηνής. Πανέμορφα πράγματα. Το "Kerplunk" -πέρα από το καλύτερο όνομα για ροκόμπαρο- κρύβει μέσα του αγνές, ελαφρώς ακατέργαστες, διαμαντάρες. Για αυτή του την ωμότητα και την τίμια τσαπατσουλιά το κατατάσσω ψηλότερα από το "Dookie". Άσε που φιγουράρει το μόνο κομμάτι των Green Day με τον  Tré Cool αποκλειστικά στα φωνητικά ("Dominated Love Slave") και μία από τις προσωπικές μου αδυναμίες ("2000 Light Years Away").
	American Idiot Reprise (21/11/2004) Ένα από τα εντυπωσιακότερα και μεγαλύτερα μουσικά comebacks στην ιστορία. Ύστερα από πολλά χρόνια στης μπίζνας τα παρασκήνια, με δίσκους που είχαν απήχηση μονάχα στους κερδισμένους φαν που δεν τους είχαν ξεχάσει, η δυναμική τους επιστροφή με μία πολιτικοποιημένη rock opera σάστισε και έπιασε απροετοίμαστους τους πάντες. Με ένα πλήρως ανανεωμένο fanbase, ένα live show που σκότωνε και ένα αρκετά έντονο κοινωνικοπολιτικό στίχο ο οποίος ήταν γενικότερα άφαντος -αλλά απ' ότι φαίνεται επιθυμητός- στον ευρύτερο mainstream rock χώρο, οι Green Day ανέβηκαν ανέτως στα πρωτόσκαλα της σκηνής. Αδύναμη στιγμή στο δίσκο καμία, highlights πολλά, με πρώτο και καλύτερο το punk-rock εννιάλεπτο έπος "Jesus Of Suburbia", πηγαίνοντας κόντρα σε οτιδήποτε είχαν κάνει παλαιότερα ως σχήμα. 13 κομμάτια, 5 singles, και ένα κομμάτι που μιλάει μόνο στην καρδιά μου ("Whatsername"), οι Καλιφορνέζοι παρουσίασαν ένα μνημειώδη δίσκο για τα 00s και γαλούχισαν άλλη μία γενιά rockόφιλων.
Cornerstones
	Dookie Reprise (1/2/1994) Ναι, δεν το 'βαλα στα masterpieces για να το παίξω λιγάκι κουλ και διαφορετικός και να τσιγκλίσω αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την αξία του "American Idiot" φέρνοντας πάντα το "Dookie" στην κουβέντα. Όπως και να 'χει, αναμφισβήτητα είναι ένας δίσκος ο οποίος χαρακτήρισε τις μετέπειτα μουσικές κατευθύνσεις των 90s. Από τα πρωτοπαλίκαρα λοιπόν της punk-rock αναγέννησης της μετά-grunge (μετά-Cobain βασικά) εποχής που ξαφνικά έδωσαν λόγο στα ραδιόφωνα -τα οποία άκουγε ακόμη ο κόσμος- να ασχοληθούν με τη σκηνή αυτή. Με πολλά υπερπιασάρικα κομμάτια,  τα οποία αμέσως θεώρηθηκαν ύμνοι για την εφηβική ζωή, το "Dookie" έγινε Βίβλος για τους εν λόγω εφήβους και δίσκος-ορόσημο για τη μπάντα. Ακόμη και 18 περίπου χρόνια μετά, το "Dookie" θεωρείται από πολλούς ο go-to δίσκος για αυτόν που θέλει να εξερευνήσει τα ιδιαίτερα μονοπάτια του σύγχρονου punk-rock.
	Warning Reprise (3/10/2000) Ή αλλιώς «η αρχή του τέλους» κατά τον αγνό πάνκη της "Dookie" εποχής. Το "Warning" σηματοδότησε τον αέρα της αλλαγής ο οποίος θα ερχόταν τέσσερα χρόνια μετά με το "American Idiot". Η μουσική άρχισε σιγά σιγά να ξεφεύγει από τα στενά όρια των γρήγορων power chords στα οποία μας είχαν συνηθίσει, έκοψε ταχύτητα και δανείστηκε αρκετά στοιχεία από πιο folkικες νοοτροπίες. Οι στίχοι επίσης «σοβάρεψαν» απότομα και γενικώς πρόκειται για έναν αρκετά μεταβατικό δίσκο για τη μπάντα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο τοποθετείται σαν cornerstone, αλλά και γι' αυτό δέχτηκε άπειρη κριτική και συγκριτικά ελάχιστες πωλήσεις. Όπως και να’χει, δεν παύει να περιέχει κάποιες από τις πιο ώριμες και όμορφες στιγμές της δισκογραφίας της μπάντας ("Macy's Day Parade"), αλλά και κάποιες από τις πιο σύνθετες και μόνιμα highlight στις ζωντανές τους εμφανίσεις ("Minority").
Worth Exploring
	21st Century Breakdown Reprise (15-5-2009) Πάνω στο δρόμο που χάραξε το "American Idiot", ο διάδοχός του έπαιξε με πολλά παρόμοια στοιχεία. Μπορεί να μην προκάλεσε τον ίδιο χαμό, αλλά ποιοτικά τουλάχιστον το κοιτάει στα ίσα. Εξαίρετες συνθέσεις, όμορφο στόρυ, και γενικώς πρόκειται για μία πολύ προσεγμένη δουλειά ανάλογη των προσδοκιών μίας μπάντας που έφτασε εκεί που έφτασε. Εμπορικά σάρωσε, καθώς προώθησαν έξυπνα τα γλυκανάλατα κομμάτια φτιαγμένα για εμτιβής (βλέπε "21 Guns" και "Last Night On Earth"), στον δίσκο όμως, πλαισιωμένα όμως από άλλα, πολύ πιο «αιχμηρά» ("Murder City") και ακόμη και κάποια τα οποία πλησιάζουν πρωτοφανή classic rock μεγαλεία ("¡Viva La Gloria!"). Χορταστικός δίσκος 18 τραγουδιών, με το ομώνυμο να ξεχωρίζει αρκετά, αλλα σε γενικά πλαίσια δε θα καταφέρει να μνημονεύεται σαν τον προκάτοχό του, μένοντας στη σκιά του Ηλίθιου.
	Insomniac Reprise (10/10/1995) Καβαλώντας ακόμα το κύμα της επιτυχίας του "Dookie", o τέταρτος δίσκος των Green Day είδε αρκετή δημοσιότητα, αλλά δεν άντεξε στο πέρασμα του χρόνου όπως ο κλασικός τους δίσκος. Προσωπικά, το βρίσκω σαν μία από τις πιο αδύναμες στιγμές της μπάντας και λάθος τους που αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν κάτι καινούργιο τόσο σύντομα, ιδίως όταν είχαν να κοντράρουν την τεράστια επιτυχία του "Dookie". Στο βάθος του μυαλού μου ελπίζω ακόμη πως δεν ήταν 100% δική τους απόφαση και κάποιοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτό το «κύμα» όσο μπορούσαν, πράγμα που αν κρίνουμε απο τις πωλήσεις, σίγουρα πέτυχαν. Αναμφισβήτητα ο ήχος του "Insomniac" έχει πιο εσωστρεφή και σκοτεινά στοιχεία από το "Dookie", αλλά πρόκειται για την safe επιλογή και γενικώς δε φάνηκε να δείχνουν στοιχεία εξέλιξης. Όπως και να 'χει, σίγουρα μιλάμε για μία δυνατή κυκλοφορία στο είδος της.
	Nimrod Reprise (14/10/1997) Μία από τις πιο ιδιαίτερες μουσικές στιγμές στην καριέρα της μπάντας. Εκεί λοιπόν που τους κατηγόρησαν πως με το "Insomniac" έμειναν στάσιμοι, ήρθε το "Nimrod" που δεν έχει την παραμικρή συνοχή. Περνάει από το γνώριμο punk-rock τους, σε φολκοφυσαρμόνικες, σε surf κομμάτι, μετά τρομπέτες και τρομπόνια, για να κλείσει μελαγχολικά με ακουστικές κιθάρες. Προσωπικά, το "Nimrod" το θεωρώ από τις καλύτερες δουλειές της μπάντας, ακριβώς για αυτή τους την εξερεύνηση σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Πιο ώριμοι (είχαμε και γεννητούρια), πιο επαγγελματίες αλλά με τη σπίθα του bay area να είναι ακόμα παρούσα και δυνατή. Περιέχει βεβαίως και ένα από τα highlights της καριέρας τους που δεν είναι άλλο από το "Good Riddance", κομμάτι που ενώ έχει γίνει πιο κλισέ και από τη μακαρένα, δε σταματάει να μου φέρνει ανατριχίλες.
Nerd Alert
	Shenanigans Reprise (2/7/2002) Στο μεσοδιάστημα της εμπορικής αποτυχίας του "Warning" και του φαινομένου του "American Idiot", οι Green Day κυκλοφόρησαν το "Shenanigans". Πρόκειται για μία συλλογή b-sides και λοιπών σπάνιων ηχογραφήσεων που δε συμπεριλήφθηκαν σε κάποια άλλη κυκλοφορία τους. Γενικότερα δε θα βρεις τίποτα το εξαιρετικά ενδιαφέρον σε αυτή τη συλλογή κομματιών, και σίγουρα απευθύνεται κυρίως στους πλήρως αφοσιωμένους θαυμαστές της μπάντας. Είναι ξεκάθαρο πως είναι μία κυκλοφορία «σωτηρίας» για τη μπάντα που βγήκε σε περιοδεία για την, τάχα μου, υποστήριξη του δίσκου, στην οποία δεν είπαν ούτε ένα κομμάτι του.
Keep Away
	¡Uno! - ¡Dos! - ¡Tré!* Reprise (21/9/2012 - 9/11/2012 - 7/12/2012) Τις ήθελαν τρεις, τις έκανα μία για τις ανάγκες του κειμένου. Μακριά λοιπόν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός midlife crisis, αλλά γενικώς η μπάντα φαίνεται να έχει πιάσει μία ρότα για πάτο, και δεν είναι μόνο μουσικό το θέμα. Το μεγάλο κεφάλι πίσω από τους Green Day, o Billie Joe Armstrong, διανύει μία ιδιαιτέρως μπερδεμένη περίοδο της ζωής του, η οποία τον οδήγησε σε κλινική απεξάρτησης. Δε μπορώ παρά να υποθέσω πως η τριλογία είναι αποτέλεσμα αυτής της γενικότερης παρακμής στο δυναμικό της μπάντας, που είναι η μόνη λογική εξήγηση για το μετριότατο αποτέλεσμα τον κυκλοφοριών αυτών. Παιδικοί στίχοι, ανέμπνευστες μουσικές και το αποκορύφωμα αυτών πως μία από τις ελάχιστες  πραγματικά ενδιαφέρουσες συνθέσεις είναι το main score για την νέα ταινία Twilight. Κατά μία έννοια, υποθέτω πως οι Green Day έχουν φτάσει σε τέτοια ύψη φήμης που μπορούν να κάνουν ό,τι διάολο θέλουν, αλλά ας ελπίσουμε πως πρόκειται για ένα γενικότερο ατόπημα και πως σύντομα θα συνέλθουν. *επίσημες κριτικές για "¡Dos!" και "¡Tré!" σαν βρω τα κατάλληλα λόγια να εκφράσω τη θλίψη μου.
Live
	Bullet In A Bible Reprise (15/11/2005) Τίποτε άλλο δεν αποδεικνύει καλύτερα την αποδοχή και επιτυχία του "American Idiot" από τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας στο Milton Keynes. Στα πλαίσια της περιοδείας για την υποστήριξη του άλμπουμ, πέρασαν από το χωρητικότητας 65.000 ατόμων συναυλιόχωρο της Αγγλίας για δύο live. Ο δίσκος όχι μόνο ανανέωσε τους θαυμαστές της μπάντας, αλλά και τους ίδιους, πράγμα που είναι πασιφανές από την ενέργεια αλλά και το όλο στήσιμο του show. Aεικίνητος Armstrong, σταθερός και στιβαρός Dirnt, παιχνιδιάρης και στην κοσμάρα του Cool. Ο μονάδικος τρόπος με τον οποίο ο Armstrong προσεγγίζει, κερδίζει και στο τέλος ελέγχει το κοινό είναι πραγματικά απολαυστικός. Το κλείσιμο του DVD με την απαραίτητη απόδοση του "Good Riddance" και το «yeah Billie!» που ακούγεται στο τελείωμα του κομματιού είναι σχεδόν συγκινητικός, με τα πυροτεχνήματα από πίσω να προσδίδουν τη δικιά τους ξεχωριστή ατμόσφαιρα.

A Compilation

¡Viva La Gloria! (21st Century Breakdown)
21st Century Breakdown (21st Century Breakdown)
86 (Insomniac)
2000 Light Years Away (Kerplunk)
At The Library (1039/Smoothed Out Slappy Hour)
Basket Case (Dookie)
Christie Road (Keplunk)
Good Riddance (Time Of Your Life) (Nimrod)
Homecoming (American Idiot)
Jesus of Suburbia (American Idiot)
Kill The DJ (¡Uno!)
King For A Day (Nimrod)
Letterbomb (American Idiot)
Longview (Dookie)
Macy's Day Parade (Warning)
Minority (Warning)
Nice Guys Finish Last (Nimrod)
No One Knows (Kerplunk)
One Of My Lies (Kerplunk)
She (Dookie)
Waiting (Warning)
Whatsername (American Idiot)
When I Come Around (Dookie)