Ανασκόπηση 2022: Classic / Hard / Blues / Melodic Rock

Με έναυσμα την επανεκκίνηση της συναυλιακής ροής, οι κλασικοί και οι «κλασικότροποι» καλλιτέχνες επανήλθαν ξανά στο προσκήνιο παραδίδοντας μάλιστα αρκετή αξιόλογη μουσική

Το 2021 γράφαμε για το πώς περιμέναμε τις συναυλίες του 2022 και την επανεκκίνηση της «κανονικότητας».

Μια κανονικότητα που ήρθε ξανά στην Ελλάδα για το κλασικό ροκ ήχο. Οι αγαπημένοι δεινόσαυροι μας επισκέφθηκαν και είτε συγκέντρωσαν τον κόσμο τους (Scorpions, Alice Cooper) είτε έδειξαν τουλάχιστον να επανέρχονται με χάρη στην επικαιρότητα (Jethro Tull).

Με τις συναυλίες πλέον κανονικά στο πρόγραμμα και τους τροχούς της μουσικής βιομηχανίας να γυρνούν σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς αρκετοί καλλιτέχνες των ιδιωμάτων του τίτλου παρέδωσαν πολύ αξιόλογα άλμπουμ για τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω.

Ακούστε όσο διαβάζετε! (Spotify playlist)

Stairway To A New Heaven
Κορυφαία και χωρίς... αρθρίτιδα

 

Echo Train - Libation

Να που στην Ελλάδα πιάσαμε και το 60s occult psych rock και μάλιστα με επιτυχία! Μια ολοκληρωμένη δουλειά με χαρακτήρα και έμπνευση που τοποθετεί καλλιτεχνικά τους Echo Train στην ευρωπαϊκή ελίτ της συγκεκριμένης σκηνής. Ελπίζουμε σύντομα και εμπορικά αφού δείχνουν να έχουν όλο το πακέτο για να το πετύχουν.

Garcia Peoples - Dodging Dues

Παιδιά των Grateful Dead και με μια δισκογραφία όχι ετερόκλητη αλλά σίγουρα γεμάτη ποικιλία, οι Garcia Peoples φέτος κρατούν τη βασική τους φιλοσοφία επενδύοντας στη χαλαρή ροή των συνθέσεων αλλά προσθέτουν στιγμές που τους φέρνουν πιο κοντά στο πιο «βασικό» και «άγριο» ροκ. Τα καίρια riff και τα shred σόλο φέρνουν μια ωραία ισορροπία με τις πιο χαλαρές folk rock στιγμές.

Tedeschi Trucks Band - I Am The Moon

H εργασιακή ηθική της Susan και του Derek δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να τεμπελιάσουν λόγω της πανδημίας. Επέστρεψαν λοιπόν με ένα τετραπλό έπος εμπνευσμένο από ένα παλιό περσικό ποίημα του Nizami Ganjavi (το ίδιο που είχε εμπνεύσει τον Clapton για το "Layla and Other Assorted Love Songs"). Για μια ακόμα φορά αποδεικνύουν πως συνεχίζουν να ακουμπούν σχεδόν τα πάντα με χάρη και ευφυία. Ψυχεδέλεια, Jazz, Blues, αφρικανική μουσική, Soul - όλα είναι ευπρόσδεκτα στο αυτί όταν τα αγγίζει η κιθάρα του Derek Trucks η οποία πραγματικά λάμπει φωτίζοντας τις υπέροχες συνθέσεις.

Orango - Mohican

To 70s revival συνεχίζεται με χάρη και ενέργεια από τους Νορβηγούς που δεν δείχνουν να σταματούν να μας γεμίζουν με κιθαριστικό και ποιοτικό hard rock. Όπως πολλοί καλλιτέχνες του ιδιώματος αντέστρεψαν την κακή τους ψυχολογία λόγω πανδημίας και παρέδωσαν δουλειές γεμάτες αισιοδοξία και ανεβαστικά συναισθήματα. Και αυτό δεν είναι τυχαίο για αυτό το είδος μουσικής.

Bone Broke Kings

Αν οι Black Keys είχαν κρατήσει μόνο το πάθος για το rock των 60s και τα blues θα έπαιζαν κάπως έτσι. Με τη μαγκιά του ρετρό που ακούγεται φρέσκο λόγω ωμότητας και ενέργειας οι Βρετανοί Bone Broke Kings «εισβάλλουν» (ως είθισται) στα ηχεία μας πουλώντας ξανά το γνήσιο συναίσθημα της «μουσικής του διαβόλου». Well done!

 

 

Who's next?
Περισσότερα σύγχρονα αξιόλογα ονόματα

 

Eddie Vedder - Earthling

Ο Vedder αυτήν τη χρονιά εκμεταλλεύτηκε τη δημιουργική διέξοδο που έχει από τους Pearl Jam για να μας δώσει έναν solo δίσκο που έχει τον προσωπικό του χαρακτήρα, αλλά διαφέρει παράλληλα από τους προηγούμενούς του. Μάζεψε διάφορους φίλους για να συμμετάσχουν και φάνηκε από το αποτέλεσμα ότι περάσανε όλοι καλά στις ηχογραφήσεις, αφού το κλίμα ακούγεται χαλαρό και ευχάριστο. Ο ήχος κινείται κοντά στο παραδοσιακό αμερικανικό rock, έχοντας ενσωματώσει επιρροές δεκαετιών. Έβγαλε ωραίο δίσκο φέτος ο Eddie.

Goat - Oh Death

Κοντέψαμε να τους ξεχάσουμε τους Σουηδούς με τα έξι (!) χρόνια που περάσανε από τον δεύτερο δίσκο τους. Το "Oh Death" είναι ένας δίσκος με κεντρική ιδέα, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, τον θάνατο. Η μουσική είναι μια επιστροφή στις ρίζες του ντεμπούτου, αλλά η φετινή τους έμπνευση έχω την αίσθηση ότι υπολείπεται λίγο. Ο δίσκος βέβαια παραμένει ωραίος, αλλά δεν απογειώνεται. Μας κάνει κι έτσι.

The Black Keys - Dropout Boogie

Την πορεία των συγκεκριμένων προς τη δημοφιλία έχει ακολουθήσει κατά τη γνώμη μου μια ποιοτική βουτιά η οποία δεν έχει ακόμα δείξει να αναστρέφεται. Με το "Dropout Boogie" οι Auerbach και Carney συνεχίζουν πάνω-κάτω στο μοτίβο των τελευταίων τους κυκλοφοριών. Παρουσιάζουν μερικά αξιόλογα κομμάτια, κάποιες αστοχίες, ορισμένες ενδιαφέρουσες συμμετοχές. Υπάρχουν στιγμές που μπορείς να κρατήσεις και στιγμές που μπορείς να αγνοήσεις και η γενική εικόνα λέει πάλι «ούτε κρύο, ούτε ζέστη».

Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators - 4

Ο εμβληματικός κιθαρίστας συμπύκνωσε τη rock ‘n’ roll ουσία στη φετινή του κυκλοφορία και μας έδωσε έναν στιβαρό δίσκο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος απνευστί. Η απόφαση να ηχογραφήσουν ζωντανά στο studio και να αποτυπώσουν αυτές τις στιγμές στον δίσκο δικαιώνεται πανηγυρικά, μιας και από τις διαδοχικές ακροάσεις βγαίνει ακριβώς τέτοιο κλίμα. Τραχύς, παλιακός και λίγο «χύμα» ήχος, που είναι όμως βάλσαμο σε κάθε αυτί που θέλει να ακούσει ποιοτικό hard rock.

Stone Axe - Stay Of Execution

Μετά από δύο πολύ καλούς δίσκους προ δεκαετίας, οι Stone Axe φαίνεται να επαναδραστηριοποιούνται. Εδώ μαζέψανε κομμάτια που είχαν ηχογραφήσει ανάμεσα στο 2008 και στο 2011 (μερικά είχαν κυκλοφορήσει σε συλλογές και singles), τα πακετάρανε πίσω από μια εξωφυλλάρα και μας τα σερβίρανε. Το "Stay Of Execution" προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της πιο σκληρής πλευράς των μαγικών ‘70s και μακάρι να αποτελέσει την αρχή για κάποια νέα κυκλοφορία.

 

 

Rock Of Ages
Τα σπουδαιότερα από τους κλασικούς

The Hellacopters - Eyes Of Oblivion

Ούτε καν σκουριά δεν έχει μείνει στους Σουδούς μετά την απουσία σχεδόν μιάμισης δεκαετίας από τη δισκογραφία. Οι Hellacopters συνέχισαν περίπου από εκεί που είχαν μείνει σα να μην πέρασε μια μέρα, δίνοντάς μας έναν ακόμα σπουδαίο δίσκο. Κοφτερά riffs, τρομερές πολυφωνίες, ασταμάτητα γκάζια, (σπάνιο) αργόσυρτο συναίσθημα, όλα συντονίζονται για ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει την επανένωσή τους. Για ορισμένους τυχερούς, το επιστέγασμα ήταν η καλοκαιρινή συναυλία-δυναμίτης στο Release.

The Cult - Under The Midnight Sun

Έσκασε προς το τέλος της χρονιάς ο νέος δίσκος των Cult και αποτέλεσε μια μικρή έκπληξη, καθώς αποτελεί επιστροφή στον ήχο των πρώτων τους δουλειών από τη δεκαετία του ’80. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως ο Astbury και ο Duffy έδειξαν ότι μπορούν να αναβιώσουν με τον καλύτερο τρόπο τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους, χωρίς φυσικά να καινοτομούν. Ποιος άλλωστε θα τους ζητήσει κάτι τέτοιο σήμερα;

Clutch - Sunrise On Slaughter Beach

Οι Αμερικανοί με τον φετινό τους δίσκο επεκτείνουν το σερί της παρατεταμένης στουντιακής φόρμας στην οποία φαίνεται ότι βρίσκονται. Ηχητικά μπορεί να έχουμε λίγο «μία από τα ίδια», όμως αυτό από μόνο του δε σημαίνει κάτι κακό (ή καλό). Από τη στιγμή που συνοδεύεται από πραγματικά καλό songwriting, μικρές διαφοροποιήσεις όπως τα ευπρόσδεκτα δεύτερα γυναικεία φωνητικά και χρήση περίεργων οργάνων όπως το βιμπράφωνο, μαζί με την αναλλοίωτη φωνάρα του Fallon, μας δίνει απολαυστικούς δίσκους. Δυνατοί και φέτος οι Clutch.

Neil Young & Crazy Horse - Toast / World Record

Ο θείος Neil θα βγάζει δίσκους για πολλά χρόνια ακόμα. Η φετινή του παραγωγή είχε το ηχογραφημένο προ εικοσαετίας "Toast" και το φρέσκο "World Record". Το πρώτο είναι αρκούντως λυπητερού ύφους, δεδομένου πως όταν γράφτηκε ο Young αντιμετώπιζε προβλήματα στον τότε γάμο του με την Pegi. Στο δεύτερο ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα της Γης, εντάσσει νέα όργανα με τα οποία δεν είχε ασχοληθεί μέχρι σήμερα και διατηρεί τον ανήσυχο χαρακτήρα που τον έχει φτάσει καλπάζοντας μέχρι το σήμερα.

Arthur Brown - Long Long Road

Είναι εντυπωσιακό ότι ο Arthur Brown στα 80 του εξακολουθεί να κυκλοφορεί ποιοτικές και αξιόλογες δουλειές. Φέτος τα κατάφερε και πάλι με το "Long Long Road", παντρεύοντας διαβολικούς στίχους, ψυχεδελικές ατμόσφαιρες, εντυπωσιακά πλήκτρα, αυθεντική προκλητικότητα. Αγέραστος ο άτιμος, μας φωνάζει στα μούτρα «τριπάρετε ρε!» και μας δείχνει πως όταν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης, η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός.

 

 

Who Do They Think They Are?
Αξιόλογες δουλειές από ιστορικά ονόματα

 

Jethro Tull - The Zealot Gene

Ο Anderson αποφάσισε να ανασύρει το όνομα των Jethro Tull μετά από αρκετά χρόνια και το "The Zealot" φαίνεται να δικαιολογεί αυτήν την ανάσυρση. Ο Ian προφανώς δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως παλιά, όμως το χαλαρό concept της Βίβλου που ακολούθησε «δένει» τα κομμάτια μεταξύ τους και τα κάνει να λειτουργούν πολύ ωραία ως σύνολο. Ο δίσκος έχει οικειότητα, ατμόσφαιρα, είναι αφηγηματικός, ενώ προσφέρει και μερικές αληθινά σπουδαίες στιγμές.

Def Leppard - Diamond Star Halos

Όταν έχεις δεκαετίες καριέρας στην πλάτη σου αλλά και επιτυχίες ανεπανάληπτες, οι προσδοκίες είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Οι Def Leppard με το φετινό τους δίσκο καταφέρνουν σε ικανοποιητικό βαθμό να γράψουν και να παίξουν τη μουσική που τους αρέσει και που μπορούν σήμερα, έχοντας το παρελθόν ως ανάμνηση, αλλά όχι ως οδηγό. Πέφτουν μεν την παγίδα του φορτώματος του δίσκου με πολλή ώρα μουσικής, αλλά μέσα σε αυτή υπάρχει αρκετό αξιόλογο υλικό για να πούμε ότι άξιζε τον κόπο.

Bruce Springsteen - Only The Strong Survive

Το Αφεντικό αποφάσισε να αποτίνει φόρο τιμής σε ορισμένες από τις επιρροές του. Θα λέγαμε ότι απέχει αρκετά από τον ήχο στον οποίο μας έχει συνηθίσει τόσο μόνος του όσο φυσικά και με την υπερμπάντα του. Είναι όμως ένας τίμιος δίσκος που δείχνει τις διαδρομές μέσα από τις οποίες πορεύτηκε το Αφεντικό για να γίνει ο καλλιτέχνης που έγινε. Μια ανέμελη, γνήσια και ειλικρινής κατάθεση αγάπης.

Scorpions - Rock Believer

Θα τολμήσω να πω ότι πρόκειται για έναν τόσο καλό δίσκο που ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός των πολυαγαπημένων μας Σκορπιών δε θα φανταζόταν ότι θα τον έβγαζαν μετά από μισό αιώνα καριέρας. Χρησιμοποιώντας τα υλικά και την τέχνη που κατέχουν εδώ και μια ολόκληρη ζωή, κυκλοφόρησαν έναν παραπάνω από καλό δίσκο χωρίς να ακούγονται καθόλου παρωχημένοι. Αν αυτό είναι τελικά το κύκνειο άσμα τους, δύσκολα να μπορούσαν να τα έχουν καταφέρει καλύτερα σε αυτό το βήμα.

Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII

Ίσως η συνεπέστερη μπάντα της δημοφιλούς στην άλλη άκρη του Ατλαντικού jam σκηνής, φέτος έκανε ένα βήμα πίσω από τους πολιτικούς τελευταίους της δίσκους και μετακινήθηκε σε πιο προσωπικά μονοπάτια. Οι επιρροές από τον ευρύτερο αμερικανικό ήχο παραμένουν παρούσες, οι ιστορίες γίνονται λίγο πιο ενδοσκοπικές. Όπως δείχνει και το ταιριαστό εξώφυλλο, η πορεία κατευθύνεται μπροστά, με λοξές ματιές στον καθρέφτη. Μακάρι να περιόδευαν και στην Ευρώπη.

 

Still Got The Blues
Ροκάροντας τα blues

 

Robin Trower - No More Worlds To Conquer

O ιστορικός αυτός κιθαρίστας (Procol Harum, Robin Trower Band) αν και διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του διατηρεί την ενέργεια του και μας παραδίδει άλλο ένα blues rock κομψοτέχνημα. Με μέτρο, γλυκάδα και μια θαυμαστή «ευστοχία» σε κάθε σόλο του ο Trower κόλλησε στα playlist μας πολύ καιρό, ειδικά με το μπάσιμο του χειμώνα.

Fantastic Negrito - White Jesus Black Problems

Το άλμπουμ που τον έφερε στην Ελλάδα για να ανακαλύψουμε το πόσο καλός performer είναι εκτός από μουσικός. Η ιστορία πόνου, αγάπης και περιπέτειας της λευκής προγιαγιάς του και του μαύρου προπάππου του δίνει την ευκαιρία στον Negrito να ξεδιπλώσει όλα του τα χαρίσματα και τη δημιουργικότητα. Όπως πάντα τα καλύτερα στοιχεία από τη μαύρη μουσική παράδοση μπλέκουν κατά το δοκούν για να δώσουν τελικά άλλο ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

John Mayall - The Sun Is Shining Down

Αυτός ο αειθαλής και πιστός υπηρέτης των blues καταθέτει για άλλη μια φορά ένα «Μαγιαλικό» άλμπουμ χωρίς πειραματισμούς και εκπλήξεις. Με αρκετούς guests στην περίοπτη θέση του κιθαρίστα που κάποτε στάθηκαν θηρία όπως ο Eric Clapton και ο Peter Green να δίνουν το κάτι παραπάνω το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι το λιγότερο ποιοτικό. Ο δίσκος κλείνει με το αυτοβιογραφικό ομώνυμο τραγούδι το οποίο μιλά για το πόσο καλά νοιώθει ο Mayall με όσα έχει πετύχει και με το που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή. Η κιθάρα της Carolyn Wonderland πιάνει το νόημα και μας προσφέρει το απαραίτητο συναίσθημα.

Markus King - Young Blood

Άλλο ένα σπουδαίο ταλέντο που πέφτει στην αγκαλιά του Dan Auerbach. Ο King δεν νοιώθει καθόλου χαλιναγωγημένος ως προς τα σόλο του αλλά σίγουρα με τη προσοχή στο συνολικό πακετάρισμα του προϊόντος (παραγωγή, συνθέσεις) από τον Auerbach η συνεργασία των δύο ανδρών δεν θα μπορούσε παρά να παράξει άλλο ένα όμορφο ρετρο-μοντέρνο άλμπουμ μετά το προ διετίας "El Dorado". Σε στιγμές ακούμε Black Keys με έναν shredder στη κιθάρα και παικταράδες στα υπόλοιπα όργανα και αυτό μας αρέσει.

Walter Trout - Ride

Σε αυτό το άλμπουμ ο σπουδαίος Trout γιορτάζει τη ζωή και προσφέρει απλόχερα την αισιοδοξία του μέσα από τα blues του. Μετά από μεταμόσχευση ήπατος και την αναγκαστική έξτρα προσοχή που έπρεπε να δείξει λόγω του Covid επιστρέφει «ουρλιάζοντας» (κυριολεκτικά στο "High Is Low") πως είναι ξανά στην κορυφή. Τέλος, το ομώνυμο τραγούδι είναι ένα southern διαμάντι στα πρότυπα των μέγιστων Allman Brothers Band.

 

Μο' Blues
How blue can we get?

 

Eric Gales - Crown

Με τη βοήθεια και την ευλογία του Joe Bonamassa ο Eric Gales διεκδικεί το στέμμα του blues rock και τη δισκογραφική αναγνώριση που του αρμόζει. Για την παρουσία του στις συναυλίες του ούτε λόγος, ρίχνει τα σαγόνια του κοινού σε κάθε ευκαιρία και είμασταν δύο φορές μάρτυρες για αυτό. Με μια γεμάτη παραγωγή και τον Gales με έμπνευση και όρεξη να δοκιμάζεται σε διαφορετικά στυλ σύνθεσης και ερμηνείας το αποτέλεσμα είναι πράγματι πολύ υψηλής ποιότητας. Όσο όμως καταιγιστικός είναι στα σόλο του (για άλλη μια φορά), αυτό που προσφέρει στις ζωντανές του εμφανίσεις δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο στούντιο.

Snowy White - Driving On the 44

Αυτός ο τόσο αναγνωρίσιμος, καθαρός και εθιστικός ήχος του Snowy White αρκεί πολλές φορές για να τον «κολλήσεις» στο playlist σου. Με αυτό τον γλυκό ήχο μας κέρδισε και σε αυτό το άλμπουμ ακόμα και αν δεν είναι ο σπουδαιότερος τραγουδιστής, ακόμα και αν δεν καινοτομεί σε τίποτα. Εξαιρετικός.

Taj Mahal & Ry Cooder - Get On Board

To ακουστικό blues άλμπουμ της χρονιάς. Μια καταπληκτική back to the roots συνεργασία στα πρότυπα των Brownie McGhee και Sonny Terry που άφησε πίσω της διαμάντια όπως το "What A Beautiful City" και άλλες καταπληκτικές διασκευές traditional blues. Το παρεΐστικο κλίμα και η ηχογράφηση προσφέρουν την πολύτιμη αίσθηση του αυθεντικού και στο σύνολο του το άλμπουμ προσφέρει μόνο χαρά.

Jimmy Hall - Ready Now

Άλλος ένας ιστορικός καλλιτέχνης που επιστρέφει στη δισκογραφία μετά από πολλά χρόνια συμμετοχών με σπουδαίους καλλιτέχνες. H φωνάρα του και η ικανότητα του στη φυσαρμόνικα ξεχωρίζουν όπως και οι συνεργασίες (Warren Haynes, James Nichols) που δίνουν το κάτι παραπάνω στον γεμάτο αυτόν δίσκο τον οποίο επιμελήθηκε (ναι και αυτόν) ο Joe Bonamassa.

Charlie Musselwhite - Mississippi Son

O μεγάλος μπλούζμαν και μάστορας της φυσαρμόνικας Musselwhite επιστρέφει στη γενέτειρα του και την τιμά με ένα σπουδαίο χαμηλών τόνων και ρυθμών άλμπουμ. Διασκευάζει καταπληκτικά Stanley Brothers και John Lee Hooker. Ειδικά στο "Rank Strangers" αποτυπώνεται η ουσία του δίσκου μέσα από τη φωνή του και φυσικά τον ταιριαστό στίχο.

"Everybody I met seemed to be a rank stranger / No mother or dad not a friend could I see
They knew not my name and I knew not their faces / I found they were all rank strangers to me, rank strangers to me"

 

The Melody Makers
Μελωδικά και AOR-ιστα

 

 

Ghost - Impera

Το "Impera" μοιάζει ως το πιο grandiose ηχητικά άλμπουμ των Ghost, με έντονο το 80s πνεύμα, φορτωμένες με εξαιρετικά δουλεμένες ενορχηστρώσεις, AOR μελωδικότητα, αλλά και πιο τεχνικά παιξίματα που λοξοκοιτάνε προς μια prog κατεύθυνση.

Check also: Οι Dynazty στο "Final Advent" συνεχίζουν να επιδίδονται σε αυτό το over the top, άκρατα μελωδικό και ανατατικό hard & heavy τους, διατηρώντας τη θέση τους ακλόνητη στα μελωδικά hard rock/metal χωράφια.

H.E.A.T. - Force Majeure

Η επιστροφή του Kenny Leckremo πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας, ξανά μετά από τους δύο πρώτους δίσκους της, έφερε ένα νέο αέρα στο υλικό του "Force Majeure", το οποίο φαντάζει ως ένας άξιος διάδοχος του προ διετίας "II" άλμπουμ τους.

Check also: Οι Treat στο δικό τους "Endgame" υπενθυμίζουν πως κατέχουν τα μυστικά του μελωδικού ήχου, κυκλοφορώντας το ένατο άλμπουμ τους δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα.

Gathering Of Kings - Enigmatic

Ένα από τα κορυφαία σύγχρονα project αναβίωσης του μελωδικού rock των ‘80s επέστρεψε, προσφέροντας απλόχερα μερικές ακόμη σπουδαίες συνθέσεις ευδιάθετου AOR. Οι συμμετέχοντες είναι και πάλι εκλεκτοί και προέρχονται από το εύρος της σουηδικής hard & heavy σκηνής και οι κολλητικές κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη και σε αυτήν τους την τρίτη προσπάθεια.

Check also: Ο Jorn είναι βετεράνος πια των μελωδικών κυκλοφοριών, με τη φωνή του να εγγυάται ένα δυνατό αποτέλεσμα. Έτσι συμβαίνει και στο πιο πρόσφατο του "Over The Horizon Radar" το οποίο δεν παρουσιάζει κάτι διαφορετικό, αλλά ακούγεται παραπάνω από ευχάριστα.

Magnum - The Monster Roars

22 δίσκους αργότερα, ο φαντασιακός κόσμος που επιμελώς χτίζουν οι Magnum από τα ‘70s κιόλας συνεχίζει κι επεκτείνεται, καθώς το "The Monster Roars" αποτελεί ένα ρομαντικό άλμπουμ μιας μπάντας που μας έμαθε να ονειρευόμαστε μέσω της μουσικής της, γνωρίζοντας κόσμους άφθαρτους από τους υλικούς περιορισμούς.

Check also: Οι Dare αποτελούν προσωπική αδυναμία του γράφοντα και στο "Road To Eden" συνεχίζουν να μην απογοητεύουν, καθώς για ακόμη ένα δίσκο μας ταξίδεψαν στα απέραντα, καταπράσινα ιρλανδικά λιβάδια μέσω των γεμάτων μελωδιών τους.

Nordic Union - Animalistic

Η συνεργασία του Erik Mårtensson (βλ. Eclipse, W.E.T.) με τον Ronnie Atkins των θρυλικών Pretty Maids έφτασε αισίως στα τρία άλμπουμ, προσφέροντας διαυγές, ανάλαφρο και catchy μελωδικό hard rock, με αρκετά τσιχλοφουσκέ hooks που κολλάνε στο μυαλό - αλλά και εύκολα ξεχνιόνται.

Check Also:

Οι Praying Mantis έφτασαν αισίως στο δωδέκατο δίσκο τους, με το "Katharsis" να ακούγεται δυναμικό και σύγχρονο, την ίδια στιγμή που ανακαλεί στοιχεία από το '80s παρελθόν τους

  

 

More... AOR
Holdin' on the melody

 

 

Journey - Freedom

Διπλή δόση από τους πολυαγαπημένους Journey και τις συναφείς μουσικές προτάσεις πήραμε μέσα στο 2022, καθώς όχι μόνο επέστρεψαν οι AOR θρύλοι στη δισκογραφία μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια (με ομολογουμένως αξιοπρεπέστατο δίσκο), αλλά το ίδιο έπραξε και ο (πρώην τραγουδιστής τους) Steve Augeri.

John Elefante - The Amazing Grace

Απροσδόκητη επιστροφή έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία δισκογραφικής σιωπής για τον πρώην τραγουδιστή των Kansas και γνωστό παραγωγό, με το "Amazing Grace" να έχει τις στιγμές του, να ανακαλεί ανά στιγμές τους Kansas, αλλά μάλλον να θυμίζει μια διαφοροποιημένη εκδοχή των Mastedon.

FM - Thirteen

Οι αγέραστοι AOR πιονέροι συνεχίζουν ακάθεκτοι να παράγουν υψηλής ποιότητας μελωδική μουσική, με τη φωνάρα του Steve Overland να καθορίζει τις συνθέσεις και την καλλιτεχνική τιμιότητα να ορίζει κάθε σπιθαμή του "Thirteen"

Joe Lynn Turner - Belly Of The Beast

Αν και το πιο πρόσφατο πόνημα του Αμερικάνου γερόλυκου των μελωδικών κιταπιών δεν μας άρεσε, η κίνηση του να αποκαλύψει το πρόβλημα αλωπεκίας που τον ακολουθεί εδώ και δεκαετίες και η εμφάνιση του δίχως τα γνωστά αξεσουάρ που συνόδευαν τις δημόσιες εμφανίσεις του, του χαρίζουν μια θέση στις απαραίτητες αναφορές της χρονιάς.

Stryper - The Final Battle

Οι Stryper περνούν περίοδο παρατεταμένου φορμαρίσματος, το οποίο δεν επηρεάζεται από τα πολλαπλά προβλήματα υγείας των Oz Fox και Michael Sweet και καλύτερη απόδειξη από το "Final Battle" τους δεν υφίσταται.

  

 

A Great Gig In The Sky
Οι θρύλοι σε καλλιτεχνικούς και εμπορικούς όρους

 

Στη σκιά της απώλειας του θρύλου Jeff Beck, ο απολογισμός για το 2022 φαντάζει λιγότερο σκληρός από άλλες χρονιές, υπό την παραδοχή βέβαια ότι με σταθερό ρυθμό αποχαιρετούμε καλλιτέχνες που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα σε διαφορετικά επίπεδα.

The Killer: Ο θρύλος Jerry Lee Lewis καθόρισε όσο ελάχιστοι και στο μέγιστο βαθμό την εξέλιξη του rock 'n' roll. Έφυγε από τη ζωή στις 28 Οκτωβρίου, σε ηλικία 87 ετών.

Η Christine McVie γνώρισε τεράστια επιτυχία με σημείο αναφοράς τους Fleetwood Mac και θα μείνει στην ιστορία σαν κορυφαία δημιουργός, μουσικός και ερμηνεύτρια.

Με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια παγκοσμίως και το εμβληματικό "Bat Out of Hell" ως σημείο αναφοράς, ο κορυφαίος Αμερικανός ερμηνευτής και πρωταγωνιστής Meat Loaf βρίσκεται πλέον στην άλλη πλευρά από τον περασμένο Ιανουάριο.

O Gary Brooker ήταν η φωνή του θρυλικού "A Whiter Shade Οf Pale" και πολύ περισσότερο ο τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης και ηγέτης των σπουδαίων progressive rockers Procol Harum καθ' όλη την πορεία τους.

Έχοντας αφήσει πίσω του τεράστιο έργο που ξεπερνά ιδιώματα και στεγανά, ο μάγος των συνθεσάιζερ, ο δικός μας Βαγγέλης Παπαθανασίου και Vangelis για τους ξένους, ξεκίνησε πριν οκτώ μήνες το μεγάλο αστρικό του ταξίδι.

 

Big Heaven's Band
Σπουδαίοι μουσικοί με τεράστιο εκτόπισμα

 

Διαχρονικά υπήρξαν πολλές συνεργασίες που έμειναν στα χαρτιά και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Κάποιες τις γνωρίζουμε, τις περισσότερες ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι εκεί ψηλά, όλα είναι πιθανά.

Με διαφορά μόλις τεσσάρων μηνών έφυγαν από τη ζωή ο κορυφαίος ερμηνευτής Dan McCafferty και ο κιθαρίστας Manny Charlton, έχοντας παίξει σπουδαία hard rock μπάλα με τους Nazareth, ειδικά στα '70s.

Μπασίστας και τραγουδιστής του ιστορικού hard rock trio των Budgie, ο ταλαιπωρημένος τα τελευταία χρόνια Burke Shelley έφυγε χαίροντας απεριόριστης εκτίμησης από τους κορυφαίους του σκληρού ήχου.

Ο πολυοργανίστας Ian McDonald ήταν ιδρυτικό μέλος τόσο των King Crimson, όσο και των Foreigner, συμμετέχοντας μεταξύ άλλων στο θρυλικό "In The Court Of The Crimson King" του 1969, αλλά και στα πολυπλατινένια τρία πρώτα στούντιο άλμπουμ των Βρετανοαμερικανών.

Λίγα σχήματα στην ιστορία του βρετανικού blues rock, και ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του '60, ήταν τόσο σημαντικά όσο οι Savoy Brown. Ο Kim Simmonds υπήρξε ο ηγέτης τους για σχεδόν έξι δεκαετίες.

Ιδρυτικό και βασικό μέλος των πρωτοπόρων του space rock Hawkwind μέχρι το 1976, ο Nik Turner έπαιζε φλάουτο, σαξόφωνο και τραγουδούσε, συμμετέχοντας στα κλασικά "In Search Οf Space", Doremi Fasol Latido, "Space Ritual" και "Hall Οf Τhe Mountain Grill".

Το 2022 έφυγαν επίσης από τη ζωή ο Alec John Such, αυθεντικός μπασίστας των Bon Jovi που συμμετείχε σε όλα τα κλασικά άλμπουμ των '80s, o Alan White, ντράμερ των Yes σε διαφορετικές περιόδους και συνεργάτης των John Lennon και George Harrison, ο Steve Broughton των Edgar Broughton Band και ο David Andersson των The Night Flight Orchestra.

 

 

  • SHARE
  • TWEET