Testament

Δεν είναι ότι απαγορεύεται μια μπάντα να κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο. Σιγά άλλωστε, λες και οι Testament δεν το ‘χουν ξανακάνει. Απλά εδώ χτυπάει άσχημα ότι ακούγονται κουραστικοί και άντε να γράψουμε ένα δίσκο γιατί είναι η ώρα του. Οπότε πάρε κάποια γρήγορα thrash κομμάτια, μερικά πιο mid tempo με εύκολες μελωδίες που ταιριάζουν σε μπάντα πιτσιρικάδων που περηφανεύονται για τα πρώτα τους τραγούδια - όχι με την καλή έννοια, βάλε και μπαλάντα γιατί το "Return To Serenity" είχε πιάσει πάρα πολύ. Τελειώσαμε και μια χαρά. Θα είμαστε αρκετά καλά εμπορικά για να συνεχίσουμε κανονικά…

Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω ποια καλλιτεχνική ορμή, ή δημιουργική ανάγκη, καλύπτει το "Para Bellum" στους καλιφορνέζους, τιτάνες του thrash κατά τα άλλα - αυτό δεν αμφισβητείται.

Και να σου πω κάτι, ξεκινώντας με το "For The Love Of Pain" μπορεί να με βρεις λίγο υπερβολικό. Γιατί, αν και έχουμε ξανακούσει ιδέες του άλλου, μπορώ τουλάχιστον να δω κόσμο να περνάει καλά ακούγοντάς το. Έχει αρκετά διαφορετικά στοιχεία και τα δένει καλά. Από το τυπικό thrash τους, πιο μοντέρνα με λίγο Gojira κοψίματα στις κιθάρες, καταιγιστικά τύμπανα, ολίγον από black, μελωδίες που παραπέμπουν στο melodeath και έναν Di Giorgio να κεντάει. Από εκεί και πέρα ο δίσκος γίνεται μια άψυχη μίξη των Testament των τελευταίων χρόνων, Kreator, Annihilator, Metallica και άλλα.

Ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια να επαναπροσεγγίσουν σε κάποια τραγούδια το "The Ritual". Μόνο που εκεί είχαν ιδέες. Εδώ κάτι "Room 117", "Nature Of The Beast" και "Shadow People" είναι τόσο ανούσια που σχεδόν ενοχλούν. Άλλο ένα κομμάτι σώζεται, όχι γιατί είναι φοβερό και τρομερό, αλλά επειδή είναι αρκετά διαφορετικό ώστε να τραβήξει την προσοχή. Το "Meant To Be". Μπαλάντα κατά βάση, που ακούγεται πολύ σαν mid 90s Rage. Μέχρι κι ο Billy φέρνει κάπως στον Peavy εδώ. Άντε στο ζόρι να κρατήσω και τα διάφορα σημεία στο άλμπουμ που μου θυμίζουν τόσο πολύ κάτι άλλο - είτε αυτό είναι Metallica, είτε Megadeth είτε… Crimson Glory - που μου τράβηξαν την προσοχή. Αν και όχι με τον καλό τρόπο. Το να συζητάμε για το αν μπορεί να σώσει το δίσκο το όνομα κι η εμπειρία της μπάντας από τη μία ή το, ομολογουμένως τρομερό, rhythm section από την άλλη, είναι χάσιμο χρόνου και μόνο.

Περίμενα περισσότερα από τους Testament. Ήλπιζα ότι θα κάνουν κάποιο τολμηρό βήμα εδώ, αλλά ήμουνα έτοιμος να συμβιβαστώ και με άλλο ένα καλό ή καλούτσικο άλμπουμ στη safe zone που έχουν χτίσει μετά το "The Formation Of Damnation". Δεν περίμενα όμως κάτι τόσο προσπεράσιμο. Αλλά ήρθε. Και θα το προσπεράσουμε.

ΥΓ: Όταν συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από το "The Formation Of Damnation" έφτασα στα όρια της κρίσης πανικού.