Dare

Με τον καιρό, οι Dare έχουν αρχίσει να διακρίνονται σε μια αγαπημένη μου μπάντα στα χωράφια του AOR. Συνεπείς, άκρατα μελωδικοί και με έναν αέρα που πηγάζει λες από τα απέραντα λιβάδια της βρετανικής υπαίθρου, η μπάντα του (πρώην μέλους των Thin Lizzy) Darren Wharton έχει διασχίσει σχεδόν 35 χρόνια με δισκογραφικούς σταθμούς που απήλαυσε κάθε ρέκτης του απενοχοποιημένου, μελωδικού hard rock.

Έτσι και φέτος, το σχήμα συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το "Sacred Ground", με την επιστροφή του Vinny Burns να το έχει ευεργετήσει με το βελούδινο κιθαριστικό του αποτύπωμα και την ανθεμική προσέγγιση σε ρυθμικά μέρη και μελωδικές γραμμές. Οι κιθάρες του άλμπουμ, λοιπόν, έχουν και με το παραπάνω λόγο ύπαρξης και τον υπογραμμίζουν με την κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, την ίδια στιγμή που η συνολική ατμόσφαιρα των συνθέσεων αποπνέει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία για το τότε, σαν ένα ελαφρύ αεράκι που σε μεταφέρει νοητά σε καιρούς αλλοτινούς.

Η γρεζάτη και γεμάτη συναίσθημα φωνή του Wharton ακούγεται καλύτερα από ποτέ, κινούμενη σε έναν μουσικό χώρο που της ταιριάζει άψογα και πατώντας πάνω σε μερικές υπέροχα εύληπτες φωνητικές γραμμές που δεν χρειάζονται πάνω από μια στιγμή ακρόασης τους για να γίνουν κτήμα σου. Συγχρόνως, η ποικιλία σε ό,τι αφορά την ένταση των τραγουδιών καλά κρατεί, χαρίζοντας στο υλικό μια ευμετάβλητη συνεκτικότητα που δεν αφήνει τον ακροατή να κουραστεί.

Στιχουργικά, δε, ένιωθα ανέκαθεν πως ο Wharton είχε κρατήσει ψήγματα από τη θητεία του στους Thin Lizzy, κάτι που ισχύει κι εδώ, αφού η θεματολογία παρουσιάζει κάτι από τον άκρατο ρομαντισμό που χαρακτήριζε τον Phil Lynott, αλλά και το ταξιδιάρικο αέρα των καταπράσινων βρετανικών τοπίων. Μάλιστα, για πρώτη φορά ένιωσα έντονα και μια διακριτική σύνδεση των Dare με τους κορυφαίους Magnum, αφού η αφηγηματικότητα και το νοσταλγικό πνεύμα της μουσικής τους φαίνεται να διατηρούν κοινές συνισταμένες.

Για ένα χώρο όπως αυτός του μελωδικού hard rock/AOR, ο οποίος με τα χρόνια έχει βρεθεί σε ένα καθεστώς μερικής απαξίωσης και παρακμής, η παρουσία και η δισκογραφική δραστηριότητα σχημάτων όπως οι Dare φαντάζει ευλογία. Έτσι, το "Road To Eden" φαίνεται να αποτελεί ένα όμορφο, μελωδικό άλμπουμ από μια άλλη εποχή, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά χάρη στον ανεπιτήδευτο folk αέρα του και των ανθεμικών τραγουδιών που εκείνος ευεργετεί.