Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators

Πόσες φορές έχετε ακούσει φράσεις όπως το «τα πάντα ηχογραφήθηκαν ζωντανά στο στούντιο, γιατί θέλαμε έναν οργανικό ήχο και να αποτυπώσουμε τη στιγμή»; Σίγουρα αρκετές για να τις θεωρείτε κλισέ. Και δίκιο έχετε. Αλλά εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση, και ο ακροατής της τέταρτης δουλειάς της μπάντας του Slash με τον Myles Kennedy και τους Conspirators θα το καταλάβει ευθύς αμέσως.

Αυτό ενδεχομένως να σημαντικό πρόβλημα ευθύς εξαρχής, δεδομένου ότι ζούμε στο 2022. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολύς κόσμος θα βάλει να ακούσει (για πρώτη φορά) το άλμπουμ στο κινητό του ή στα ηχειάκια που έχει πάρει για το laptop της δουλειάς. Ή κάτι τέτοιο. Το οποίο είναι λογικό - δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό, κι εγώ κάπως έτσι το άκουσα πρώτη φορά - αλλά δεν είναι αποτελεί τον ενδεδειγμένο τρόπο ακρόασης.

Διότι εδώ - όσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται - έχουμε ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να είναι το προϊόν μιας καλά ηχογραφημένης πρόβας. Ίσως τους βγήκε σαν αντίδραση σε όλους τους περιορισμούς της πανδημίας, ίσως ήταν ιδέα του Dave Cobb (παραγωγού των Rival Sons μεταξύ άλλων), τον οποίο για πρώτη φορά επιστράτευσαν, φεύγοντας από την ασφάλεια του Elvis Baskette που είχε επιμεληθεί τις τρεις προηγούμενες δουλειές. Αντί να ανταλλάζουν αρχεία ηχογραφήσεων από τα σπίτια τους όπως οι περισσότερες μπάντες, πήγαν στα RCA στούντιο, στο Nashvville και επί της ουσίας ηχογράφησαν όλον τον δίσκο, παίζοντας τα τραγούδια επιτόπου ζωντανά. Κι αυτό είναι εμφανές στο τελικό αποτέλεσμα.

Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν ξενίζει στις πρώτες ακροάσεις, αλλά ακούγοντάς το πιο ψύχραιμα το άλμπουμ έχει έναν ήχο που παραπέμπει ξεκάθαρα στη μεγαλύτερη αγάπη/επιρροή του Slash, στους Aerosmith της δεκαετίας του ’70 και δη σε άλμπουμ όπως το "Rocks". Αδιαμφισβήτητα, το "4" έχει έναν τραχύ, απογυμνωμένο και παλιακό, αλλά ταυτόχρονα classy ήχο. Δεν έχει φτιαχτεί όπως η πλειονότητα των νέων κυκλοφοριών, οι οποίες στην προσπάθεια να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τις συνήθειες της εποχής ακούγονται συχνά υπερβολικά φορτωμένες κι αυτή η επιλογή ίσως εμπεριέχει ένα ρίσκο, δεδομένου του μεγέθους των ονομάτων. Όμως σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι ο ήχος είναι πρόχειρος ή επιτηδευμένος (βλέπε πχ "St. Anger").

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι (εν συντομία) SMKC μοιάζουν αναπόφευκτα πιο μπάντα από ποτέ, αφού όλοι έχουν τον ίδιο χώρο στη μίξη του ήχου και τίποτα δεν κρύβεται. Κι αυτό, εν τέλει, τους πάει πολύ. Η ρυθμική κιθάρα του Frank Sidoris είναι πιο διακριτή, το μπάσο και τα backing vocals του Todd Kerns είναι ακόμα πιο μπροστά κι ο Bren Fritz δείχνει πιο ξεκάθαρα γιατί θεωρείται στην πιάτσα τόσο καλός drummer. Αλλά, με κάθε σεβασμό, η φάση είναι «Slash n’ Myles» για μια ακόμα φορά, με τους δυο τους να αποδεικνύουν - χωρίς την ανάγκη να κρυφτούν πίσω από φορτωμένες παραγωγές ή ωραιοποιήσεις - γιατί είναι οι καλύτεροι σε αυτό που κάνει ο καθένας τους.

Κάθε φράση, κάθε lead του Slash φέρει τη σφραγίδα του παιξίματος του, ακόμα και τα λάθη του πλέον ακούγονται σωστά, ενώ τα σόλο του είναι σχεδόν όλα απολαυστικά. Ο δε Myles είναι cool και laid back, απολαμβάνοντας έναν ερμηνευτικό ρόλο που του πάει πολύ, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να καταφύγει σε φωνητικές ακροβασίες. Και είναι πλέον προφανές πόσο ιδανικά δένουν οι δυο τους: για του λόγου το αληθές ακούστε το "Fill My World" με τη "Sweet Child" αύρα του και τις υπέροχες μελωδικές γραμμές, το οποίο γίνεται ακόμα καλύτερο όταν ανακαλύπτεις ότι οι στίχοι είναι τραγουδημένοι από την οπτική του… σκύλου του Myles.

Στα 44 λεπτά του "4" που κυλάνε σαν νεράκι περιλαμβάνονται σχεδόν όλα όσα θα περίμενε ένας οπαδός του συγκροτήματος: πυρακτωμένες ροκενρολιές ("Call Off The Dogs"), up-tempo hard rock που σου φτιάχνει τη διάθεση ("C’est La Vie"), mid-tempo συνθέσεις ("Whatever Gets You By", "Actions Speak Louder Than Words") που σε κουνάνε, πινελιές ανατολίτικων μελωδιών και '90s στοιχείων ("Sprit Love"), ακόμα και μια power ballad meets Bowie σύνθεση με μεγάλες, trademark Slash, κιθαριστικές φράσεις ("Fall Back To Earth"). Δεν χρειάζονται, εν τέλει, πολλές ακροάσεις για να προκύψει το συμπέρασμα πως το εγχείρημα ήταν τολμηρό μεν, πετυχημένο δε.

Όπως δεν είναι μόνο τα μεγάλα γεγονότα που καθορίζουν τη ζωή μας, αλλά και οι πιο μικρές, καθημερινές απολαύσεις που την κάνουν καλύτερη, έτσι και το "4" δεν έρχεται απαραίτητα για να συνταράξει τον μουσικό μας κόσμο, αλλά να κάνει την καθημερινότητα των ακροάσεων κατά τι ομορφότερη. Αν κάποιος το βρει ηχητικά παρωχημένο, ίσως έχει ξεχάσει (ή απλά έχει διπλά κριτήρια για το) πως ακούγεται ο κλασσικός rock ήχος. Εμένα, πάντως, μου δημιούργησε την επιθυμία να δω τους SMKC ζωντανά σε ένα από εκείνα τα μικρά, ημιυπόγεια club, με τους ιδρωμένους τοίχους που συνήθως απολαμβάνουμε διψασμένα, underground σχήματα… Κι αν αναρωτιέσαι τι δουλειά έχουν rock stars σαν τον Slash και τον Myles σε τέτοια μέρη… well, I guess the joke’s on you.