Ghost

Με το "Prequelle", σχεδόν τέσσερα χρόνια πριν, ο Tobias Forge έκανε αυτό που προβλέπαμε, μπαίνοντας στα σαλόνια της μεγάλης rock κατηγορίας. Κατάφερε να κάνει τους Ghost μπάντα πρώτης γραμμής, αξιοποιώντας όλα τα έξυπνα marketing κόλπα και το κοφτερό πνεύμα που τον διακατέχει, αλλά στην πραγματικότητα ό,τι πέτυχε το πέτυχε με τα τραγούδια του. Αθροιστικά, το "Meliora", ο διάδοχός του, αλλά και τραγούδια όπως το "Square Hammer" γέμισαν το οπλοστάσιο των Σουηδών με συνθέσεις που τους ανήγαγαν σε μπάντα η οποία πλέον γεμίζει αρένες και χτυπάει την πόρτα του mainstream.

Υπό αυτές τις εξελίξεις, το πέμπτο full length άλμπουμ των Ghost τους βρίσκει πιθανότατα για πρώτη φορά στην καριέρα τους με ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, καθώς έχουν πλέον καθιερώσει το όνομά τους και η οπαδική τους βάση έχει διευρυνθεί σε βαθμό που δεν φαίνεται να διακυβεύονται πολλά ως προς τη συνολική αξία ή την επιτυχία του συγκροτήματος. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά και όλοι (συνειδητά ή ασυνείδητα) περιμένουμε κάτι ανάλογο με αυτό που μας προσέφεραν στις προηγούμενες δουλειές τους, ήτοι ένα υποψήφιο άλμπουμ χρονιάς. Ως εκ τούτου, το "Impera" έχει πιο εύκολο και πιο δύσκολο έργο ταυτόχρονα, ανάλογα από ποια πλευρά το δει κάποιος.

Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν επηρεάζονται από μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά δεν νομίζω πως ο Tobias είναι τέτοιος τύπος. Έχει δείξει ότι διαθέτει όραμα και φιλοδοξίες που δεν περιορίζονται εύκολα και θέτει στόχους που θέλει να τους πετύχει, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Κι αυτή η καλώς εννοούμενη φιλοδοξία του είναι σχετικά εμφανής στο "Impera", το οποίο μοιάζει το πιο grandiose ηχητικά άλμπουμ των Ghost, με έντονο το 80s πνεύμα, φορτωμένες με εξαιρετικά δουλεμένες ενορχηστρώσεις, pop μελωδικότητα, αλλά και πιο τεχνικά παιξίματα που λοξοκοιτάνε προς μια prog κατεύθυνση. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στην κιθαριστική δουλειά, ειδικά στο κομμάτι των solo, όπου υπήρξε συνεισφορά από τον Fredrik Akesson των Opeth. Όλα αυτά, βεβαίως προσεγμένα τόσο-όσο, ώστε να μην κάνουν το αποτέλεσμα να ακούγεται νοσταλγικά ρετρό ή παράταιρο σε σχέση με τον χαρακτήρα που έχει χτίσει ως σήμερα η μπάντα, και βεβαίως με σαφή στόχευση σε ένα ολοένα και πιο ευρύ κοινό.

Πέραν, όμως, όλων των υπολοίπων περιφερειακών στοιχείων αυτό που παραμένει ως γεγονός είναι πως ο άτιμος ο Tobias ξέρει να γράφει καλά τραγούδια: με μελωδίες που σου μένουν και ρεφραίν που σε κάνουν να θες να τα τραγουδήσεις. Τέτοια είναι το up-tempo "Kaiserion" που εκπλήσσει με τα proggy παιξίματά του, καθώς και το υπέροχο, mid-tempo "Call Me Little Sunshine", με τη '90s αύρα του και το φάντασμα του Hetfield (pun intended) της εποχής "Load", να περιπλανάται πάνω από το ρεφραίν. Από κοντά ακολουθούν το "Spillways" που έχει κάτι από AOR/80s/Jim Steinman που του πάει πολύ, το heavy "Watcher In The Sky" με τις εξαιρετικές κιθάρες και η τρόπον τινά μπαλάντα του "Darkness At The Heart Of My Love", σε ένα ύφος που ερμηνευτικά πάντα υποστήριζε με επιτυχία ο Tobias.

Από εκεί πέρα δεν είναι ότι οι υπόλοιπες συνθέσεις είναι κακές ή αδιάφορες, αλλά προκύπτουν ορισμένοι αστερίσκοι, οι οποίοι δεν μπορούν να παραβλεφθούν. Όπως, παραδείγματος χάριν, δεν είναι σαφές τι θέλει να κάνει ο Tobias με τα φωνητικά του στο "Twenties" σε μια σύνθεση που θα μπορούσε να έχει πιο ενδιαφέρουσα τροπή βάση ενορχήστρωσης, ενώ είναι μάλλον αχρείαστο το πόσο φέρνει στο νου το "Ain’t Talkin’ About Love" το βασικό riff του "Grift Wood", του οποίου το ρεφραίν δεν είναι επίσης στα καλύτερα που έχει γράψει αυτή η μπάντα. Το ήδη γνωστό "Hunter’s Moon" έχει πιο θετικό πρόσημο στη ροή του άλμπουμ αλλά δεν μπορεί να λογιστεί ακριβώς ως standout track, ενώ το "Respite On The Spital Fields" διαθέτει μια καλοδεχούμενα, υποβόσκουσα Alice In Chains εσάνς και ανήκει αδιαμφισβήτητα στις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ, χωρίς όμως προσφέρει ένα κλείσιμο ανάλογα καθηλωτικό με αυτά των προηγούμενων δουλειών.

Εν συνόλω, έχουμε ένα άλμπουμ που προφανώς στέκεται εντός των ορίων των ποιοτικών στάνταρ που θα περίμενε κάποιος από τον Tobias και είναι δεδομένο πως θα προσφέρει αρκετές απολαυστικές ακροάσεις στους φίλους της μπάντας. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμο πως δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα του "Meliora" ή του "Prequelle" και την πραγματικότητα χωρίς να απογοητεύει, το "Impera" αφήνει ένα αίσθημα ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Προσδοκίες οι οποίες ρεαλιστικά ήταν ενδεχομένως δύσκολο να καλυφθούν, αλλά από αυτούς που θεωρούμε ικανούς περιμένουμε τις υπερβάσεις.

Κάπως έτσι, κι όσο ο κόσμος συνεχίζει να ασχολείται με ζέση για το αν οι Ghost είναι ή δεν είναι metal, αν είναι ή δεν είναι υπερτιμημένοι, αν είναι ή δεν είναι αληθινοί στην τέχνη τους και να αναλώνεται σε όλες τις συναφείς καφενειακού επιπέδου συζητήσεις, ο Tobias μεγαλώνει τους Ghost, μένοντας πιστός στο όραμά του. Ακόμα κι αν μοιάζει μερικές στιγμές ελαφρώς μπερδεμένος ή και εγκλωβισμένος σε αυτό, έχει τον τρόπο και το ταλέντο να γράφει πιασάρικα κι ενδιαφέροντα τραγούδια, όπως και κάνει για μια ακόμα φορά. Tο "Impera" ενδεχομένως να μην αποτελεί το επόμενο/παραπάνω βήμα που κάποιοι περιμέναμε με βάση τους δυο προκατόχους του, αλλά συνεχίζει να διατηρεί το όνομα των Ghost επίκαιρο για όλους τους σωστούς λόγους. Κι αυτό στο τέλος της μέρας ίσως είναι αρκετό.