Release Athens (Clutch, The Hellacopters, Blues Pills, Deaf Radio, ΛΔΛΜ) @ Πλατεία Νερού, 19/07/22
If you're gonna do it, do it live on stage, or don’t do it at all. And they did it.
Μετά την επιστροφή στην Πλατεία Νερού για τον θρίαμβο των Judas Priest και δυο στροφές πριν το μεγάλο φινάλε με Sabaton, Blind Guardian, Epica την Πέμπτη και Slipknot με Sepultura και Jinjer το Σάββατο, η δέκατη ημέρα του Release Athens Festival 2022 είχε τον εντονότερο rock 'n' roll χαρακτήρα. Οι Clutch θα ήταν αναμενόμενα απολαυστικοί, οι Hellacopters θα επισκέπτονταν επιτέλους για πρώτη φορά την χώρα μας και οι Blues Pills είχαν αφήσει υποσχέσεις για καταστροφές.
Το εξαιρετικό πακέτο θα συμπλήρωναν δύο εγχώρια σχήματα, με πρώτους τους ΛΔΛΜ ή Adam. Η πεντάδα από το Πέραμα είχε το δύσκολο έργο να ανοίξει τον χορό των εμφανίσεων ένα τέταρτο πριν τις έξι, και τηρουμένων των αναλογιών τα κατάφερε αρκετά καλά. Αναμενόμενα σχετικά λίγος κόσμος βρέθηκε στο κάγκελο και στα πέριξ, αλλά όχι τουλάχιστον όχι τόσος λίγος ώστε να μπορεί να καταμετρηθεί, υπό καιρικές συνθήκες υποφερτές, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο ήλιος είναι ήλιος.
Σε συμφωνία πάντως με τις καιρικές συνθήκες, το ύφος των ΛΔΛΜ έφερνε στο προσκήνιο σε μεγάλο βαθμό την desertίλα των Kuyss που όλοι αγαπήσαμε, σε συνδυασμό με αναφορές στην εναλλακτική μουσική των τελευταίων δεκαετιών. Με σαφέστατη δήλωση τα τρία vintage Fender έγχορδα, οι πέντε μουσικοί απέδωσαν με πειστικό τρόπο σε 25 λεπτά το πρωτότυπο υλικό τους, ενσωματώνοντας γκρούβα, ατμόσφαιρα και τζαμάρισμα, αφήνοντας παράλληλα υποσχέσεις υποσχέσεις για καλύτερη συνέχεια. Τα επόμενα, σε λίγες μέρες στο New Long Fest. [Θ.Ξ.]
Με τον κόσμο να αυξάνεται σταθερά, οι Deaf Radio πήραν τις θέσεις τους χωρίς αχρείαστες εισαγωγές στις 18:30. Όσοι είδαν από κοντά το σχήμα πρόσφατα είχαν να λένε για τον όγκο που βγάζουν στο σανίδι. Οι υπόλοιποι ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα. Οι κιθάρες δεν έφυγαν στιγμή από το πρώτο πλάνο. Μπάσο και ντραμς γέμιζαν δυνατά τις χαμηλές συχνότητες. Οι πινελιές των πλήκτρων δεν απουσίαζαν, βρίσκονταν όμως αισθητά πιο κάτω. Στο άτυπο δίπολο του εναλλακτικού ροκ το σύνολο έκλινε ξεκάθαρα στο δεύτερο, σε αντίθεση με τις λεπτές στουντιακές ισορροπίες.
Ανάμεσα στο μέγεθος της σκηνής και τις δεδομένες μετακινήσεις κάτω από αυτή, το έργο της τετράδας δεν ήταν το ευκολότερο δυνατό. Με την προσθήκη του δυνατού αέρα στην εξίσωση, που σε στιγμές ζόρισε τον ήχο, το πράγμα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο. Απέναντι στα εμπόδια, η μπάντα έδωσε ένα σετ μοιρασμένο ανάμεσα σε νέο υλικό και κομμάτια του "Modern Panic", που μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτό που στα Bαλκάνια λέμε flawless victory, αλλά είχε αρκετή ενέργεια και κάμποσα μικρά hooks ώστε να ετοιμάσει το έδαφος για τα όσα θα ακολουθούσαν. [Α.Μ.]
Ιδανική προσθήκη για το φετινό Release Festival αποτέλεσαν οι Blues Pills. Τους πετυχαίνουμε κατά τη διάρκεια του world tour τους, και μέσα στη λίστα τους για καλή μας τύχη ήταν και η χώρα μας. Όπως μας είπαν πριν τη συναυλία, το καλύτερο κοινό που ήρθαν σε επαφή μέχρι τώρα στην περιοδεία τους, ίσως ήταν στο Βερολίνο. Δεν ξέρω κατά τη γνώμη τους αν τους ξεπεράσαμε, πάντως σίγουρα ανοίξαμε την αγκαλιά μας διάπλατα για την Elin Larsson και στην παρέα της. Δεν είναι τυχαίο ότι η μουσική τους, με τις επιρροές από τη δεκαετία του ‘70, παρασύρει ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού και έχει τη δυνατότητα από το πρώτο σόλο να σε εισάγει στην ανάλογη διάθεση.
Από το εναρκτήριο "Proud Woman" εως το τελικό ανατριχιαστικό "Devil Man", το συγκρότημα δημιούργησε μια υπέροχη χημεία με το κοινό το οποίο παρασύρθηκε από την χαρακτηριστική φωνή της frontwoman. Η setlist τους απαρτίστηκε κυρίως από κομμάτια από τον πρώτο και ομώνυμο και το τρίτο δίσκο "Holy Moly!" καθώς μάλλον διαπιστώθηκε ότι είναι δύο εξαιρετικές δημιουργίες οι οποίες ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας με τον κόσμο. Ο Zack Anderson πλαισιώνει την Elin σε κάθε της ανάσα, ενώ τα τύμπανα προσθέτουν ένα στοιχείο hard rock στην φιέστα τους.
Στα μάτια μας το set τους ήταν μια perfomance, ένα show αφιερωμένο στην ψυχική μας υγεία. Διότι νομίζω ότι η frontwoman με την κίνηση της να ζητήσει ευγενικά από τον κόσμο να την προσκαλέσει σε crowdsurfing κατά τη διάρκεια του σόλο στο κομμάτι "Bye Bye Birdy" διώχνει το άγχος από πολλούς και πολλές τοποθετώντας τους στο φάσμα της ροκ ψυχεδέλειας, εκεί πού όλοι είμαστε αγκαλιασμένοι και ενωμένοι για ένα κοινό στόχο. Μπράβο Εlin γι’ αυτή σου την πράξη, μπράβο κορίτσι μου. [Α.Χ.]
Αν τους Dead Daisies τους περιμέναμε με αγωνία δυο χρόνια, τους Hellacopters τους περιμέναμε πάνω από 20. Οι Σουηδοί σωτήρες του rock ‘n’ roll επιτέλους εμφανίστηκαν και στη χώρα μας και το αποτέλεσμα ήταν να αφήσουν σύξυλους τους ανυποψίαστους και σε κατάσταση νιρβάνας τους υποψιασμένους. Αλλά πάμε να τα δούμε λίγο από την αρχή.
Ακριβώς στις 21:00 κι ενώ το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, η πεντάδα απο τη Στοκχόλμη άρχισε να παίρνει τις θέσεις της στη σκηνή, με τελευταίο τον Nicke τον Andersson στην αριστερόχειρη κιθάρα και στη φωνή. Η επανασύνδεση των Hellacopters περιλαμβάνει τον πρώτο τους κιθαρίστα, τον Dregen, ο οποίος έχει τα ίδια καθήκοντα και στους Backyard Babies. Το σύνθημα δόθηκε από την αρχή με τα "Hopeless Case Of A Kid In Denial" και "Alright Already Now" και το φυτίλι άναψε, αφήνοντας τις καλύτερες υποσχέσεις για τη συνέχεια. Τραγούδι με το τραγούδι, η διάθεση ανέβαινε και όλο και περισσοτερος κοσμος κινούνταν προς τα μπροστά, για να συμμετέχει στο ενθουσιώδες και ασταμάτητο πανηγύρι από πιο κοντινή στη δράση θέση, συμπεριλαμβανομένων εκλεκτών μελών απο εκλεκτά εγχώρια σχήματα! Ο ήχος στην αρχή ήταν λίγο μπουκωμένος, αλλά πολύ γρήγορα ευθυγραμμίστηκε με την απόδοση της μπάντας και με τη δική μας διάθεση.
Η συναυλία ήταν ενα διαρκές highlight, μιας και όλη την ώρα το κλίμα ηταν αποθεωτικό. Οι κιθάρες των Nicke και Dregen ξερνούσαν τα riffs, το ένα πίσω απο το άλλο, σε μια αποθέωση αυτού που αποκαλούμε "rock 'n' roll", το οποίο η συγκεκριμένη μπάντα ενσαρκώνει στον μέγιστο και βέλτιστο βαθμό. Τον Dregen δεν τον σταμάτησε ούτε ο νάρθηκας (!!!) στον οποίο ήταν κλεισμένο το δεξί του πόδι από το γόνατο και κάτω - τον εμπόδιζε ελαφρώς στην κίνηση, αλλά δε φάνηκε να του κόβει καθόλου την καλή του διάθεση. Κλασικά κομμάτια όπως οι δυναμίτες "Born Broke" και "Soulseller", το ρυθμικό και ανατατικό "The Devil Stole The Beat From The Lord" και το μεγαλειώδες "Toys And Flavors" προκάλεσαν ελαφρώς μεγαλύτερο χαμό, όμως και το φρέσκο "Eyes Of Oblivion" δεν υστέρησε.
Ο drummer "Robban" Eriksson, όσο αντιτουριστικός φαίνεται στη φυσιογνωμία, τόσο σημαντικό κομμάτι της μπάντας είναι με το μεστό του παίξιμο. Ο διπλοθεσίτης Anders Lindström ή "Boba Fett" γιόρτασε τα γενέθλιά του εναλλασσόμενος μεταξυ πλήκτρων και κιθάρας. Τα αργόσυρτα κομμάτια όπως το καινουργιο "So Sorry I Could Die" και το "Tab", έδιναν σε όλους μας μια μικρή ευκαιρία ανασύνταξης δυνάμεων, αλλά ταίριαζαν πολύ στους Hellacopters. Την ταχύτητα τη χειρίζονται εξαιρετικά, όμως παρουσιάζουν μεγάλη μαεστρία και στην πιο αργή οδήγηση. Όταν δε, πραγματοποιούσαν, απρόσμενα περάσματα από Roky Erickson (ή μήπως Entombed;) με το "Night Of The Vampire" και από Montrose ("I Got The Fire") σε outros κομματιών τους, όχι μόνο δεν διατάρασσαν τη δυναμική του σετ, αλλά αντιθέτως ξεσήκωναν ακόμη περισσότερο το κοινό.
Μια πολύ ευχάριστη διαπίστωση που καναμε είναι το πόσο καλά έχουν ταιριάξει τα τραγούδια από το "Eyes Of Oblivion" τόσο στο setlist, όσο και μέσα μας, αφού και στα τέσσερα η συμμετοχή και ο ενθουσιασμός μας ήταν στο μέγιστο. Πλην των προαναφερθέντων, το σπιντάτο rock 'n' roll του "Try Me Tonight" μας κόλλησε στον τοίχο με τη riffολογία και τις πολυφωνίες του, ενω το "Reap A Hurricane" άνοιξε επάξια το encore. Ναι, για πρώτη φορά φέτος στο Release, μια μπάντα που δεν ήταν headliner βγήκε και για encore. Που εκτός από το προαναφερθέν, περιελάμβανε το κεφάτο και ανεβαστικό "I'm In The Band" και το σπουδαίο, χειμαρρώδες "(Gotta Get Some Action) Now!!" απο το ιστορικό ντεμπούτο τους, με το οποίο και μας καληνύχτησαν.
Η πρώτη εμφάνιση των Hellacopters στη χωρα μας άργησε, δημιουργώντας απορία για τις αιτίες ακομα και στους ίδιους. Μπορεί να καθυστέρησε, δικαίωσε όμως καθε προσδοκία και δημιούργησε, και σε εμάς αλλά και στην ίδια τη μπάντα, όπως φάνηκε απο τα λεγόμενα και τη στάση εντυπωσιασμού που έδειξαν, την ανάγκη της ανανώωσης του μεταξύ μας ραντεβού. Με βάση αυτά που είδαμε να εκτυλίσσονται επι σκηνής, όταν με το καλό αυτό συμβεί, πιθανή απουσία μας θα είναι εγκληματική κι εμείς τέτοιου είδους παρανομίες τις αποφεύγουμε όπως οι Hellacopters το πενταλ του φρένου. Ο πηχης για τους Clutch ειχε τεθεί πολύ ψηλά. [Π.Κ.]
(με επιφύλαξη)
Hopeless Case of a Kid in Denial
Alright Already Now
Carry Me Home
Like No Other Man
Born Broke
Eyes of Oblivion
Ghoul School
Down on Freestreet
So Sorry I Could Die
Toys and Flavors
Everything's on T.V.
Tab
The Devil Stole the Beat From the Lord
No Song Unheard
Soulseller
Try Me Tonight
By the Grace of God
Encore:
Reap a Hurricane
I'm in the Band
(Gotta Get Some Action) Now!!
Έπειτα από τη φανταστική εμφάνιση των Hellacopters, η στιγμή των headliners της βραδιάς είχε φθάσει, με τους Clutch να ανεβαίνουν στη σκηνή υπό τους ήχους του "Sea Of Destruction". Σε μια ακόμη επιστροφή τους στη χώρα μας, το κοινό της οποίας έχει αποδείξει εμπράκτως πολλάκις τη στήριξη και την προτίμηση του, οι Αμερικάνοι rockers δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν ιδιαίτερα για να συνεχίσουν, στον ίδιο ρυθμό, το μεγάλο πάρτι που είχε στηθεί στην Πλατεία Νερού από τα σουηδικά σχήματα που προηγήθηκαν.
Άλλωστε, με τους Clutch ξέρεις τι να περιμένεις και οι ίδιοι ποτέ δεν σε αφήνουν παραπονεμένο, προσφέροντας μουσικές συγκινήσεις με τον πιο cool και ανεμπόδιστο τρόπο που θα μπορούσε κανείς. Έτσι και χθες, το κουαρτέτο είχε κέφια, με μπροστάρη τον απόλυτο «frontman της διπλανής πόρτας», Neil Fallon, να μη δυσκολεύεται να αλληλεπιδράσει με το ζεσταμένο κοινό - παρά μόνο στις περιπτώσεις που προσπαθούσε με σπαστά ελληνικά να μας ευχαριστήσει για τη παρουσία μας.
Ανεπιτήδευτος και άνετος, υπήρξε γοητευτικά εντυπωσιακός στο να φέρει εις πέρας τόσο τα ερμηνευτικά όσο και τα επικοινωνιακά του καθήκοντα, παίρνοντας μάλιστα ανά στιγμές την κιθάρα ανά χείρας, για να συνοδεύσει τον Tim Sult σε αυτόν του τον συνήθως μοναχικό ρόλο. Ο τελευταίος, όντας ένας κιθαρίστας παλαιάς κοπής, ο οποίος προτιμά το ρυθμό και την απλότητα από την άκρατη επίδειξη ικανοτήτων και τα φανταχτερά leads, στα μάτια ορισμένων ίσως έχανε πόντους από τους υπόλοιπους - αδιαπραγμάτευτα ικανούς - bandmates του.
Ωστόσο, αυτή η τέχνη της απλότητας, η οποία χαρίζει σε όχι ιδιαίτερα πολυσύνθετα θέματα αυτή τη χάρη του άμεσου hook, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της μπάντας σε ολόκληρη τη διάρκεια της πορείας της, με τον συμπαθέστατο Αμερικάνο κιθαρίστα να συμβάλει τα μέγιστα ως προς αυτό. Ομοίως, βέβαια, και το απίστευτο rhythm section των (drummer extraordinaire) Jean-Paul Gaster και Dan Maines, το οποίο με την απαράμιλλη του «γκρούβα» και την ρυθμική του ανωτερότητα καθόρισε την εξέλιξη της βραδιάς και οδήγησε την μπάντα σε έναν ακόμη εν Ελλάδι θρίαμβο εκ του ασφαλούς.
Στα μικρά-μικρά αυτής της εμφάνισης, αξίζει να αναφερθεί η πρώτη ζωντανή παρουσία δύο τραγουδιών που θα βρίσκονται στον επερχόμενο δίσκο τους, "Sunrise on Slaughter Beach", με τα σφηνάκια των "Red Alert (Boss Metal Zone)" και "We Strive For Excellence" να μπλέκονται αρμονικά με το υπόλοιπο μπαρουτοκαπνισμένο υλικό και να μας κάνουν να ανυπομονούμε για το επόμενο δισκογραφικό τους χτύπημα.
Κατά τα λοιπά, κάποιοι ψίθυροι για τη διάρκεια του set τους υπήρξαν - κυρίως λόγω της σύγκρισης με το επίσης μακροσκελές set των Hellacopters που προηγήθηκε - αλλά με 20 τραγούδια να παρουσιάζονται ζωντανά (πέντε εκ των οποίων μέσα από το αριστουργηματικό "Blast Tyrant") με τον καλύτερο τρόπο και με το encore των "Regulator" - "Rats" - "Electric Worry" να ξεσηκώνει και τον πλέον εγκρατή στο κλείσιμο της περίπου μιάμισης ώρας που οι Αμερικάνοι βρέθηκαν επί σκηνής, η όποια σχετική συζήτηση δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη βάση.
Έτσι κι αλλιώς, οι Clutch μπορεί να μην πραγματοποίησαν την καλύτερη, την πολυπληθέστερη ή την πιο πολυσυζητημένη συναυλία του φετινού καλοκαιριού, αλλά δεδομένα αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά μια από τις πλέον αξιόπιστες live μπάντες εκεί έξω. Είτε σε κλειστό είτε σε ανοικτό χώρο, με πεντακόσια, χίλια ή δέκα χιλιάδες άτομα κοινό και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, η θέαση μιας εμφάνισης τους αποτελεί εγγύηση διασκέδασης, διαθέτοντας αυτό το pure rock fun που απουσιάζει από αρκετές σύγχρονες μπάντες του σιναφιού τους. [Σ.Κ.]
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Sea of Destruction
Immortal
The Mob Goes Wild
A Quick Death in Texas
In Walks Barbarella
X-Ray Visions
Firebirds!
Strive for Excellence
Subtle Hustle
Cypress Grove
(Notes from the Trial Of) La Curandera
Passive Restraints
(Red Alert) Boss Metal Zone
Crucial Velocity
Burning Beard
The Elephant Riders
Spacegrass
Encore:
The Regulator
Rats
Electric Worry