Robin Trower

Στην καλύτερη περίπτωση αν αναφέρεις σε κάποιον το όνομα του Robin Trower θα σου απαντήσει συνειρμικά: "Bridge Of Sighs", ο εμβληματικός δεύτερος δίσκος του που παραμένει μέχρι τώρα η σπουδαιότερη στιγμή στη solo καριέρα του και ένα ορόσημο στον κιθαριστικό ήχο των '70s. Ίσως οι πιο ενημερωμένοι να θυμηθούν και τη συμμετοχή του στους Procol Harum, από την αρχή της δισκογραφίας τους και καθ’όλη την εμπορική και καλλιτεχνική καταξίωση. Ελάχιστοι όμως θα σκεφτούν έναν ενεργό καλλιτέχνη που μέχρι σήμερα κυκλοφορεί ,όχι απλά αξιόλογους δίσκους, αλλά και που δεν φαίνεται να έχει χάσει τη φλόγα του ως κιθαρίστας, μία φλόγα τη σπίθα της οποίας άναψε δεκαετίες πίσω ο Jimi Hendrix.

Παρότι ξεκίνησαν την καριέρα τους σχεδόν την ίδια εποχή, ο Trower κατάλαβε τι ήθελε να κάνει με την κιθάρα αφού άκουσε και είδε τον Jimi και τη νέα κατέυθυνση που έδινε στην εξάχορδη. Ο Trower, ειδικά με τη solo καριέρα του, υπήρξε (μαζί και με τον Frank Marino) από τους πιο απροκάληπτα «Χεντριξικούς» κιθαρίστες διατηρώντας ζωντανό το όραμά του αμέσως μετά και πολύ αφού η φυσική του παρουσία είχε τερματιστεί. Η ένταση που ένα τέτοιο πάιξιμο απαιτεί θα περίμενε κανείς ότι με τα χρόνια, με την ηλικία, θα έφθινε και ένας 77χρονος σήμερα Trower θα είχε χάσει την αρχική του ενέργεια για να μην αναφέρουμε τη συνθετική έμπνευση. To "No More Worlds To Conquer" έρχεται να διαψεύσει τέτοιες αντιλήψεις. Παίζοντας στις γνώριμες φόρμες του blues rock, διατηρεί το μεγλύτερο μέρος της ισχύος του δημιουργού του ενώ ταυτόχρονα επωφελείται με κάθε τρόπο από την ωριμότητα της ηλικίας, μην αφήνοντας ούτε νότα να πάει χαμένη, ούτε ένα περιττό στολίδι σε έναν απόλυτα ουσιαστικό δίσκο, συνθετικά και παικτικά.

Για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι οι ταχύτητες που εντυπωσιάζουν στο δίσκο. Μάλιστα, η ισορροπία ανάμεσα στις πιο γρήγορες, τις mid-tempo στιγμές και τα αργόσυρτα «blues του μεσονυχτίου» γέρνει περισσότερο προς τα δύο τελευταία. Αυτό που διατηρεί τη νεανικότητα του αποτελέσματος είναι από τη μία η γκρούβα, όπου το τραγούδι το σηκώνει, και ο βρώμικος ήχος, που φέρνει το rock στοιχείο στην blues βάση. Και φυσικά όλα αυτά συνεπικουρούνται από το καταπληκτικό παίξιμο του Trower, τα μπασίματα του οποίου την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο είναι σεμιναριακά. Επιπλέον, δείχνει ότι η φαρέτρα του με φράσεις, riff και solo δεν έχει ακόμα αδειάσει. Χωρίς να καινοτομεί (ποιος έχει αυτή την απαίτηση εξάλλου) δεν καταφεύγει ούτε σε κλισέ ούτε, ακόμα χειρότερα, σε νερωμένα κακέκτυπα αυτού που κάποτε έκανε.