Fantastic Negrito, Dr. Albert Flipout's One CAN Band @ Τεχνόπολη, 18/07/22

Υπάρχουν συναυλίες που έχουν έτοιμο κοινό, κόσμο που ξέρει και ακολουθεί τους μουσικούς, ακροατές που ίσως τις περιμένουν πώς και πώς με μία προσμονή να είναι το highlight του καλοκαιριού τους. Και υπάρχουν και οι άλλες συναυλίες, αυτές που χτίζουν κοινό, που είναι για, όχι τους λίγους αλλά σίγουρα τους λιγότερους, μέχρι να διαδοθούν με την καλύτερη μέθοδο, το word of mouth. Που γίνονται ένα από τα highlight της συναυλιακής σεζόν αθόρυβα με κρότο, συγχωρέστε μου την αντίφαση. Αθόρυβα γιατί ίσως ελάχιστοι ήταν υποψιασμένοι, με κρότο γιατί το show αποδεικνύεται εκστατικό. Κάπως έτσι ήταν η συναυλία του Fantastic Negrito στην Αθήνα. Πέρα από τους αναγνώστες του Rocking.gr που σίγουρα έχετε διαβάσει κατ' επανάληψη για τις δουλειές του και όχι μόνο, μάλλον όχι ιδιαιτέρως πολλοί έχουν συνειδητοποιήσει την αξία του φανταστικού αυτού καλλιτέχνη ή τουλάχιστον αυτό μας αφήνει να συμπεράνουμε η χλιαρή προσέλευση στον πάντα όμορφο και φιλόξενο χώρο της Τεχνόπολης. 

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά όμως, θα πρέπει να αναφερθούμε με θαυμασμό και ευγνομωσύνη «στους» Dr. Albert Flipout's One CAN Band, δηλαδή τον Μίκη Παντελούς σε φωνή, κιθάρα, ένα υποτυπώδες set κρουστών και φυσαρμόνικα τα οποία και παίζει σε διάφορους συνδυασμούς ταυτόχρονα ενώ για να δίνει μία κωμική αύρα συγκροτήματος έχει τα κουκλάκια του να αποτελούν τα υπόλοιπα μέλη. Όπως είναι κατανοητό, το να παίξει blues με αυτά τα συστατικά και μόνο, τον αναγκάζει (ή του επιτρέπει, ανάλογα πως θα το δει κανείς) να πάιζει μία γυμνή, πρωτόγονη σχεδόν εκδοχή τους, χωρίς πολλά φτιασίδια αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα άμεση και ελκυστική. Ο θαυμασμός πηγάζει λοιπόν από άλλη μία φορά που απολαύσαμε αυτά τα συστατικά σε συναυλία. Η ευγνομωσύνη είναι κατάλληλη στιγμή να εκφραστεί τώρα για τη συνολική πορεία αυτού του σχήματος, αφού, όπως από σκηνής ανακοίνωσε, πλεόν θα κινείται με άλλα μουσικά σχήματα, με αυτή να είναι η τελευταία (εκτός απροόπτου) εμφάνιση ως One CAN Band. Ευχαριστούμε λοιπόν Μίκη τόσο όλες τις φορές που μας κράτησες συντροφιά σε κάποια συναυλία, όσο και για τις ηχογραφημένες μουσικές σου. Καλή επιτυχία στα επόμενα βήματά σου που προσμένουμε να ακούσουμε.

Η κάπως ψυχρή όψη της Τεχνόπολης με τον κόσμο να μην είναι αρκετός να γεμίσει ούτε κατα διάνοια έναν τέτοιο μεγάλο χώρο, δημιούργησε αρχικά φόβους σχετικά με το πώς θα κυλήσει η συναυλία του Fantastic Negrito, φόβοι που γρηγορα εξανεμίστηκαν με τη φούρια που βγήκε στη σκηνή η ψιλόλιγνη φιγούρα του. Θα πρέπει εξαρχής να πούμε ότι για την ποιότητά του ως καλλιτέχνη είχαμε καταλάβει πολλά από τις δουλειές του, αλλά για την ικανότητα του ως performer και showman ήμασταν απροετοίμαστοι. Πανω από μιάμιση ώρα σκέρτσου, χορού, πόζας, λεκτικής και σωματικής επικοινωνίας με το κοινό ήταν αδύνατο να μην ξεσηκώσουν τους πάντες και πραγματικά ο Xavier Amin Dphrepaulezz, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του σα να έπαιζε μπροστά σε χιλιάδες άτομα και όχι μερικές εκατοντάδες. Κρατούσε κυρίως το μικρόφωνο και μόνο σε λίγες περιπτώσεις έπιασε την κιθάρα αφήνοντας τον ρόλο αυτό στον κιθαρίστα του που ήταν ουσιαστικότατος έως και εντυπωσιακός ανά στιγμές, παρότι φυσικά πολύ μαζεμένος στη σκιά ενός τόσο πληθωρικού frontman. Συνολικά το συγκρότημα πάντως ήταν το δεύτερο ατού του Fantastic Negrito, με εξαιρετικούς μουσικούς και πολύ δεμένο σχήμα που το καθοδηγούσε μαεστρικά και πολλές φορές με εκπλήξεις στις οποίες, συνηθισμένοι μάλλον, οι μουσικοί του ανταποκρίνονταν άμεσα.

Φυσικά μέσα σε όλα αυτά η ουσία είναι η μουσική. Και αυτή αποδόθηκε ίσως και καλύτερα, πάντως σίγουρα πιο έντονα, σε σχέση με τις ηχογραφήσεις. Οι επιρροές του Negrito δεν κρύβονται αλλά και ο ίδιος τις προβάλλει και τις καμαρώνει. To funk-rock των Sly & The Family Stone, η ανανεωτική ματιά του Prince στη μαύρη μουσική, το afrobeat του Fela Kuti, τα παραδοσιακά blues (ακούσαμε μία όμορφη απόδoση του "In The Pines"), ακόμα και τα gospel, ειδικά στο πώς τα τελευταία ενσωματώνουν το κοινό στην παράσταση («είμαστε σαν μία εκκλησία χωρίς θρησκεία» θα αναγωνήσει κάποια στιγμή ως άλλος ιεροκύρηκας), προβάλλονται και γιορτάζονται στη μουσική του. Επέμεινε, ως αναμενόταν, κυρίως σε επιλογές από τη φετινή κυκλοφορία του ενώ σημαντικό βάρος έπεσε και στο προ τετραετίας "Please Don't Be Dead" αφήνοντας περιέργως ελάχιστο χώρο για το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ του ("Have You Lost Your Mind Yet" 2020).

Πιστεύω ότι όσοι ήταν παρόντες στη συναυλία μίλησαν εντυπωσιασμένοι και με θαυμασμό για αυτό που έζησαν στο φιλικό τους περιβάλλον και αντίστοιχες αντιδράσεις πήρε το μάτι μου και στα social media. Αν το word of mouth δουλέψει όπως οφείλει, ευελπιστώ ότι θα υπάρχει και επόμενη επίσκεψη στη χώρα μας και αυτή τη φορά ο κόσμος θα έχει πολλαπλασιαστεί. Αν μη τι άλλο δεν είναι ένα είδος μουσικής στο οποίο η Αθήνα προσφέρει και πολλές άλλες τόσο ποιοτικές επιλογές.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά