Snowy White

Driving On The 44

SWWF (2022)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 25/08/2022
Εγγύηση ποιότητας σε έναν ήχο που δεν (χρειάζεται να) εξελίσσεται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κι ας είναι η πορεία του χαρακτηρισμένη από την ποικιλία των ειδών με τα οποία καταπιάστηκε, από το να είναι ο αντι-Gilmour μέχρι το hard rock των Thin Lizzy, η solo καριέρα του, παρά το όποιο φλερτ με την (πολύ) ποιοτική pop στο ξεκίνημά της (κάποτε το "Bird Of Paradise" ακουγόταν σε κάθε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό), είχε πάντα τα blues ως πυξίδα. Και όσο κι αν για κάποιους πιουρίστες ο τρόπος που παίζει τα blues φαίνεται (και όντως είναι) πολύ λευκός (snowy white ίσως;) δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατάφερε να φτιάξει έναν απόλυτα προσωπικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο. Και δεν είναι πολλοί αυτοί που θα μπορούσαν να ισχυριστούν κάτι ανάλογο.

Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει κάθε νέα δουλειά του μοναδική αφού, χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κανένας άλλος στην πιάτσα που να μπορεί να παίξει αυτό το είδος με αυτόν τον τρόπο. Δημιουργείται, λοιπόν, αυτόματα ένα κοινό που θα το ενδιαφέρει κάθε νέα του κυκλοφορία και, με απόλυτη διαφάνεια, είμαι ένας από αυτούς. Φυσικά ταυτόχρονα είναι σχεδόν αδύνατο να δελεάσει πλέον ένα κοινό το οποίο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά του. Ο μόνος με τον οποίο μπορεί να συγκριθεί είναι ο εαυτός του και τα τελευταία χρόνια δείχνει μία αξισέβαστη σταθερότητα. Το "Driving On The 44" δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ο χαρακτηριστικός κρυστάλλινος ήχος της κιθάρας του, η αργή, ράθυμη απόδοση των φράσεών του, τα μελωδικά και άκρως συναισθηματικά solo του, είναι όλα εδώ όπως ήταν πάντα, όπως από την πρώτη μέρα. Ακόμα και ο μόνιμος συνεργάτης του, ο σπουδαίος οργανίστας και πιανίστας Max Middleton, είναι παρών, κρύβοντας ακόμα περισσότερο τα όρια ανάμεσα στο ποια θεωρείται καθαρά solo κυκλοφορία και ποια αποδίδεται στο μόνιμο συγκρότημά του, τους White Flames. Το μόνο που με τα χρόνια έχει αλλοιωθεί είναι η φωνή του που πλέον, βραχνή και λιγότερο ευέλικτη, χάνει σε επίπεδο ροής. Οι συνθέσεις πάντως, έχοντας προ καιρού εγκαταλέιψει πειραματισμούς ή εμπορικές βλέψεις, παραμένουν πιστές στο δόγμα των λυρικών blues και δημιουργούν ένα σύνολο απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πέραν από το ότι είναι το πιο πρόσφατο πόνημά του και με δεδομένη την εγγύηση ποιότητας που περιγράψαμε, δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος να προτιμήσετε αυτή την κυκλοφορία του Snowy White σε σχέση με πολλές από τις προηγούμενές του. Αλλά πάλι, δεν υπάρχει και κανένας ιδιαίτερος λόγος να μην το κάνετε. Ίσως μόνο ένα στοιχείο να τη διαφοροποιεί. Μετά από πολλά, πολλά χρόνια, αυτή η δουλειά του κυκλοφορεί σε βινύλιο. Αυτό για κάποιους μπορεί να έχει ιδιαίτερη αξία.

  • SHARE
  • TWEET