Ανασκόπηση 2021: Classic / Hard / Blues / Melodic Rock

 Heavy Feather - Mountain Of Sugar

Ένα μεγάλο παράσημο των Heavy Feather είναι ότι δεν θυμίζουν σε βαθμό ταύτισης ούτε συγκεκριμένους καλλιτέχνες, ούτε συγκεκριμένα τραγούδια. Και αν κάποιος θεωρήσει ότι η πρότασή τους είναι αναχρονιστική, το "Mountain Of Sugar" είναι τόσο ποιοτικό και καλοφτιαγμένο που αποκτά εξαρχής διαχρονικό χαρακτήρα. Ναι, είναι τόσο καλό και μια ακρόαση αρκεί για να πείσει.

Green Lung - Black Harvest

Δεύτερο βήμα για τους Βρετανούς και ποιοτική εκτόξευση ακόμα και σε σχέση με το πρώτο τους. Το "Harvest" είναι ένας εξαιρετικά καλοδουλεμένος δίσκος στον οποίο είναι ενσωματωμένες και αναγνωρίσιμες ένα σωρό επιρροές από αυτές που όλοι μας πάνω-κάτω αγαπάμε. Η ιδιαιτερότητα όμως που υπάρχει εδώ είναι ότι οι Green Lung έχουν καταφέρει να τις κάνουν να ακούγονται ως δική τους έμπνευσης. Το να φτιάξεις έναν δίσκο από όχι πρωτότυπα υλικά που όμως να ακούγεται τόσο καλός είναι ...πρωτότυπο. Εξαιρετικό album, πολύ ωραίες συνθέσεις, πανέξυπνες ενορχηστρώσεις, φοβερή παραγωγή. Θέλετε κι άλλα;

Stew - Taste

Η Σκανδιβαβία αποτελεί σε μεγάλο βαθμό σταθερή εγγύηση στον συγκεκριμένο ήχο εδώ και χρόνια. Το τρίο από το Lindesberg στον δεύτερο δίσκο του παραμένει στα ίδια επίπεδα στο θέμα της έμπνευσης, των ελεγχόμενων αυτοσχεδιασμών και των ωραίων, παλιομοδίτικων riffs, αλλά ανεβαίνει επίπεδο σε σχέση με το ντεμπούτο στο θέμα της παραγωγής και του ήχου. Τα σολίδια είναι ενσωματωμένα με πετυχημένο τρόπο μέσα στα τραγούδια και θα σε κάνουν απλώς να χτυπιέσαι πιο έντονα. Άξια τέκνα του vintage rock κινήματος που ανθεί στη Σουηδιάρα.

Dirty Honey - Dirty Honey

Που και που συμβαίνει το να επανέρχεται η ελπίδα για κάτι αληθινό και ατόφιο στα πρότυπα συγκροτημάτων όπως οι Rolling Stones, Oι Led Zeppelin και οι Aerosmith. Στα 80s είχαμε τους Guns N' Roses, στα 90s τους Black Crowes, στα 00s τους Answer και στα 10s τους Rival Sons. Η νέα δεκαετία αρχίζει με αυτά τα παιδιά που όπως φαίνεται πρόκειται να μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια με το ανόθευτο hard rock τους.

Smith/Kotzen - Smith/Kotzen

Το "Smith/Kotzen" ηχητικά και συνθετικά θα μπορούσε να είχε βγει στα ‘90s και να σταθεί όμορφα δίπλα σε άλμπουμ από τους Mr. Big ή τους Extreme, έχοντας ελαφρώς πιο hard και κάπως πιο bluesy χαρακτήρα, καθώς η πεντατονικές κλίμακες έχουν την τιμητική τους. Ένα άλμπουμ που χαρακτηρίζεται από συνθετική μεστότητα και το coolness που του προσδίδουν οι καταξιωμένοι δημιουργοί του, με τη χημεία μεταξύ τους να αποδεικνύεται καλύτερη του αναμενομένου. 

The Vintage Caravan - Monuments

Tο "Monuments" των Ισλανδών The Vintage Caravan μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, διεκδικεί (και κατακτά) όμως μια θέση στους πιο αξιόλογους δίσκους vintage/retro rock της χρονιάς που μας πέρασε. Γεμάτος με κομμάτια όπως το "Forgotten", το "Can't Get You Off My Mind" και το φοβερό "Dark Times", ο δίσκος έχει να προσφέρει πολλές ευχάριστες ακροάσεις σε όποιον επιλέξει να του αφιερώσει χρόνο. Το μόνο στο οποίο χωλαίνει είναι η ελαφρώς τσιταρισμένη παραγωγή. Κατά τα άλλα, πρόκειται για κολλητικό διαμαντάκι.

Blackberry Smoke - You Hear Georgia

Οι κορυφαίοι southern rockers συνεχίζουν το καλό σερί τους χωρίς μεν να πιάνουν τα επίπεδα του θρυλικού "The Whippoorwill" αλλά πάντα με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Να τους βλέπαμε κάποια στιγμή και στα μέρη μας…

The Dust Coda - Mojo Skyline

Οι The Dust Coda χτυπάνε με αξιώσεις την πόρτα της πιο πάνω κατηγορίας και με δίσκους σαν το "Mojo Skyline" αυτή φαίνεται ότι άνοιξε και τους καλεί να τη διαβούνε. Πρόκεται για έναν συμπαγή, καλογραμμένο και καλοπαιγμένο δίσκο παραδοσιακού hard rock προσαρμοσμένου στην τωρινή πραγματικότητα. Ο πολύ καλός ήχος είναι αιχμή του δόρατος, σε συνδυασμό με την κατάλληλη (βλέπε: όχι πολύ μεγάλη) χρονική διάρκεια και τα πολύ καλά singles όπως το ροκάδικο "Breakdown" και το υπέροχο, παλιακό "Dream Alright". Πολύ καλή δουλειά που τους βάζει για τα καλά στον χάρτη.

Greta Van Fleet - The Battle At Garden's Gate

Όμορφα τραγούδια, αλλά με προσωπικότητα που ανήκει αλλού. Αν αυτό είναι το παρόν του mainstream rock, ένα παρόν ανακύκλωσης και μιμητισμού, τότε δεν φαίνεται πως μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον. Οι Greta Van Fleet αξίζουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν όπως πολλά συγκροτήματα στα '70s, αρκεί να καταφέρουν στο τέλος να παρουσιάσουν κάτι πραγματικά δικό τους.

Wolves Like Me - Who's Afraid

To άγνωστο (δεν έχει παρουσία ούτε στο Spotify) σχήμα από τη Γερμανία που μας εντυπωσίασε τόσο που «ξέφυγε» από τη γνωστή μας λίστα με τα underground της χρονιάς για να φιγουράρει σε λίστες συντακτών και φυσικά στην ανασκόπηση του κλασικού ήχου. Και τι ωραίος ήχος - μια φανταστική μίξη blues, ψυχεδέλειας και stoner - που ήταν αυτός!

Blind Golem - A Dream Of Fantasy

Με τον αείμνηστο Ken Hensley να χαρίζει ειδικό βάρος με την guest συμμετοχή του και την μπάντα να προσπαθεί να αποτελέσει - άκρως επιτυχημένα η αλήθεια - τη μετενσάρκωση των παλιών Uriah Heep σε μουσικό κι αισθητικό επίπεδο, το "A Dream Of Fantasy" βγήκε στις αρχές του έτους, μας συγκίνησε και ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια, αν και με σαφώς περισσότερες προσωπικές πινελιές αυτήν τη φορά.

Plant/Krauss - Raise The Roof

Δείχνοντας ότι είναι ανήσυχο πνεύμα ακόμα και σε τόσο προχωρημένη ηλικία, o Robert Plant αποτελεί τον ορισμό του καλλιτέχνη. Ένας δημιουργός που δεν δρέπει τις δάφνες του παρελθόντος, αλλά αναζητά συνεχώς νέες περιπέτειες και προκλήσεις. Αειθαλής και τίμιος και στη νέα του συνεργασία με την Alison Krauss, διαχρονικός και αυτός ο δίσκος που τους βγάζει ελαφρώς από την comfort zone τους, αν μπορούμε να πούμε ότι ορίζεται κάτι τέτοιο για τόσο ανοιχτόμυαλους μουσικούς.

Billy F Gibbons - Hardware

Η τρίτη solo δουλειά του θρυλικού κιθαρίστα των (πάλαι ποτέ...) ZZ Top είναι και η καλύτερή του μέχρι σήμερα. Το "Hardware" είναι ηχογραφημένο στην έρημο του Palm Springs κι αυτό βγαίνει στο αποτέλεσμα. Η φωνή του αιδεσιμότατου στα περισσότερα κομμάτια είναι βραχνή, τραχιά, σπηλαιώδης, αλήτικη, σαν να τραγουδάει έχοντας χαλίκια στο στόμα. Η κιθάρα παραμένει απαράμιλλη. Προσαρμόζεται κάθε φορά στις συνθέσεις, που πιάνουν από τεξανό rock μέχρι καλιφορνέζικο surf, αλλά το χαρακτηριστικό του παιξίματος είναι η βρωμιά - η πρωτόγονη, βαλτώδης βρωμιά. Η έρημος έκανε δουλειά.

Neil Young and Crazy Horse - Barn

Ο γερο - Neil τα κατάφερε πάλι! Μάζεψε το «τρελό άλογο» στον καινούργιο του στάβλο, ηχογράφησε ζωντανά με τον ήχο να βγαίνει από ηχεία και όχι από ακουστικά, πρόβαρε ελάχιστα και έπιασε τη μαγεία στο μπουκάλι ξανά, 10 χρόνια μετά το "Psychedelic Pill"!

Αν δεν είχαμε ψηφίσει ήδη για τα καλύτερα της χρονιάς (το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 10 Δεκέμβρη) θα το βλέπατε και στην αντίστοιχη λίστα μας. Επιφυλασσόμαστε για το 2022…

The Dead Daisies - Holy Ground

Το κλειδί με το "Holy Ground" είναι ότι καταφέρνει και ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος σύγχρονο και σημερινό, χωρίς να πέφτει σε κάποια boomer παγίδα και χωρίς να έχει περιττό κομμάτι. Αν σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που τον έφτιαξαν και τι καριέρα έχουν πίσω τους, το λες και καλλιτεχνικό επίτευγμα, στο οποίο ξεχωρίζει ο αειθαλής Glenn Hughes.

Thunder - All The Right Noises

Οι Thunder είναι μάστορες στο να γράφουν ποιοτική μουσική, η οποία είχε πάντοτε την ατυχία να είναι πιο παραγνωρισμένη απ' όσο αναλογούσε στο ποιόν της. Έτσι και τώρα, το "All The Right Noises" υπήρξε ένα άψογο αλμπουμ - γιορτή του bluesy hard rock, με εξαιρετικές ερμηνείες από τον Danny Bowes που απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα προς τέρψη και απόλαυση όσων ακόμη ασχολούνται με την μπάντα.

The Hold Steady - Open Door Policy

Το "Open Door Policy" συνεχίζει περίπου από εκεί που τους άφησε το κάπως πιο αναγνωριστικό "Thrashing Thru The Passion" και τους προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Ο trademark ήχος των The Hold Steady είναι εδώ παρών για τα καλά, με τα φωνητικά του Craig Finn να είναι αρκετά μπροστά και να ξεχωρίζουν. Η upbeat μουσική του δίσκου ακούγεται πολύ εύκολα και ευχάριστα και σηματοδοτεί την επιστροφή των Βορειοαμερικάνων στη φόρμα. Η επανένταξη του πληκτρά Frank Nicolay στις τάξεις τους το 2016 φαίνεται ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο.

Deep Purple - Turning To Crime

Οι τιτάνες του σκληρού ήχου φωνάζουν ξανά πόσο πολυσχιδείς και ανοιχτόμυαλοι είναι σε επιρροές και γούστο. Διασκευάζουν τους ήρωες και τους συνοδοιπόρους τους με διάθεση και σε στιγμές με έμπνευση. Μας κλείνουν και το μάτι με τους στίχους του "Oh Well" του Peter Green (Can't help about the shape I'm in / Can't sing, I ain't pretty and my legs are thin) ενώ ξεπερνούν και το σύμπλεγμα Led Zeppelin χώνοντας το "Dazed Αnd Confused" μέσα σε ένα medley καταπληκτικών ριφάτων τραγουδιών. Περιττό να γράψω το πόσο τους πηγαίνει…

Lindsey Buckingham - Lindsey Buckingham

Ο Lindsey τα έσπασε ξανά με τους άσπονδους φίλους του από τους Fleetwood Mac και πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε. Βάσει της νέας solo δουλειάς του, μάλλον η μπάντα είναι αυτή που έχασε και όχι ο ίδιος. Το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα το καλύτερο από όλα είναι το ότι ο ομότιτλος δίσκος ακούγεται νεανικός και καθόλου dad rock, που είναι η συνηθέστερη λούμπα στην οποία μπορούν να πέσουν τέτοια ονόματα. Δίνει την αίσθηση μιας DIY δουλειάς, που όμως από κάτω κρύβει τη γλυκύτατη φωνή του Buckingham και ορισμένες από τις πιο ωραίες μελωδίες που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια.

Bernie Marsden - Chess

Μια όμορφη δουλειά από τον πρώην κιθαρίστα των παλιών, καλών, «ορθόδοξων» Whitesnake όπου τα κιθαριστικά licks του γερόλυκου Bernie ξεχωρίζουν και φέρνουν γλυκές αναμνήσεις. Με αρκετούς καταρτισμένους μουσικούς να υποστηρίζουν το συγκεκριμένο του εγχείρημα και τη διάθεση σταθερά σε blues μονοπάτια, το τελευταίο του solo πόνημα υπήρξε μια μικρή απόλαυση των ρεκτών του ποιοτικού κιθαριστικού ήχου.

MSG - Immortal

Μια λαϊκή ρήση λέει πως γέρικο άλογο δεν μαθαίνει καινούρια περπατησιά - φράση που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Michael Schenker και των όσων μας παρουσιάζει στο "Immortal". Συμπαθητικές συνθέσεις στακάτου hard & heavy απάρτιζαν το σύνολο του, με τις εκάστοτε συγκινήσεις να κρύβονται στις ερμηνείες των πολύ αξιόλογων τραγουδιστών που ανέλαβαν τα ερμηνευτικά καθήκοντα και - προφανώς - στο κιθαριστικό παίξιμο του Schenker σε ό,τι αφορά τα lead μέρη της κάθε σύνθεσης.

Selwyn Birchwood - Living In A Burning House

Το να γράψεις έναν τόσο καλό blues/soul δίσκο δεν είναι καθόλου εύκολο. Πόσα έχουν απομείνει που δεν έχουν ειπωθεί; Ο Selwyn Birchwood το πέτυχε και τα δεκατρία πρωτότυπα τραγούδια του "Living In A Burning House" φέρνουν φρέσκο blues αέρα με funk και soul πινελιές ανεβάζοντας τη διάθεση. Οι πλούσιες ενορχηστρώσεις με πνευστά δίνουν πολλούς πόντους, ενώ όσο κι αν ακούγεται παράξενο, τα κιθαριστικά solos είναι συνήθως η μουσική κορύφωση κάθε κομματιού. "Serious as a heart attack" μας δηλώνει ο Selwyn στους στίχους. Ας τον πιστέψουμε, το περιεχόμενο του δίσκου του δικαιολογεί αυτήν την πίστη.

Gov't Mule - Heavy Load Blues

Επτά χρόνια πριν o Warren Haynes μας το είχε δηλώσει και το έκανε πράξη με τους Gov't Mule. Το πρώτο του καθαρό blues άλμπουμ είναι εν τέλει γεγονός και αποτελεί άλλο ένα αξιόλογο δείγμα της ειλικρινούς και τίμιας προσέγγισης τους στη σπουδαία μουσική παράδοση των ΗΠΑ.

Εξίσου δυνατοί στις διασκευές αλλά και στις συνθέσεις του ίδιου του Haynes, οι Gov't Mule αλλάζουν διάθεση και οπτική σε κάθε τραγούδι πετυχαίνοντας αρκετές φορές κέντρο, όπως στο εξαιρετικό "I Asked For Water ( She Gave Me Gasoline)" το οποίο μοιάζει να βγήκε από τζαμάρισμα με τον Jimi Hendrix.

Joe Bonamassa - Time Clocks

Η ασταμάτητη δουλειά μοιάζει να αποδίδει καρπούς, μετατρέποντας τη μικρή χρονική απόσταση μεταξύ των δουλειών από δυνητικό μειονέκτημα σε πλεονέκτημα και εν τέλει αξίζει ένα thumb up τόσο στον Shirley, όσο και στον Bonamassa για το "Time Clocks". Έτσι, ο Joe Bonamassa, σε συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του, μοιάζει να πραγματοποιεί ένα συνθετικό step up και κυκλοφόρησε ένα ακόμα πολύ δυνατό άλμπουμ.

Buffalo Nichols - Buffalo Nichols

Ta blues επέστρεψαν στη Fat Possum, τα πολιτικά blues επίσης.

"Don't need to hide behind a white hood, when a badge works just as good, another man is dead" τραγουδά στο συγκλονιστικό "Another Man Is Dead" και με εξαίρεση τις δύο ηλεκτρικές στιγμές που κλείνουν το άλμπουμ ο Nichols επιλέγει την απλή folk/blues φόρμα για να πει την ιστορία της δικής του Αμερικής χωρίς φτιασίδια σε ήχο και στίχο.

The Cold Stares - Heavy Shoes

To πρωτάθλημα του 2021 στα δίδυμα κιθάρας- ντραμς σήκωσαν με άνεση οι Cold Stares με αυτό τον δυναμίτη σε στίχο και μουσική το οποίο τα έχει όλα και συμφέρει. Κυρίως βέβαια έχει μεγάλα riff και θανατηφόρες μπλουζιές. Τι άλλο θέλετε;

Joanne Shaw Taylor - The Blues Album

Η Βρετανίδα έβγαλε φέτος τον έκτο της δίσκο - έναν δίσκο διασκευών σε κλασσικά blues κομμάτια ιδωμένα από τη δική της οπτική γωνία. Οι εκτελέσεις της είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες και συνήθως διαφορετικές από τις πρωτότυπες εκτελέσεις. Η φωνητική της απόδοση στο "The Blues Album" καταφέρνει να κοντράρει την κιθαριστική της απόδοση και βγάζει και ένα πολύ ευπρόσδεκτο Joss Stone vibe. Ο Joe Bonamassa σίγουρα κάτι είδε σε αυτήν και επέλεξε τόσο να την πάρει στην εταιρεία του, όσο και να κάνει την παραγωγή στον δίσκο της.

Robert Jon & The Wreck - Shine A Light On Me Brother

Americana, blues (με λίγο …brothers μέσα) και soul σε ένα καταπληκτικό μίγμα μας προσφέρει η παρέα του Robert Jon για άλλη μια φορά. Κυρίως ενδοσκοπικό αλλά σε σημεία σούπερ-ανεβαστικό το "Shine..." κράτησε ψηλά το status του συγκροτήματος

Ghost Hounds - A Little Calamity

Οι νεόκοποι rockers από το Pittsburgh με τον δεύτερο δίσκο τους πετυχαίνουν διάνα στο ιδίωμα που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Το "A Little Calamity" αποτελεί το δικό τους rock ‘n' roll πάρτι. Ο ήχος τους μπορεί να βασίζεται σε επιρροές του παρελθόντος όπως οι Rolling Stones και οι ZZ Top (έχουν περιοδεύσει και με τους δύο!), αλλά η μοντέρνα παραγωγή, το πολύ καλό songwriting, τα ωραία φωνητικά του Tre' Nation και η εξωστρέφειά τους έχουν ως αποτέλεσμα έναν δίσκο που ο ακροατής ευχαριστιέται να ακούσει. Βάλε μια μπύρα!

Ayron Jones - Child Of The State

H σκληρή ζωή του αποτυπώνεται στη τέχνη του και ο ίδιος ενσωματώνει πολλές μοντέρνες επιρροές στη μουσική του. Τα blues του είναι ότι πιο φρέσκο και μοντέρνο αυτή τη στιγμή τις ΗΠΑ και αναμένουμε το μεγάλο τραγούδι το οποίο θα τον απογειώσει. Μέχρι τότε απολαμβάνουμε τα μεγάλα riff και τα δυνατά σόλο ενός αληθινού guitar shredder.

Mike Zito - Resurrection

Γνωστός μας από τη συμμετοχή του στους Royal Southern Brotherhood, ο Mike Zito με το "Resurrection" παρέμεινε στον αφρό. Οι οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις κυμαίνονται από εμπνευσμένα funky rock τραγούδια όπως το "Don't Bring Me Down" μέχρι ευαίσθητες blues μπαλάντες όπως το "Damned If I Do", ενώ υπάρχουν και τρεις διασκευές σε γνωστά ονόματα (JJ Cale, Blind Faith και το "Evil") στις οποίες δίνει τη δική του οπτική. Το ενεργητικό παίξιμο του Zito ξεχωρίζει ενώ τα φωνητικά του γέρνουν περισσότερο στη rock παρά στη blues πλευρά.

 The Night Flight Orchestra - Aeromantics II 

Η μάνα Σουηδία έχει και από τους αναβιωτές του παλιού, καλού AOR να επιδείξει. Οι Night Flight Orchestra με το "Aeromantics II" πιάνουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει με το "Aeromantic" και συνεχίζουν το ταξίδι στη χρονομηχανή που τους (και μας) μεταφέρει τρεις και βάλε δεκαετίες πίσω. Ανάλαφρη, easy listening, χορευτική rock μουσική, μπολιασμένη με disco στοιχεία, με προσεγμένο ήχο, πολλές και εξαιρετικές μελωδίες και πιασάρικα ρεφραίν. Ε, πώς να αποτύχει μια τέτοια συνταγή; Ένας ακόμα δίσκος τους που ευχαριστηθήκαμε.

W.E.T. - Retransmission

Το "Retransmission" παρουσιάζει και πάλι τους W.E.T. που έχουμε συνηθίσει, με φανταστικές συνθέσεις μελωδικού hard rock στη φαρέτρα τους να κάνουν τη διαφορά και να συνεχίζουν το αξιομνημόνευτο σερί κυκλοφοριών τους. Με τον Soto να στέκεται ερμηνευτικά αειθαλής και σε ένα ύφος που αποδεδειγμένα του ταιριάζει, τα κορυφαία refrains του άλμπουμ κολλάνε μεμιάς στο μυαλό, συνεπικουρούμενα από τις εμφατικές και γεμάτες συναίσθημα μελωδίες που βρίσκονται και ορίζουν κάθε συνθετική πτυχή.

Eclipse - Wired

Γέρνοντας περισσότερο στον χώρο του hard rock και όχι του AOR, οι Eclipse με το "Wired" κατάφεραν για έναν ακόμα δίσκο να προσφέρουν ανεβαστικά, κεφάτα τραγούδια. Πομπώδη πλήκτρα, δυνατές ρυθμικές κιθάρες και τύμπανα και πολυφωνικά ρεφραίν συνθέτουν και πάλι τον καμβά στον οποίο οι Σουηδοί δημιουργούνε με παρομοιώδη συνέπεια. Οι απαραίτητες μπαλάντες δεν αφήνουν να αναπτυχθεί κάποια ηχητική μονοτονία και ρίχνουν τους τόνους όποτε είναι απαραίτητο. Από τις πολύ καλές κυκλοφορίες της χρονιάς στον χώρο του μελωδικού hard rock.

Houston - IV

Με τον τέταρτο δίσκο τους οι Σουηδοί Houston θέτουν τον πήχυ και πάλι στα υψηλότατα επίπεδα του καταπληκτικού ντεμπούτου τους. Με το "IV" καταφέρνουν να παίξουν ένα AOR που δεν ακούγεται παρωχημένο, αλλά εκμοντερνισμένο σε καλούπια του «σήμερα», όσο κι αυτό φαίνεται παράδοξο. Οι Journey και ειδικά ο (τεράστιος) Neil Schon αποτελούν εμφανή τους επιρροή, όμως το songwriting στο "IV" είναι πραγματικά πολύ καλό και σε συνδυασμό με την καθαρότατη και ταιριαστή παραγωγή έχουν ως αποτέλεσμα έναν πανέμορφο δίσκο για το ιδίωμα.

Perpetual Etude - Now Is The Time

Ο δίσκος που θα ήθελε να έχει κυκλοφορήσει φέτος ο Yngwie Malmsteen ήρθε από τη Σουηδία, με τον κιθαρίστα των Air Raid να χαρίζει ένα εμφατικό μελωδικό metal υλικό με το βλέμμα στο AOR σε ετούτο του το project. Μελιστάλακτα refrain, βιρτουοζικές κιθάρες νεοκλασικής υφής και πάνω απ' όλα μελωδία, το "Now Is The Time" είναι απολαυστικό και ανεβάζει κατακόρυφα τους γλυκαιμικούς δείκτες με κάθε του ακρόαση.  

 Nestor - Kids In A Ghost Town 

Τέκνα της μάνας Σουηδίας και οι Nestor, το 2021 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους. Η ιδιαιτερότητα με τους συγκεκριμένους είναι ότι σχηματίστηκαν το ...1989, έβγαλαν ένα EP το 1993 κι από εκεί και πέρα μπήκαν σε βαθιά κατάψυξη. Εφ' όσον λοιπόν βγήκαν από εκεί, είναι φυσιολογικό ο ήχος τους να έχει παραμείνει χρονολογικά στην εποχή του hard rock των late ‘80s. Το καλό είναι ότι ποιοτικά το "Kids In A Ghost Town" στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο και μπορεί πολύ ευχάριστα να σε τηλεμεταφέρει στην εποχή την οποία αντηχεί. Bonus, η συμμετοχή της θεάς Samantha Fox στο "Tomorrow"!

Groundbreaker - Soul To Soul

Αν και τυπικό project της Frontiers, οι Groundbreaker παρουσίασαν την υπέροχη φωνή του Steve Overland των FM να ερμηνεύει κάποιες αξιόλογες συνθέσεις μελωδικών διαθέσεων. Έτσι, από τη στιγμή που το αποτέλεσμα υπήρξε ικανοποιητικό, κάνουμε τα στραβά μάτια για τις γνωστές παιδικές ασθένειες που συνοδεύουν σχεδόν κάθε κυκλοφορία της γνωστής εταιρείας και επηρεάζουν αρνητικά το τελικό προϊόν.

Hardline - Heart, Mind And Soul

Οι γερόλυκοι, πλέον, Αμερικανοί έχουν ενταχθεί στο δυναμικό της ιταλικής Frontiers, με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Στο "Heart, Mind And Soul" υπάρχουν και πάλι ορισμένα καλά τραγούδια που αξίζουν τον χρόνο του ακροατή. Ο Johnny Gioeli παραμένει ένας πολύ καλός τραγουδιστής που μπορεί να χρωματίσει μια καλή σύνθεση. Παρ' όλα αυτά, το γεγονός ότι η παραγωγή περνάει αναγκαστικά από τα χέρια του Alessandro Del Vecchio έχει ως αποτέλεσμα ο ήχος να ακούγεται λίγο generic και απρόσωπος.

Night Ranger - ATBPO

Βετεράνοι σαν και τους Night Ranger, οι οποίοι έζησαν τα ‘80s από την καλή και από την ανάποδη, μπορούν να προσφέρουν πλέον μονάχα αν έχουν την όρεξη να το κάνουν. Στην προκειμένη και το "And The Band Played On", τα καταφέρνουν περίφημα, με έναν παλαιάς κοπής δίσκο hard & heavy, όπου οι κιθάρες των Brad Gillis και Jeff Watson ηχούν το ίδιο εκτυφλωτικές σαν άλλοτε.

ACT - Heatwave

Με διάρκεια που πλησιάζει τη μισή ώρα, το "Heatwave" υπό συνθήκες θα μπορούσε να ονομάζεται και full length. Στην προκειμένη, αυτό μικρή σημασία έχει, αφού παρουσιάζει τους ACT το ίδιο πολυσχιδείς κι ενδιαφέροντες όπως πάντα, με ιδέες που εκτείνονται από το art rock στο prog και από εκεί στο AOR και στο pop rock, προετοιμάζοντας μας για την - ελπίζουμε εξίσου ποιοτική - συνέχεια των κυκλοφοριών τους.

Maverick - Ethereality

Οι Βορειοϊρλανδοί κρατάνε το πόδι πατημένο στο γκάζι, θυμίζοντας Skid Row και όλες εκείνες τις late ‘80s μπαντάρες που πήγαν άκλαφτες λόγω grunge. Το τελευταίο τους άλμπουμ αποτέλεσε ένα βήμα παραπέρα συνθετικά, τελειοποιώντας της μανιέρες τους ιδεατά και καθιστώντας τους έτοιμους να ανέβουν επιτέλους επίπεδο στις συνειδήσεις.  

Αν αναλογιστούμε πόσοι κορυφαίοι των κορυφαίων έφυγαν το 2020 (Neil Peart, Eddie Van Halen, Peter Green, Leslie West, Ken Hensley, Martin Birch, Little Richard, Bill Withers), είναι λες και το 2021 μας λυπήθηκε και δεν μας στενοχώρησε τόσο. Αναπόφευκτα βέβαια, και τη χρονιά που μας άφησε οι απώλειες ήταν πολλές και σημαντικές, οπότε το supergroup που στήσαμε στους ουρανούς είναι το πλέον πολυσυλλεκτικό και θα πρέπει ήδη να παίζει μεγάλη μπάλα.

Charlie Watts (τύμπανα)

Αναμφίβολα η μεγαλύτερη απώλεια ήταν εκείνη του Charlie Watts. Δεν ξέρουμε εάν η μουσική συνολικά θα είχε την ίδια εξέλιξη χωρίς εκείνον, οι Rolling Stones όμως σίγουρα δεν θα ήταν αυτοί που ήταν χωρίς εκείνον, καθώς συμμετείχε σε όλα τα στούντιο άλμπουμ τους. Υπάρχει κανείς που δεν θα ήθελε τον ντράμερ των Rolling Stones πίσω από τα τύμπανα; Ήρεμα ρωτάω...

Dusty Hill & Tim Bogert (μπάσο)

Το πλέον δύσκολο δίλημμα αφορά τη θέση του μπασίστα. Εμβληματικός ο Dusty Hill, έχοντας καταγράψει μια σπουδαία και επιτυχημένη καριέρα με τους ZZ Top από τα '70s μέχρι τις μέρες μας. Επιδραστικός όσοι λίγοι για τους συναδέλφους του ο Tim Bogert, βιρτουόζος από τους πρώτους και τους λίγους, άφησε τα διαπιστευτήριά του στη χρυσή εποχή με τους Vanilla Fudge και τους Cactus.

Sylvain Sylvain (κιθάρα)

Μπορεί να ξεκίνησε τη δράση του στο λυκόφως της χρυσής εποχής, υπήρξε όμως ως ο axeman των New York Dolls αλλά και ως προσωπικότητα απόλυτα επιδραστικός για τις γενιές που ακολούθησαν, γεφυρώνοντας διαφορετικές εποχές ενόσω οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες, και βεβαίως ο πλέον φημισμένος της μεγάλης κατηγορίας του που αποδήμησε φέτος εις κύριον.

Hilton Valentine & Vig Briggs (κιθάρα)

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε ο Hilton Valentine, ιστορικός και πρώτος κιθαρίστας των Animals να φύγει από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2021, για να τον ακολουθήσει ουσιαστικά στην άλλη πλευρά τον περασμένο Ιούνιο ο αντικαταστάτης του Vig Briggs. Αμφότεροι άφησαν το στίγμα τους σε ένα από τα θρυλικότερα σχήματα της δεκαετίας του '60, ντύνοντας με τις κιθάρες τους κορυφαία τραγούδια και άλμπουμ.

John Lawton & Don Everly (φωνή)

Ο John Lawton είναι περισσότερο γνωστός ως ο αντικαταστάτης του ανυπέρβλητου David Byron στους Uriah Heep, κανείς όμως δεν αμφισβητεί ότι πρόκειται για μία από τις ομορφότερες φωνές της δεκαετίας του '70, έχοντας προηγουμένως αφήσει τα διαπιστευτήριά του με τους τρομερούς Lucifer's Friend. Ελάχιστοι κατέχουν την τέχνη των διπλών φωνητικών γραμμών και πολύ λίγοι έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με τη σημασία της μελωδίας στη μουσική όσο ο Don Everly των Everly Brothers, οπότε η συνεισφορά του θα ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη.

Robby Steinhardt (βιολί, φωνή)

Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις όπου συναντάμε βιολί και βιολιστή σε κλασική ροκ μπάντα, ως βασικό μέλος των Kansas όμως αλλά και μορφάρα, ο Robby Steinhardt υπήρξε μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις στην κατηγορία του διαχρονικά, και η συμμετοχή του σε οποιαδήποτε μπάντα που θα μπορούσε να τον έχει είναι δεδομένη.

Chick Corea (πλήκτρα)

Ένα όνομα, μια ιστορία. Από τους πλέον αναγνωρισμένους jazz μουσικούς όλων των εποχών, ο Chick Corea, όπως επιτάσει η καλλιτεχνική του φύση, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να διευρύνει τους ορίζοντές του και κυρίως να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες των οιονδήποτε συμπαικτών του.

Jim Steinman (σύνθεση)

Από τους πλέον επιτυχημένους εξωτερικούς συνθέτες των τελευταίων δεκαετιών, ο Jim Steinman θα μπορούσε να δώσει και μία, και δύο, και τρεις επιτυχίες σε οποιοδήποτε σύνολο, πόσο μάλλον σε ένα γκρουπ κορυφαίων μουσικών. Τα διαπιστευτήριά του είναι άλλωστε γνωστά.

Phil Spector (παραγωγή)

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος, και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ σε αυτήν τη ζωή. Εάν πιστεύουμε σε κάτι καλύτερο για όλους μας, δεδομένα ο Phil Spector, παρά το άδοξο τέλος του, θα βρίσκεται εκεί πάνω με εκλεκτή παρέα και θα χτίζει το περίφημο Wall Of Sound.

Mick Rock (φωτογραφία)

Δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερος από τον Mick Rock για να απαθανατίσει θρύλους του παρελθόντος, είτε πρόκειται για εξώφυλλο δίσκου, είτε για ομαδική φωτογράφιση. Video clip δεν θα ζητήσουμε, το "Hall Of The Mountain King" των Savatage φτάνει και περισσεύει...

Στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, το 2021 σημαδεύτηκε από την απώλεια του Δημήτρη Πολύτιμου, μία από τις ιστορικότερες προσωπικότητες που συνέβαλε όσο λίγοι στη δημιουργία της ελληνικής ροκ σκηνής. Από τη ζωή έφυγαν επίσης ο μπασίστας των Πελόμα Μποκιού, Ηλίας Μαρινάκης, και ο Γιώργος Σιέρρας, ένας από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες της γενιάς του, περισσότερος γνωστός από τους Κάστορες.

Πολλές και σημαντικές ήταν οι απώλειες στον χώρο της reggae μουσικής, καθώς έφυγαν από τη ζωή ο θρύλος Lee "Scratch" Perry, ο συνιδρυτής των Wailers, Bunny Wailer, ο εμβληματικός μπασίστας Robbie Shakespeare που συνέθεσε με τον Sly Dunbar ένα από τα κορυφαία rhythm sections στην ιστορία της μουσικής, αλλά και ο Astro των UB40.

Τεράστια προσωπικότητα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού υπήρξε ο Michael Nesmith, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Monkees, σε ηλικία 77 ετών απεβίωσε ο Mike Mitchell, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των The Kingsmen που έμειναν στην ιστορία για την εκτέλεση του "Louie Louie" το 1963, ενώ στα 72 του χρόνια απεβίωσε ο μπασίστας και συνιδρυτής των Status Quo, Alan Lancaster.

Πίσω από τα τύμπανα δεν βρίσκονται πλέον ο Ron Bushy, με συμμετοχή και στους έξι στούντιο δίσκους που κυκλοφόρησαν οι Iron Butterfly από το 1968 έως το 1975, ο Graeme Edge, μοναδικό μέλος που συμμετείχε σε όλα τα άλμπουμ των Moody Blues, και ο Manfred Plötz, ντράμερ και manager των Pavlov's Dog τα τελευταία χρόνια.

Τέλος, από τους παλαιότερους που μας άφησαν ξεχωρίζουν τα ονόματα του rock 'n' roll μύθου Lloyd Price και του θρύλου της jazz κιθάρας Pat Martino που έμαθε να παίζει για δεύτερη φορά το 1980, ενώ από τους νεότερους αίσθηση προκάλεσαν οι απώλειες του κιθαρίστα των Cinderella, Jeff LaBar, και του Johnny Solinger, τραγουδιστή των Skid Row επί δεκαέξι συναπτά έτη.