Pavlov's Dog: «Ποτέ δεν επιδιώξαμε να γίνουμε εμπορικοί»

Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα. Οι Pavlov's Dog είναι μια μοναδική περίπτωση μπάντας με ένα ιστορικό παρελθόν. Το ντεμπούτο τους "Pampered Menial", σχεδόν μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία του παραμένει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Στο επίκεντρο, ο τραγουδιστής και ιθύνων νους της μπάντας, David Surkamp, μας μιλά για το παρελθόν και το παρόν αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, ρομαντικές και ευγενικές φυσιογνωμίες που μπορεί κανείς να συναντήσει.

Καλημέρα Κύριε Surkamp, που σας βρίσκω αυτή την στιγμή; Στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Ναι, βρίσκομαι στο St. Louis όπου θα παίξουμε live σε μερικές ώρες.

Αρχικά, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, σε μια πολυάσχολη, για σας, μέρα. Ας αρχίσουμε από την αφετηρία. Οι Pavlov's Dog σχηματίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, σωστά;

Αρχικά υπήρχε μια μπάντα με την οποία παίζαμε ζωντανά και λεγόταν "High On A Small Hill" (όπου έπαιζε και ο Rick Stockton). Οι Pavlov's Dog ουσιαστικά δημιουργήθηκαν στα τέλη του 1973. Όλα συνέβαιναν πολύ γρήγορα. Στην αρχή ήμασταν μια τετραμελής μπάντα. Είχαμε την κιθάρα, μετά βάλαμε πλήκτρα και μετά και άλλα πλήκτρα. Δεν υπολόγιζα πολύ τα «οικονομικά» όσον αφορά τα μέλη της μπάντας, εκείνη την εποχή. Θα μπορούσαμε,ίσως, να είχαμε βγάλει περισσότερα χρήματα αν ήμασταν ένα "power-trio". Πάντα μου άρεσε όμως να έχουμε «μεγάλο» και «γεμάτο» ήχο.

Μιλάμε για μισό αιώνα πίσω. Ο ήχος σας ήταν εξαρχής ξεχωριστός. Μερικοί σας αποκαλούσαν progressive rock, άλλοι όχι. Φυσικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Είχαμε ένα ξεχωριστό μέρος από το οποίο προερχόμασταν. Προέρχομαι από ένα folk υπόβαθρο. Ο Siegfried Carver, ο τότε βιολιστής μας, όπως και η Abbie Steiling, η τωρινή βιολίστριά μας προέρχονται από ένα jazz υπόβαθρο. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα στην μουσική μας. Ποτέ δεν αντιγράψαμε, συνειδητά, τον οποιοδήποτε.

Είναι αρκετά ξεκάθαρο αυτό, στο δικό μου αυτί τουλάχιστον. Τις ημέρες εκείνες στην Αμερική υπήρχαν μόνο λιγοστές prog μπάντες. Οι Kansas, ίσως οι Captain Beyond;

Τους Kansas τους γνώριζα γιατί βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πολιτείας. Νομίζω ότι θυμάμαι τον Kerry Livgren από μια μπάντα που είχε πριν τους Kansas. Υπήρχε progressive σκηνή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το γνωρίζω. Πάντως, κατά πάσα πιθανότητα, εμείς είχαμε το πρώτο mellotron στην χώρα.

Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, υπήρχε μια πιο ενεργή και διάσημη σκηνή με τους Genesis, τους Camel, τους King Crimson, ακόμα και τους Pink Floyd.

Οι King Crimson ήταν κάτι πολύ μεγάλο για μένα. Αν είχα να διαλέξω δυο βασικότερες επιρροές θα ήταν οι Fairport Convention και οι King Crimson. Γνωρίζω τον Andy Latimer από τους Camel, τζαμάραμε μαζί κάποια στιγμή στο Seattle. Υπέροχος άνθρωπος και φανταστικός κιθαρίστας.

Τον περιμέναμε πρόσφατα στην Αθήνα αλλά ακυρώθηκε η περιοδεία λόγω τον προβλημάτων υγείας που είχε.

Πολύ κρίμα. Δεν γινόμαστε νεότεροι, Ήμουν 22 ετών όταν…

(εδώ η πρόταση διακόπηκε από τον David Hamilton που κάλεσε στο τηλέφωνο)

Ήταν ο David, ο πιανίστας μας. Γύρισε στην μπάντα μετά από 50 χρόνια.

Και ετοιμαζόμουν να ρωτήσω για αυτό.

Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας. Έχει παίξει ένα show σε διάστημα 50 ετών και είναι ενθουσιασμένος που θα παίξει. Ανυπομονούμε όλοι πάρα πολύ.

Γιατί δεν έπαιζε στο παρελθόν;

Δεν τον ενθουσίαζε ποτέ η ιδέα των περιοδειών. Εγώ από την άλλη, ουσιαστικά, ποτέ δεν σταμάτησα. Έκανα ένα μικρό διάλειμμα όταν γεννήθηκε η κόρη μου, αλλά πάντα μου άρεσε να παίζω ζωντανά. Σε μερικούς αρέσει, σε άλλους όχι. Λαμβάνω τόση θετική ενέργεια από το κοινό και αυτό πάντα βοηθάει. Λοιπόν, που είχαμε μείνει? King Crimson, Fairport Convention!

Σκεφτήκατε ποτέ να μεταφέρετε την μπάντα στην Αγγλία;

Όχι, δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό. Γεννήθηκα στο St. Louis, πήγα σχολείο εδώ, είναι μια καλή «βάση» για μένα. Δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα η μουσική εδώ. Έχουμε έντονη blues σκηνή. O Chuck Berry είναι από εδώ, ο Albert King, ο Ike και η Tina Turner, καταλαβαίνεις. Τρύπωνα σε ένα venue εδώ, όταν έπαιζαν ο Ike και η Tina Turner όταν ήμουν ΠΟΛΥ κάτω από το όριο ηλικίας.

Δεν σας αρέσει όμως ιδιαίτερα η μουσική αυτή;

Δεν είμαι μεγάλος fan της blues σκηνής, δεν έχω τίποτα εναντίον της, απλά δεν με ξετρελαίνει. Υπήρχε φυσικά και πολύ country στο St. Louis αλλά και λίγη jazz. O Grant Green ήταν από εδώ, o Miles Davis επίσης από εδώ τριγύρω. Δεν είχαμε έντονη rock σκηνή. Υπήρχαν κάποιες μπάντες στην ευρύτερη περιοχή όπως οι REO Speedwagon, οι Allman Brothers, τότε λέγονταν "The Hour Glass". Νομίζω είχα δει τον Greg και τον Duane Allman με τους "The Hour Glass". Αυτοί, και υπήρχαμε και εμείς.

Και πενήντα χρόνια αργότερα, είστε ακόμα εδώ και πολύ ενεργοί.

Ναι, είμαστε εδώ και παίζουμε σήμερα ακόμα μια συναυλία και σε μερικές μέρες πετάμε για την Ελλάδα όπου θα εμφανιστούμε στις 10 του Σεπτέμβρη στο Κύτταρο στην Αθήνα και στις 11 στο Principal στην Θεσσαλονίκη.

Όπως λέγαμε και νωρίτερα, το "Pampered Menial" συμπληρώνει 50 χρόνια κυκλοφορίας, για μένα είναι ένα άριστο 10/10 άλμπουμ. Πιστεύετε ότι άξιζε κάτι παραπάνω, σε οποιοδήποτε τομέα;

Πολύ πιθανό. Δεν είμαστε και τόσο εμπορικοί, κατά πάσα πιθανότητα αυτό ήταν το βασικό «πρόβλημα». Σίγουρα, δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε. Έγραφα, και ακόμα γράφω, πολλά τραγούδια. Είχα όμως ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για το τι ήθελα για την μπάντα. Φυσικά υπήρξε και το πρόβλημα με το ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε δύο εταιρείες (ABC και Columbia). Αν είχε κυκλοφορήσει από μια εταιρεία θα είχε περισσότερες, φαινομενικά, πωλήσεις και υψηλότερη θέση στα charts. Από την άλλη, θεωρώ, ότι είναι ένα από τα άλμπουμ που δεν «πάλιωσαν» ποτέ. Έχουμε γενιές και γενιές από οπαδούς, κάτι που συνήθως δεν το περιμένεις. Τότε, το να υπάρξει μια μπάντα για μερικά χρόνια, ήταν αρκετό. Οι Beatles, για παράδειγμα, δεν υπήρξαν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Rolling Stones θα περιόδευαν ακόμα στην εποχή μας. Μοιάζει εξωπραγματικό.

Είναι πραγματικά. Τόσο για μπάντες σαν εσάς όσο και για τους fans που ακολουθούν μπάντες για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ναι, έτσι είναι. Αυτό το line-up της μπάντας έχει διάρκεια τέσσερις φορές περισσότερο από την αυθεντική σύνθεση. Η Abbie Steiling (βιολί) είναι στο συγκρότημα περίπου 16 χρόνια, ο άντρας της ο Rick (μπάσο) σχεδόν άλλα τόσα. To σκέφτομαι παρόμοια με αυτό που έκαναν ο Frank Zappa και οι King Crimson. Η μπάντα μένει «ανοιχτή» ακόμα και αν μερικά μέλη αλλάζουν. «Χάσαμε» μερικά μέλη τα τελευταία χρόνια. Ο Doug Rayburn και ο Rick Stockton απεβίωσαν μετά από μάχη με καρκίνο. Αν και γενικότερο μετά από τόσα χρόνια, είναι λογικό να υπάρξουν και αυτά.

Είναι η σύζυγός σου, η Sara ακόμα στην μπάντα;

Ναι είναι. Είχε μια σοβαρή εγκεφαλική βλάβη πριν μερικά χρόνια. Είχαμε πάει μετά τα παιδιά μας ένα ταξίδι στο Παρίσι και μετά στο Μόναχο. Ο ντράμερ μας (Manfred Ploetz) πέθανε κατά την διάρκεια της πανδημίας και είχαμε την επισκεφτεί την οικογένειά του. Εκεί η Sara έπεσε, γεγονός που προκάλεσε τον τραυματισμό. Έχει κάποιες δυσκολίες στην ομιλία αλλά, παραδόξως, τραγουδά ακόμα πάρα πολύ όμορφα. Κατά συνέπεια, σε ορισμένες από τις εμφανίσεις μας η Sara θα ανέβει στην σκηνή να τραγουδήσει. Τραγούδα ακόμα απίστευτα. Με την Sara γνωριζόμαστε από το σχολείο, είμαστε παντρεμένοι περισσότερο από 30 χρόνια και ζήσαμε ολόκληρη την ζωή μας μαζί ως καλλιτέχνες. Έτσι αποφασίσαμε, όσο τρελό και αν ήταν, ότι θα συνεχίσει να τραγουδά, και είμαστε όλοι πάρα πολύ περήφανοι για αυτό. Όλα είναι πάρα πολύ δύσκολα για εκείνη και οτιδήποτε χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα τραγουδήσει και σε ποια shows αλλά θα έρθει μαζί μας στην περιοδεία.

Τσέκαρα στα social media το "meet the band" μέρος και έβλεπα με μεγάλο ενδιαφέρον τις επιρροές των μελών. Από τον Coltrane και τον Jaco Pastorius μέχρι τον Steven Wilson και τους Metallica. Μια μεγάλη ποικιλία η οποία φυσικά είναι αποτέλεσμα και της διαφοράς ηλικίας ανάμεσα στα μέλη.

Είμαι μεγάλος φαν του Steven Wilson. Είχαμε παίξει σε και οι δύο σε ένα φεστιβάλ στην Ολλανδία πριν 13 χρόνια περίπου. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα έβλεπα τους Porcupine Tree αλλά δυστυχώς το φεστιβάλ είχε δύο σκηνές και παίζαμε ακριβώς την ίδια ώρα. Έχω τα μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του, είμαι μεγάλος φαν και πιστεύω ότι είναι πολύ ταλαντούχος. Καταρχήν κατάφερε να βγάλει τον Alan Parsons από το σπίτι του για το "Τhe Raven That Refused To Sing". Αυτό πρέπει να ήταν μεγάλη πρόκληση.

Επίσης υπάρχει μια αμερικάνικη μπάντα που μου αρέσει πολύ, οι The National, πάρα πολύ καλοί. Γενικότερα έχω μια τελείως, περίεργη, νοοτροπία όσο αφορά την μουσική. Αν ακούσω οτιδήποτε που δεν έχω ακούσει, ας πούμε Μπετόβεν ή Μότσαρτ, για μένα είναι καινούργια μουσική, όποτε και αν κυκλοφόρησε. Υπάρχει τόσο πολύ μουσική αν συνεχίσεις να ψάχνεις. Το τελευταίο cd που αγόρασα είναι από μια μπάντα που επίσης δεν είναι καθόλου καινούργια, το τελευταίο άλμπουμ των Crowded House.

Ας περάσουμε στα δικά μας. Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό από τις επερχόμενες εμφανίσεις σας;

Να σου πω κάτι για το κοινό της Θεσσαλονίκης. Είδα ένα βίντεο από προηγούμενη εμφάνισή μας στο youtube και όλο το κοινό τραγουδούσε το "Late November". Κάποιος σχολίασε «O David δεν τραγουδά καν το κομμάτι» και από κάτω κάποιος του απάντησε «Φυσικά και δεν τραγουδά, το κοινό τραγουδά για αυτόν». Είναι πάρα πολύ όμορφο να βλέπεις το κοινό να γνωρίζει τα τραγούδια σου τόσο καλά.

Επίσης είδα ότι έχετε σχεδιάσει κάποια mini ακουστικά shows, λίγο πριν τις κανονικές εμφανίσεις.

Δεν είναι κανονικό ακουστικό show. Είναι απλά κάτι σαν pre-show. Συνήθως δεν παίζω πολύ ακουστική κιθάρα στα κανονικά shows. Θα είναι ο David στο πιάνο και η Abbie στο βιολί. Εγώ προτιμώ την Telecaster μου. Έχω ακόμα εκείνη που είχα από έφηβος, δεν την παίρνω στις περιοδείες αλλά την έχω. Θα απαντήσουμε και σε ορισμένες ερωτήσεις το οποίο είναι πολύ διασκεδαστικό γιατί ο κόσμος ρωτά τα πιο περίεργα πράγματα. Ειδικά τώρα με τον David Hamilton θα θυμηθούμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Ανάφερες ιστορίες του παρελθόντος και ανέκαθεν μου άρεσε να μαθαίνω τέτοιες ιστορίες. Θυμάμαι είχα διαβάσει για ένα σκηνικό στο παρελθόν με τους Aerosmith, σωστά;

Ναι, είχαμε παίξει μερικά shows μαζί τους στο Ohio και έτυχε να είναι σε κακό βράδυ και δεν μπορούσαν να μας «ακολουθήσουν». Για να είμαι ειλικρινής, μας συνέβαινε συχνά τότε. Είχε συμβεί με τους Aerosmith, με τους Kiss και με άλλες μπάντες. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν πολύ καλοί στις ζωντανές εμφανίσεις μας, και ακόμα είμαστε. Όσο μπορώ θα συνεχίσω να το κάνω!

Κάπου εδώ δυστυχώς ο χρόνος μας τελειώνει. Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στους φίλους σας στην Ελλάδα;

Ανυπομονώ να έρθουμε. Έχω φίλους στην Ελλάδα που ανυπομονώ να δω. Γενικότερα όμως, σας αγαπάμε πολύ, το ελληνικό κοινό είναι φανταστικό, από τα καλύτερα που έχω συναντήσει, πάντα ήταν. Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή σας εδώ και τόσα χρόνια. Έρχομαι να τραγουδήσω από τα βάθη της καρδιάς μου.

Κύριε Surkamp, ήταν πραγματικά τιμή μου να μιλήσω μαζί σας και ελπίζω να τα πούμε από κοντά σύντομα. Ευχαριστώ πάρα πολύ.