Wolves Like Me

Μιλάμε για ένα από τα ομορφότερα μπασταρδέματα. Κι όχι αποκλειστικά διπλής φύσης. Τουλάχιστον τριπλής. Σαν τα μέλη της μπάντας ένα πράμα: Οι δύο που έγιναν τρεις, οι τρεις που έγιναν τέσσερις. Τέλος. Οι Γερμανοί από το Mannheim μπορούν πολύ εύκολα να σε κάνουν να εκφωνήσεις ωσάν άλλος παρωχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός την καλησπέρα μας στο Mannheim, μόνο που εδώ θα έχει νόημα.

Η πρώτη και καρφιτσωμένη ένδειξη στο "Who's Afraid?" είναι οι Cramps, αλλά δεν το ξεφτιλίζουν. Κάθε άλλο. Με ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο ενσωματώνουν με πρωτόγνωρη επιτυχία τα blues, την ψυχεδέλεια και τη garage αισθητική. Τα φωνητικά δεν παραπέμπουν σε καθαρόαιμες garage/rockabilly φόρμες, παρά σε κάτι που κολλάει καλύτερα στο εγχείρημά τους. Νομίζω θα ψηφίσω Madrugada style αν και κάτι μου λέει πως υπάρχει κι άλλο ζουμί.

Ας είναι. Οι Wolves Like Me έχουν την ικανότητα να παρουσιάζουν και σε ατομική μορφή όλα τα παραπάνω κι όχι απαραίτητα όλα μαζί στο ίδιο καζάνι. Για παράδειγμα το "Don't Ask Me Why" πέραν της τέλειας ομορφιάς του, αναδεικνύει στον ύψιστο βαθμό την ετοιμότητα και τη γνώση της μπάντας γύρω από τα blues. Και δεν αναφέρομαι σε κείνα τα τουριστικά που υπάρχουν κατά χιλιάδες ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αναφέρομαι στα ημιπαλιακά & ημιμοντέρνα ταυτόχρονα, που έχουν τόσο τη βρωμιά όσο και την καθαρότητα μέσα σε μια σύνθεση. Καλή ώρα το solo του προαναφερθέντος. Και για να το κάνω πιο εύκολο, είναι στιγμές που έρχονται στο μυαλό οι αγαπημένοι The Soulbreaker Company. Χωρίς την τόση λυρικότητα, αλλά με τον ίδιο ζεστό και πρίμα ήχο στην παραγωγή. Και είναι τέτοια η αυτοπεποίθησή τους, που την αμέσως επόμενη στιγμή αλλάζουν στυλ χωρίς επί της ουσίας να το πράττουν.

Στο αμιγώς οργανικό "Jimbo Jam" αιτιολογούν στον απόλυτο βαθμό το δεύτερο συνθετικό του τίτλου, αφού πρώτα παίξουν για λίγο με τα Tarantino’s soundtrack κι εν συνεχεία τα ποτίσουν με space ψυχεδέλεια, διατηρώντας παράλληλα τον αρχικό κορμό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μουσικούς που μόλις άκουσαν το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου, χαμογέλασαν υπόκωφα μεταξύ τους κι έκλεισαν το μάτι στους παρόντες άπιστους Θωμάδες της ανεπίσημης πρεμιέρας του άλμπουμ.

Το ντεμπούτο των Γερμανών είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το ζυγίζεις για τις underground κυκλοφορίες, καθώς έχει όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά. Είναι όμως κι από νωρίς υποψήφιο για λίστα, οπότε θα λάβει την προαγωγή που του αξίζει, ακόμα κι αν ο αδόκιμος κι άστοχος χαρακτηρισμός stoner κοσμεί τον πάτο της bandcamp σελίδας τους.