The Night Flight Orchestra

Δεν ξέρω τι προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς από τους Night Flight Orchestra, αλλά οι Σουηδοί αναβιωτές του παλιού, καλού AOR ήχου πραγματοποιούν με κάθε τους δίσκο κι ένα ακόμη βήμα μπροστά. Πάντοτε με γνώμονα τη μεστή τραγουδοποιία που σέβεται και με το παραπάνω τη χρυσή εποχή του ήχου που πρεσβεύουν και μόνιμα με ένα ασυναγώνιστο feelgood attitude στην οπτικοακουστική τους αισθητική, η μπάντα του frontman των Soilwork δεν αποτελεί απλώς μια συμπαθητική επιλογή για όσους αρέσκονται στην «υπερβολική» μελωδία, αλλά φαντάζει ως μια κυριαρχική σταθερά που ωριμάζει σαν το παλιό, καλό κρασί.

Έχοντας χαρίσει μόλις πριν λίγο καιρό το πρώτο μέρος του "Aeromantic", οι Σουηδοί επιστρέφουν φέτος με το δεύτερος σκέλος αυτού, το οποίο και συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του. Κρυστάλλινος ήχος, ανατατικό υλικό με τη στόφα του catchy να βρίσκεται σε περίσσεια σε καθεμιά σχεδόν από τις συνθέσεις που το απαρτίζουν, το "Aeromantics II" μπολιάζει και πάλι τον ήχο των Night Flight Orchestra με πολλά disco στοιχεία από τα early '80s, δημιουργώντας ένα μουσικό κράμα που ακούγεται ανανεωτικό και ιδιαίτερο.

Ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», δίχως την υπόνοια περιττών στιγμών, καθώς οι συντελεστές του φρόντισαν να γράψουν τραγούδια που, το καθένα για τους δικούς του λόγους, θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει επιτυχημένα singles της μπάντας. Αυτή η extravaganza σε μελωδίες, σε πιασάρικα refrains, αλλά ακόμη-ακόμη και σε στοιχεία που απομακρύνουν το άλμπουμ από το τα τυπικά μελωδικά rock πλαίσια και του προσδίδουν τη χάρη να μπορεί κανείς να χορέψει στους ρυθμούς του, είναι ευεργετική και διώχνει τις όποιες μουρμούρες περί συνθετικής επανάληψης.

Άλλωστε, για να είμαστε ειλικρινείς, για όσο μπορούν οι Night Flight Orchestra να γράφουν τόσο διασκεδαστικά, easy listening τραγούδια χωρίς αυτά να ακούγονται τετριμμένα ή εκουσίως αναχρονιστικά, μακάρι να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν και να ξεχειλώνουν τη δημιουργική τους μανιέρα κατά το δοκούν. Συζητήσεις για «καλύτερο» ή «χειρότερο» άλμπουμ δεν χωρούν εδώ^· οι Σουηδοί έχουν μια πληθώρα εξαιρετικών δίσκων και το "Aeromantic II" κατέχει όλα τα χαρίσματα (και, ίσως, ορισμένα και από τα ψεγάδια) που έφεραν οι προκάτοχοι του, με μόνη απώλεια εκείνη του στοιχείου της έκπληξης, αφού δεν παρουσιάζεται κάτι που έχουν δείξει και στο κοντινό παρελθόν.