The Dead Daisies

Τολμώ να δηλώσω αναπάντεχα ενθουσιασμένος με τον νέο δίσκο του supergroup - ή καλύτερα, της κολλεκτίβας - των The Dead Daisies. Το μοναδικό σταθερό μέλος είναι ο κιθαρίστας (και πιλότος) David Lowy και ανά τα χρόνια πολλοί γνωστοί μουσικοί έχουν φορέσει τη συγκεκριμένη φανέλα. Μεταξύ άλλων, οι Darryl Jones, Richard Fortus, Dizzy Reed, Frank Ferrer, John Tempesta, Brian Tichy, Deen Castronovo. Τούτη τη φορά, τις αποχωρήσεις του τραγουδιστή John Corabi (πρώην Motley Crue) και του μπασίστα Marco Mendoza κάλυψε το ίδιο πρόσωπο, ο αειθαλής Glenn Hughes.

Ε λοιπόν, αυτή η μεταγραφή τύπου Gary McAllister του Lowy αποδείχτηκε λίρα εκατό, άλλαξε εντελώς το παιχνίδι και σε ποδοσφαιρικούς όρους φέρνει τίτλο. Δεν ξέρω τι μαγικό φίλτρο έχει βρει και πίνει ο - εβδομηντάχρονος - Hughes, πάντως εκτός του ότι εξακολουθεί να παίζει πολύ καλά, εξακολουθεί και να ακούγεται εξαιρετικός. Και μεταμόρφωσε τους Dead Daisies με τέτοιον τρόπο ώστε να βγάλουν τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα. Πραγματικά, όλα τα τραγούδια έχουν λόγο ύπαρξης στον δίσκο και μπορούν να σταθούν αυτόφωτα - γι' αυτό επιτρέψτε μια μικρή αναφορά στο καθένα από αυτά.

Στο ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι το συγκρότημα δείχνει κατ' ευθείαν τα δόντια του. Γεμάτο ενέργεια και φρεσκάδα, μπάσο που καλπάζει από τις πρώτες νότες, όγκος, πολύ ωραίο solo από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Doug Aldritch. Στο "Like No Other (Bassline)" ο Hughes καταθέτει διαπιστευτήρια και ως παίχτης εκτός από τραγουδιστής. Το "Come Alive" θα μπορούσε εύκολα να λειτουργήσει ως single. Τσαχπίνικα licks χαϊδεύουν το αριστερό αυτί, ενώ το μπάσο πλημμυρίζει το δεξί, με το αποτέλεσμα του συνδυασμού να είναι ένα μοντέρνο και funky τραγούδι Το "Bustle And Flow" ήταν single και επιτελεί πολύ επιτυχημένα τον ρόλο του κράχτη, μιας και είναι αντιπροσωπευτικό του ήχου αλλά και της ποιότητας του δίσκου.

Στο αργόσυρτο "My Fate" είναι ο Deen Castronovo αυτός που ξεχωρίζει με το παίξιμό του, χωρίς όμως το κιθαριστικό solo να υστερεί. Και οι νότες τους άτιμου του Hughes στο ρεφραίν, πάνε στον ουρανό! Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στο "Saving Grace". Το "Chosen And Justified" είναι ένα rocker που δείχνει τη στροφή στους στίχους, οι οποίοι πλέον έχουν περάσει στην αρμοδιότητα του Hughes και έχουν γίνει πιο πολιτικοποιημένοι. Το εδώ και έναν χρόνο κυκλοφορημένο "Unspoken" έχει αρχικά έναν αέρα AC/DC (βασικά φέρνει στον νου τα riffs τους), εξελίσσεται όμως σε γκρουβάτο rock κομμάτι με εξαιρετικό κιθαριστικό solo και πολύ καλά δεύτερα φωνητικά. Έχει αποκτήσει μέχρι και χορευτική διασκευή.

Το "30 Days In The Whole" των Humble Pie το κόβουν και το ράβουν εντελώς στα μέτρα τους, διαθλώντας το υπό σημερινό πρίσμα, ενώ στο "Righteous Days" ο Hughes βγάζει και πάλι τη soul πλευρά του. Το συγκεκριμένο έχει μια αύρα Black Country Communion - ενός άλλου supergroup μέσα στο οποίο ο Hughes κατάφερε να λειτουργήσει καταλυτικά. Τέλος, μια όμορφη και πλούσια ενορχήστρωση, μια παθιασμένη ερμηνεία και λίγα Led Zeppelin vibes αποτελούν το μπαλαντοειδές και επικό "Far Away" που κλείνει τον δίσκο σε ένα κλίμα διαφορετικό σε σχέση με τη rock καταιγίδα που βιώσαμε μέχρι τότε.

Υπό κανονικές συνθήκες, κάποια στιγμή θα απολαύσουμε τους Dead Daisies στο Release Festival μαζί με τους Judas Priest. Μακάρι τελικά να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ και να δούμε με τα μάτια μας τη μπάντα στην περιοδεία για τον συγκεκριμένο δίσκο. Μας έχουν κάνει να έχουμε μεγάλες προσδοκίες. Η έννοια του album στη σημερινή εποχή είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με αυτό που ήταν παλιότερα. Το κλειδί με αυτόν τον δίσκο είναι ότι καταφέρνει και ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος σύγχρονος και σημερινός, χωρίς να πέφτει σε κάποια boomer λούμπα και χωρίς να έχει περιττό κομμάτι (το μόνο που θα ήθελα προσωπικά, είναι τα drums να ανέπνεαν λίγο περισσότερο). Αν σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που τον έφτιαξαν και τι καριέρα έχουν πίσω τους, το λες και καλλιτεχνικό επίτευγμα.