MSG

Δεν ξέρω τι διαφορετικό περιμένει κανείς από τον Michael Schenker εν έτει 2021. Ο σπουδαίος Γερμανός κιθαρίστας, ένα πραγματικό είδωλο της rock μουσικής και ένας iconic μουσικός για το χώρο του σκληρού ήχου, έχει πάψει εδώ και καιρό να εκπλήσσει με τις κατά καιρούς δισκογραφικές επιστροφές του. Δώσ’ του Temple Of Rock από εδώ, να σου Michael Schenker Fest από εκεί, καιρός ήταν να επανέλθουν στην «ενεργό δράση» και οι ολόδικοι του MSG, δίχως, πάντως κάποια ουσιαστική διαφορά σε όσα παρουσιάζει και πραγματοποιεί με οποιοδήποτε άλλο όνομα τα τελευταία πολλά χρόνια.

Στην ουσία, η επιστροφή της «μαρκίζας» των MSG είχε σκοπό τον εορτασμό των 40 χρόνων από την επίσημη έναρξη τους, πίσω στο 1980. Όχι πως χρειαζόταν κάποια ιδιαίτερη αφορμή ο αγαπημένος - μα και τόσο ιδιόρρυθμος - κιθαρίστας για να στήσει ακόμη έναν δισκογραφικό «εορτασμό» με πληθώρα «καλεσμένων», αλλά, στην προκειμένη, το ερέθισμα για την επιστροφή του ονόματος των Michael Schenker Group υπήρξε, φέρνοντας μαζί και τη - μικρή, η αλήθεια - ελπίδα για κάτι καλύτερο και πραγματικά ενδιαφέρον.

Άλλωστε, τα ονόματα των συμμετεχόντων μονάχα αδιάφορα δεν υπήρξαν, με τους κύριους Joe Lynn Turner, Ronnie Romero (ο οποίος υπήρξε κι επιλογή του Ritchie Blackmore για την επαναφορά των Rainbow) και Ralf Scheepers (των Primal Fear) να έχουν τη μερίδα του λέοντος στις ερμηνείες του άλμπουμ, και τους παλιούς γνώριμους Robin McAuley, Gary Barden και Doogie White να κάνουν επίσης την εμφάνιση τους. Μαζί τους, μια εκλεκτή ομάδα μουσικών υποστηρίζει το κιθαριστικό παίξιμο του Michael Schenker, με τον Derek Sherinian και τον Brian Tichy να ξεχωρίζουν εκείνων.

Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν αποκλίνει από τα όσα περιμέναμε με βάση τον ύστερο δημιουργικό βίο του Γερμανού. Συμπαθητικές συνθέσεις στακάτου hard & heavy απαρτίζουν το σύνολο του "Immortal", με τις εκάστοτε συγκινήσεις να κρύβονται στις ερμηνείες των πολύ αξιόλογων τραγουδιστών που αναλαμβάνουν κάθε φορά τα ερμηνευτικά καθήκοντα και - προφανώς - στο κιθαριστικό παίξιμο του Schenker σε ό,τι αφορά τα lead μέρη της κάθε σύνθεσης. Με περιτύλιγμα μια δυνατή, σύγχρονη αλλά όχι υπερβολική παραγωγή (αναμενόμενο, από τη στιγμή που βλέπουμε το όνομα της Nuclear Blast) και με σύμμαχο την πανταχού παρούσα νοσταλγία, το άλμπουμ κυλάει εύκολα, χωρίς κάτι περισσότερο να επιτυγχάνεται ή να επιζητείται.

Μια λαϊκή ρήση λέει πως γέρικο άλογο δεν μαθαίνει καινούρια περπατησιά - φράση που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Michael Schenker και των όσων μας παρουσιάζει στο "Immortal". Και γιατί, άλλωστε να αλλάξει; Ο ίδιος είναι συνειδητοποιημένος και απόλυτα ικανοποιημένος με αυτό που κάνει, το ιαπωνικό κοινό και οι απανταχού φανατικοί ακροατές του θα τον στηριξουν ό,τι κι αν συμβεί και οι υπόλοιποι θα βρούμε έναν καλό λόγο να επιστρέψουμε ξανά στο "Assault Attack", το "Built To Destroy" ή κάποιο άλλο από τα κλασικά άλμπουμ της σπουδαίας δισκογραφίας του. Όλα καλά, λοιπόν - τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο δισκογραφικό του «εορτασμό».