Pelagic Fest (The Ocean Collective, And So I Watch You From Afar, Year Of No Light, LLNN κ.α) @Maastricht, Ολλανδία, 24-25/08/24

Εισαγωγή

Έξι χρόνια μετά την τελευταία του πτήση η ετήσια γιορτή΄ της Pelagic Records επέστρεψε και το rocking.gr δεν θα μπορούσε να λείπει από το απόλυτο διήμερο gathering της post-progressive. Για πρώτη φορά το φεστιβάλ άφησε το πολυαγαπημένο Βερολίνο για να ταξιδεύει στην καρδιά της κεντρικής Ευρώπης, στο Maastricht της Ολλανδίας. Στη περιοχή του Limburg, στο καταπράσινο τρίγωνο που συνδέει τρεις συνοριογραμμές, αυτές της Ολλάνδίας, του Βελγίου και της Γερμανίας, παρέλασε η αφρόκρεμα του καταλόγου της Pelagic Records.

Το ταξίδι μου ξεκίνησε μέσω Γερμανίας και του αερολιμένα του Dusseldorf. Τα εισιτήρια για την δυτική πλευρά Γερμανίας είναι μισή τιμή κάτω σε σχέση με τις πολυδιαφημισμένες Βρυξέλλες. Από εκεί με τρένο για Aachen, και σε μια ώρα βρέθηκα στη περιοχή του Limburg. Τα σύνορα μεταξύ Γερμανίας και Ολλανδίας είναι μόνο στα χαρτιά καθώς δεν καταλαβαίνεις την μετάβαση από τη μια χώρα στην άλλη, ούτε υπάρχει έλεγχος κτλ. Τι πιο post από ένα ταξίδι με σιδηρόδρομο, σωστά;

Ημέρα 01 | Σάββατο

Mε την ώρα να δείχνει 14:00 ο κόσμος άρχισε να συρρέει στο σύγχρονο πολυχώρο Muziekgieterij. Δύο stages, ένα φουαγιέ καλωσόρισαν τους πιστούς φίλους της Pelagic στην Ολλανδία. Η επιλογή των δύο stage βοήθησαν τις μπάντες να κάνουν καλά soundcheck, με τον δικό τους εξοπλισμό και όπως τους βόλευε, σαν να ήταν στο δικό τους στούντιο. Τίποτα δεν έλειπε από τον σχεδιασμό. Δημοσιογραφικά θεωρία, κλειδαριές, άπειρα bars, πολλά WC! Μέχρι και αυτόματο μηχάνημα για ωτοασπίδες είχε, ενώ μια γιγαντοοθόνη στην κεντρική σάλα έκανε αναμετάδοση των εικόνων από το live stream του φεστιβάλ. Είπαμε, οργάνωση!

Την αρχή έκαναν οι Thot στο σχεδόν μισογεμάτο Main Stage. Καλα vibes, με τους Βέλγους εκ Βρυξελλών ορμώμενους post-industrial rockers να μας παρουσιάζουν τον νέο τους δίσκο "Delta" και με τον τραγουδιστή-κιθαρίστα Grégoire Fray σε κέφια, άφησαν καλές εντυπώσεις.

Στο small stage του Muziekgieterij  οι Γάλλοι WuW των αδερφών Colin, ήταν από τα πειραματικά σχήματα που ήθελα να δώ. Το quinteto με τις τρεις κιθάρες μας παρουσίασε μια φρέσκια πρόταση ταξιδιάρικου και ορχηστρικού post-doom, στηριζόμενο κυρίως σε crimson-ικά κιθαριστικά power cords, και σε διαστημικά «χαλιά» από το minimoog. Το απόλυτο μουσικό χάος ή χάσιμο αν θέλετε, με τα κομμάτια από το πρόσφατο "L'Orchaostre" να είναι στο επίκεντρο. Ο ήχος καθόλου τυχαία ήταν εξαιρετικός και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου ήταν απλά θέμα χρόνου.

Γύρισα στο mainstage για τους Γάλλους παιχταράδες Lost In Kiev. Μαζί τους στο soundcheck και ο ταπεινός μας οικοδεσπότης Loic Rossetti, που συζητούσε με τον έναν από τους κιθαρίστες της μπάντας την ώρα που ο κόσμος γεμίζει σιγά-σιγά τον χώρο. Πολύς και ο κόσμος απ’ το Παρίσι, από όπου κατάγονται οι post-progressive rockers, οι οποίοι απόλυτα συγκεντρωμένοι εκτελούν τις πρώτες νότες του "We Are" από το "Rapture". Η συνέχεια αρκετά πιο ηλεκτρονική με χορευτικές διαθέσεις και το prophet polysynth να μας σηκώνει τις τρίχες κάγκελο. Αδιανόητος ο ήχος και απόδειξη στο πεδίο πώς οι Lost in Kiev είναι την στιγμή αυτή μια πολύ καυτή μπάντα. Για το τέλος άφησαν, το "Prison of Mind" με τον Lo​ï​c Rossetti να κάνει παπάδες και το εκπληκτικό επτάλεπτο "Lifelooper" από τον κορυφαίο μέχρι σήμερα δίσκο τους "Persona".

Πίσω στο small stage και οι αγαπημένοι Playgrounded είναι πανέτοιμοι να μας παρουσιασουν το έπος του "The Death Of Death". Με πολλούς φαν και εκτός Ελλάδας, οι Αθηναίοι progsters μας παραδίδουν μια άνω του φυσιολογικού εμφάνιση, ίσως κατηγορίας headliner. Χτίζοντας τα κομμάτια αργά και κλινικά, μέσα από ένα ασφυκτικό πλέγμα από κιθάρες και ηλεκτρονικούς ήχους, το πεντάχορδο μπάσο έλαμπε σαν φωτεινός φάρος, κόβοντας τέλεια στην μίξη όπως συνηθίζουμε να λέμε. Οι Playgrounded ως γνήσια παιδιά της Βρετανικής progressive σκηνής, εκείνης των Porcupine Tree και των TesseracT, ήταν «άγγλοι» στο ραντεβού τους με την ιστορία. Το σοκαριστικό standing ovation που ακολούθησε ήταν απλά η βεβαίωση ότι αποτελούν σημαντική προσλαμβάνουσα στην νέα δυναμική που χτίζεται στο Ευρωπαϊκό post-progressive, με νέες και φιλόδοξες μπάντες που δικαίως διεκδικούν τον ζωτικό τους χώρο.

Μάζεψα τα κομμάτια μου και κατηφόρησα στο mainstage για τους Oh hiroshima. Εξαιρετικοι οι Σουηδοί με αποκορύφωμα της εμφανισης τους το "Secret Youth" από το αξιόλογο "All Things Shining".

Στο μικρό stage εν απουσία των Psychonaut, οι HIPPOTRAKTOR είχαν την δύσκολη αποστολή να εκπροσωπήσουν το Βέλγιο και το Mechelen στην progressive metal γεωγραφία. Όπως μου είπε μια δημοσιογράφος, οι HIPPOTRAKTOR αντιμετωπίζονται σχεδόν σαν τοπικοί ήρωες από την ευρύτερη metal κοινότητα στο Lindberg. O ήχος τους ήταν πολύ καλός και με μπροστάρηδες τους Chiaran Verheyden στις κιθάρες και Stefan De Graef (των Psychonaut) στα φωνητικά εκτέλεσαν άψογα τα "Descent", "Echoes" και "Silver Tongue" από το φετινό "Stasis". Σε σχέση με τον δίσκο οι δυναμικές στα όργανα ακουγόντουσαν πολύ πολύ καλύτερα, ένα μικρό ίσως δείγμα ότι στο στούντιο το παράκαναν με την υπερπαραγωγή στην μίξη. Αποκορύφωση το εξαιρετικό "Mover Οf Skies" από το "Μeridian". Πληθωρική εμφάνιση σε 45 λεπτά από τους Βέλγους metallers.

Οι A Swarm Of The Sun, το Σουηδικό ντούετο των Erik Nilsson και Jakob Berglund παρέα με τρεις ακόμα βετεράνους μουσικούς εμφανίστηκαν στο mainstage με μοναδικό σκοπό να μοιραστούν μαζί μας όσα εκπροσωπούν. Drone, shoegaze, post-metal. Ότι πρέπει για τους φίλους των 40 Watt Sun ή ακομα και των Ulver. Εσωστρεφείς, κατατονικοί και πειραματικοί όσο δεν πάει, μας ευχαρίστησαν ακόμα και για την υπομονή που δείξαμε ως κοινό! Ένα υπέροχο πρότζεκτ που ξεφεύγει από τα όρια της μουσικής τέχνης. Φιλοσοφία, ποίηση, sound design, όλα συνδέονται υπό το πρίσμα της post-rock. Στα 18 λεπτά του γιγαντιαίου "The Pyre" είχαμε κατάθεση ψυχής από τον εύθραυστο Jakob Berglund.

Καθώς το τέλος της βραδιάς ερχόταν γρήγορα, οι αντοχές μου μειώθηκαν και δυστυχώς για μένα -και όχι για τους Glassing- δεν πήγα στο μικρό stage αλλά προτίμησα να παραμείνω στο mainstage για τους Ιρλανδούς τρελάρες And So I Watch You From Afar. Ο Rory Friers με ένα τεράστιο B-Secure (μήνυμα ζωής) πάνω στην κιθάρα και η τρελοπαρέα από το Belfast εμφανίστηκαν στο mainstage. Όλα είναι έτοιμα και υπό τους ήχους της Ιρλανδικής γκάιντας οι co-headliners της πρώτης μέρας ξεκίνησαν με υλικό αποκλειστικά από τον νέο τους δίσκο "Megafauna". Παικτικά έκαναν ότι ήθελαν. Όποτε ήθελαν έπαιζαν math, noise, post-rock και jazz. Ήταν σχεδόν γελοία υψηλό το επίπεδο του set που μας παρουσίασαν, με τον Friers στην μια πλευρά της σκηνής με έναν ενισχυτή fender (super reverb) και στο απόλυτο κοντράστ, από την άλλη πλεύρα την κιθάρα του Niall Kennedy να έχει τόσο πολύ «σως» που ανά στιγμές ακουγόταν σαν τρομπέτα! Τυπική, αδιανόητη εμφάνιση εκ μέρους τους.

Η ώρα πλησιάζει 23:00 και στο mainstage είχε πάρα πολύ κόσμο. Οι The Ocean Collective αν και εκτος συνόρων είναι οι επίτιμοι οικοδεσπότες μας στο Maastricht και η εμφάνιση του Σαββάτου, ή πρώτη από τις δύο στο Muziekgieterij, περιλαμβάνει την live εκτέλεση ολόκληρου του "Pelagial", με αφορμή και την συμπλήρωση 10 χρόνων από την κυκλοφορία του. Για τον υποφαινόμενο θα είναι η δεύτερη φορά που θα ακούσει το "Pelagial" εκτελεσμένο live μετά από εκείνη την αξιομνημόνευτη βραδιά στο Fuzz Club το 2015. Το απίστευτο με τους βερολινέζους πρωτοπόρους είναι ότι τα στήνουν και τα τσεκάρουν όλα μόνοι τους. Καλώδιο-καλώδιο από τον Loic Rossetti στα φωνητικά μέχρι τον Robin Staps στις κιθάρες και τον Paul Seidel στα τύμπανα. Ο χώρος έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, το πλήθος ξεσπά σε χειροκροτήματα καθώς διάολε, έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε και ένα projection με εικόνες από τον βυθό προβάλλονται στον τοίχο πίσω από το stage. Με τις πρώτες μελωδίες του "Mesopelagic: Into the Uncanny" γίνεται ο κακός χαμός καθώς οι βορειοευρωπαίοι φίλοι των The Ocean είναι πολύ εκδηλωτικοί. Το πλήθος αρχίζει να ουρλιάζει τους πρώτους στίχους (...) The Light Is Fading, Everything Dissolves In Blue (...). Το πρώτο pit μπροστά στην σκηνή είναι γεγονός και πέφτει πραγματικά πολύ «ξύλο». Ακουστικά ο ήχος δεν είναι ο ιδανικός όμως και οι πέντε κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Ειναι λογικο ως ένα σημείο να έχουν κουραστεί με την διοργάνωση του φεστιβάλ. Είναι άλλη «πίστα» η ευθύνη διεξαγωγής ενός τόσο μεγάλου event. Είμαστε μόλις στα μισά του set και οι The Ocean αποδεικνύουν γιατί είναι ένα από τα καλύτερα live acts στον πλανήτη. Ο συνολικός ήχος έχει φτάσει σε απόλυτα ύψη και η παρουσίαση του "Pelagial" είναι από μόνο του κάτι πολύ ξεχωριστό και μοναδικό. Κερασάκι στην βραδυά η εκπλήρωση της ονείρωξης χιλιάδων φίλων τους με την εκτέλεση του "The Firmament" από το ασύγκριτο "Heliocentric". Η πρώτη μέρα του Pelagic Festival έχει ολοκληρωθεί.

Ημέρα 02 | Κυριακή

Το ρολόι δείχνει 15:00. Μπαίνοντας στο mainstage για το πρώτο act της ημέρας η εξάδα των Spurv μας περιμένει καρτερικά για μια γεύση από φαντασμαγορικό post-rock. Κόσμος πολύς και υπέρ ευχαριστημένος με αυτό που άκουγε. Εξωστρεφής μουσική, συγκρίσιμη με εκείνη των πρώιμων GY!BE και των Explosions in The Sky, με το "Brefj​æ​re" να είναι η πηγή από την οποία ΄αντλησαν υλικό. Το τρομπόνι και το ξυλόφωνο σε συνδυασμό με τις τρεις κιθάρες έβγαζαν πολύ καλά vibes και δικαίως τους άφησαν να παίξουν κατιτίς παραπάνω. Κοντά μια ώρα μετά είχαμε ένα δικαιότατο και παρατεταμένο stand ovation.

Με τους Bipolar Architecture σχεδόν έτοιμους για να βγουν στο small stage, αποφάσισα να παραμείνω στο mainstage για τους μυστηριώδεις Σουηδούς ΕF, με την εικοσαετή δισκογραφική παρουσία. Σε μια στιγμή deja vu επιασαν το set τους από εκεί που το είχαν αφήσει οι Spurv, με τον ήχο τους όμως λιγότερο heavy και πιο ατμοσφαιρικό. Η προσθήκη στο τσέλο και στα πλήκτρα βοήθησε πάρα πολύ το ταξιδιάρικο post-rock των EF να εξελιχθεί και η αλήθεια είναι ότι πήρε το χρόνο του. Όταν όμως έγινε αυτό, άφησε πολύ ωραία συναισθήματα. Τίμιο συγκρότημα που με έπιασε εξαπίνης με την μουσικότητα του.

*Εντωμεταξύ στα δημοσιογραφικά, η Jasmin, η υπεύθυνη επικοινωνίας της Pelagic Records μας ενημέρωσε για την ακύρωση της εμφάνισης του Ihsahn λόγω απεργίας στο αεροδρόμιο του Oslo, και σαν δείγμα καλής θέλησης μοίρασε σε όλους μάρκες για δωρεάν μπύρες.

Σε ένα γεμάτο μικρό stage οι Love Sex Machine έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα, κοπάνημα και θόρυβος με το ιδιότυπο τους sludge «με μπλιμπλίκια» που -από τον λίγο χρόνο που διέθεσα- κατάλαβα ότι άρεσε αρκετά στον κόσμο.

Πίσω στο mainstage για τους Briqueville, με το soundcheck των Βέλγων να κρύβει εκπλήξεις, βρήκα την ευκαιρία για ένα chat με τον μπασίστα και τον ντράμερ της μπάντας, που by the way ήταν ντυμένοι φυσιολογικά, χωρίς τις τρομακτικές στολές τους. Αν και δεν μπορώ να αποκαλύψω την ταυτότητα τους, συνειδητοποίησα πως είχα απέναντί μου δύο συμπαθέστατους, απόλυτα προσγειωμένους μουσικούς. Στα του πεδίου, ξεκινώντας με το εξωτικό intro του "AKTE XVI" από το "IIII" μας πήραν από το χέρι και μας ξενάγησαν μεθοδικά στην μυστηριακή τους σκοτεινή ατμόσφαιρα. Εκτελώντας τον ογκόλιθο "AKTE ΧΙΙ" και φορώντας χρυσές μάσκες, ξεδίπλωσαν μια τελείως πρωτότυπη cult παράσταση που αποσκοπούσε αρχικά στην τελετουργική ύπνωση και ακολούθως στην έκσταση! Το κοινό κουνούσε κεφάλια και σώμα ως ένας οργανισμός και με τον ίδιο ρυθμό. Ίσως η ονομασία που θα ταίριαζε καλύτερα σε αυτήν την μουσική πρόταση να είναι trance metal ή το ecstatic metal, λόγω κυρίως της ηχητικής έκστασης. Για τέλος κράτησαν ως κόρη οφθαλμού το ακριβοθώρητο heavy κτήνος του "Act IV". Ε λοιπόν αυτές οι τελευταίες νότες -με τα περίεργα μέτρα- αντήχησαν στην αίθουσα σαν χτύπημα από βαριοπούλα. Μέχρι τώρα αναμφίβολα έχουν πραγματοποιήσει την εμφάνιση της βραδιάς.

H Katrin Park με την υπέροχη ηλεκτρονική της μουσική και την φωνάρα της, μας περίμενε όλους στο μικρό stage του Muziekgieterij. Εν τέλη αποφάσισα να παραμείνω στο mainstage για το soundcheck των αγαπημένων μου Year Of No Light. Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί για το live και οι Γάλλοι «ιεροφάντες» του ψυχεδελικού post-doom ξεκίνησαν την τελετουργία με το άκρως κατάλληλο "Hiérophante". Αρχικά ο ήχος δεν ήταν ιδανικός, όμως η τριλογία των "Objurgation", "Alètheia" και "Interdit aux vivants, aux morts et aux chiens" από το "Consolamentum" έβαλε τα πράγματα στην θέση τους και η επίδοση τους απογειώθηκε στην στρατόσφαιρα. Το διπλό set με τα τύμπανα έβγαλε ενέργεια και η μουσική των Year Of No Light μεταλάχθηκε από εύθραυστη σε κοσμογονική! Μας ευχαρίστησαν για το χειροκρότημα και μετά μέσα σε μια στιγμή που την πάγωσε ο χρόνος, μας ανακοίνωσαν από το μικρόφωνο πως ο κιθαρίστας Shiran Kaïdine, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί γιατί πολεμάει με τον καρκίνο. Απλά και ανθρώπινα κλείνουν το set τους με το "Stella Rectrix", την απόλυτη διαστημική doom-ιά! Απέδειξαν σε όλους μας πως τα μεγάλα συναισθήματα δεν έρχονται μόνο στα up σου αλλά και στα κάτω σου. Απίστευτη εμφάνιση που με «έσπασε» συναισθηματικά για όλους τους παραπάνω λόγους.

Δεύτερη εμφάνιση των The Ocean Collective στο Pelagic Festival, αυτήν την φορά με άλλο set, πιο φρέσκο, χωρίς projections και με το φοβερό light show του "Holocene" tour. Τα φώτα σβήνουν και το εναρκτήριο synth από το "Preboreal" ακούγεται στην κονσόλα. Μπορεί η απουσία του πληκτρά Peter Voigtmann αρχικά να με προβλημάτισε αλλά όλες μου οι αμφιβολίες χάθηκαν όταν το πενταμελές πλέον σχήμα πήρε θέσεις με φόντο τον ατμοσφαιρικό φωτισμό. Τα κομμάτια που επιλέχθηκαν για το ξεκίνημα ήταν από το εξαιρετικό περσινό "Holocene". Πρώτα τα "Preboreal", "Βoreal", και στην συνέχεια το "Subboreal". Ενδιάμεσα μας παρουσιάσανε μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του "Atlantic", με την συμμετοχή του κοινού να ανεβάζει την ενέργεια, σε μια πολύ ικανοποιητική βραδιά για τους φίλους της προοδευτικής και ακραίας μουσικής. Aπό τα highlights στο μεσοδιάστημα το θεσπέσιο "Miocene | Pliocene" όπου ο Loic Rossetti έβγαλε τον λαιμό του από τους βρυχηθμούς και στα καπάκια ξεπέταξε χωρίς πρόβλημα μια αρκετά απαιτητική ανατολίτικη κλιμακα. Το ίδιο έγινε και στο "Pleistocene". Ερμηνεύοντας κλινικά τα εκπληκτικά "Triassic" και "Jurassic | Cretaceous" ο αγαπημένος frontman σε μια μάλλον αναμενόμενη κίνηση έκανε άλλο ένα stage diving πάνω στους πάντα πρόθυμους οπαδούς των The Ocean, με το μικρόφωνο να κάνει διαδρομές πριν ξαναγυρίσει στην σκηνή. Μια ώρα εμφάνισης από ένα άλλο επίπεδο!

Στο τέλος της βραδιάς ο κιθαρίστας Robin Staps, ο οικοδεσπότης του 15ου επετειακού Pelagic Festival ανανέωσε το ραντεβού μας στο ίδιο μέρος, στο Maastricht, τον Αύγουστο του 2025!

Σύνοψη

Highlights: Η διπλή εμφάνιση των The Ocean Collective με διαφορετικά σέτ, οι μυθικές εμφανίσεις των Year Of No Light και Briqueville που κατέθεσαν την ποιότητα τους στην σκηνή. Οι Playgrounded και οι Lost In Kiev που δήλωσαν ευθαρσώς ότι το μέλλον της post-progressive είναι σε καλά χέρια.

Απογοήτευση: Η ακύρωση της εμφάνισης των Βέλγων Psychonaut λόγο προβλήματος υγείας την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ και του Ihsahn την δεύτερη. Μάλιστα το ρεπορτάζ αναφέρει ότι για τον Νορβηγό μάγιστρο έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες, όμως τα προβλήματα στο αεροδρόμιο του Όσλο ήταν αξεπέραστα.

Λυπάμαι που έχασα: Τους Δανούς LLNN στο μικρό stage.

Η καλύτερή μου ανακάλυψη: Oι EF. Πολύ underrated σχήμα!

Πιο παράξενη στιγμή: Οταν οι Year Of No Light ανακοίνωσαν στο μικρόφωνο ότι ένας από τους κιθαρίστες της μπάντας, ο Shiran Kaïdine πολεμάει τα τελευταία χρόνια.

Επίλογος

Παρά το αρχικό μούδιασμα στο άκουσμα της ακύρωσης των εμφανίσεων του Ihsahn και των Psychonaut, η συνολική εικόνα του event ήταν ένας θρίαμβος της  μουσικής και της τέχνης, με αποκορύφωμα την διπλή εμφάνιση των The Ocean Collective. H ολιστική επιστασία της διοργάνωσης από την Pelagic, ήταν υποδειγματική καθώς πρόσεξε όλα τα μικρά πράγματα, ένα μόνο κλικ μακριά από το legendary mode. A, ρε Ihsahn!

Ραντεβού λοιπόν ξανά στο επόμενο Pelagic Festival, τον Αύγουστο του 2025, για μια ακόμα «κυριακή του καλοκαιριού» στο καταπράσινο και γοτθικό Maastricht, όπου ο Ihsahn και οι Psychonaut θα κάνουν ρελάνς για την φετινή τους απουσία.

Y.Γ. Το γεγονός ότι «ψυχοτρόπα» σκευάσματα, όπως π.χ. τα magic mushrooms είναι νόμιμα στην Ολλανδια, με έβαλε σε απρόσμενο πειρασμό να βιώσω την εμπειρια του Pelagic Festival ακόμα πιο έντονα.

Φωτογραφίες: Στέλιος Μπαρμπουνάκης, Pelagic Records