Ανασκόπηση 2021: Speed / Thrash Metal

Exodus - Persona Non Grata

Θα ηχεί σαν τα '80s, θα θυμίζει '00s, αλλά θα ακούγεται '20s. Παρά το πρόβλημα υγείας του Tom Hunting, προσπερνώντας αλλά ουχί αγνοώντας τις, επιεικώς αφελείς, δηλώσεις του Steve "Zetro" Souza περί παντός επιστητού (όπως και την «ενοχλητική» του χροιά), το "Persona Non Grata" βρίσκει τους Exodus τσαντισμένους αλλά και αφοσιωμένους. Ο δίσκος έχει δουλευτεί μέχρι τελείας, οι Holt και Altus κλέβουν την παράσταση με το αναζωογοννημένο riffing τους. Ο Σπύρος το έθεσε εξαιρετικά, "good old friendly violent fun" ξανά, και πώς να μην συμφωνήσεις όταν αυτά τα mid-tempo προκαλούν αυχενικό.

Flotsam & Jetsam - Blood In The Water

Μια καλοκουρδισμένη μηχανή heavy/thrash βαρβαρότητας φαντάζουν οι Flots, έχοντας την όρεξη, το πάθος, αλλά και την ικανότητα να παίζουν ακόμη και σε αυτήν την ηλικία σχεδόν το ίδιο πειστικά με τα νιάτα τους. Το τελευταίο άλμπουμ τους διέθετε μια ποικιλόμορφη αλλά πάντα ορμητική τραγουδοποιία, ένα σταθερά απαράδεκτο εξώφυλλο όπως μας έχουν συνηθίσει και έναν εξωπραγματικό Eric A.K., κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

Paradox - Heresy II: End Of A Legend

Οι Βαυαροί φαίνεται να απέφυγαν ένα μεγάλο σκόπελο εντυπώσεων, κυκλοφορώντας μια από τις καλύτερες δουλειές τους. Το δεύτερο μέρος του κλασικού "Heresy" έχει συγκεκριμένες αλλά εμφανείς αναφορές στο πρώτο μέρος, έχει τον βιρτουόζο Christian Munzner ως lead κιθαρίστα, αλλά κι ελεγχόμενους πειραματισμούς σε πιο ακραίες εκτελεστικές φόρμες.

Evile - Hell Unleashed

Οι Βρετανοί θεωρούνται πλέον ένα από τα μεγάλα ονόματα του thrash metal χώρου και μάλλον δικαίως, αφού η δισκογραφική τους συνέπεια είναι αξιοπρόσεκτη. Το "Hell Unleashed" αποτέλεσε την τελευταία έμπρακτη απόδειξη επ’ αυτού, όντας αρκούντως οργισμένο αλλά συγχρόνως και σκεπτόμενο, με εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά και τον Ol Drake να πραγματοποιεί το φωνητικό του ντεμπούτο.

Desaster - Churches Without Saints

Πέντε χρόνια μετά το ανανεωτικό "The Oath Of An Iron Ritual", οι Γερμανοί βλάσφημοι επέστρεψαν και τη συνταγή δεν άλλαξαν. Σκανδιναβικές μελωδίες και τευτονικό thrash, κατάλληλη θεματολογία και μια επίπονη και παρατεταμένη σταθερότητα στο να προσφέρουν απολαυστικές συνθέσεις. Επί περισσότερα από 30 συναπτά έτη οι Desaster έχουν σχηματίσει μια αξιοσημείωτη δισκογραφία, και το άριστα τιτλοφορούμενο "Churches Without Saints" προσφέρεται για μια εισαγωγή σε αυτή.

Sodom - Bombenhagel (EP)

Οι λατρεμένοι Γερμανοί θρύλοι συνεχίζουν το πρόσφατο κόλλημά τους με την κυκλοφορία Eps, και δη επανηχογραφήσεων. Και ΟΚ, μπορεί την ομότιτλη σύνθεση να μην σταματάμε να την ακούμε, ειδικά με το κερασάκι στην τούρτα που είναι οι δύο κιθαρίστες σε αυτήν την εκδοχή, αλλά, παρά το γεγονός πως οι μνήμες του "Genesis XIX" είναι νωπές δεν θα θέλαμε το, σε παρατεταμένη φόρμα, σχήμα, να «καεί». Το δίκοπο μαχαίρι με τέτοιες κυκλοφορίες είναι πως κομματάρες (θεματικά και ηχητικά) όπως το "Coup De Grace" κρύβονται εντός τους.

Agent Steel - No Other Godz Before Me

Μια ψυχή είχε πει κάποτε σοφά, πως αν δεν έχεις προσδοκίες δεν γίνεται να απογοητευτείς. Η είδηση πως οι Agent Steel θα κυκλοφορούσαν νέο άλμπουμ έπειτα από όσα έχουν μεσολαβήσει με τον Cyriis, δυστυχώς είναι εξίσου αδιάφορη όσο και ύπουλη, εξαιτίας των δύο (3) πρώτων μυθικών τους LP. Ακόμη όμως και αυτή η νοσταλγία έχει και τα όριά της. Τα νέα μέλη που συντροφεύουν την πάλαι ποτέ συγκλονιστική αυτή φωνή, πιστώνονται με μια ανά σημεία αξιόλογη προσπάθεια, ειδικά στον τομέα των solos, αλλά τόσο η παραγωγή όσο και τα, ερασιτεχνικά (με την κακή έννοια) φωνητικά συγκρούονται με το έδαφος πιο επικά και από τον κομήτη του "Don’t Look Up".

Artillery - Χ

Οι Δανοί βετεράνοι επέστρεψαν μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απραξίας, υπενθυμίζοντας μας την παρουσία τους σχετικά πειστικά. Το "X" υπήρξε ένα συνεπές δέκατο άλμπουμ δισκογραφίας, αλλά και άνισο συνθετικά, αποτελώντας ένα χαρακτηριστικό δείγμα thrash metal της παλιάς σχολής.

Mordred - The Dark Parade

Μόλις 27 χρόνια πήρε στους βετεράνους funk thrashers για να επιστρέψουν στη δισκογραφική δράση, με το "The Dark Parade" να αποτελεί το τέταρτο κατά σειρά ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Αρκετή νοσταλγία αργότερα και με τον Scott Holderby να επιστρέφει ως η φωνή της μπάντας έπειτα από το "In This Life", οι Mordred αναζητούν τη θέση τους στο σύγχρονο thrash γίγνεσθαι, αντιμετωπίζοντας αναμενόμενες δυσκολίες προσαρμογής σε μια εποχή που σχεδόν τους είχε ξεχάσει.

Solstice - Casting The Die

Οι ξεχασμένοι Αμερικανοί death/thrashers επέστρεψαν με νέο άλμπουμ έπειτα από δώδεκα χρόνια, επχιειρώντας να συστηθούν εκ νέου στο φιλοθεάμον σχετικό κοινό. Μπορεί να τράβηξαν προσωρινά τα φώτα της «δημοσιότητας» με την προσθήκη του frontman Ryan Taylor στους Malevolent Creation, αλλά η αλήθεια είναι πως, παρά την άτσαλη παραγωγή, το μόλις τέταρτο, άλμπουμ των Solstice σε 30 χρόνια, διαθέτει αρκετό, αλλά όχι πλεονάζον, καύσιμο για να κερδίσει δικαιωματικά τις όποιες ακροάσεις του αναλογούν.

Demoniac - So It Goes

Χιλής το ανάγνωσμα μέρος πρώτο. Η σκηνή εκεί κοχλάζει τα τελευταία χρόνια, το έχουμε αντιληφθεί. Αυτό όμως δεν αρκεί για να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο την εποποιία των Demoniac. Δεν είναι το κλαρινέτο, δεν είναι οι επιρροές από prog έως black metal, δεν είναι η ηχάρα, δεν είναι τα νεοκλασικά leads. Βασικά είναι όλα τους, πολλά περισσότερα και τίποτα. Το "So It Goes" δεν είναι απλώς ένα υπόγειο διαμάντι, αλλά ένα άλμπουμ που κόντρα στο προλογισμένο χάσιμό του ανάμεσα σε ξεχασμένα φόρουμ και κλειστές συζητήσεις, διαθέτει όλα μα όλα τα χαρακτηριστικά ώστε να στιγματίσει το ιδίωμα. Οι Demoniac παρέδωσαν ένα προοδευτικό, επιβλητικό και αλάνθαστο κατόρθωμα, ερωτοτροπώντας με το τέλειο.

Nekromantheon - Visions Of Trismegistos

To, προ δεκαετίας πλέον, "Rise, Vulcan Spectre", δεν είναι απλώς δισκάρα, αλλά modern classic. Οι Νορβηγοί thrashers (πόσο ωραία ακούγεται αυτός ο συνδυασμός λέξεων) πρωτοστάτησαν της παλιακής αναβίωσης του ιδιώματος ξεχωρίζοντας δίχως καν να ιδρώσουν. Η άφιξη του πολυαναμενόμενου διαδόχου αναμενόταν από τους λάτρεις ωσάν ιερό ευαγγέλιο. Το "Visions Of Trismegistos" έχει, αδίκως, αυτό το ασήκωτο φορτίο. Με τις προσδοκίες στην Κόλαση, το άλμπουμ καταφέρνει ταυτόχρονα να ξεχωρίσει ανετότατα μες τη χρονιά, αλλά ταυτόχρονα να μην πιάσει τα προηγούμενα στάνταρ τους. Βέβαια, ακόμη και αν ο ήχος των τυμπάνων δεν μας τα λέει καλά, αυτά τα φωνητικά, αυτά τα solos και αυτή η διαολεμένη αίσθηση πως αυτό το κτήνος που ακούς δεν έχει νευρώνες και συναίσθηση, αρκούν για να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε. Μπαντάρα.

Enforced - Kill Grid

Όχι αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες. Εμείς εδώ δεν θα προσεγγίσουμε τους Enforced ως τους νέους Power Trip. Δεν βρίσκουμε νόημα σε τέτοια πράγματα. Το μανιακό crossover όμως των Enforced, είναι, μόλις στον δεύτερο δίσκο τους, τόσο ουσιώδες που εν μέρει δικαίως ξεσηκώνει τέτοιες συζητήσεις. Το death/thrash κοπής σωστών Sepultura συναντάει το νεουορκέζικο hardcore εποχής 1989 και το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την άψογη παραγωγή, ξερνάει ενέργεια, riffs και breakdowns. Με την ευχή το στίγμα των Enforced να έχει διάρκεια, ξαναβάζουμε το "Kill Grid" και απολαμβάνουμε το ξεσηκωμένο crossover revival που λαμβάνει χώρα κάτω από τις μύτες μας.

Nervosa - Perpetual Chaos

Οι Nervosa με τον τέταρτο δίσκο τους πέτυχαν μια μικρή νίκη. Το death/thrash της ανανεωμένης τετράδας στάζει δηλητήριο, ενώ παραδόξως διαθέτει αρκετή ορμή και ουσία για να μην χάσει στιγμή τη συγκέντρωσή του. Εξαιρετικό τυμπάνισμα από την Ελένη Νότα, βιτριόλι στα φωνητικά από τη Diva Satanica και λεπτοδουλειά από τον ιθύνοντα νου, τη Βραζιλιάνα Prika Amaral. Λες και πείσμωσε έπειτα από τις ανακατατάξεις, λες και το "Perpetual Chaos" ήταν ένα έργο ζωής. Thrash μέχρι το κόκαλο, με μικρές επικές mid-tempo χροιές να το αναβαθμίζουν κατακόρυφα.

Mental Devastation - The Delusional Mystery Of The Self (Part 1)

Χιλής το ανάγνωσμα μέρος δεύτερο. Στις 31 Δεκεμβρίου οι Mental Devastation αποφάσισαν να λήξουν το έτος με μια έκρηξη tech-thrash. Στον δεύτερο δίσκο τους, που προμηνύει και τρίτο με αυτό τον τίτλο, έδωσαν νόημα στο φιλτράρισμα επιρροών, πήραν από το χέρι την κληρονομιά των Coroner εποχής "Death Cult", πολύ Forbidden, Toxik, και το λοιπό συναπάντημα, τους ενσωμάτωσαν σε μνημονικά τραγούδια και παρέδωσαν ένα ηχητικό σεμινάριο. Δεν συμμεριζόμαστε (πάντα) θεωρίες περί σαμποτάζ, αλλά δικαίως αναδείχθηκε άλμπουμ του μήνα Δεκεμβρίου στο Underground Express, καθώς πρόκειται για έναν από τους δίσκους της χρονιάς στον χώρο.

One more beer please: Οι Ισπανοί Angelus Apatrida φαίνεται πως βρίσκονται σε ανοδική πορεία. Η πίστη τους στο υλικό ώστε να κυκλοφορήσουν με την έβδομη ομώνυμο άλμπουμ τους δικαιώνει με το αμερικανικής κοπής thrash τους να προσφέρει τις απαραίτητες στιγμές ανάμνησης και πόρωσης. To ντεμπούτο των Obsolete ονόματι "Animate // Isolate" σπέρνει όλεθρο με το ξερό και συνάμα τεχνικό του thrash ενώ φλερτάρει με τη χρυσή εποχή του tech-death παράλληλα. Το κορυφαίο είναι πως οι τύποι δεν πλατειάζουν στιγμή, και με το μέλλον ευοίωνο οφείλουμε να πούμε πως ίσως η παρούσα θέση το αδικεί.

Heavy Sentence - Bang To Rights

Το ιδανικότερο μπαστάρδεμα heavy metal και speed της χρονιάς που έφυγε, το "Bang To Rights" είναι φασαριόζικο, είναι εθιστικό και βλάπτει σοβαρά την υγεία των «καθωσπρέπει». Με το εικόνισμα των Motorhead ανάποδα και την ατμόσφαιρα να βρωμάει τσιγαρίλα και rock 'n’ roll πώρωση, οι Βρετανοί μας χαρίζουν το τσιτάτο "Come with us to places unseen, denim and leather whiskey and beer, come with us to glory and gold" και εκπληρώνουν κάθε λέξη του.

Significant Point - Into The Storm

Οι Ιάπωνες είναι παιχταράδες, με την αύρα της καταγωγής τους να γίνεται αισθητή μεμιάς και την έμφυτη αγάπη τους για το κλασικό metal να είναι γνωστή τοις πάσι. Στην περίπτωση, δε, ετούτων των «φυντανιών» από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι ταχύτητες χτυπάνε μόνιμα κόφτη, ο συνδυασμός ιαπωνικού στίχου με αγγλικό refrain θυμίζει εποχές αλλοτινές και δοκιμάζει τους «τουριστικούς» ακροατές και το δίδυμο κιθαριστών παίζει τις κάλτσες του, προσφέροντας μουσική ψυχωμένη κι επικίνδυνη, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Aphrodite - Orgasmic Glory

Οι Aphrodite είναι κάτι σαν project του Καναδού Jo Steel ο οποίος παίζει τα πάντα, δηλαδή έγχορδα και τύμπανα. Σκεφτείτε '80s metal με το χρονικό προσδιορισμό υψωμένο στο τετράγωνο, περίπτωση Metalucifer ένα πράγμα. Συνεχίζοντας το άτσαλο μπάχαλο του ντεμπούτου τους, παραμένουν και στο νέο τους άλμπουμ οι cult ήρωες που μόνο ο Δούκας και 2-3 ακόμη ακροατές ανά την υφήλιο μπορούν να εκτιμήσουν όπως τους αρμόζει. Η Tanza Speed συνεχίζει να δοκιμάζει τις αντοχές μας με τις φωνητικές της ερμηνείες και τα απλοϊκά μαθήματα ελληνικής μυθολογίας επανέρχονται αλυσίδα.

Wraith - Undo The Chains

Το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών φανερώνει ότι κάτι δεν χρειάζεται να είναι κάτι απόλυτα πρωτότυπο για να είναι και απολαυστικό. Έτσι, αυτό το black/thrash/punk χάος τους στέκεται διασκεδαστικότατο και σπάει εύκολα τα άλατα του σβέρκου μας, χωρίς πολλές σκέψεις και βαθυστόχαστα μηνύματα.

Vulture - Dealin’ Death

Οι Vulture παίζουν μια υπερκινητική εκδοχή thrash που χρωστά πολλά σε Exodus, Metallica και Agent Steel. Το speed-άτο riffing τους μας στέλνει προς Bay Area και η τσίτα που εκλύεται μας τραντάζει όπως τότε με τους αναζητητές των εξωγήινων. Ό,τι, λοιπόν, δεν έκαναν οι θλιβερά αστείοι Agent Steel του Cyriis, το καταφέρνουν επάξια οι εν λόγω κύριοι, όντας ίσως λίγο πιο μελωδικοί και στακάτοι (βλέπε Accept) από το άμεσο παρελθόν τους

One more beer please: Η καναδική προέλευση τους αποτελεί ιστορικά εγγύηση ποιότητας στο σκληρό ήχο, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που ανθίζει το underground της βορειοαμερικανικής χώρας από νέες συναρπαστικές μπάντες. Οι Witches Hammer εκμεταλλεύτηκαν το διαθέσιμο χρόνο που στέρησε από τις μπάντες η πανδημία για περιοδείες, κυκλοφορώντας στα καπάκια και δεύτερο άλμπουμ - lesson in violence - πέρυσι.

Craven Idol - Forked Tongues

Ο ήχος και η προσέγγιση των Craven Idol είναι εν ολίγοις ο ορισμός του σύγχρονου black/thrash. Με ισόποσες δόσεις εκ των συστατικών, δεμένα με παραδοσιακές metal τεχνοτροπίες, τα κομμάτια του "Forked Tongues" διακατέχονται από μια αρχέγονη μανία η οποία επανέρχεται διαρκώς εξαιτίας του συνθετικού βάθους. Οι Βρετανοί (και αυτό λέει αρκετά για την προσέγγισή τους) στον τρίτο τους δίσκο βελτιώνονται σε όλους τους τομείς, και δίχως να παραμερίζουν την αισθητική διάσταση και παραδίδουν ένα ηχητικό αμάλγαμα που οφείλει να μνημονεύεται. Είναι τέτοιοι δίσκοι που καθιστούν κάθε συζήτηση περί κορεσμού του ήχου ανούσια.

Bonehunter - Dark Blood Reincarnation System

Φινλανδική black/punk/thrash/death κλωτσοπατινάδα με «σωστές» θεματολογίες από τη Hells Headbangers. Κανονικά, αυτή η περιγραφή θα αρκούσε, σε συνδυασμό με την κριτική του φίλου Πάνου, αλλά ας επαναλάβουμε. Προσοχή στους ρυθμούς, στα γεμίσματα και στα leads. Όχι τόσο ως προς τη μελωδία, αλλά ως πως το πώς μπαίνουν πάνω από τις κιθάρες και οδηγούν τα κομμάτια στην έκσταση. Το πάρτυ που στήνουν οι Bonehunter μπορεί αν απευθύνεται σε εκλεπτυσμένα γούστα αλλά ο ηχητικός τοίχος που υψώνουν κρύβει τον ορίζοντα στους αμφισβητίες. Ενδώστε.

Steel Bearing Hand - Slay In Hell

Μπάσιμο με τιτάνιο σήκωμα από Celtic Frost. Φωνητικά που στοιχειώνουν. Ουδεμία πρωτοτυπία. Έλα μου όμως, που προς προσωπική μου κυβίστηση, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Παρανοϊκές ταχύτητες και εναλλαγές θεμάτων. Εδώ είναι το μυστικό. Και στο λασπώδες δωδεκάλεπτο φινάλε. Και στην εναλλαγή στα μέσα του "Tombspawn". Τίγκα old-school death metal που παίζεται λες και βγήκε από το Bay Area, ενώ εκτιμάει κρυφά την τέχνη του crossover. Αυτά τα 41 λεπτά είναι τόσο βίαια που σχεδόν ιντριγκάρουν με την αμεσότητά τους. Οι, γλαφυρά ονομασμένοι, Steel Bearing Hand κυκλοφόρησαν ένα δυναμίτη που διακαιώνει όσα άτομα φώναζαν για αυτούς από το πρώτο λεπτό. Μην είστε σαν και εμάς, ενδώστε μονομιάς.

Oxygen Destroyer - Sinister Monstrosities Spawned By The Unfathomable Ignorance Of Humankind

To kaiju death/thrash metal αυτού του σχήματος διαθέτει αρκετό υπόβαθρο ώστε να κόψει μονιμάς κάθε αφελή συζήτηση γύρω από την πάρτη τους. Στον δεύτερο δίσκο τους, οι Oxygen Destroyer, σε λιγότερο από μισή ώρα συνεπαίρνουν με τον καταιγισμό που ξεσπάει από τα κομμάτια τους. Ενοχλητικά φωνητικά, άριστα τύμπανα, riff-ολογία που δεν σταματάει σε τίποτα, και το αποτέλεσμα είναι ένας συμπαγής ογκόλιθος που κάνει ηχεί δυστοπικά επικίνδυνος και συγκινητικά ανεπιτήδευτος. Κτηνωδία.

Demiser - Through The Gate Eternal

Οι Demiser λατρεύουν τη σκανδιναβική σχολή και αποτελούν άξιους και άριστους μαθητές της. Στο "Through The Gate Eternal" οι Αμερικανοί ξεσηκώνουν από Destroyer 666 και Aura Noir μέχρι γερμανικό πατροπαράδοτο thrash και φυσικά Slayer, συνθέτοντας ένα φλεγόμενο ατσάλι ιδανικό για να επιδοθεί κανείς σε ανίερες, αιματοβαμμένες πράξεις. Σε κάτι περισσότερο από μισή ώρα οι Demiser ηχούν ως μια σταθερή δύναμη - εγγύηση, η οποία με κατάλληλες ενέσεις δισολίας, μας αποτρέπει από το να επισκεφθούμε εκ νέου κλασικές δισκογραφίες.

One more beer please: Μπορεί το 2021 να έπεσε η αυλαία για τους λατρεμένους Necros Christos, αλλά ο ιθύνων νους Mors Dalos Ra πήρε τον ντράμερ μαζί και δημιούργησαν τον Σουμέριο δαίμονα ονόματι Sijjin, προσφέροντας μια thrash παραλλαγή στο γνώριμο ογκώδες και σπηλαϊκό death/black με το οποίο εδραιώθηκαν, σε ένα άκρως ενδιαφέρον ντεμπούτο. Στο άλλο άκρο, από την αφάνεια ξεπρόβαλλε το "Earth Boiling Dystopia" των Scythelord, οι οποίοι δίχως φραγμούς προσέφεραν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του ιδιώματος, έχοντας ως κρυφό όπλο το μπάσο παρακαλώ.

Bewitcher - Cursed Be Thy Kingdom

Οι Bewitcher φαίνεται πως αντιλήφθηκαν τις δυνατότητές τους. Το σχήμα από το Portland αύξησε το sleaze και το mid-tempo, έκοψε τις πολλές αντιγραφές, και επέμεινε στην τέχνη του ρεφραίν. Η μεταγραφή τους στη Century Media, ίσως και να αποτέλεσε κίνητρο, αλλά λίγη σημασία έχει. Ελάχιστοι δίσκοι του παρόντος άρθρου ηχούν τόσο άμεσοι, πιασάρικοι και απολαυστικοί όσο το "Cursed Be Thy Kingdom". Η διαστροφική τους λατρεία για Kiss και Venom, επιτρέπει στο black 'n’ roll των Bewitcher ακόμη και με τις ατέλειές του να ξεχωρίζει, αποτελώντας ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.

Transilvania - Of Sleep And Death

Πρωτοχρονιά οι Αυστριακοί παρέδωσαν ένα ανίερο άλμπουμ που ηχεί υπέρ του δέοντος σοβαρό για να αγνοηθεί. Η βαμπιρική τους εμμονή, σε συνδυασμό με την τεχνική τους δεινότητα, μετέτρεψε τους Transilvania σε ένα κράμμα Watain και speed/thrash metal, με τρόπο που επαναφέρει την κλασική σουηδική death/black σκηνή στο προσκήνιο δίχως να την κοπιάρει. Περιπετειώδες, και με ποικιλία σε ταχύτητες και leads, το εξαιρετικό "Of Sleep And Death" επανέρχεται από τον τάφο τις νύχτες για να στοιχειώσει με τα μικρά (και μεγάλα) του σκοτεινά έπη.

Evil - Possessed By Evil

Μπαίνει το πρώτο lead του "The Cycle Of Pain" και οι άμυνες πέφτουν, οι αναστολές εξαφανίζονται. Επί 37 λεπτά, οι Ιάπωνες άρχοντες παίζουν δίχως αύριο, με μια ενέργεια που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Η ηχάρα τους ενσωματώνει πλήθος επιρροών από όλο το φάσμα του ιδιώματος, ενώ είναι αρκετά thrash για να μην βρίσκεται σε αυτήν την κατηγορία, όσο και το ανάποδο. Είναι τόσο αψεγάδιαστο το δεύτερο άλμπουμ της λατρείας από το Τόκυο, που όσο διαμονισμένο φωνάζεις "Yaksa" και "Raizin" αυτό σου πίνει το αίμα. Εξωφυλλάρα, παραγωγάρα, φωνητικάρες, όλα σε υπερθετικό βαθμό. Ανά στιγμές δε, με πιάνω να συλλογίζομαι πως το metal των Evil είναι τόσο τέλιο που το αδικούμε, δεν χωράει πουθενά, δεν έχει αντίπαλο.

Bunker 66 - Beyond The Help Of Prayers

Μερικές φορές από τις επιρροές μιας μπάντας μπορείς να καταλάβεις πολλά. Κάπως έτσι συνέβη και με εμάς και τους Ιταλούς Bunker 66, αν και η σύνδεση με Children Of Technology θα έπρεπε να μας είχε προϊδεάσει. Σε κάθε περίπτωση, το εντελώς παλαιομοδίτικο και κυρίως obscure speed ξεχείλωμα της μπάντας, στον τέταρτο δίσκο της χτυπάει κορυφές πρωτόγονης ηδονής. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, από Warfare, Exciter και Bathory έως Bulldozer, Discharge και Anti-Cimex, οι εννέα αυτές συνθέσεις είναι ένα βλάσφημο χωνευτήρι που ύπουλα εθίζει με την αφοπλιστική αμεσότητά του. Σε σημεία δε, ο συνδυασμός μελωδιών και φωνητικών, είναι ικανός να σε στείλει αδιάβαστο.

Knife - Knife

Κάτι έχουν οι μπύρες στη Γερμανία, δεν εξηγείται αλλιώς. Με λιτή ονομασία, logo και εξώφυλλο, αυτοί οι τύποι ηχούν εκνευριστικά αφοσιωμένοι στο, ανά στιγμές επικό τους black/speed/punk, το οποίο με προκλητικά άριστα φωνητικά ηχεί σκοτεινότερο του αναμενόμενου. Η ουσία για ακόμη μια φορά όμως βρίσκεται στις κιθάρες, και εδώ, αγνοώντας για όσα συμβαίνουν τριγύρω τους, ξερνάνε. Από Devil Master μέχρι Midnight και όλα τα ενδιάμεσα, έχοντας ως δεξαμενή την κληρονομιά των Destruction, οι Knife δεν έρχονται με τον σταυρό στο χέρι, αντιθέτως.

One more beer please: Οι Ekulu με το "Unscrew My Head" θα μπορούσαν να πάνε στην punk/hardcore ανασκόπηση αλλά σκοτεινές δυνάμεις θεώρησαν πως το ασήκωτο Cro-Mags-ικό crossover τους (που ανά σημεία ξεπερνάει το αυθεντικό) θα έδινε μια υπέροχη νότα διαφορετικού moshing σε αυτή εδώ. Σκάει το "Proven Wrong" δηλαδή και αμέσως όλα βγάζουν νόημα. Που να ακούσεις τι γίνεται μετά.

Cryptosis - Bionic Swarm

Η τεχνική είναι εδώ, οι ενδιαφέρουσες ιδέες που δεν εμμένουν απλώς στο thrash επίσης, με τους Ολλανδούς να έχουν αρκετά κοινά με τους Vektor και αναφορές στα πεπραγμένα των Megadeth και - γιατί όχι - των μεσοΰστερων Death. Αν υπάρξει και μια κάποια βελτίωση στα φωνητικά θα μιλάμε για άμεσους συναγωνιστές των Vektor για στην tech-thrash κούρσα του σήμερα, μέχρι τότε κρατάμε ένα δίσκο με εξαιρετικά επί μέρους στοιχεία και την προοπτική εξέλιξης έκδηλη.

Paranorm - Empyrean

Το ντεμπούτο του κουαρτέτου από την Uppsala ηχεί ακριβώς όπως θα ηχούσε το "Outer Isolation" αν το ζύγι του έγερνε λίγο περισσότερο προς το thrash metal, με ένα λιγότερο αναγνωρίσιμο/πιο αδιάφορο ερμηνευτικά λαρύγγι πίσω από το μικρόφωνο. Το "Empyrean" είναι ανά στιγμές εντυπωσιακό, με πληθώρα ευφυέστατων αλλαγών, εξαιρετικά τεχνικές κιθάρες και το προσόν να ξεφεύγει προς το thrash των Kreator ή το progressive death των Atheist περισσότερο του αρχικά αναμενομένου.

Eternal Evil - The Warriors Awakening Brings the Unholy Slaughter

Thrash γραμματοσειρά λογοτύπου, Bathory-κή γραμματοσειρά τίτλου άλμπουμ, epic metal εξώφυλλο^· η αλήθεια η πρώτη εικόνα για τους Eternal Evil μοιάζει περισσότερο παραπλανητική από ότι είναι στην πραγματικότητα. Οι Σουηδοί ντεμπούταραν πέρυσι, κυκλοφορώντας έναν απολαυστικό δίσκο black/thrash ορυμαγδού, τιμώντας τις Sodom-ικές τους ρίζες με τον καλύτερο τρόπο.

Saber - Without Warning

Ο σωστός ο speed metal σαματάς, με τις τσιρίδες του, τις μόνιμα στην τσίτα ταχύτητες του και τη «χύμα στο κύμα» διάθεση του ενσαρκώνεται πλήρως στο ντεμπούτο των Saber. Η μουσική τους φαντάζει σαν μια "glam on steroids" εκδοχή του είδους, η λατινοαμερικάνικη καταγωγή των μελών χαρίζει επιπλέον πόντους, με το "Without Warning" να μάς προ(σ)καλεί σε ένα νοητό back to the future στη λατρεμένη heavy/speed λογική του US metal.

Go Ahead And Die - Go Ahead And Die

Τα 43 λεπτά του "Go Ahead And Die", είναι ένα αδυσώπητο κράμα death/thrash/hardcore το οποίο δεν αναζητεί μια θέση στο σύγχρονο ιδίωμα. Έτσι, η πρώτη ουσιαστική σύμπραξη πατέρα και υιού Cavalera, πέραν των διαφόρων guest συμμετοχών του δεύτερου σε κυκλοφορίες του πρώτου, χαρακτηρίζεται από συμβιβασμούς και χρυσές τομές.

Rapture - Malevolent Demise Incarnation

Ως το λογικό επόμενο βήμα μιας μπάντας που συνεχίζει να εξελίσσεται, το "Malevolent Demise Incarnation" στέκεται ως ένα ιδανικό δείγμα death metal με thrash ψυχή. Το «ζουμί» του υλικού βρίσκεται στις λεπτομέρειες, οι οποίες αποκαλύπτονται πιο ευκρινώς στις πιο αργές του στιγμές και στα leads που τοποθετούνται σε καίρια σημεία, με επιρροές από Dissection και Necrophobic να κάνουν την εμφάνιση τους.

Warhammer - Ashes and Cinders

Πλήρως ανανεωμένοι οι Αθηναίοι thrashers, επανήλθαν πέρυσι με το τρίτο κατά σειρά δίσκο τους με νέο lineup και το ίδιο αδίστακτες διαθέσεις και κοινωνικό στίχο. Το concept του άλμπουμ πραγματεύεται την απώλεια και τα στάδια της, καθώς και την ευμετάβλητη φύση του ανθρώπινου ψυχισμού, η μουσική έχει αναβαθμιστεί τεχνικά σε σχέση με το παρελθόν σε κάθε σκέλος που την αφορά, με την μπάντα του Ηρακλή Γιώτη να συνεχίζει στο μοναχικό μονοπάτι που διανύει.

Krushya - .Dogma.

Θεωρώντας τους Krushya ένα one-man project, στο οποίο, ωστόσο, παρελαύνουν αρκετά γνωστά ονόματα της πατρινής σκηνής (βλέπε μέλη από Death Courier, Vermingod), το αποτέλεσμα του ".Dogma." ακούγεται εντυπωσιακό ανά στιγμές. Άλλωστε, μιλάμε για ανίερο death/thrash με επιρροές από όλα τα ιερά τοτέμ του είδους (βλέπε μέσους Testament, αρχαίους Sepultura, Aura Noir) και δεν υπολείπεται σε θέματα επαγγελματισμού, με κάθε του ακρόαση να αποτελεί μια μικρή εμπειρία.

Shadowmass - Oculus Diaboli

Οι πρώην Fadom, έπειτα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους το 2019, έβγαλαν πέρυσι ένα γουστόζικο EP πέντε κομματιών, στο γνωστό τους speed/thrash ύφος. Σπινταριστές κιθάρες κλέβουν την παράσταση από το ελληνικό «χταπόδι» των τυμπάνων, Maelstrom, με τους Shadowmass να μας χαρίζουν στα τελειώματα του έτους και μια live performance όπου και παίζουν το EP στην ολότητα του.

Bitter Loss - Division 631

Κυκλοφορώντας σε περιορισμένο αριθμό κασετών, το ντεμπούτο του project των Bitter Loss έχει τόσο την cult υπόσταση όσο και το τσαγανό για να σταθεί στην εν λόγω ανασκόπηση. Φανταστείτε ένα death/thrash κράμα με τραγουδιστή που φέρνει κάπου ανάμεσα στον Rob Dukes και τον Corey Taylor και θα έχετε μια ιδέα τί διαδραματίζεται στα ενδότερα του δίσκου, ο οποίος ήρθε σχεδόν από το πουθενά και μας έπιασε εξαπίνης.