Funk 'em, just to see the look on their face

Δέκα δίσκοι της funk soul, funk jazz, funk rock και gospel που καλό θα είναι να ακούσεις προτού πεθάνεις; Όχι, δεν είμεθα δα τόσο μηδενιστές. Τούτο εδώ το περιορισμένο αφιέρωμα δέκα επεισοδίων, έχει ως στόχο την παρουσίαση/πρόταση και όχι κριτική δέκα αγαπημένων δίσκων του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Δεν ψάχνουμε για τη Βίβλο της funk. Αντιθέτως, μας βρήκαν κάποιοι παλιοί δίσκοι και μπάντες που εξαφανίστηκαν αρκετά γρήγορα από τον μουσικό χάρτη. Αυτοί, μαζί με κάποια στάνταρ μεγαθήρια θα συγκροτήσουν την ομάδα του άρθρου και ίσως να μπει κι ένας θεματοφύλακας στο τέλος, ένας σχετικά σύγχρονος συνεχιστής της funk παράδοσης.

Το πολύ μουστάκι και το μούσι πολλοί το βαρέθηκαν, την τσαχπινιά και το λίκνισμα ουδείς. Πολλώ δε μάλλον όταν συνδυάζονται με μια ερμηνεία και μουσική που βάζει κάτω πολλούς επίδοξους καλλιτέχνες. Διότι η Betty Davis είναι πρωτίστως καλλιτέχνιδα κι εν συνεχεία η δεύτερη σύζυγος του Miles Davis. Γεννημένη το 1945, μυήθηκε γρήγορα στα blues από τη γιαγιά της και στην τρυφερή ηλικία των δώδεκα, έγραψε το πρώτο της τραγούδι. Λίγα χρόνια μετά, έκανε το μεγάλο βήμα κι εγκαταστάθηκε στο Big Apple, βήμα που αποδείχθηκε καθοριστικό για τη μετέπειτα καριέρα της.

Η εκεί γνωριμία της με μουσικούς όπως τον Jimi Hendrix & τον Sly Stone έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή της να εγκαταλείψει το modeling και να αφοσιωθεί στη μουσική. Είχε ήδη κυκλοφορήσει κάμποσα single, όχι όμως ολοκληρωμένο δίσκο. Θα αργούσε λίγο ακόμα. Η επονομαζόμενη Funk Queen των '70s, κατάφερε κάτι που θα μείνει στην ιστορία. Το 1968 παντρεύτηκε τον Miles Davis και μέσα σε έναν χρόνο τον επηρέασε στον ήχο του και τον παράτησε. Αν υπολογίσουμε και τον γάμο, μιλάμε για triple crown. Εκείνη έφερε σε επαφή τον πρώην σύζυγό της με τους Hendrix & Stone, με τους καρπούς αυτής της γνωριμίας να παρουσιάζονται στο "Bitches Brew" του 1970.

1972: Ο Jimi Hendrix είναι ήδη μακαρίτης εδώ και δυο χρόνια και μαζί του χάθηκε η προγραμματισμένη ηχογράφηση δίσκου με την Betty Davis. Εκείνη είναι όμως αποφασισμένη να μπει στο στούντιο και με τη βοήθεια του Greg Errico, ντράμερ των Sly & The Family Stone, βρίσκει τους κατάλληλους μουσικούς και το Los Angeles γίνεται η έδρα τους. Έναν χρόνο μετά κυκλοφορεί το ομώνυμο άλμπουμ της, το δεύτερο τρίτο της Αγίας funky Τριάδας μου και η υποδοχή του είναι αποθεωτική. Δικαίως. Η Betty Davis είναι ένα θεριό ανήμερο που περίμενε στωικά την ευκαιρία της. Το εναρκτήριο "If I'm In Luck I Might Get Picked Up" και το groove του είναι η τέλεια εισαγωγή για τον heavy funk καταιγισμό που θα ακολουθήσει. Ρωτήστε και τον Brant Bjork επί τούτου.

Η συμμετοχή του Neal Schon, κιθαρίστα των Santana, είναι έκδηλη σε πολλά σημεία, η ερμηνεία της ίδιας ποικίλλει από τραγούδι σε τραγούδι, η ηλεκτρική κιθάρα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και σε συνδυασμό με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά, δημιουργούν ένα σύνολο που αντανακλά το μουσικό background όλων των συμμετεχόντων. To "Steppin' In Her I. Miller Shoes" είναι βιογραφικό κι αν ακούς ομοιότητες με τον Hendrix, είναι γιατί αφορά την "Angel" του, Devon Wilson.

Η Betty Davis ηχογράφησε τρία ακόμα άλμπουμ, με το τελευταίο του 1976 να παραμένει ακυκλοφόρητο για 33 χρόνια παρόλο που θεωρούνταν από τα μέλη της μπάντας της το καλύτερο της καριέρας της. Μια καριέρα που έληξε άδοξα το 1979 όταν και εγκατέλειψε τη μουσική βιομηχανία. Η έντονη σκηνική της παρουσία σε συνδυασμό με την προβολή της σεξουαλικότητάς της, ενόχλησαν πολλούς πουριτανούς της εποχής, που μποϋκόταραν τα live της και απαγόρευαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς να παίξουν τα τραγούδια της. Τι θα είχε γίνει αν είχε συνεχίσει; Την απάντηση την έδωσε ο Miles Davis στην βιογραφία του το 1990: «Αν τραγουδούσε σήμερα, θα ήταν κάτι σαν τη Madonna ή ένας θηλυκός Prince».