The Ocean

Πέραν των έξι βασικών μελών που απαρτίζουν το συγκρότημα οι οποίοι φαντάζουν κάπως σταθεροί πλέον, έχουν περάσει από την μπάντα, είτε περιστασιακά είτε σαν βασικά μέλη, γύρω στα τριάντα ακόμα άτομα. Εξού και το συγκρότημα χαρακτηρίζεται ως κολεκτίβα. Ο πλέον σίγουρος, Robin Staps, που συνεχίζει να στηρίζει αυτήν τη προσπάθεια και κρατάει ως βάση της μπάντας το υπόγειο του παλιού εργοστάσιου αλουμινίου (εποχής Β' Παγκοσμίου) που νοίκιασε προ δεκαετίας και μετονόμασε σε Oceanland και ο ίδιος μετέτρεψε σε στούντιο προβών και σπίτι της μπάντας, κάλεσε μουσικούς οι οποίοι εμπλούτισαν τον ήχο του νέου δίσκου, ξανά όπως στα "Fluxion" και "Precambrian", με βιολιά, τσέλο, σαξόφωνο, πιάνο, σαντούρι και ντέφι.

Νιώθω τυχερός γιατί γνώρισα την μπάντα από την πρώτη της επίσημη κυκλοφορία το 2003. Μιλάω για το πρώτο EP ονόματι "Fogdiver" το οποίο δεν είχε καν φωνητικά. Αναφέρω τα φωνητικά γιατί στο "Heliocentric", το οποίο είναι το πρώτο κομμάτι της διπλής φετινής κυκλοφορίας, με το "Anthropocentric" να ακολουθεί τον Οκτώβρη, έχουν καινούργιο τραγουδιστή που δίνει έμφαση στα καθαρά αυτή τη φορά. Υπάρχουν και πιο σκληρές φωνές από πολλούς guest τραγουδιστές πάλι, όπως ο Nate Newton των Old Man Gloom και ο Caleb Scofield των Cave In και Zozobra. Ο Loïc Rosetti και οι άλλοι, έρχονται λοιπόν να τραγουδήσουν τους στίχους περί χριστιανισμού και επηρεασμού του από τις ηλιοκεντρικές θεωρίες επί μεσαιωνικών χρόνων και μετέπειτα την σύνδεση αυτών με τις ανθρωποκεντρικές θεωρίες της δημιουργίας και της εξέλιξης. Τίτλοι τραγουδιών όπως τα "Catharsis Of A Heretic" και "Ptolemy Was Wrong" παραπέμπουν ακριβώς στον Μεσαίωνα και στίχοι σαν το "If Venus shows all phases like the moon, The earth must revolve 'round the sun" αναδιατυπώνουν κάποιες θεωρίες της εποχής παρμένες από την Βίβλο, τον Κοπέρνικο, τον Γαλιλαίο, ακόμα και τον Νίτσε. Η ερώτηση "Who made your architect?" στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου και η σκέψη "Then this prime mover must be even more complex than anything he created" προσπαθούν έστω να καταλήξουν σε μια διαπίστωση. Έτσι λοιπόν εδώ οι Γερμανοί κριτικάρουν τον Χριστιανισμό και τις επιρροές του μέσα από ένα concept album γεμάτο υπέροχες μουσικές, φοβερή ενορχήστρωση και ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.

Η μουσική της φανταστικής κολεκτίβας από το Βερολίνο ήταν και θα παραμείνει metal. Η έμφαση σε διάφορα όργανα και η δημιουργία ήρεμων κομματιών με πιάνο και βιολιά παραπέμπει σε αλλαγές του στυλ, αλλά τελικά τίποτα δεν αλλάζει την ουσιαστική και βαθιά πορεία της μπάντας. Οι post-metal riff-άρες δεν λείπουν και ο συνδυασμός φανταστικών μελωδιών, καθαρών φωνητικών και ψυχεδελικής ατμόσφαιρας φέρνει μια περισσότερο Neurosis μυρωδιά στον ήχο τους χωρίς να ξεχνά τα metalcore περάσματα και τις σκληρές heavy κιθάρες. Σίγουρα ο δίσκος είναι πειραματικός και ιδιαίτερα progressive, αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα μουσικό θρίαμβο. Μια ολοκληρωμένη δουλειά και ένα συνθετικό διαμάντι. Ίσως είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους, κάτι που δύσκολα ξεπροβάλει μεταξύ των υπαρχόντων έργων τους, μιας και ό,τι έχουν γράψει ετούτοι οι προοδευτικοί τύποι είναι μόνιμα παραπάνω από καλό.

Παράξενα ακούσματα και μια διάθεση γλυκιά και ρομαντική. Παλιότερα θα παραξενευόμουν αν άκουγα τέτοια λόγια για την μπάντα. Μετά το άκουσμα όμως αυτού του δίσκου κατάλαβα ότι όλα είναι πιθανά και η όμορφη μελωδία μπορεί να δέσει με τα δυνατά ξεσπάσματα και την ηχητική επίθεση των έγχορδων. Είναι τολμηροί και απρόβλεπτοι και να που κατάφεραν να γράψουν κάτι τόσο όμορφο και εμπνευσμένο. Το ταξίδι είναι μακρινό και η νηνεμία διαδέχεται την καταιγίδα. Δεν θα πω ότι το εναλλακτικό rock είναι πιο κοντά τους πλέον, αλλά δεν θα κρύψω πως ανά πολύ μικρές φάσεις θυμίζουν ακόμα και τους Muse. Σίγουρα το παίξιμο τους εδώ είναι άκρως εναλλακτικό και καινοτόμο και αν μη τι άλλο πάρα πολύ κοντά σε progressive metal (και rock) μπάντες. Όμως η sludge βρομιά και η λάσπη δεν φεύγει τόσο εύκολα από πάνω τους. Είναι οι χίπηδες της εποχής μας από κάθε άποψη και για άλλη μια φορά, όσα κι αν πουν γι' αυτούς, κάποια sludge metal περάσματα όπως στον ύμνο "The Origin Of Species" δεν γίνεται να γραφτούν και να παιχτούν από καμία άλλη μπάντα. Το επόμενο τους βήμα θα είναι, ελπίζω, πιο σκληρό για να τελειοποιήσει το διπλό τους πόνημα.

But this place will burn before the sun will drown in Τhe Ocean…