Ejekt Festival 2008: James, Stereo MCs, Hercules And Love Affair @ Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, 28/06/08

Εν μέσω ενός καυτού κυριολεκτικά και συναυλικά καλοκαιριού, κατευθυνθήκαμε προς την παραλία για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία των James, τελευταίων επιζόντων της μεγάλης των μανκούνιανς σχολής. Μην ακούω για Οάσεις και άλλες αηδίες. Η συναυλία έγινε στα πλαία του Ejekt Festival, που έκανε φέτος μια προσπάθεια να ενώσει εναλλακτικούς και ηλεκτρονικούς ήχους σε δύο σκηνές και έλαβε χώρα μέσα και έξω από το Ολυμπιακό Κεντρο Ξιφασκίας, στο Ελληνικό.

Το φεστιβάλ άνοιξε με τους Αμερικανούς Hercules And Love Affair, το μουσικό σχήμα από την Νέα Υόρκη, που δημιούργησε ο Dj Andy Butler. Άλλα μέλη τους είναι οι Nomi, Kim Foxman και Andy Hegarty, ο οποίος είναι κεντρικός τραγουδιστής στους Antony & The Johnsons. Παρά το hype που τους ακολουθεί, ως μία από τις ανερχόμενες μπάντες της DFA Records, δε μπορούμε να πούμε ότι κατάφεραν να συγκινήσουν το κοινό.



Ίσως να έφταιγε η ζέστη, ίσως να έφταιγε ο ψυχρός χώρος του πάλαι ποτέ αεροδρομίου, νυν «ολυμπιακών εγκαταστάσεων», και γενικότερα «χώρος-για-ό,τι-ήθελε-προκύψει». Πάντως, με εξαίρεση τη στιγμή που ακούστηκε το single τους, "Blind", και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εκπάγλου καλλονής Nomi (ειδικά όταν αυτή αφαίρεσε ένα μερος από τα ρούχα της) δε μπόρεσαν να «κουνήσουν» τον κόσμο.



Η ώρα στα ρολόγια των Stereo MCs ήταν εννέα παρά δέκα, όταν ο κύριος άρχοντας της τελετής, Μάστερ οφ Σερέμονυ, Robert Charles Birch aka Rob B, αποφασίζει να ανέβει στη σκηνή, συνοδευόμενος, δυστυχώς, μόνο από τον DJ Nick Hallam και τον καταπληκτικό drummer Owen If και φυσικά δυο υπέροχες μαύρες φωνές, για τα απαραίτητα backing vocals. Όσοι λοιπόν περίμεναν ένα πραγματικό live dance act, θα έπρεπε να κάνουν υπομονή για τους τεράστιους Unkle, στην indoor stage.



Ο κόσμος παρά ταύτα δείχνει να το ευχαριστιέται και με την εισαγωγή του "Connected" αρχίζει να χορεύει στους ρυθμούς του, καθώς ο ανένδοτος ιεροκήρυκας με τα μαύρα γυαλιά απειλεί: «We 've come here to bring you the drum and the bass!». "Step It Up" για τη συνέχεια και το μικρόφωνο στο κοινό... "Deep Down And Dirty" από το ομώνυμο και πολύ αγαπητό στην Ελλάδα άλμπουμ. "Bring The Noise" προστάζει ο αεικίνητος frontman, που δε σταματάει να οργώνει τη σκηνή, και ακολουθεί τρέχοντας το "Running". Εκεί, γύρω στις δέκα, μας αποχαιρέτησαν κάπως απότομα, είναι η αλήθεια, λέγοντας ότι τους υποχρεώνουν να κατεβούν από τη σκηνή.



Πράγματι, έτσι έγινε αφού έπρεπε να ξεκινήσουν οι ετοιμασίες για τους headliners της βραδιάς, James. Αυτούς, τους πατέρες του indie αγγλικού ήχου, που στρατιές ολόκληρες από νεαρές -και μερικές όχι και τόσο- κορασίδες ανυπομονούν να ακούσουν και κυρίως να δουν ζωντανά. Αποφασίσαμε να μεταφερθούμε μπροστά, για να βιώσουμε καλύτερα τη συναυλία.



Στις έντεκα παρά είκοσι, οι πρώτοι ινδιάνικοι αλαλαγμοί του σαμάνου από το Madchester ξεχύνονται στο χώρο μαζί με το "Born Of Frustration". "Oh My Heart" για τη συνέχεια και ακολουθεί ο πρόλογος του Tim Booth για το επόμενο κομμάτι. "Senorita", κυρίες και κύριοι, και όπως σχολιάζει, μόνο στην Ελλάδα λατρεύεται τόσο αυτό το τραγούδι. Χμ, κάποιος πρέπει να του μιλήσει για τον τιτανομεγιστοτεράστιο dj-producer-director Papakaliatis και πόσες φορές το έχει παίξει στις σειρές του.



"Say Something" και το κοινό τραγουδάει μαζί του - όπως και σε όλο το live βεβαίως βεβαίως. Κάθε μία από τις κυρίες δίπλα μου δείχνει να πιστεύει ότι το "She's A Star" αναφέρεται σε εκείνη μόνο και τα χαμόγελα ταύτισης είναι παραπάνω από εμφανή. "Sit Down" και όλοι είναι στις μύτες των ποδιών τους, καθώς ο κύριος Booth κατεβαίνει στο κοινό. Ανεβαίνει στα κάγκελα, κάνοντας μας προσωπικά την τιμή να τον κρατήσουμε, όσο προλάβαμε τέλος πάντων, προτού επέμβουν οι ειδικές δυνάμεις της γυναικείας πολιτοφυλακής.

Μετά από ένα μικρό πρόβλημα στον ήχο (Getting Away With It... all fucked up!) πληροφορούμαστε ότι ειναι τα γενέθλια του κιθαρίστα τους, Saul Davies. Ο κόσμος τραγουδάει ασυντόνιστα το «worst happy birthday ever» κατά τον Tim Booth, για να ακολουθήσει μια απείρως καλύτερη δεύτερη απόπειρα να ευχηθούμε στον άνθρωπο όπως πρέπει. Μια ακουστική εκτέλεση του "Where's The Love" έριξε κάπως τους τόνους, μαζί με το "Whiteboy" από το τελευταίο τους δίσκο. Το κανονικό σετ τελειώνει με ένα κομμάτι που θα έπρεπε να είναι αφιερωμένο στον ελληνικό λαό («this is a song about procrastination» αναφωνεί ο Tim Booth). "Tomorrow", λοιπόν, μέσα σε αποθέωση.

«We want more», φυσικά, και η μπάντα ξαναβγαίνει για το αναμενόμενο encore. "Hey Ma" από τον τελευταίο δίσκο (τραγούδι, που έχει γραφτεί για την 11η Σεπτεμβρίου), αλλά τί να μας πει, όταν μετά έχουμε «a theme song for Greece». Το πιο γνωστό ίσως κομμάτι τους, "Getting Away With It... All Messed Up". "Sometimes", επιβεβαιώνεται ότι το ελληνικό κοινό είναι το καλύτερο στον κόσμο. Όλο το Ολυμπιακό Κεντρο Ξιφασκίας (πώς ακούγεται αυτό; γιατί να μην έχουμε εναν αξιοπρεπή χώρο με προσωπικότητα; - άσχετο...) τραγουδά και οι κ.κ. James βγάζουν φωτογραφίες, έκθαμβοι.



Αμ δε, εκεί που νομίζαμε οι αφελείς ότι όλα τελείωσαν και ετοιμαζόμασταν να γκρινιάξουμε ότι «ναι μεν όλα καλά, αλλά δεν έπαιξαν το αγαπημένο μας κομμάτι», ο Tim ψιθυρίζει στον Saul (ναι, αλήθεια τον ακούσαμε) "Laid" και το πιο uptempo, ίσως, και χαρούμενο τραγούδι τους κλείνει με τον καλύτερο τρόπο ένα χορταστικότατο live, σχεδόν δύο ωρών (Mamalakis style: ξέρεις τι θα φας, αλλά θα σ' αρέσει).



Το πάρτι, για όσους άντεχαν, συνεχίστηκε στην ίνντορ στέιτζ (ναι εννοούμε εκεί που έπαιξαν κάποτε οι Tool) με dj act από τον Niko Vandoro, live set από τους καταπληκτικούς Unkle, οι οποίοι παίζοντας με full μπάντα έδωσαν μια καθαρά ροκ άποψη στον ήχο τους, ακολουθούμενοι από τα τρομερά παιδιά της βερολινέζικης σκηνής, τους Digitalism.