Oh Hiroshima, Oath @ An Club, 15/03/25
Ταξιδιάρικες μελωδίες σε ένα υπόγειο κάτω από τον έναστρο ουρανό
Το σαββατόβραδο στο κλαμπ της Σολωμού δεν ειπώθηκαν πολλά λόγια στο μικρόφωνο. Σε μία από αυτές τις στιγμές, η ψυχρή πραγματικότητα αποτυπώθηκε μέσα σε λίγες προτάσεις. «Ευχαριστούμε για τη θερμή υποδοχή. Είναι η πρώτη μας φορά εδώ και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε.» Τόσο απλά. Οι Oh Hiroshima έχουν πετάξει την ταμπέλα του ανερχόμενου από καιρό. Στα πλαίσια post-rock και περιχώρων, η δισκογραφία τους στέκει αισθητά πάνω από το μέσο όρο για πάνω από δεκαετία. Το βιογραφικό τους περιλαμβάνει εμφανίσεις σε κορυφαία φεστιβάλ της σκηνής. Στη μεγάλη συναυλιακή εικόνα, όλα αυτά ελάχιστη σημασία έχουν.
Με το κοινό ακόμα να μαζεύεται και το ρολόι να δείχνει αισίως 22:00, οι Oath πήραν θέσεις και ξεκίνησαν το σετ τους. Ανάμεσα στο αυστηρά μαύρο ενδυματολογικό και την κόκκινη SG, τα πρώτα σημάδια ήταν εκεί. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από μερικά μέτρα για να διαλυθεί και η τελευταία αμφιβολία. Οι διδαχές του Tony Iommi παραμένουν επίκαιρες όσο ποτέ. Η δύναμη του riff είναι παντοτινή. Μία κιθάρα, ένα μπάσο κι ένα ντραμ κιτ αρκούν. Τα γεμίσματα και οι γκιζερικές γραμμές έκλεβαν συχνά-πυκνά τα βλέμματα. Οι αναφορές στην αίσθηση, στα στησίματα, στα ανεβάσματα, παντού, δεν λοξοδρόμησαν ούτε τόσο δα.
Σε ένα σκάρτο τέταρτο μετά το κλείσιμο του support σχήματος, οι πρωταγωνιστές της βραδιάς είχαν προλάβει να στήσουν τον εξοπλισμό τους, και χωρίς πολλά-πολλά μπήκαν δυναμικά με το "This Is Not The End". Το μαύρο, που υπήρχε ήδη στον αέρα, απέκτησε διαφορετική υφή. Η ένταση παρέμεινε ψηλά. Οι παραμορφώσεις βγήκαν μπροστά. Η αλλαγή από τα παλιομοδίτικα (πια) χτυπήματα της εισαγωγής στο πιο ατμοσφαιρικό ύφος του "All Things Shining" και το "Deluge" συνόψισε μέσα λίγα δευτερόλεπτα τη γενναία πορεία και το εύρος των Oh Hiroshima. Κι αν το μικρόφωνο έμεινε κάπως χαμηλά, μικρό το κακό.
Όπως κάθε μπάντα από τον ευρύτερο σκληρό ήχο που σέβεται τον εαυτό της, οι Σουηδοί έβγαζαν ενέργεια και δέσιμο στα παιξίματά τους που αυτόματα ανέβαζε πρακτικά κάθε σύνθεση ένα σκαλί ψηλότερα, ίσως και δύο. Η απουσία backing track, είτε συνειδητή είτε ακούσια λόγω της ακουστικής, που στα χαρτιά θα μπορούσε να μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι, λειτούργησε μόνο θετικά. Η αλληλοκάλυψη στις κιθάρες, τα γεμάτα ρυθμικά, οι διακριτικές πινελιές των πλήκτρων, τα προσεγμένα δεύτερα, όλα βρίσκονταν εκεί που έπρεπε, καλύπτοντας με το παραπάνω την όποια απουσία φανταχτερών στουντιακών ενορχηστρώσεων.
Από το δειλό χειροκρότημα στη μέση του "Holding Rivers" ως το κλείσιμο ματιού στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με το "Darkroom Aesthetics", κι από το γνήσιο νεύρο του "Wild Iris" ως τις αναπάντεχες αντιδράσεις για τον "Richard D. Anderson", η σύνδεση του κόσμου με το κουαρτέτο ήταν τέτοια που μέχρι και οι κουβέντες που κατά κανόνα συνοδεύουν τις post-adjacent συναυλίες έλαμψαν δια της απουσίας τους. Στο κρεσέντο του "Ascension" και τη βουτιά στο "In Silence We Yearn" με το "Drones", η μελαγχολία κορυφώθηκε, και η αυλαία έπεσε δίκαια. Χωρίς encore ή πόζες. Μόνο με κλειστά μάτια και χαμόγελα.
Φωτογραφίες: Θάνος Λουκόπουλος
This Is Not The End
Deluge
Humane
Holding Rivers
Wild Iris
Darkroom Aesthetics
Ellipse
Richard D. Anderson
Secret Youth
Ascension
Drones
