The Ocean

Από τη δημιουργία τους μέχρι και σήμερα, οι The Ocean μονίμως επιχειρούσαν να δημιουργήσουν φιλόδοξους δίσκους με μεγαλόπνοα concepts τα οποία οδηγούν και ταυτοποιούν τη μουσική τους. Από το δίπολο ατμόσφαιρας/αγριάδας των "Fluxion" / "Aeolian" μέχρι την καλύτερη μέχρι στιγμής δουλειά τους, το "Precambrian", και από το μεσαιωνικό δίπολο "Heliocentric" / "Anthropocentric" φτάνουμε στο "Pelagial" του 2013. Σημειολογικά, οι αντιστοιχίες του με το "Precambrian" είναι αναπόφευκτες...

Ακριβώς όπως τα κομμάτια του "Precambrian" είχαν για τίτλους τις επιστημονικές ονομασίες από τις περιόδους των πρώτων σταδίων της «ζωής» της Γης, έτσι και οι τίτλοι του "Pelagial" είναι οι επιστημονικές ονομασίες των διάφορων ζωνών του ωκεανού. Επίσης, και στις δύο κυκλοφορίες παρατηρούμε λογική συνέχεια όσο ξετυλίγεται ο δίσκος, τόσο στο concept, όσο και στη μουσική η οποία έχει χτιστεί εκούσια για να ακολουθεί κατά πόδας. Η διαφορά είναι, όμως, ότι η πορεία του "Precambrian" ήταν από το σκοτάδι προς το φώς, από το ζόφο του άβιου πλανήτη έως τον πλανήτη γεμάτο ζωή και οικοσυστήματα. Αντίθετα, η πορεία του "Pelagial" είναι φθίνουσα, καθοδική: Από την επιφάνεια μέχρι τα αβυσσαλέα βάθη του ωκεανού όπου δε φτάνουν οι ακτίνες του ηλίου. Tαυτόχρονα με τη βύθιση όλο και πιο χαμηλά μέσα στο πέλαγος, εκτυλίσσεται και ένα δεύτερο παράλληλο concept, επηρεασμένο από την κλασική ταινία του Andrei Tarkovsky, "Stalker". Το δεύτερο concept ακολουθεί την ιστορία των πρωταγωνιστών του "Stalker", μία πορεία όλο και πιο βαθιά μέσα στο ανθρώπινο μυαλό, μέχρι το υποσυνείδητο και το σκοτάδι του ασυνείδητου. Συνυπολογίζοντας, λοιπόν, και αυτό, καταλαβαίνει κανείς ότι για ακόμη μια φορά οι The Ocean θέτουν τον πήχη ψηλά, ίσως ψηλότερα από κάθε άλλη φορά.

Λόγω των σοβαρότατων προβλημάτων υγείας του τραγουδιστή Loic Rossetti μέσα στο 2012, ο δίσκος αρχικά γράφτηκε για να είναι instrumental. Εν τέλει, ο Rossetti ανάρρωσε οπότε τα σχέδια άλλαξαν και γράφτηκαν φωνητικές γραμμές, κάτι ιδιαιτέρως θετικό για δύο λόγους: Πρώτον, η φωνή του Rossetti βρίσκεται σε φοβερή φόρμα. Δεύτερον, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τη μουσική θα ξεχωρίσει πολύ-πολύ καλά κρυμμένα μυστικά. Τόσο κρυμμένα που σου δίνουν την εντύπωση ότι ενδεχομένως να μη βρίσκονταν εκεί αν ο mastermind Robin Staps σκόπευε εξαρχής να αφήσει τον δίσκο να οδηγείται από φωνητικά.

Μουσικά, η εισαγωγή "Epipelagic" και το εναρκτήριο κομμάτι "Mesopelagic Into The Uncanny" αποτελούν, όπως θα περίμενε κανείς, τα πιο φωτεινά κομμάτια. Το δεύτερο εξ' αυτών, μάλιστα, είναι φοβερά εθιστικό και αν αναρωτιέστε τι σας έφερε στο μυαλό σε ορισμένες στιγμές... Ναι, είναι Amorphis της εποχής των κορυφών τους. Κάνοντας ένα χρονικό άλμα από το εντελώς progressive "Mesopelagic Into The Uncanny" στην τελευταία σύνθεση του δίσκου, θα βρούμε το "Benthic The Origin Of Wishes", ένα βαρύ και ασήκωτο sludge metal κομμάτι που σηματοδοτεί το τέλος της διαδρομής στον πάτο του ωκεανού. H αντίθεση μεταξύ των δύο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και σίγουρα ιδιαιτέρως θεμιτή. Η ένστασή μου  είναι ότι στο ενδιάμεσο της απόστασης που μόλις περιγράφηκε δεν είναι διακριτό το βύθισμα. Δεν υπάρχει ένα σταδιακό «μαύρισμα» του ήχου. Δεν μπορώ φερ' ειπείν να αντιληφθώ γιατί τα τρία κομμάτια του "Bathyalpelagic" είναι λιγότερο σκοτεινά από αυτά του "Hadopelagic" λίγο πριν κλείσει ο δίσκος. Αυτά βέβαια είναι ελάσσονος σημασίας παράπονα, καθότι ο δίσκος κατά τα άλλα είναι άκρως δουλεμένος και γεμάτος ενδιαφέρουσες συνθέσεις, χωρίς, όμως, να του λείπουν κάποιες μικρές κοιλιές.

Η τριλογία του "Bathyalpelagic" είναι πραγματικά εξαιρετική και θα δανειστεί αρκετά στοιχεία από Mastodon - το δεύτερο μέρος της από το "Leviathan" και το τρίτο από το "Blood Mountain". Φανερές είναι και οι επιρροές από τον μεγάλο Devin Townsend, προϊόν της τριβής μαζί του σε πρόσφατη περιοδεία. Πάνω απ' όλα, όμως, ο ήχος είναι The Ocean. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, έχουν καταφέρει να χτίσουν τη δική τους ηχητική ταυτότητα. Ακόμα μια πολύ δυνατή στιγμή του δίσκου βρίσκουμε στο mid-tempo "Abyssopelagic II: Signals Of Anxiety", το μοναδικό από τα κομμάτια που καταφέρνει να αποδώσει την αγχωτική ηρεμία του να βυθίζεσαι σε τέτοιο βαθμό. Αντίθετα, συνθέσεις όπως το "Hadopelagic II: Let Them Believe", χωρίς να είναι κακές, δεν κρατούν το ενδιαφέρον και ρίχνουν κάπως το συνολικό αποτέλεσμα. Για να το συνοψίσουμε, λοιπόν, το πρώτο μισάωρο είναι φοβερό, το τελευταίο εικοσάλεπτο, όμως, θα μπορούσε να είναι καλύτερο.

Το "Pelagial" είναι ένας δίσκος που θέλει τις ακροάσεις του. Και όχι μόνο τις θέλει, αλλά τις αξίζει. Ποιοτικότατη μουσική, με όραμα, μεράκι και, φυσικά, ταλέντο. Ωστόσο, για να εκτοξευόταν στα ύψη θα χρειαζόταν κάπου προς το τέλος, εκεί όταν αναμένεται να πέσει το σκοτάδι, να δουλευόταν περισσότερο ο τομέας της ατμόσφαιρας... Ομολογώ ότι έπιασα σε στιγμές τον εαυτό μου να θέλει να τοποθετήσει στο δεύτερο μισό κομμάτια από τη φετινή δισκάρα των Cult Of Luna. Για κάποιο λόγο μου φάνηκαν πολύ ταιριαστά - και ηχητικά και σαν concept. Μια τέτοια μαυρίλα χρειαζόταν εκεί. Όπως και να έχει, όμως, ακούμε "Pelagial", έστω και αν το πρώτο μισό της κατάδυσής μας είναι πιο δελεαστικό. Στηρίζουμε μακροβούτια.